ตอนที่3

ผ่านไปไม่ถึงสิบนาที หนึ่งในลูกน้องที่ส่งไปก็วิ่งหน้าตื่นกลับมา

“มีอะไร?” เดร์ผุดลุกขึ้นถามเสียงกร้าว

“คึ คือ…”

“คืออะไร?”

เสียงทุ้มกร้าวเกือบตะหวาดจนลูกน้องที่ยื่นอยู่สะดุ้งไปตามกัน โดยเฉพาะสกายเกือบพลัดตก เพราะนั่งอิงอยู่บนเก้าอี้เดียวกันก่อนจะรีบถลาเข้าไปประชิดตัวเดร์ แล้วเรียกเตือนสติ

“เดร์ใจเย็นๆ สิ”

ความหวังดีของสกายกลับกลายเป็นได้สายตาเหี้ยม ประหนึ่งเป็นคนทำผิดเสียเอง

สกายใจหายวูบ เพราะตั้งแต่รู้จักมา จนกระทั่งเป็นคนขอแยกทาง เพราะคำว่า ‘ไม่มีเวลา’ ของเดร์ กระนั้นก็ไม่เคยโดนต่อว่าหรือส่งสายตาเช่นนี้มาให้ แต่กับเรื่องเด็กหนุ่มคนนั้นทำเอาคนเย็นชาอย่างเดร์ ใจขุ่นหมองเพียงเพราะไม่เห็นเด็กคนนั้นในสายตา…

สกายเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของคนข้างๆ ก่อนจะปล่อยมือทิ้งข้างลำตัว และนั่นทำให้เดร์ดึงสติกลับมาและหันมาบอกเสียงเครียดตึง

“ผมขอตัวก่อนนะครับ” พูดจบก็เดินออกไป

คเชนทร์ลูกสมุนมือขวารีบทำหน้าที่เป็นคนกลางนำพาลูกน้องที่ยังมีสีหน้าตื่นออกไปก่อน โดยสกายได้แต่มองตามสายตาผิดหวัง

ระหว่างนั้นเดร์ก้าวไปไม่มองหลัง ใบหน้าฉาบเรียบหากแววตากร้าวพร้อมปะทะจนดูน่าเกรงขาม ซึ่งลูกน้องรับรู้ถึงอารมณ์ที่อยู่ภายใต้ใบหน้าเรียบตึงของเจ้านายได้ดี จึงไม่ทิ้งห่างเพื่อความปลอดภัย

ลานจอดรถไร้คนพลุกพล่าน เดร์ก้าวไปอย่างรีบเร่ง เพื่อตามลูกน้องที่วิ่งนำทางไปก่อน และเมื่อไปถึงก็พบว่าปันนอนหมดสติ โดยใบหน้านั้นมีเลือดสีแดงฉานอยู่เต็มใบหน้า ซึ่งมีลูกน้องอีกคนประคองอยู่

เดร์ใจสั่นระส่ำ ทั้งโกรธทั้งเคือง จนต้องขบกรามแน่น เมื่อไม่มีเวลาอาละวาดหาคนรับผิดชอบในตอนนี้ แต่เดินปรี่เข้าไปย่อตัวลง แล้วช้อนร่างที่ไม่ได้สติของปันอุ้มขึ้นมาแนบอก อย่างทะนุถนอมที่สุด

ซึ่งนั้นคนใกล้ชิดเท่านั้นที่สังเกตเห็น...

“ไปเตรียมรถ!” เสียงทุ้มออกคำสั่งเฉียบขาด ทุกคนที่เกี่ยวข้องรีบปฏิบัติตามอย่างรู้งาน

คฤหาสน์กิติพงศ์ ที่คนนอกน้อยคนจะมีสิทธิ์ย่างกรายเข้ามาได้ แม้แต่คนที่คบกันนานที่สุด เดร์ก็ไม่เคยพาเข้ามา หากแต่ปันได้สิทธิ์นั้น ซึ่งทำให้คนที่อยู่ใกล้ชิดรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก

“เย็บไปสี่เข็ม แล้วก็ยาผมจัดให้ ต้องกินให้หมดนะครับ แต่ยังไงก็ต้องดูผลข้างเคียง จากการกระทบกระเทือนที่ศีรษะด้วย หากมีอะไรผิดสังเกต ผมอยากให้คุณเดร์รีบพาคนป่วยไปโรงบาลเพื่อเอกซเรย์น่ะครับ”

นายแพทย์ประจำตระกูลหันมารายงานเดร์ซึ่งนั่งหน้านิ่งอยู่บนโซฟา โดยสายตาไม่ละไปจากใบหน้าขาวซีดที่ยังไม่กล้าสบตาเขาโดยตรงอยู่บนเตียงกว้าง

เมื่อเห็นว่าปันหลับไปแล้ว เดร์ก็เรียกลูกน้องที่เกี่ยวข้องทุกคนเข้ามาพบ

“เล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่เริ่มมา…”

เดร์เริ่มไตร่สวนสีหน้าเครียดตึง จนลูกน้องที่ยืนเรียงแถวเป็นหน้ากระดานหน้าซีดตัวเกร็ง หากมีเพียงคเชนทร์ที่ยังยืนนิ่งสงบและเอ่ยรับหน้า

“ผมดูกล้องวงจรปิดมาแล้ว แต่คงมีเรื่องเข้าใจผิดกันระหว่างอยู่ในห้องน้ำนะครับ”

“เข้าใจผิดยังไง ถึงกล้าทำร้ายร่างกายคนของฉัน ไปจัดการเอาตัวมาให้ฉัน”

