ทัณฑ์มาเฟีย

อารัมภบท

ภายใต้ใบหน้าที่เย็นชา และเต็มไปด้วยความหยิ่งทะนงของมาเฟียนักรัก แท้จริงคือหน้ากาก ที่ดักใจใครบางคนให้ตกหลุมพลาง

รักที่เกิดขึ้นโดยคนสองคนโดยไม่ต้องมีเหตุผล แต่เมื่อไหร่เราไร้ตัวตนจากสายตาเขา เราก็ต้องหาเรื่องให้ได้ใกล้ชิด เพื่อเรียกร้องความสนใจ และให้อีกฝ่ายซึมซับว่าเรามีตัวตนเพื่อที่จะอยู่ในใจเขา แม้ว่าจะด้วยวิธีการเห็นแก่ตัวก็ตาม....

บริภัทร์ หรือปันหนุ่มหล่อวัย19 ปี เรียนดี ขยัน ซื่อตรง แต่ต้องหาเงินมาปลดหนี้ ที่ตัวเองไม่ได้ก่อ

ธงรบหรือเดร์ วัย30 ปี จริงจังกับงาน ไม่ชอบคนโกหก เกลียดคนไม่มีความรับผิดชอบ เป็นเจ้าของบาร์โอส หากไม่แตะต้องสิ่งผิดกฎหมาย แต่กลับมาแพ้หัวใจให้เด็กหนุ่มที่เป็นลูกหนี้ ที่เขาออกปากว่าไม่ชอบนิสัย

ใจแข็งเย็นชากับสิ่งรอบข้าง แต่กลับมาอ่อนไหวกับเด็กนิสัยเสีย เดร์จะจัดการกับเด็กหนุ่มอย่างไร เมื่อหลงคิด ว่าเด็กหัวอ่อนกับเขาตลอดไป แต่ที่จริงมันไม่ใช่ เพราะบทเด็กจะร้าย ก็ร้ายจนต้องหัวปวด แล้วมาเฟียอย่างเดร์จะเอาหัวใจปันกลับมาครอบครองแทนร่างกายที่เขาโอบกอดทุกคืนได้หรือไม่...

โหด ‘ให้’ ได้ใจ (รังเถื่อน)

“จะไปไหน”

คนที่ปันคิดว่านอนหลับสนิท กลับผงกศีรษะขึ้นมาถามด้วยน้ำเสียงทุ้มหนัก จนสะดุ้งใจสั่นอย่างกับคนกำลังทำผิดแล้วโดนจับได้

“ผมจะไปห้องน้ำ” ปันตอบกลับแล้วค่อย ๆ ขยับกายที่ปวดหน่วงไปทั้งตัวลงจากเตียง

“จะให้อุ้มไปไหม”

คำถามที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์พร้อมกับหรี่ตามองด้วยความกรุ่มกริ่ม

ปันจิกตามองค้อน แล้วตอบกลับ “ผมไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นครับ ...แต่ก็เพราะคุณ ผมถึงมีสภาพเช่นนี้" ประโยคหลังต่อว่าอยู่ในใจ

“ก็ดี… อย่าทำตัวอ่อนแอ เพราะฉันไม่ชอบ”

สีหน้าและน้ำเสียงของเขาไม่ได้อ่อนโยนต่อใจคนฟังอย่างปันนัก “ผมก็ไม่ได้อยากให้คุณมาชอบผมนี่ครับ”

ปันโต้กลับเพราะเกือบเดือนมานี่เขาเรียกหา และเอาแต่ได้ตลอด จนจะขาดใจตายอยู่ใต้อ้อมอกแกร่งของเขาอยู่รอมร่อ ไม่รู้ติดใจหรือกลัวเสียเปรียบกันแน่…

และประโยคนั้นทำให้ได้สายตาจ้องกร้าวเป็นคำตอบ ซึ่งนั้นทำให้นักศึกษาหนุ่มวัยสิบเก้าปีอย่างปัน หมดหวังจะหลุดพ้นจากกรงขังของนายเดร์อย่างสิ้นเชิง

“อาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยวฉันจะพาออกไปข้างนอก” เจ้าของห้องบอกพร้อมกับขยับลุกขึ้น จนผ้าห่มหลุดร่อนลงไปกองอยู่ตรงหน้าตัก เผยให้เห็นอกล่ำและขนสีเข้มเป็นแผงตรงหน้าอก

ปันกลืนน้ำลายลงคอ ในขณะที่หัวใจเต้นแรง และเสียวท้องน้อย หากเขาจงใจยั่ว ก็ได้ผล จนต้องรีบพูดก่อนจิตใจจะเตลิดไปไกล

“ขอบคุณครับ แต่ผมไม่ไป”

ที่ปันตัดสินใจปฏิเสธ เพราะน้ำเสียงและแววตาของเดร์ ไม่ได้ทำให้รู้สึกว่าเขามีความห่วงใยอยู่ในนั้น หากมันเป็นคำสั่งที่อีกคนต้องปฏิบัติ เหมือนเช่นลูกน้อง ที่สำคัญหากยิ่งอยู่ใกล้ ผู้ชายนักรักอย่างเดร์ ประหนึ่งตัวติดกัน เช่นนั้นก็เหมือนพาตัวเองเดินไปตกหลุมที่อีกฝ่ายขุดไว้เป็นแน่

“ทำไม” เสียงทุ้มเข้มของเดร์ถาม พร้อมกับลุกขึ้นสลัดผ้าห่มที่คลุมท่อนล่างออก โดยไม่สนว่าตัวเองจะอยู่ในสภาพเช่นไรในตอนนี้

เป็นปันที่ต้องเบือนหน้าหนีด้วยใจเต้นรัวระทึกหนักไปอีก เมื่อรูปร่างเปล่าเปลือย ที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม และหน้าท้องลอนไร้ไขมันส่วนเกินประจักษ์อยู่ตรงหน้า โดยพยายามไม่นึกถึงภาพส่วนที่กำลังหลับไหลอยู่…

แม้อุณภูมิความเย็นของแอร์กำลังทำงาน แต่ก็ไม่สามารถทำให้อุณภูมิในร่างกายของปันสงบลงได้

เขาไม่รู้ตัวหรือไง ว่ากำลังทำให้วิญญาณคนร่วมห้องออกจากร่างแล้วไปสิงเขาแทน!

“ผะ ผมไปอาบน้ำแล้ว”

เมื่อใจไม่อาจสงบสุข ปันก็ต้องหาทางออกจากตรงนี้ก่อน

“ยังไปไหนไม่ได้”

เดร์บอกพร้อมถลาเข้ามาคว้าตัวปันเอาไว้เต็มอ้อมกอด แล้วลากไปที่เตียงกว้าง ก่อนจะผลักให้ลงไปนอนแผ่อยู่บนเตียง โดยสองแขนถูกรั้งตรึงไว้ไม่ให้ขยับไปไหน ก่อนจะตามลงมาทาบทับกักร่างบางไว้ไม่ให้ขยับดิ้น

“จะทำอะไรผมอีก” ปันถามเสียงตื่น

“นายมันดื้อ…” เดร์บอกเสียงราบเรียบ หากสายตาจดจ่ออยู่ที่ใบหน้าฉาบสีเรื่อ ที่เขากกกอดมาทั้งคืนด้วยสายตาคาดโทษ

“ผมดื้อตรงไหน” ปันถามกลับเสียงแข็ง ทั้งที่เวลาเขาเรียกร้อง ก็ไม่เคยปฏิเสธ ยังจะหาว่าดื้ออีก เถอะ!

“ยังไม่รู้ตัว?”

