ตอนที่4

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังยืนงงกับข้อมูลที่สาธยายอยู่ ปันก็รีบเปิดประตูห้องน้ำแล้วดันให้ทั้งคู่เข้าไปคนละห้อง แม้อีกฝ่ายจะขัดขืนฝืนตัวแต่สุดท้ายก็ทำสำเร็จ

เมื่อเห็นว่าบอดี้การ์ดเข้าเงียบไปแล้ว คนเจ้าแผนการก็รีบวิ่งออกไป ระหว่างที่ลนลานวิ่งออกมาถึงลานจอดรถ ความรีบร้อนทำให้เผลอไม่ระวังจึงชนกับผู้ชายกลุ่มหนึ่ง

“ขอโทษครับ…” ปันรีบโน้มตัวก้มศีรษะเพื่อขอโทษแต่ชายกลุ่มนั้นกลับไม่ยอมฟังชักสีหน้าตึง สายตาเอาเรื่อง “ผะ ผมขอโทษจริงๆ ครับ” กลัวทั้งท่าทางและแววตาที่ไร้ความเป็นมิตร พลันใจก็คิดถึงอีกคนที่ตัวเอง ชอบต่อว่า ว่าใจร้ายบ้าอำนาจและเอาแต่ใจขึ้นมาทันที แม้จะเห็นแต่ข้อเสียของเดร์ แต่กระนั้นปันก็รู้สึกปลอดภัย!

“ไอ้หน้าอ่อน…” คำพูดกร้าวพร้อมกับฝ่ามือหนายื่นมาขยุ้มคอเสื้อ อีกทั้งเห็นว่าอีกมือข้างล้วงไปใต้ชายเสื้อและดึงบางอย่างออกมา

ปันผวาเฮือก “คุ คุณครับ ผมขอโทษจริงๆ ครับ” ปันละล่ำละลักบอกอีกครั้งด้วยความหวาดกลัว

หากมุมปากหนาของชายหน้าเหี้ยมกลับเหยียดตรง สายตาไร้ความโอนอ่อน เพียงเสี้ยวนาทีต่อมาปันรับรู้ถึงแรงกระแทกศีรษะ ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลงไปพร้อมกับความเจ็บแปลบ แต่เมื่อรู้สึกตัวอีกที่ ก็พบว่าตัวเองมานอนอยู่บนเตียงกว้าง พร้อมใครบางคนกำลังทำแผลบนศีรษะให้…

หลังจากความคิดกลับมาอยู่กับปัจจุบันตรงหน้า ประโยคเสียวท้องน้อยก็ดังกระทบโสตประสาทปันทันที

“ก็ได้! งั้นนายกลับไปนอนรอฉันที่ห้อง… ส่วนแกสองคนฉันจะกาหัวไว้ก่อน หากเกิดเรื่องอีก เตรียมตัวได้เลย!”

ประโยคหลังหันกลับไปสั่งลูกน้องเสียงเข้ม หากแต่ปันขนลุกเกรียว กับคำว่า ‘ไปนอนรอ’…

หลังจากเว้าวอนอยากออกมาจากคฤหาสน์หลังใหญ่มาหลายวัน วันนี้ก็ได้ออกมาอย่างสมใจอยาก แต่ปันก็ต้องแปลกใจ เมื่อพบว่ามันไม่ใช่เป้าหมายที่คิดไว้

“คุณพาผมกลับมาโรงแรมนี้อีกทำไมครับ” มันเป็นโรงแรมที่เกิดเรื่องเมื่อหลายวันก่อนและแผลเพิ่งหายดี แต่ก็ยังรู้สึกขยาดจนไม่อยากกลับมาอีก

“โรงแรมนี้จะเป็นที่ของนายตลอดไป”

“หา!” เหมือนเห็นผีตอนกลางวัน

“นายฟังไม่ผิด ชั้น28จะเป็นที่ของนาย และจะไม่มีใครมาทำแบบวันนั้นกับนายอีก”

“คุณจะมาแกล้งอะไรผมอีก” ปันเอ่ยอย่างไม่เชื่อหู

“แล้วฉันเคยพูดเล่นกับนายรึ…” ประกายตาวาววับฉายชัดถึงความสุขสมบางอย่างจ้องมา

ปันรีบหลบสายตา ใบหน้าเห่อร้อนลำคอแห้งผากจนต้องกลืนน้ำลายลงคอ

…ใช่คนอย่างนายเดร์ไม่เคยพูดเล่น แล้วคิดไปถึงวันที่เขาสั่งให้ไปนอนรอในห้อง!

