41 อย่ารักฉัน

“ป้ามะลิครับ หลังจากวันนี้เป็นต้นไป อาหารของผมข้าวหอมจะเป็นคนดูแลนะครับ” ชลธีว่าขึ้นขณะเดินเข้าบ้าน โดยมีป้ามะลิออกมารอรับ พร้อมกับพิมพกานต์ที่ยืนอยู่ไม่ไกล และเขาเพียงปรายตามองเธอเท่านั้น

“คะ?”

“อาหารที่ป้าทำไม่ถูกปากอีกแล้วหรอคะ” มะลิว่าขึ้น เมื่อถามไปแล้วคุณหนูก็ไม่ยอมตอบ เมื่อไหร่น้า เมื่อไหร่คุณหนูของเธอจะพูดเยอะ ๆ เหมือนชาวบ้านเขาบ้า

“เปล่าครับ”

“ถ้าเปล่าแล้วจะให้หนูข้าวหอมเธอทำ ทำไมล่ะคะ เธอท้องอยู่นะคะ ป้าว่า...” ยังไม่ทันที่จะพูดจบชลธีก็ขัดขึ้นซะก่อน ก่อนที่เขาจะเดินหนีขึ้นบ้านไปโดยไม่พูดอะไรอีก

“ตามนั้นครับ”

“เป็นอะไรของคุณหนูอีกล่ะนั่น หมอกวันนี้คุณธีร์ไปโมโหอะไรมา”

“ไม่รู้สิครับ” เขาเองก็สงสัยเหมือนกัน ก่อนมาถึงบ้านยังอมยิ้มอยู่เลย อย่างว่าล่ะนะ ไม่มีใครเดาใจนายหัวหนุ่มคนนี้ได้เลย ถึงจะยิ้มแต่ก็ไม่รู้ว่าในใจนั้นคิดอะไรอยู่ อาจจะเศร้า โกรธ โมโห อยู่ก็ได้...

“งั้นก็ไปพักผ่อนเถอะ ป้าจะไปดูเด็กมันทำกับข้าวสักหน่อย”

“หนูข้าวอยากไปกับป้ารึเปล่า”

“ไปค่ะ”

“งั้นก็ตามมาเลยลูก” ว่าพร้อมกับคิดบางอย่างขึ้นมาในใจ

ตอนหนูข้าวป่วยก็ดูจะเป็นห่วงเป็นเย็นเที่ยวเฝ้าเช้าเฝ้าเย็น ไหนมาวันนี้จะมาใช้งานเขาอีกล่ะ ไม่ใช่ว่าเขาท้องอยู่หรอกรึ ไม่ได้ ๆ เรื่องนี้ต้องโทรไปถามสายหยุดเสียหน่อยแล้ว

มื้อเย็นผ่านไปอย่างเรียบง่าย ไม่มีบทสนทนาใด ๆ เกิดขึ้นระหว่างพิมพกานต์และชลธี จนทานข้าวเสร็จก็เหมือนเคยชลธีจับจูงมือเธอพาไปเดินเล่นด้วยกัน โดยวันนี้เขาพาเธอไปเดินเล่นสวนที่ลงดอกไม้ไหม

“เอ้ะ นั่นมันเทียนกิ่งขาวนี่” เสียงหวานดังขึ้นเมื่อเดินจับจูงมือเขาดูดอกไม้อยู่พักใหญ่ สายตาก็เหลือบไปเห็นดอกไม้ดอกเล็กสีขาวที่ตัวเองนั้นไม่ได้เห็นนานแล้ว ล่าสุดที่เธอเห็นน่าจะเป็นที่บ้านเด็กกำพร้าที่เธอเคยอยู่...

“เทียนหอม” ชลธีว่าขึ้นเสียงเรียบ

“มันมือสองชื่อนี่คะ จะเรียกเทียนหอมก็ได้ เรียกเทียนกิ่งขาวก็ได้”

“แต่ฉันไม่อนุญาตให้เรียกอย่างอื่น” เสียงเรียบนิ่งที่ดังขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้พิมพกานต์ไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก กลัวจะทำให้เขาโมโหขึ้นมา แต่เอ๊ะ...เทียนหอมงั้นหรอ ทะ เทียนหอม มันชื่อของคุณน้าหนิ...คุณน้าที่พาเธอกลับมา

“พะ พี่ธีร์คะ ข้าวขอถามอะไรได้รึเปล่า” เท้าเรียวไม่ยอมเดินตามเขาไป ก่อนจะออกแรงกระตุกมือน้อย ๆ ให้เขาหยุดเดินด้วย พร้อมกับเอ่ยถามเขาเสียงเบา เพราะเธอไม่แน่ใจว่าคนที่ชื่อเทียนหอมนั้นมีความสัมพันธ์กับเขาแบบไหน กลัวว่าจะไปสะกิดแผลในใจเรื่องการตายของคนในครอบครัวเขาอีก... แต่ถึงอย่างนั้นความอยากรู้ก็มีมากกว่า ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ใช่คนแบบนี้เลย คนที่อยากรู้อยากเห็นเรื่องของคนอื่น

“ว่า?”