ด้วยความแปลกใจ คะเชนทร์เหลือบตามองเจ้านายเพียงนิด ก่อนจะก้มหน้ารับคำสั่ง “ครับ” หากแต่ใจก็อดคิดไม่ได้ เพราะเจ้านายไม่เคยลงมาจัดการเรื่องแบบนี้ด้วยตัวเองมาก่อน…

“ส่วนแกสองคนฉันจะจัดการยังไงดี…” น้ำเสียงทุ้มเรียบหากแต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาด

สมุนสองคนได้แต่ก้มหน้าอึกอัก เพราะรู้กฎของเจ้านายดี “ว่าไง ฉันให้นายสองคนไปเฝ้า แต่ทำไมถึงปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้”

“คึ คือ…” เสียงทุ้มสั่นตะกุกตะกัก เหงื่อผุดพลายไปทั่วง่ามมือง่ามเท้า

“ฉันเลี้ยงพวกแกมาอย่างดี งานแค่นี้กลับทำไมได้ เงยหน้ามามองหน้าฉัน!” เสียงทุ้มกร้าวตวาดดังจนทุกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าขนลุกกราวและสะดุ้งไปตามกัน ยกเว้นแต่คเชนทร์ที่ยังยืนสงบนิ่ง

“พวกเราสองคนยอมรับผิดครับ”

คนทำงานพลาดรวบรวมความกล้าและเอ่ยรับผิด

“ดี ฉันจะตัด…”

“โหดร้ายเกินไปไหม!”

เสียงหนึ่งเอ่ยแทรกเข้ามาทำให้เดร์ชักสีหน้าแล้วรีบหันไปมอง เมื่อเห็นว่าเป็นใครที่กล้าเข้ามาวุ่นวายในการไต่สวนก็ถอนหายใจหนัก ๆ

“คึ คือ…” ปันอ้ำอึ้งเมื่อสายตาหลายคู่มองมาเป็นตาเดียวกัน แต่เพราะเคยดูซีรีส์เกี่ยวกับมาเฟีย การลงโทษลูกน้องที่ทำงานพลาด ไม่ตัดมือก็ตัดนิ้ว ทำให้ทนไม่ไหว กับความโหดเหี้ยมของผู้ที่มีอำนาจเหนือกว่า จึงยอมเสียมารยาทรีบเข้ามาพูดแทรก

“ทำไมไม่นอนพัก…” เดร์ถามพร้อมกับลดน้ำเสียงอย่างก่อนหน้านี้ลง

“ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก”

“เหรอ เลือดอาบขนาดนี้ยังว่าไม่เป็นอะไรมาก แล้วนายทำแบบนี้ทำไม”

“ผมทำอะไร ผมยังไม่รู้เลยว่าผมทำผิดอะไร แล้วคนพวกนั้นเป็นใคร”

“ฉันรู้ ว่าหน้าแบบนายจะกล้ามีเรื่องกับใครได้ แต่นายหาเรื่องหนีจากคนของฉัน”

“ก็รู้อยู่ว่าผมเป็นคนหาเรื่อง ก็อย่าไปทำอะไรคนของคุณสิ”

“นี่นายกำลังปกป้องคนของฉันเหรอ”

“ใช่ เพราะมันเป็นแผนของผม ที่หาเรื่องให้คนของคุณเข้าไปทำธุระในห้องน้ำได้ ทั้งที่ทั้งสองปฏิเสธแล้ว”

“แล้วไอ้สองคนนี่ ก็ฟังคำสั่งนาย แทนที่จะฟังคำสั่งฉัน”

“เออ คือ จะยังไงก็แล้วแต่ผมรับผิดเอง อย่าไปทำอะไรสองคนนั้นเลยครับ” ปันเอ่ยน้ำเสียงอ่อนลง เพราะคิดว่ายิ่งใส่อารมณ์มากเท่าไหร่ คนตรงหน้าก็ยิ่งใส่อารมณ์ตามมากขึ้นเท่านั้น

“นี่นายกำลังสั่งฉันอีกคนเหรอ…” ใบหน้าหล่อเหล่าดังเทพบุตรตึงขึงดวงตาจ้องกร้าว

ปันกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อลำคอแห้งขึ้นมาฉับพลัน แต่เมื่อเริ่มแล้ว ก็ต้องให้จบลง “ผมไม่ได้สั่ง แต่แค่อยากแสดงความรับผิดชอบ” ยังยืนยันความตั้งใจเดิม เพราะไม่อยากให้ใครต้องมารับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองอุตริทำลงไป

“พวกคุณไม่ปวดอึปวดฉี่กันบ้างหรือไง”

หลังจากเปิดประตูออกมา ก็เห็นว่าบอดี้การ์ดยังยืนตัวตรงอยู่หน้าประตูห้องน้ำทำหน้าที่ไม่ห่าง แทนที่จะผลัดกันเข้าไปทำธุระส่วนตัว

“ไม่ครับ”

“เข้าไปเถอะ ผมไม่บอกใครหรอก”

“ไม่ครับ ไม่เป็นไรครับ”

“เหอะน่า ผมไม่หนีไปไหนหรอก เข้าไปเถอะยืนรอมาหลายชั่วโมงแล้วนิ ระวังเถอะหากกลั้นฉี่นาน ๆ ท่อปัสสาวะอักเสบขึ้นมาจะลำบาก ต้องหยุดงานนอนโรง’บาลหลายวัน ไม่กลัวการผ่าตัดเหรอหากเป็นขึ้นมานะ” ปันตอกย้ำทำหน้าหวาดเสียว