บทที่ 5

ทัณฑ์อาญารักมาเฟียเถื่อน

บทที่ ๕

"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้"

"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้"

"หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้"

พิมดาวพยายามโทร.ติดต่อวายุหลายสายทว่ากลับโทร.ไม่ติดเลยสักครั้ง วายุปิดเครื่องมาสองวันแล้วซึ่งเธอติดต่อไม่ได้เลย ส่งข้อความไปก็ไม่อ่านไม่ตอบกลับ พิมดาวรู้สึกกังวลและร้อนใจ เกรงว่าวายุจะเป็นอันตราย เขาไม่เคยหายไปนานขนาดนี้เลย ไม่เคยที่จะปล่อยให้เธอกังวลเช่นนี้

"พี่ดาวคะ ลูกค้าโวยวายหน้าร้านใหญ่เลยค่ะ"นุ่มวิ่งเข้ามาบอกพิมดาวด้วยสีหน้าแตกตื่น พิมดาวจึงต้องเก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋า

หญิงสาวเดินไปดูที่เกิดเหตุพบหญิงวัยกลางคนท่าทางดูผู้ดีกำลังยืนโวยวายด่าว่าพนักงานเธออยู่

"เกิดอะไรขึ้นคะ"

"เธอเป็นใคร! ไปเรียกเจ้าของร้านมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้!"หญิงวัยกลางคนมองเธอด้วยสายตาเอาเรื่อง

"ดิฉันนี่แหละค่ะเจ้าของร้าน ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นคะ"

"เธอเองเหรอ ดูสิ! มีแมลงสาบอยู่ในแก้วกาแฟฉัน จะรับผิดชอบยังไง!!" พิมดาวมองที่แก้วกาแฟด้วยแววตาตื่นตระหนก ที่ร้านเธอไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้

"ขอโทษด้วยนะคะ เดี๋ยวทางร้านจะรีบเปลี่ยนให้ใหม่นะคะ วันนี้ลูกค้าทานฟรีค่ะ ถือว่าชดเชยให้นะคะ"พิมดาวยกมือไหว้ขอโทษลูกค้า นึกตำหนิลูกน้องที่ทำงานสะเพร่า

"ฉันไม่ยอมหรอก ร้านไม่สะอาดอย่างนี้ฉันจะแจ้ง สคบ.ให้มาตรวจสอบให้หมดเลย"

"ต้องขอโทษจริง ๆ นะคะ เป็นความผิดของทางร้านเอง งั้นดิฉันให้บัตรกำนัลทานฟรีหนึ่งสัปดาห์แทนได้ไหมคะ"พิมดาวพยายามหาทางออก ดูเหมือนว่าข้อเสนอของเธอจะทำให้หญิงวัยกลางคนนั้นพอใจ

"ก็ได้ ถ้ามีแบบนี้อีกฉันไม่ยอมแน่!"

"ค่ะ ขอโทษอีกครั้งนะคะ"

พิมดาวยื่นบัตรกำนัลให้กับหญิงคนนั้น เธอยิ้มพอใจก่อนจะเดินออกไป พิมดาวจึงเรียกพนักงานทุกคนไปคุยที่หลังร้าน

"เกิดอะไรขึ้น เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง"

"ไม่ทราบเหมือนกันค่ะพี่ดาว คือหนูมั่นใจว่าตอนชงไม่มีแน่ ๆ ค่ะ"พนักงานสาวก้มหน้าอย่างสำนึกผิด

"ตอนผมยกไปเสริฟก็ไม่เห็นนะครับ"

"หรือว่าเขาจะแกล้งคะพี่ดาว"นุ่มเอ่ยด้วยความสงสัย

"แล้วเขาจะทำแบบนั้นทำไมล่ะนุ่ม"

"ไม่รู้สิคะ อยากกินของฟรีมั้ง"

"ดูกล้องวงจรปิดก็ได้นี่คะพี่ดาว"