“พี่ธีร์รู้จักคนที่ชื่อ...เทียนหอมรึเปล่าคะ”

“ถามทำไม” น้ำเสียงที่เรียบนิ่งอยู่แล้ว ครั้งนี้กดต่ำลงมากขึ้นกว่าเดิมอีก

“ปะ เปล่าค่ะ ข้าวไม่อยากรู้แล้ว เราเดินเล่นกันต่อนะคะ” เห็นเขาเป็นแบบนี้ก็ไม่อยากจะรู้อะไรแล้ว เพราะกลัวว่าจะเสียบรรยากาศ เขาอุตส่าห์ใจดีพามาเดินเล่น เธอก็ไม่ควรทำให้เขาโมโห โดยการถามอะไรจุกจิก แต่แล้วอยู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นมา

“แม่ฉัน”

“คะ?”

“แม่ของฉันชื่อเทียนหอม...เป็นชื่อของดอกไม้นั่น”

“พี่ธีร์...” แววตาคมที่ไหวสั่นน้อย ๆ ทำให้พิมพกานต์เผลอเรียกชลธีเสียงเบา พร้อมกับบีบกระชับมือเขาให้แน่นขึ้น เพื่อส่งกำลังใจ

“เธอคงรู้แล้วว่าแม่ฉันเสีย”

“เพราะงั้นช่วยเรียกมันว่าต้นเทียนหอม...” ว่าจบก็ปล่อยมือเล็กที่กุมอยู่ออก ก่อนจะเดินจากไปทันที ทิ้งให้เธอได้แต่มองตามอย่างไม่เข้าใจ

“ถ้ามันเจ็บ ทำไมพี่ธีร์ถึงไม่ปล่อยให้ข้าวปลอบบ้างคะ ทำไมต้องเก็บมันไว้คนเดียวแบบนี้ด้วย...” แม้อยากจะตามไปดู แต่ทว่าเขาเดินหายเข้าไปในความมืด เธอจึงตัดสินใจเดินกลับทางตามทางเดิมที่มา

“หนูข้าว มาหาอะไรลูก” เสียงป้ามะลิที่ยืนคุมเด็กในบ้านทำงานว่าขึ้น

“ข้าวมาหานมอุ่น ๆ สักแก้วค่ะ”

“หนูข้าวดื่มเองหรอ”

“ไม่ค่ะ ข้าวจะเอาไปให้พี่ธีร์”

“ถ้าของคุณหนูต้องนมอัลมอนด์ค่ะ คุณหนูไม่ชอบนมวัว”

“เดี๋ยวป้าหยิบให้นะ” ว่าจบก็หันไปสั่งเด็กในบ้านให้รินนมให้สองแก้ว นมวัวหนึ่งนมอัลมอนด์หนึ่ง

“ขอบคุณค่ะ”

“กินยากยันนมเลยนะคะ” พิมพกานต์บ่นพึมพำพร้อมกับมองนมในมือ ในส่วนของเธอนั้นเธอดื่มหมดแล้วคืนป้ามะลิแล้ว เหลือแต่ของเขา ที่ตอนนี้เธอวางไว้รออยู่โต๊ะหัวเตียง เพราะไม่รู้ว่าเขาหายไป ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ

“หายไปไหนนะ” กลับออกมาแล้วก็ยังไม่เห็น ก่อนจะได้ยินเสียงกุก ๆ กัก ๆ แถวระเบียงห้อง จึงตัดสินใจเลื่อนกระจกไปดู เพราะสงสัยว่าเป็นเขา

"มาทำอะไรตรงนี้คะ" และมันก็เป็นจริงดังที่เธอคิด เมื่อเขายืนล้วงกระเป๋ามองดาวอยู่

“...”

เมื่อเขาไม่ยอมตอบเธอจึงเดินเข้าไปใกล้เขาเรื่อย ๆ กอดจะสอดมือสวมกอดเขาจากด้านหลัง เธออยากปลอบใจเขาบ้าง อย่างที่เขาทำกับเธอเมื่อคืน และหลาย ๆ ครั้งที่ผ่านมาในตอนที่เขาสวมบทเป็นพี่ธีร์แสนดี...ถึงมันจะเป็นการแสดงฉากหนึ่งของเขา แต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกดี และหากถามว่าเธอไม่โกรธหรอ กับสิ่งที่เขาทำกับสิ่งที่เขาพูด โกรธสิ โกรธมาก ๆ แต่เธอก็รักเขามากกว่า...

