บทที่ 2

ทัณฑ์อาญารักมาเฟียเถื่อน

บทที่ ๒

ร่างสูงสง่าสมชายชาตรียืนจัดทรงผมอยู่ที่หน้ากระจกวายุยกยิ้มอย่างพึงพอใจด้วยใบหน้าที่หล่อเหลา วายุ ทิพย์วรรณ ทายาทคนน้องของตระกูล ลูกครึ่งไทย-เกาหลี เขามีฝาแฝดที่หน้าตาพิมพ์เดียวกันอย่างกับแกะ จะต่างกันที่บุคลิกและนิสัยเท่านั้น พ่อเขาเป็นอาชญากรที่น่าเกรงขาม เรียกง่ายๆ ก็คือมาเฟีย แฝดคนพี่สืบทอดธุรกิจด้านนี้ ส่วนวายุรักในการแข่งรถ เขาเปิดสนามแข่งที่ไทยและประคองกิจการได้ดีเสมอมา

เรื่องความรักเขามาเป็นที่สองรองจากงานของเขา แต่วายุก็ดูแลคนรักได้เป็นอย่างดี เขาคบกับพิมดาวมานานหลายปี รักเธอมากยิ่งกว่าชีวิตเขาเสียอีก ด้วยบุคลิกที่ร่าเริงและสดใสของวายุทำให้เธอไม่รู้ว่าเขามีเรื่องเคร่งเครียดที่ไม่อยากให้เธอรับรู้เกี่ยวกับมันเลย

ในเวลาถัดมาวายุอยู่ที่สนามแข่งรถ เสียงดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณหลายคนที่ลงแข่งขันมักเดิมพันกันด้วยเงินตราหรือสิ่งของ

"ไง กูนึกว่ามึงจะไม่กล้ามาซะอีก"วายุเอ่ยทักทายชายหนุ่มผิวคล้ำแดดที่นั่งเช็ดรถอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร

"ทำไมกูจะต้องไม่กล้ามาด้วยวะ กูไม่ได้กลัวมึงซะหน่อย" คิมเอ่ยด้วยท่าทียียวน ทั้งคู่ไม่ค่อยถูกกันสักเท่าไหร่ ด้วยว่าวายุมาเปิดสนามแข่งรถแข่งกับเขาและกิจการไปได้ดีกว่า เขาจึงรู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก

"ฮึ! ก็ดี งั้นเรามาเดิมพันกัน วันนี้มึงจะเดิมพันอะไร" วายุกระตุกยิ้มที่มุมปาก

"สองแสน!"

"ได้ ถ้ามึงชนะกูให้มึงเพิ่มอีกหนึ่งแสน แต่ถ้ากูชนะ รถของมึงต้องเป็นของกู" วายุเอ่ยอย่างมั่นใจ เขาไม่เคยแพ้เลยสักครั้งนอกเสียจากว่าอีกฝ่ายจะเล่นวิธีสกปรก

"มึง!!" คิมกำหมัดแน่นอย่างโมโห แต่เขาจะไม่ยอมแพ้หรอก ยังไงเสียวันนี้คนที่ชนะต้องเป็นเขาเท่านั้น

"ทำไม...กลัวแพ้เหรอ"

"กูไม่เคยกลัวมึงไอ้วายุ แล้วกูจะชนะให้มึงดู" คิมเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเดินไปขึ้นคร่อมรถของตัวเอง

สัญญาณธงบ่งบอกว่าให้เตรียมพร้อม วายุและคิมจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ทั้งคู่ต่างเอาศักดิ์ศรีเป็นเดิมพัน หากใครแพ้ต้องโดนทับทบไปชั่วลูกชั่วหลาน

ปี๊ดดด!!

เมื่อสิ้นสัญญาณรถก็เริ่มออกตัวไปอย่างรวดเร็ว โดยมีกองเชียร์โห่ร้องอยู่ข้างสนาม รถวิ่งด้วยความเร็วทั้งคู่ คิมนำหน้าไปก่อน เมื่อตีโค้งก็เป็นจังหวะให้วายุได้แซงหน้าขึ้นไป เสียงรถดังกระหึ่มบวกกับเสียงกองเชียร์ข้างสนาม

การแข่งขันดำเนินไปเรื่อยๆ ไม่มีท่าทีว่าจะอ่อนข้อให้กัน ต่างคนต่างอยากชนะ รถแล่นมาด้วยความเร็วเมื่อใกล้ถึงเส้นชัย คิมและวายุตีเสมอคู่กันมา ทั้งคู่จ้องตากันอย่างไม่ยอมแพ้ก่อนที่วายุจะออกแรงบิดจนสุดไมล์

"กรี๊ดดดดด!!! พี่วายุสู้ๆ " เสียงโห่ร้องเป็นกำลังใจ ก่อนที่รถจะแล่นเข้าเส้นชัยแบบเฉียดฉิว วายุเป็นผู้ถึงเส้นชัยก่อน ทำให้คิมรู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมาก

หลังจากเข้าเส้นชัยเรียบร้อยแล้ว ก็ถือว่าจบเกมวายุถอดหมวกกันน็อคออก เช็ดเหงื่อไหลอาบหน้า

"มึงโกงกู!!" คิมเดินเข้ามาอย่างไม่พอใจ

"กูไปโกงอะไรมึง แพ้แล้วอย่าพาลดิวะ" วายุเอ่ยด้วยใบหน้ายียวนทำให้คิมบันดาลโทสะ

ผลัวะ!!!

ใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามตามแรงหมัดที่ชกลงมา วายุเซถลานิดๆ เพราะไม่ทันตั้งตัว

"เป็นเหี้ยอะไรของมึง!! แพ้แล้วไม่ยอมรับเหรอวะ ไอ้กระจอก!!"

ผลัวะ!!

วายุปล่อยหมัดไปที่ใบหน้าของคิมในทันที เขากระชากคอเสื้อคิมอย่างเอาเรื่อง

"มึงมันขี้โกง!!"

ทั้งคู่ผลัดกันชกกันไปมาอย่างเมามันส์ ก่อนที่จะมีคนมาจับแยก ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ วายุเช็ดเลือดที่มุมปากออกก่อนจะถุยน้ำลายใส่คิม

"ไอ้คิม มึงมันแพ้แล้วพาล ไอ้คนไม่มีศักดิ์ศรี!" คิมยืนกำหมัดแน่นก่อนจะหันหันเดินออกไปท่ามกลางสายตางงงวยของใครหลายคน

"เป็นไรมากไหมวายุ"

"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก"

วายุสวมหมวกกันน็อคก่อนจะแล่นรถออกไปด้วยความรวดเร็ว

กรุ๊งกริ๊งๆๆ

เสียงโมบายหน้าร้านบ่งบอกว่ามีลูกค้าเข้าร้านมา วายุเดินสะบักสะบอมมานั่งที่เก้าอี้อย่างอารมณ์เสีย

"อ้าวพี่วายุ มาแล้วหรอคะ" พิมดาวเอ่ยทักคนที่นั่งหน้าบูดอยู่หน้าเคาเตอร์ เธอถอดผ้ากันเปื้อนออกก่อนจะเดินมาหาแฟนหนุ่ม

"ครับ..ซี๊ดด~" วายุซูดปากอย่างเจ็บแสบ พลางก้มหน้าหลบสายตาหญิงสาว

"เป็นอะไรคะ ทำไมไม่มองหน้าดาว..ว๊ายย!! พี่วายุ ไปทำอะไรมาคะ ทำไมหน้าเป็นแบบนั้น" เธอร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นใบหน้าเขาชัดๆ ใบหน้ามีรอยเขียวช้ำเต็มไปหมด

"ก็ไอ้คิมน่ะสิ แพ้แล้วไม่ยอมแพ้ พอพี่ชนะ มันก็มาหาเรื่องพี่" ได้ทีคนช่างประจบก็ฟ้องแฟนสาวทันที เขาสวมกอดเอวเธอไว้หลวมๆ พลางซบหน้ากับเอวเธออย่างออดอ้อน

"อีกแล้วเหรอคะ เฮ้อ~ ดาวบอกแล้วว่าอย่าไปท้าแข่งกับเขาอีก แล้วเป็นไงคะ" พิมดาวส่ายหัวอย่างปลงๆ หลายครั้งหลายคราที่เดิมพันก็มักจะจบแบบนี้แทบทุกครั้ง ไม่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งก็ต้องเจ็บตัว

"ก็มันมาชกพี่ก่อนอ่ะ.. เนี่ย เจ็บมากเลยดาว" วายุเอ่ยเสียงอ้อนแฟนสาว พิมดาวส่ายหัวอย่างอ่อนใจ

"มาค่ะ เดี๋ยวดาวทำแผลให้" พิมดาวหยิบอุปกรณ์ทำแผลมานั่งทำให้เขา เธอแสร้งกดสำลีแรงๆ ลงบนแผลฟกช้ำอย่างมั่นไส้

"โอ้ะ! ซี๊ดด~แสบชะมัด"

"ทีมีเรื่องไม่เห็นบ่นบ้างล่ะคะ" พิมดาวเอ่ยประชด วายุยื่นมือไปหยิกแก้มเธออย่างมันเขี้ยว

"โอ้ยย~ เจ็บนะ"

"ก็ใครอยากให้ดาวน่ารักล่ะ"

"คนบ้า!" พิมดาวแสร้งทำหน้างอนก่อนจะถูกคว้ามากอดแน่น วายุจี้เอวเธออย่างสนุกสนานทำเอาเธอหายใจแทบไม่ทัน

"ฮ่าๆ ๆ พอ ฮ่าๆ ๆ โอ้ย พอแล้วดาวเหนื่อย" เสียงหัวเราะดังลั่นไปทั่วร้านโชคดีที่เย็นมากแล้วจึงไม่ค่อยมีลูกค้า