“ผมรู้ตัวดี ว่าผมไม่เคยปฏิเสธตอนที่คุณเรียก” ปันตอบอย่างมั่นใจ

ดวงตาคมกล้าหรี่แคบ “คนละเรื่อง”

“เรื่องไหนอีก…แต่ถ้าเรื่องพาไปข้างนอก มันไม่ได้อยู่ในข้อตกลงนี่ครับ”

“ทุกอย่างที่เป็นความต้องการของฉัน มันคือข้อตกลงที่นายต้องทำ” เสียงทุ้มกร้าวกล่าวอย่างชัดเจนและย้ำชัด

“บ้าอำนาจ…” ปันเปรยออกมาเบา ๆ

“แค่คนที่มาเกี่ยวข้องเท่านั้นแหละ ที่ฉันจะสั่ง” เดร์ย่ำเตือน

คำพูดที่ปันไม่อาจปฏิเสธ ซึ่งมันไม่มีอยู่ในข้อตกลง ‘นอนกับฉันจนกว่าฉันจะพอใจ หรือไม่จนกว่านายจะหาเงินมาชดใช้จนหมด’

“หากความสุขของคุณอยู่บนความทุกข์คนอื่นก็แล้วแต่คุณเถอะ” พูดจบก็เปื้อนหน้าหนี

“พูดอย่างกับเวลานายนอนกับฉัน นายไม่มีความสุขงั้นแหละ”

ปันร้อนไปทั้งตัวเมื่อถูกถามจี้จุด อดไม่ได้ที่จะจ้องหน้าคนพูด

‘หลงตัวเอง…’ ปันต่อว่าปากขมุบขมิบไร้เสียงเพราะความหมั่นไส้

แต่เดร์อ่านปากที่ไร้เสียงออก จึงย้อนกลับ “แล้วไอ้ที่ครางเสียงออดเสียงอ้อน มันคืออะไร”

แล้วภาพโรมรันกันก่อนหน้านั้นก็แวบเข้ามา

ทุกครั้งที่เดร์กระแทกและย้ำเข้าไปในช่องทางคับแน่น เสียงทุ้มหวานก็ครางกระเส่าดังเว้าวอน

“อ่าส์…ระแรงอีก…” เสียงทุ้มแผ่วขาดห้วง เมื่ออีกฝ่ายขยับโยกอยู่ ก็ผ่อนแรงเบาลงเหมือนจงใจแกล้ง

“อะไรนะ ฉันไม่ได้ยิน…” เสียงทุ้มหนักขยับโน้มลงมาถาม

“คุ คุณ…” น้ำเสียงเริ่มเปลี่ยนเมื่ออีกฝ่ายหยุดนิ่งในขณะที่รอคำตอบ

“ว่าไง ฉันถามว่านายพูดอะไรเมื่อกี้…” เดร์ถามซ้ำพร้อมกับกระแทกจุดที่เชื่อมต่อกันเพื่อกระตุ้นเอาคำตอบอีกแรง จนเจ้าของปั้นท้ายโก่งงอนสะดุ้ง หากแต่เสียวซ่าน

“อ่า อึก…”

สัมผัสรุนแรง หากแต่สยิว จนต้องแอ่นสะโพกสู้รับน้ำหนักการกระแทก “แรง ๆไง” ปันย้ำเสียงกระเส่า

มุมปากหนายกสูง สนองให้อย่างเต็มใจ “อึม… อย่างนี้ใช่ไหม…” แล้วกระแทกลงไปหลายครั้งติดกัน จนเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อ

“อือ ชะ ใช่ ระ แรงอีก คุ คุณเดร์…”

เมื่อเอวสอบขยับถี่รัว ปันก็ตอบจนเสียงสั่นสะส้าน ใบหน้าซุกจมหายไปกับเตียงนุ่มตามแรงกระแทกที่ส่งออกมาจากอีกฝ่าย

เดร์ยิ้มอย่างหยามใจ สายตาก็มองปั้นท้ายและแผ่นหลังนวลเนียนที่โก่งรับน้ำหนักได้อย่างถึงใจ กับสิ่งที่เชื่อมต่อกัน

แล้วคนคุมเกมอย่างเขาจะผ่อนปรนได้ยังไง… เดร์คิดแล้วประคองตัวตนกระแทกกระทั้นเข้าไปสุดแรงซ้ำ ๆ เมื่อจุดหมายปลายทางรออยู่ตรงหน้าโดยที่เขาจะพาอีกฝ่ายไปถึงพร้อมกัน…

“ว่าไง เงียบทำไม…” เจ้าของร่างสูงใหญ่ที่ทาบทับอยู่ย้ำถาม

ปันที่นิ่งเงียบเพราะความกระดาก หากแต่อีกฝ่ายอยากได้คำตอบ จึงจิกตามองค้อน ก่อนจะตอบกลับไปว่า

“มันใช่เรื่องที่จะเอามาพูดไหม”

…ถ้าให้ตอบ มันก็ดี ดีจนไม่กล้าปฏิเสธ… แต่จะให้ตอบก็ไม่กล้า!