แผ่นหลังกว้างที่เธอกำลังซบอยู่นี้ แบกความเจ็บปวดมามากเท่าไหร่แล้วนะ

“ทำอะไรของเธอ”

“ขอข้าวกอดแบบนี้สักพักนะคะ” ว่าพร้อมกับกระชับอ้อมแขนของตัวเองให้แน่นขึ้น

“...”

“พี่ธีร์มีชื่อลูกในใจรึยังคะ” เมื่อเห็นชลธีเอาแต่เงียบ พิมพกานต์ก็ว่าขึ้น

“ไม่รู้สิ” ในที่สุดเขาก็ยอมพูด

“ข้าวเองก็เหมือนกันค่ะ อีกอย่างเราก็ไม่รู้ด้วยว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย...” ยังไม่ทันที่จะพูดจบเสียงเข้มของเขาก็ดังขึ้น

“ผู้ชาย”

“คะ?”

“หมอบอกว่าลูกของเราเป็นผู้ชาย”

“แล้วทำไมข้าวถึงไม่รู้ล่ะคะ”

“ก็เธอหมดสติอยู่...อีกอย่างอยู่โรงพยาบาลเธอก็ไม่พูดกับฉัน”

“ก็เพราะว่าพี่ธีร์...”

“ฉันทำไม?” ว่าพร้อมกลับหันตัวมาเผชิญหน้ากับเธอแทน พร้อมกับดวงตาคู่คมที่มองจ้องลึกลงไปในดวงตากลมใสของคนตรงหน้า กลายเป็นว่าตอนนี้เธอกอดเขาจากด้านหน้าแทน มีเพียงหน้าท้องนูนเท่านั้นที่ขวางกั้นไม่ให้เขาและเธอแนบชิดกันเกินไป

“ก็พี่ธีร์ใจร้าย ข้าวเลยไม่อยากพูดกับพี่ธีร์” เธอว่าเขาอย่างงอน ๆ

“แค่นั้น?”

“ข้าวยังทำใจไม่ได้กับสิ่งที่พี่ธีร์พูดค่ะ มันเจ็บไปหมดเลย” ว่าจบก็เบือนหน้าหนีหลบสายตาเขาไปทางอื่น ก่อนจะถูกเขาเชยค้างมนให้หันกลับมาดังเดิม

“ฉันจะไม่ขอโทษเธอเรื่องที่พูดไป...แต่ฉันจะขอโทษเธอเรื่องที่ฉันทำให้เธอเจอเรื่องเลวร้ายแบบนั้น”

“เธอเข้าใจฉันใช่ไหมข้าวหอม”

“ข้าว...” ดวงตาคมของเขาที่มองลึกเข้ามาในตาของเธอ ทำให้เธอตอบตกลงไปในที่สุด...แม้ว่าอยากให้เขาพูดปลอบในสิ่งที่เขาพูด แต่มันก็คงจะเป็นไปไม่ได้... แต่แค่นี้มันก็ดีมากแล้ว

“ข้าวเข้าใจค่ะ แต่พี่ธีร์อย่าพูดมันบ่อยได้ไหมคะ...ข้าวขอร้อง ข้าวเจ็บ”

“ฟังฉันนะข้าวหอม...ถ้าเธอไม่อยากเจ็บอย่ารักฉัน หยุดรักฉัน หยุดใจอ่อนให้ฉัน หรือคนอื่น ๆ เธอต้องหัดใจแข็ง เข้มแข็งบ้าง”

“การที่เธอใจอ่อนแบบนี้ มันจะไม่เป็นผลดีต่อตัวเธอ”

“ฉันรักเธอไม่ได้...ส่วนเหตุผลเธอคงจะรู้”

“ฉันคงช่วยเธอได้เท่านี้” เพื่อชดเชยสิ่งเลวร้ายที่ทำให้เธอต้องเจอ ฉันช่วยเธอได้เท่านี้จริง ๆ ประโยคหลังนั้นเขาต่อขึ้นในใจ

“มันจะไม่มีวันนั้นเลยใช่ไหมค่ะ วันที่พี่ธีร์จะรักข้าว...”

