ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

วันต่อมาและตรงกับวันหยุดของร้าน ล้อมเดือนจึงใช้โอกาสนี้เดินทางไปสมัครงานที่โรงแรมพาลาดิเซนต์ ในเวลาเกือบเก้าโมงเช้า ที่ก็มีคนมารอสมัครงานกันเยอะพอสมควร ทำให้ห้องที่ใช้เป็นที่รับสมัครงานแคบลงไปถนัดตา

“คนเยอะเหมือนกันนะน้าเดือน” สิตาหันมาถามคนเป็นน้าด้วยสีหน้ามุ่ยเล็กน้อย เพราะกลัวจะไม่ได้งาน

“ยังไงก็ต้องลองดูนะสิตา ได้ไม่ได้ค่อยว่ากัน” ล้อมเดือนปลอบหลานสาว จากนั้นทั้งน้าและหลานก็เดินเข้าไปขอใบสมัคร แล้วนำมากรอกข้อมูล ก่อนที่ทั้งสองจะนำใบสมัครไปยื่นให้กับฝ่ายบุคคลแล้วรอเวลาเรียกสัมภาษณ์ สองน้าหลานนั่งรอจนเกือบจะบ่ายสองอยู่แล้วแต่ก็ยังไม่ถึงคิวสัมภาษณ์

“สิตาว่าเราสองคนคงได้มาสัมภาษณ์พรุ่งนี้แน่เลย น้าเดือนดูสิ จะบ่ายสองแล้วยังสัมภาษณ์ไปไม่ถึงครึ่งของคนที่มาสมัครเลย แล้วถ้าทางฝ่ายบุคคลเรียกให้มาสัมภาษณ์พรุ่งนี้จริงๆ ใครจะอยู่ช่วยแม่ล่ะ” สิตาบ่นเบาๆ พอให้ได้ยินกันสองคน ส่วนน้าสาวก็หนักใจเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน ที่เธอก็ไม่คาดคิดว่าจะมีคนมาสมัครเยอะขนาดนี้

“ถ้าเป็นอย่างที่สิตาว่า น้าว่าสิตาไม่ต้องมาสัมภาษณ์หรอก อยู่ช่วยแม่ทำงานที่ร้านแล้วกัน เดี๋ยวน้ามาคนเดียว”

“แต่สิตาอยากหาเงินช่วยแม่กับน้า”

“ก็ช่วยที่ร้านแล้วไง น้าว่าดีออกนะทำงานของเราเอง ไม่ต้องเป็นลูกจ้างใคร” ล้อมเดือนปลอบหลานสาว สักพักก็ได้ยินเสียงฝ่ายบุคคลประกาศว่าคนที่ยังไม่ได้สัมภาษณ์ให้มาพรุ่งนี้อย่างที่สิตาคาดเดาไว้ไม่มีผิด

“สงสัยสิตาจะไม่มีบุญได้ทำงานที่โรงแรมนี้แน่เลย” สิตาเดินบ่นตลอดทางที่เดินทางกลับบ้าน ฝ่ายคนเป็นน้าก็ได้แต่พูดปลอบใจหลานสาว เพราะรู้ดีว่าสิตาอยากหางานทำ เพื่อแบ่งเบาภาระของครอบครัว ที่หากไม่มีหนี้สินก้อนใหญ่เข้ามา ครอบครัวของพี่สาวก็พออยู่ได้ไม่เดือนร้อนอะไร แต่เมื่อมีหนี้สินก้อนใหญ่เข้ามาทุกคนเลยต้องหาทางช่วยกัน

“ว่าไงล่ะน้าหลาน ตกลงได้งานกันหรือเปล่า หรือต้องรอให้ทางนั้นเรียกตัวก่อน” วารุณีเอ่ยทักคนเป็นน้องสาวและลูกสาวที่เดินเข้ามาในบ้าน ส่วนตัวเธอก็กำลังเตรียมข้าวของที่จะเอาไว้ขายวันพรุ่งนี้มือเป็นระวิง

“ได้อะไรล่ะแม่ วันนี้คนมาสมัครเยอะ ทางนั้นเลยนัดสัมภาษณ์พรุ่งนี้ แล้วพอสัมภาษณ์เสร็จก็คงต้องรอให้ทางนั้นเรียกตัวอีกรอบ ยุ่งยากชะมัด!” สิตาเป็นคนตอบมารดา จากนั้นก็เดินไปเปิดตู้เย็นรินน้ำเย็นใส่แก้วสองใบ มายื่นให้น้าสาวหนึ่งแก้ว

“แล้วพรุ่งนี้ใครจะอยู่ช่วยที่ร้าน ของก็เตรียมไว้แล้วด้วย”