“แล้วนายอย่าคิดทำอะไรนอกเหนือคำสั่งอีก” เดร์ย้ำเตือนคนที่นั่งก้มไม่มองหน้า ก่อนจะยกยิ้มพอใจ

“คุ คุณเดร์ผมเจ็บอยู่นะ…” ปากก็ร้องค้าน หากแต่คนเอาแต่ได้รุกเร้าจนร่างกายไม่อาจต้านทานความต้องการที่ถูกกระตุ้นไว้ได้อีกต่อไป

“ฉันไม่ได้ทำบนหัวนาย”

“แต่มันกะ… อ่า อึก…” เสียงทุ้มที่พยายามร้องค้าน หากขาดห้วงเมื่ออุ้งปากหนางับลงบนยอดอกสีเรื่อ จนปันกลั่นความสยิวไว้ไม่ไหว

“นายมันดื้อ ก็สมควรแล้ว…”

จากที่ต้องการขู่ เพื่อให้อีกฝ่ายหลาบจำ หากพอได้สัมผัสผิวบอบบางของคนใต้ร่าง เป็นเดร์เองที่พ่ายแพ้ต่อความต้องการ

แม้ครั้งนี้จะไม่รุนแรงและเร้าร้อนเหมือนครั้งก่อนเพราะกังวลเรื่องบาดแผลของคนใต้ร่างอยู่มาก หากแต่เจ้าตัวก็ยังตอบสนองได้ถึงใจไม่ตกหล่น จนเดร์รู้สึกว่าของเล่นชิ้นนี้ไม่ควรปล่อยให้ห่างมือ…

ปันเดินตามหลังเดร์ที่เดินไปก่อนเพียงลำพัง ส่วนตนเองมีบอดี้การ์ดเดินขนาบข้าง จนกระทั้งถึงประตูลิฟต์ที่ใช้เฉพาะส่วนบุคคล ปันรู้สึกแปลกใจที่เห็นคเชนทร์และบอดี้การ์ดอีกสามคนยืนอยู่กับเดร์ ปันได้แต่เก็บความสงสัยไว้ และเมื่อขึ้นมาในลิฟต์มีเพียงคเชนทร์เท่านั้นที่ได้คำสั่งให้ตามขึ้นมาด้วย

“ห้องนี่เป็นห้องของนาย นายมีสิทธิ์เต็มที่ แต่ห้ามเอาคนนอกเข้ามา”

ทันทีที่เข้ามายืนอยู่ในห้องที่ต้องแต่งไว้อย่างหรูหราสมฐานะเจ้าของ เดร์ก็เอ่ยขึ้นโดยสายตาย้ำทับมองมาที่ปัน

ปันตาโตหน้าเหวอ “ให้สิทธิ์อะไรของคุณ แต่ห้ามให้ผมเอาคนนอกเข้ามา” ปันถามกลับหน้ายุ่ง

“ทำไม นายมีคนอื่นนอกจากฉันหรือไง”

คำถามของเดร์ได้สายตาค้อนของปันส่งมาแทน หากแต่ใบหน้านิ่งไม่แยแสกลับส่งสายตาเร่งเร้าเอาคำตอบ

“ถึงผมจะมีหรือไม่มี คุณจะแคร์ทำไม อีกอย่างผมยังไม่ได้รับปากว่าจะมาอยู่ที่นี่สักหน่อย”

“นายนี่สมองยังดีอยู่หรือเปล่าหรือกะทบกระเทือนจนจำอะไรไม่ได้” เดร์เอ่ยสีหน้ารำคาญ ก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟา โดยมีคเชนทร์เดินตามไปด้วย

“ผมไม่เคยรับปากว่าจะมาอยู่กับคุณ”

“ก็นายบอกเองว่าจะทำอะไรก็ทำ นี่ฉันก็ทำให้นายแล้วไง”

ปันอยากกัดลิ้นตัวเอง “นั้นมันคนละเรื่องกัน”

“ไม่รู้ละ ฉันถือว่านายพูดแล้ว แล้วฉันก็ทำตามที่นายพูด ถือว่าจบ” เดร์ยืนยันและตัดจบโดยหันไปพูดกับคเชนทร์สีหน้าเครียดและจริงจัง ปันจึงไม่กล้าพูดแทรก ทำได้แค่ยืนคว้างอ้าปากค้างเหมือนปลากำลังขาดน้ำอยู่อย่างนั้น...

ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง การสนทนาของหัวหน้ากับลูกน้องก็ยังคงเคร่งเครียด ปันใช้เวลานั้นเดินสำรวจห้อง จนกระทั่งได้ยินประโยคน่าหวาดเสียวจึงเอียงหูฟัง

“มือข้างไหนจับปืนก็ตัดข้างนั้น”

น้ำเสียงเด็ดขาดไร้ความปรานี ปันหน้าเฝือดสี ในใจนึกขยาดกับผู้ชายที่กกกอดตัวเองมาตลอดหลายคืน

โหดร้ายขนาดนี้เลยเหรอ…

และเดร์เหมือนจะรู้ตัว ว่าหลุดพูดคำบางคำให้คนหัวอ่อนใจบางได้ยิน จึงหันมามองเพื่อดูท่าที และก็เห็นว่าแววตานั้นเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและกริ่งเกรง

“นายไปจัดการตามนั้นเลย” ปากสั่งลูกน้อง แต่สายตายังมองชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าหลายปีไม่วางตา

คเชนทร์ออกจากห้องไปแล้วเดร์จึงกวักมือเรียกปันให้มานั่ง ใกล้ ๆ แต่ความขยาดหวาดกลัวทำให้เท้าของปันจิกอยู่บนพื้นไม่ขยับเขยื้อน

เดร์ทำเสียงในลำคอ “มานั่ง!” เสียงทุ้มสั่งพร้อมกับใช้มือตบไปบนโซฟาที่ว่างใกล้ ๆ

ปันส่ายหน้าช้าๆ คล้ายไม่แน่ใจ

“นายมันขี้ดื้อ”

“ก็คุณใจร้าย”

“ฉันร้ายกับคนที่ร้ายกับฉันและคนของฉัน”

“แต่คุณไม่ควรไปตัดสินเองแทนกฎหมายนะครับ”

“คิดว่ากฎหมายมันช่วยใครก่อน ระหว่างคนมีเงินกับคนธรรมดาอย่างนาย”

“แต่ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนี่”

“เพราะมีคนอย่างนายไง ไอ้พวกนักเลงกระจอกถึงได้ใจ”

“แล้วสิ่งที่คุณทำ มันต่างกับนักเลงพวกนั้นไหม”

“ต่างสิ เพราะฉันไม่เคยหาเรื่องใครก่อน”

“แต่ถ้าเรื่องที่คุณสั่งให้คุณคเชนทร์ไปทำ นั่นมันเรื่องของผม”

“เรื่องของนายก็เหมือนเรื่องของฉัน”

“ทำไม ผมเจ็บ คุณมาเจ็บกับผมหรือไง”

“ใช่…” เดร์เผลอหลุดปาก

ปันหรี่ตามองคนนั่งบนโซฟา สมองก็ทวนคำพูดคำว่า ‘ใช่’เพื่อพิเคราะห์ ว่าอีกฝ่ายพูดจริงหรือแกล้งแหย่

ท่าทางนิ่งเงียบของปัน ทำให้เดร์นึกขึ้นได้ จึงทำหน้าหงุดหงิด เสียงขุ่น “ปากว่างมากหรือไงถึงเถียงฉันไม่หยุด”

“คุ คุณล้อเล่นใช่ไหมครับ ถ้าผมเจ็บคุณก็เจ็บด้วย”

คำถามใสซื่อ ทำให้เดร์ใจไหวยวบ แต่เขาจะเป็นเช่นนั้นไม่ได้ ก็แค่ของเล่นที่อยากเก็บไว้ดูนาน ๆ…

“มะ มานั่งแล้วฉันจะบอก…”

แม้จะไม่มั่นใจว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหน แต่เท้าเรียวของปันก็ก้าวเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

เดร์คว้าข้อมือเล็กแล้วรั้งให้นั่งลง หากแต่นั่งย่อลงไปบนพื้น

ปันคิ้วขมวดคุกเข่าอยู่ตรงระหว่างขาแกร่งที่อ้ากว้าง

“ปากว่างนัก ก็เอามันลงให้หน่อย…”

ดวงตากลมใสซื่อตื่นตระหนก หากแต่เมื่อมือเรียวหนารูดซิปกางเกงลงและเห็นสิ่งที่กำลังพองขยายอยู่ในที่จำกัด นั้นคือสิ่งยืนยันความต้องการจริง ใช่ล้อเล่น!

แม้ใจอยากปฏิเสธแต่พอเห็นสัดส่วนร่างกายของมาเฟียร้ายอย่างนายเดร์ ปันก็ใจละลาย ขยับทำตามความต้องการอีกฝ่ายโดยที่ร่างกายและหัวใจก็พร้อมสนองให้อย่างถึงใจ อย่างเด็กใจแตก…

…หากวันนั้นไม่มาเจอกัน ใจคงไม่แตกสินะ

แต่คนใสชื่ออย่างปันไม่มีโอกาสได้รู้ ว่าการเป็นคนใกล้ตัวของเดร์ครั้งนี้ จะต้องเจอกับอะไรบ้าง ที่กำลังคืบคลานเข้ามา…