พิมพกานต์เอ่ยถามคนตรงหน้าเสียงเบา แต่เขากลับเงียบเอาแต่มองตาเธอแทน ไม่มีคำพูดใด ๆ ออกมาจากปากของเขา ก่อนที่เขาจะก้มลงจูบที่ริมฝีปากบางของเธอแทน

จูบแผ่วเบา ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรงมากขึ้นเรื่อย ๆ เรียวแขนที่เคยกอดไว้ที่เอวสอบของเขาก็เลื่อนขึ้นมาคล้องต้นคอแกร่งของเขาไว้แทน

“ดึกแล้วนอนเถอะ” หลังจากผละจูบออกแล้วชลธีก็ว่าขึ้นเสียงเรียบ ไม่แม้จะพูดถึงคำถามที่ถูกถามก่อนหน้า

“ค่ะ” เมื่อเขาไม่ตอบ เธอก็ทำอะไรไม่ได้แม้จะรู้สึกเจ็บจี้ด ๆ ในใจก็ตาม และนอกจากพยักหน้ารับ ก็ก้มหน้าลงไม่ซบตาเขา พร้อมกับคลายมือที่คล้องคอเขาอยู่ออกด้วย

แม้ที่เธอและเขายืนอยู่ตอนนี้จะไม่มีแสงสว่างมากนัก แต่เธอเชื่อว่าหากเธอเงยหน้าขึ้น แสงสว่างมันก็มากพอที่จะทำให้เขาเห็นหน้าแดง ๆ ของเธอ

“พี่ธีร์!” กำลังจะผละออกจากเขา เพื่อหันตัวกลับไปนอนที่ห้อง แต่แล้วอยู่ ๆ ตัวก็ลอยหวือขึ้นกลางอากาศ...เธอถูกเขาอุ้มอีกแล้ว...

“...” คนถูกแห้วใส่ ทำหน้าตาเฉย ก่อนจะแอบยิ้มอยู่ในใจ เมื่อเห็นหน้าแดง ๆ ของคนในอ้อมแขน หึ เขาพึ่งบอกเธอไปว่าอย่ารัก 'ถ้าเธอเจ็บมา ฉันก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้นะข้าวหอม เพราะฉันเ ตือนเธอไปแล้ว'

“พี่ธีร์คะ...หลับแล้วหรือยังคะ” เสียงใสเอ่ยถามคนที่กอดซ้อนหลังตัวเองอยู่ หลังจากล้มตัวลงนอนกันแล้ว

“ยัง” คนที่พึ่งดื่มนมไป จากการคะยั้นคะยอของคนตัวเล็กว่าขึ้น

“ถ้าวันที่ข้าวคลอด...พี่ธีร์อยู่กับข้าวด้วยได้ไหมคะ”

“อืม”

“พี่ธีร์สัญญาแล้วนะคะ”

“นอนได้แล้ว” ชลธีว่าขึ้นเสียงเรียบ เธอกลายเป็นคนที่พูดมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน นั่นไงคิดยังไม่ทันไร เธอก็พูดขึ้นมาอีกแล้ว

“เรื่องชื่อลูก...” น้ำเสียงขาดห้วงในทันที เมื่อเขาพูดชื่อลูกขึ้นมา

“ภูผา”

“พี่ธีร์คิดไว้แล้วหรอค...”

“นอนได้แล้ว” เสียงเข้มกดต่ำลง เมื่อคิดว่าตอบชื่อลูกไปแล้ว เธอจะหยุดถาม กลับกลายเป็นว่าถามขึ้นมาต่ออีก

“แต่ว่า...”

“ฉันคิดไว้ตั้งแต่รู้ว่าลูกเป็นผู้ชาย”

“ข้าว...”

พรึบ ยังไม่ทันที่จะพูดอะไรจากที่ถูกเขากอดซ้อนหลังอยู่ กลายเป็นว่าเขาพลิกตัวขึ้นมาคร่อมเธอไว้แทน

“พะ พี่ธีร์จะทำอะไรคะ...อื้อ” เสียงเล็กกลืนถามเข้าไปในลำคอทันที เมื่อเขาโน้มตัวลงมาฉกฉวยเอาริมฝีปากเธอไปครอบครอง

“ถ้าไม่นอนฉันจะพาทำอย่างอื่น” คนตัวสูงว่าขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“นะ นอนแล้วค่ะ ข้าวจะนอนเดี๋ยวนี้” ว่าจบก็หลบตาลงทันที แต่สิ่งที่เขาพูดก็ทำให้ต้องเบิกตากว้าง

“แต่ฉันไม่อยากนอนแล้ว” ว่าจบก็ก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวทันที ก่อนบทเพลงรักอันเร่าร้อนจะเริ่มขึ้น เมื่อถูกเขาปลุกเร้าและไม่สามารถต้านทานได้ เพราะเธอแพ้ให้เขาทุกทางในเรื่องนี้...