ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

“แต่มันเหนื่อยนะสิตา แล้วแม่ของเราก็คงไม่อยากปิดร้านอาหาร เอางี้แล้วกัน เดี๋ยวน้าจะลองไปสมัครดู หากได้ทำงานจริง น้าก็จะให้พี่ณีอยู่ดูแลร้าน แล้วก็จ้างคนงานเพิ่มสักคนมาแทนหน้าที่ของน้า” ล้อมเดือนเสนอแนะ เพราะไม่อยากให้พี่สาวไปเป็นลูกจ้างของใคร นั่นก็เพราะสุขภาพของพี่สาวไม่ค่อยดี เจ็บป่วยก็บ่อย ขืนให้ไปทำงานเป็นลูกจ้างคนอื่นคงได้ถูกตำหนิแน่ หากต้องมาขาดงานบ่อยๆ

“ถ้าจ้างคน ก็มีค่าใช้จ่ายเพิ่มอีกสิน้าเดือน สิตาว่าจะขอให้แม่ปิดร้านอาหาร แล้วก็หารับงานฝีมือมาทำที่บ้านแทน น้าเดือนว่าดีกว่าไหม”

“สิตาก็ลองคุยกับแม่ดูนะ ส่วนน้าจะไปสมัครงานที่โรงแรมดู แต่ถ้าหากไม่ได้งานจริงๆ น้าก็คงต้องไปหางานที่กรุงเทพฯ เราจะได้หาเงินมาใช้หนี้ได้ก่อนที่เจ้าหนี้จะมายึดบ้าน” ล้อมเดือนตอบหลานสาวเสียงสั่นๆ เมื่อคิดว่าต้องเดินทางเข้ากรุงเทพฯ อีกครั้ง ทั้งที่เธอตั้งใจอย่างแน่วแน่แล้วว่าจะไม่กลับไปที่นั่นอีก แต่เวลานี้เธอมีความจำเป็นจริงๆ เพราะเงินยังขาดอีกเป็นหลายแสนที่จะต้องเอาไปใช้หนี้ หนี้ที่สามีของพี่สาวสร้างเอาไว้ แล้วก็หนีหายไป จนตอนนี้ก็ยังไม่ได้ข่าวคราว

“แต่น้าเดือนเคยบอกว่าจะไม่กลับไปทำงานที่กรุงเทพฯ” สิตาทักท้วง เพราะยังจำได้ดีว่าน้าสาวคนสวยเคยประกาศไว้ว่าจะไม่กลับไปที่กรุงเทพฯ อีกแล้ว โดยที่เธอก็ไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไร ทำไมน้าสาวถึงไม่อยากกลับไปหางานทำที่กรุงเทพฯ

“ก็มันจำเป็นนี่น่า แล้วน้าก็ไม่ยอมให้เจ้าหนี้มายึดบ้านของพี่ณีไปด้วย” คนเป็นน้าบอกพร้อมยิ้มบางๆ ก่อนที่สองน้าหลานจะหันไปช่วยกันทำอาหาร พลอยทำให้การสนทนาด้วยปัญหาหนักอกจำต้องหยุดไปโดยปริยาย แต่ถึงอย่างนั้นล้อมเดือนก็ตัดสินใจแล้วว่าจะลองไปสมัครงานเป็นแม่ครัวที่โรงแรมตามคำแนะนำของหลานสาว ในขณะที่สิตาก็ตัดสินใจแล้วเช่นกันว่าจะลองปรึกษามารดาเรื่องปิดร้านอาหาร แล้วหารับงานมาทำที่บ้าน เพราะหากให้เปิดต่อ แล้วจ้างคนงานคงจะไม่ดีเท่าไหร่