พิมดาวขมวดคิ้วมุ่น เธอไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ ไม่รู้จะรับมืออย่างไร แต่เมื่อลองเช็คกล้องวงจรปิดก็พบว่าหญิงวัยกลางคนคนนั้นแอบเอาแมลงสาบปลอมใส่ลงในแก้วกาแฟจริง ๆ

"หึ่ม! ยัยป้านี่หัวหมอชะมัด กะจะกินฟรีละสิ คงจะทำมาจนชิน"นุ่มเอ่ยด้วยความโมโห นึกเจ็บใจที่ถูกใส่ร้าย

"ช่างมันเถอะ เราก็จำไว้เป็นบทเรียนแล้วกัน ทีหลังถ้ามีเหตุการณ์แบบนี้อีกพี่จะตรวจสอบให้ดีก่อน ขอโทษทุกคนด้วยนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะพี่ดาว"

"ขอบคุณทุกคนมากนะ ไปทำงานกันได้แล้วจ้ะ"

พิมดาวระบายยิ้มอ่อน ๆ เธอเองที่สะเพร่า โทษพนักงานของตัวเองทั้ง ๆ ที่พวกเขาไม่ได้ผิด

กรุ๊งกริ๊งๆๆ

เสียงโมบายหน้าร้านทำให้เธอหันไปมองที่ประตู ก่อนจะเบิกตากว้าง

"ยัยดาว!! "

"แพร!! "

ทั้งคู่วิ่งมากอดกันด้วยความคิดถึง แพรคือเพื่อนรักของเธอที่ไปเรียนต่อต่างประเทศเพิ่งจะกลับมา แม้ไม่ได้เจอกันนานหลายปีทว่าทั้งคู่ก็ยังติดต่อกันอยู่บ่อย ๆ

"เป็นไงบ้าง แกสบายดีมั้ย"แพรมองรอบตัวของเพื่อนรัก พิมดาวยังคงผอมแห้งเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน

"ฉันสบายดี แล้วแกล่ะ"

"ฉันก็สบายดี...นี่ฉันมีของฝากมาให้ด้วยนะ"แพรยื่นถุงของฝากที่เธอหิ้วมาจากต่างประเทศ

"ไม่เห็นต้องลำบากซื้อมาเลย แพงจะตาย"เธอบ่นเมื่อเห็นว่าเป็นน้ำหอมยี่ห้อดังจากฝรั่งเศส

"ไม่เห็นเป็นไรเลย ซื้อมาฝากเพื่อนรักซะอย่าง"

"ขอบใจนะ"

"เออ แล้วแกยังคบกับพี่วายุอยู่มั้ย"

แพรเอ่ยถาม เธอเห็นวายุคบกับพิมดาวตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย สมัยนั้นเธอก็ยังช่วยจีบพิมดาวให้วายุอยู่เลย

"ยังคบอยู่..แต่หลายวันมานี่ฉันติดต่อพี่วายุไม่ได้เลย ไม่รู้หายไปไหน" พิมดาวเอ่ยเสียงเศร้า แววตาหม่นลง

"เอาน่า พี่วายุไม่ไปไหนหรอก เขารักแกจะตาย เดี๋ยวก็คงติดต่อมานั่นแหละ"

"อื้มม.."

"เออ วันนี้ไปเดินห้างกันไหม ฉันจะเลี้ยงที่เรียนจบซะหน่อย"แพรพยามหาทางไม่ให้เพื่อนรักคิดมาก

"เอาสิ..แต่ฉันขอเลี้ยงเองนะ แกกลับมาทั้งที"

"ได้เลย..งั้นไปกัน"

พิมดาวฝากร้านให้นุ่มช่วยดูแล ทั้งคู่นั่งรถเก๋งของพิมดาวไปยังห้างสรรพสินค้าที่อยู่ไม่ไกล ไม่นานก็มาถึง

"แกชุดร้านนั้นสวยอ่ะ ไปดูปะ"ระหว่างที่กำลังเดินอยู่สายตาเธอก็เหลือบไปเห็นชุดบนหุ่นสะดุดตา

"ไปสิ ฉันก็อยากได้ชุดใหม่เหมือนกัน"