บทที่ 1

ทัณฑ์อาญารักมาเฟียเถื่อน

บทที่ ๑

"วันนี้ไม่มีงานหรอคะ" เสียงหวานใสเอ่ยถามแฟนหนุ่มที่นั่งจิบกาแฟอยู่ตรงมุมห้องที่ประจำของเขา ในขณะที่เธอกำลังง่วนอยู่กับการล้างแก้วกาแฟ

"ไม่มีค่ะ แต่พี่อาจจะไม่ได้มาหาสักสองสามวันนะ พอดีมีโปรเจคใหม่อ่ะ ต้องอยู่เคลียร์ก่อน"ชายหนุ่มเอ่ยตอบ เขานั่งเท้าคางมองแฟนสาวอย่างสนอกสนใจ

"ไม่เป็นไรค่ะ ดาวเข้าใจ พักผ่อนบ้างนะคะ" พิมดาวเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หลายวันมานี้เขาดูเคร่งเครียดกับงานมากไปหน่อย ไหนจะต้องดูแลสนามแข่ง ไหนจะต้องแวะมาหาเธอทุกวันอีก

"วันนี้เราไปทานข้าวข้างนอกกันนะคะ พี่อยากมีเวลาให้ดาวบ้าง เดี๋ยวอีกหน่อยคงหาเวลาเจอกันยาก" วายุเอ่ยเสียงเศร้า รู้สึกว่าไม่อยากห่างแฟนสาวไปไหนเลย

"อย่าพูดแบบนั้นสิคะ..งั้นเดี๋ยวดาวเอากระเป๋าแป๊บนึงนะ" พิมดาวเอ่ยเสียงใส เธอฝากร้านไว้กับเด็กในร้านก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายในห้องพักออกมา

วายุหยิบหมวกกันน็อคมาสวมให้กับแฟนสาว เขาน่ารักกับเธอเสมอ ก่อนที่จะขึ้นคร่อมรถชอปเปอร์คู่ใจของชายหนุ่ม มือบางสวมกอดเอวหนาไว้แน่นก่อนที่รถจะแล่นออกไป

ทั้งคู่คบหาดูใจกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย คบกันนานถึงสี่ปีก็ยังไม่มีวี่แววว่าเธอจะยอมแต่งงาน วายุเคยขอเธอแล้วหนึ่งครั้งแต่พิมดาวยังไม่พร้อมที่จะแต่ง เธอให้เหตุผลว่าเธอยังอยากทำในสิ่งที่ตนรักอยู่ซึ่งเขาก็เข้าใจและให้เวลากับเธอ

พิมดาวเป็นลูกครึ่งไทย-ไต้หวัน แม่เธอเป็นคนไทยพ่อเป็นคนไต้หวัน เธอมีพี่สาวหนึ่งคนชื่อพิมเดือนสองพี่น้องไม่มีพ่อแม่เพราะท่านเพิ่งเสียด้วยอุบัติเหตุเมื่อห้าปีก่อน จะเหลือก็เพียงแต่ปู่กับย่าที่อยู่ไต้หวันซึ่งพวกเธอไม่เคยเห็นท่านเลย ด้วยความที่แม่ของเธอจนและไม่คู่ควรกับพ่อจึงทำให้ปู่และย่าเกลียดแม่ ด้วยเหตุนี้พ่อและแม่จึงหนีมาอยู่ด้วยกันที่เมืองไทย หลายครั้งที่ปู่และย่าสั่งให้คนมาเอาตัวพ่อไปแต่ก็ไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้ง ทุกวันนี้เธออาศัยอยู่เพียงลำพัง เปิดร้านกาแฟเล็กๆ ด้วยเงินเก็บของตัวเอง ส่วนพี่สาวเธอแยกไปอยู่อีกที่นานๆ ถึงได้เจอกันที

ในเวลาถัดมาก็มาถึงร้านอาหารเจ้าประจำที่เธอและเขามักจะมาอยู่บ่อยครั้ง เป็นร้านอาหารเล็กๆ สไตล์โมเดิร์น ทั้งคู่รู้จักมักคุ้นกับเจ้าของร้านเป็นอย่างดี

"อ้าวดาว ไม่เจอกันนานเลยนะ" เหมียวเอ่ยทักหญิงสาวทันทีที่เธอเปิดร้านเข้ามา พิมดาวคลี่ยิ้มสดใสให้

"ช่วงนี้ยุ่งๆค่ะพี่เหมียว เป็นไงบ้างคะ สบายดีไหม"

"สบายดีจ้ะ ก็ขายได้เรื่อยๆ นั่นแหละ ได้ข่าวว่ากาแฟดาวขายดีนี่นา" เหมียวเอ่ยชมเปราะ

"ใช่ค่ะ ช่วงเปิดเทอมนักศึกษาเลยเยอะหน่อยค่ะ"

"อ้อ ดีแล้วจ้ะ ว่าไงสุดหล่อวันนี้จะกินอะไรดีจ้ะ" เจ้าของร้านวัยสามสิบปลายๆ เอ่ยเย้าชายหนุ่ม