“ไม่ จนกว่านายจะตอบ และทำตามความต้องการจนฉันพอใจ”

“นี่คุณเดร์ ที่ผมยอมอยู่ทุกวันนี้ ไม่พอใจคุณอีกเหรอครับ” ปันมองคนเอาแต่ใจเอาแต่ได้ ผิดกับมาดนิ่งขรึมยามที่นั่งสั่งงานต่อหน้าลูกน้องอย่างฟ้ากับเหว

“ไม่! ทำไมกลัวใจ หรือกลัวที่จะไปกับฉัน…”

“ใช่”

“ไม่ใช่กลัวคนของนายเห็น เวลาออกไปไหนมาไหนกับฉัน” คิ้วหนาขมวดนูนประหนึ่งมีโจทย์ต้องเร่งหาคำตอบด่วน

ปันหรี่ตามองคนพูด ก่อนจะเลือกตอบเพื่อตัดความรำคาญ “ก็ไช่”

“หึ!” แล้วปลายจมูกโด่งก็ซุกลงมาที่ซอกคอ สลับกับซี่ฟันขาวขบกัดลงมาประหนึ่งเป็นการลงโทษ

“หือ คุณเดร์ อย่าทำรอย!” ปันร้องปราม พร้อมกับใช้ฝ่ามือดันอกหนาให้ออกห่างพร้อมกับขยับดิ้น แต่อีกฝ่ายไม่ขยับเขยื้อน ซ้ำยังกดน้ำหนักลงมามากกว่าเดิม จนรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง จึงหยุดการกระทำ

“กลัวใครเห็น” น้ำเสียงของเดร์ขุ่นกว่าเก่า

ปันตาหรี่แคบ “เอะคุณ!” ปันอยากบอก แต่คิดว่าคนอย่างเดร์คงไม่ใสใจความรู้สึกคนอื่น จึงเก็บความไม่พอใจเอาไว้

“ดื้อไม่พอ ยังปากดี มันต้องโดน” เดร์บอก ในขณะที่ผละใบหน้าออกมาเพียงนิด โดยสายตาจ้องคนใต้ร่างอย่างอยากกำราบให้อยู่หมัด

ซึ่งการขยับและเสียดสีของปันก่อนหน้า ส่งผลให้บางอย่างของคนตัวโตถูกกระตุ้นตื่นตัว ดุนดันอยู่ตรงหน้าขา จนปันใจเต้นระส่ำ กัดริมฝีปากแน่นเพื่ออดกลั้น โดยที่เจ้าของส่วนนั้นยังทำทีเหมือนตัวเองยังปกติดี…

“นิ่งทำไม ขยับอีกสิ”

“ไม่…” ปันตอบเสียงแข็ง หากนัยน์ตาหวาดหวั่นฉายชัด กลัวโดนอีกรอบ หากยังทำตัวไม่น่ารักและปากดีตามที่อีกคนกล่าว

“ผมยอมไปข้างนอกกับคุณก็ได้”

ก่อนไฟจะลามไปทั่วห้องเหมือนทุกครั้ง ปันจึงดับไฟแต่ต้นลม

ลมหายใจอุ่นร้อนรดลงมาใส่หน้า ประหนึ่งเสียดาย ก่อนจะกระตุกยิ้ม “พูดง่าย ๆ ตั้งแต่แรกก็จบเรื่อง” แล้วผละออกจากคน ‘ดื้อ’ อย่างอ้อยอิ่ง

เมื่ออีกฝ่ายยอม เดร์ก็พร้อมตัดใจรอคอยครั้งต่อไป…