"มีอะไรอร่อยเอามาเลยครับ" วายุเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปนั่งยังที่ประจำ

"แหม่ ก็อร่อยทุกอย่างล่ะจ้า จะกินหมดเหรอ"

"ฮ่าๆ ๆ ๆ "

ทั้งสามคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน ก่อนที่วายุจะเป็นคนสั่งอาหาร ไม่นานอาหารสามสี่อย่างก็ถูกยกมาเสริฟตรงหน้า หน้าตาน่ากินยั่วน้ำลายเสียจริง

ครืด~ ครืด~

แสงไฟจากหน้าจอส่งสัญญาณว่ามีสายโทรเข้ามาหลายสาย แต่วายุไม่คิดจะรับเขาหยิบมือถือออกมาก่อนจะกดปิดเครื่องไปในที่สุด

"ใครโทรมาเหรอคะ" พิมดาวเงยหน้าถามแฟนหนุ่ม ก่อนจะตักชิ้นเนื้อเข้าปาก ดวงตากลมโตจ้องมองเขาปริบๆ แต่กลับทำให้เขาร้อนรนได้

"เปล่านี่คะ คงเป็นลูกค้าน่ะ" วายุเอ่ยปฏิเสธ

"เขาอาจจะมีธุระด่วนก็ได้นะคะ"

"ไม่มีอะไรหรอก เอ่อ..เดี๋ยวพี่ค่อยโทรกลับก็ได้"

พิมดาวไม่ได้ถามอะไรต่อ ทั้งคู่นั่งกินข้าวไปเรื่อยๆ ก่อนจะเรียกเช็คบิล วายุเป็นสุภาพบุรุษสำหรับเธอเสมอ เขาเป็นแฟนที่และรักเธอมาก เธอคงไม่สามารถรักใครได้อีกนอกจากผู้ชายคนนี้ วายุ..

*****

ตอนนี้เธอยืนอยู่หน้าร้านของตัวเองโดยมีวายุปลดหมวกกันน็อคให้ ใบหน้าหญิงสาวงอง้ำเมื่อแฟนหนุ่มต้องไปแล้ว

"พี่กลับก่อนนะ ไว้พี่จะโทรหา" วายุจูบที่หน้าผากมนแผ่วเบา มือหนายีหัวเธออย่างหยอกล้อ

"ค่ะ ขับรถดีๆนะคะ" ถึงจะไม่อยากให้เขาไป แต่เธอก็ไม่ใช่คนงี่เง่า เขาต้องไปทำงานนี่นา

ฟอดดด~~

พิมดาวจรดจมูกลงบนแก้มสากพลางสูดลมหายใจเข้าแรงๆ ให้ชื่นใจ ก่อนจะผละออก

"พี่ไปละนะ"

"ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ บ๊ายบาย"

หลังจากที่ลับตาแฟนหนุ่มไปแล้ว พิมดาวก็หันหลังเดินกลับเข้าร้าน คนในร้านเยอะกว่าปกติเพราะเป็นเวลาพักเที่ยง

ครืด~ ครืด~

สายเรียกเข้าในกระเป๋าทำให้เธอต้องวางแก้วกาแฟลงแล้วส่งให้เด็กในร้านรับหน้าที่ต่อ แต่เมื่อเห็นเบอร์ที่โทร. เข้ามาก็ต้องถอนหายใจแรงๆ อย่างเบื่อหน่าย

"ฮัลโหลค่ะ"

"ดาว โอนเงินให้ฉันสักสองหมื่นหน่อยสิ" เสียงปลายสายเอ่ยอย่างร้อนรน

"พี่เดือนจะเอาไปทำอะไรเยอะแยะคะ"

"แกไม่ต้องถามมากหรอก โอนมาให้ฉันก็พอ" พิมเดือนเอ่ยเสียงแข็ง มีสิทธิ์อะไรมาตั้งคำถามกับเธอ

"แต่ดาวยังขายไม่ได้เลยนะคะ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีคนเข้าร้านด้วย" พิมดาวพูดปดออกไป ด้วยรู้ว่าพี่สาวต้องเอาเงินไปใช้เรื่องไร้สาระอีกตามเคย

"แกอย่ามาโกหกนะ! ฉันถามเด็กที่ร้านแล้วลูกค้าแกเยอะจะตาย หรือจะให้ฉันเข้าไปเอากับแกที่ร้านฮะ!"

"ค่ะ เดี๋ยวดาวโอนไปให้" พิมดาวพูดเหนื่อยๆ

เธอเหลือแค่สองคนพี่น้อง มีอะไรเธอก็ยอมพี่สาวไปเสียทุกอย่าง อย่างน้อยพิมเดือนก็เคยส่งเสียเธอในตอนเรียนแม้จะได้เงินมาจากการเป็นเด็กเสี่ยก็เถอะ แต่มันก็ทำให้เธอและพี่สาวอยู่รอดจนถึงทุกวันนี้