34 ภัยร้ายคลืบคลาน

ผลจากความคิดดีของตัวเอง เพราะหวังดีไม่อยากให้เขาเจ็บตัวกลับกลายเป็นว่าตัวเธอร้าวระบมแทน ปวดเมื่อยตามตัวไปหมดโดยเฉพาะส่วนนั้น แม้ยามทำรักเขาจะช่วยให้เธอมีอารมณ์ร่วมด้วยไปกับเขา แต่ทว่าเขาก็แทบจะจับเธอทำรักตลอดทั้งคืน ซ้ำยังหนักหน่วง เหมือนกับว่าเขากำลังปลดปล่อยความเจ็บปวดผ่านการกระทำของร่าง เธอสัมผัสมันได้ผ่านแววตาของเขา ถึงมันจะดุดัน แต่มันก็ยังวูบไหวมีความเจ็บปวดเจืออยู่

และก็ดีที่เขายังพอคำนึงถึงความปลอดภัยของลูกอยู่บ้าง ไม่พาเธอทำอะไรโลดโผนเหมือนอย่างอย่างเคย ไม่งั้นเธอไม่อยากจะคิดเลยว่าเธอจะลุกจากเตียงไหวไหม...เดี๋ยวนะ เตียงหรอ

เมื่อรู้สึกตัวได้ว่าตัวเองนั้นอยู่ผิดที่ ดวงตากลมสวยก็กวาดสายตามองไปรอบ ๆ ทันที ก่อนจะพบว่าที่นี่นั้นไม่ใช่ที่บ้านหลังน้อยของเธอ ซ้ำยังไม่ใช่ห้องนอนของเขาอีก...แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน

ด้วยยังงง ๆ อยู่ ว่าเมื่อคืนนั้นกลับมานอนที่ห้องนี่ได้ยังไง เพราะเธอจำได้ว่าหลังจากเสร็จกิจกรรมรักอันเล่าร้อนแล้ว เธอก็นอนกอดเขาทั้งคืน ทำให้การประมวลผลในตอนนี้ค่อนข้างเป็นไปได้ช้า ก่อนจะคิดได้ว่าก็คงเป็นเขาอีกนั่นแหละที่อุ้มเธอมา

“อยู่ไหนอีกล่ะเนี่ย”

“อ้ะ” อยากจะลุกขึ้นจากเตียงเพื่อเดินสำรวจและออกไปข้างนอก แต่ทว่ายืนขึ้นได้ไม่ทันไรขาเรียวก็สั่นในทันที ก่อนจะต้องทรุดตัวลงนั่งที่เตียงตามเดิม เธอไม่น่าอยากรับความเจ็บปวดแทนเขาเลย ดูสิ่งที่เขาตอบแทนกับเธอสิ...

“เมื่อไหร่พี่ธีร์จะกลับมาเป็นพี่ธีร์คนเดิมของข้าวคะ...” เสียงหวานเศร้าพูดขึ้น ก่อนจะค่อย ๆ ประคองร่างอันอ่อนแรงของตัวเองสำรวจรอบห้อง หลังจากนั่งเอาแรงมาสักพัก

“นี่มันเสื้อผ้าเรานี่” มือที่เปิดตู้เสื้อผ้าออกชะงักในทันที เมื่อเห็นว่าของมากมายในตู้นั้นเป็นของตัวเอง อันที่จริงเธอก็ไม่ได้อยากจะเปิดนั่นเปิดนี่มั่วซั่ว เพราะไม่รู้ว่ามันเป็นของคนอื่นรึเปล่า แต่เพราะว่าความเหนียวเหนอะหนะตรงหว่างขา ทำให้เธออยากอาบ...และจะอาบน้ำได้ยังไงถ้าไม่มีเสื้อเปลี่ยน จะให้ชุดเดิมมันก็ยังไง ๆ อยู่ และก็เหมือนเป็นความโชคดี...ที่ในตู้นี่มีแต่เสื้อผ้าของเธอ ซ้ำยังมีชุดคลุมท้องเพิ่มมาด้วยอีก

“ชุดนี้แล้วกัน” เพราะท้องยังไม่โตมาก ทำให้เธอเลือกที่จะใส่ชุดทำงานตามเดิม นั้นก็คือผ้าถุงและเสื้อแขนสั้นผ้าลินินสีครีม

พอเดินเข้ามาในห้องน้ำก็พบว่าทุกอย่างนั้นถูกจัดเตรียมไว้เป็นอย่างดีแล้ว ไม่ว่าจะเป็นสบู่ ยาสระผม แปรงสีฟัน ยาสีฟัน แม้แต่น้ำยาบ้วนปากก็ยังมี

“รอยแดงเต็มไปหมดเลย เสื้อจะปิดหมดไหมนะ” เสียงบ่นพึมพำอย่างอ่อนใจ เธอไม่เข้าใจเขาเลยจริง ๆ ไม่รู้ว่าเขาจะดูด จะกัดอะไรนักหนา เขาจะรู้บ้างไหมว่าเธอหาเสื้อผ้าใส่ปิดรอยที่เขาสร้างมาแต่ละครั้งลำบากแค่ไหน ไปทำงานที่โรงครัวอากาศร้อน ๆ คนก็ถามใหญ่เลยว่าห่มผ้าคลุมทำไหม เธอก็ได้แต่ยิ้มเหย ๆ ตอบไปว่ารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว กลัวจะไม่สบายก็เลยใส่ไว้ ส่วนวันนี้ก็คงต้องลางาน เพราะจะให้ไปทำในสภาพนี้ก็คงไม่ไหว ขาเธอยังสั่น ๆ อยู่เลย...

พอออกมาจากห้องน้ำ เดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้งก็มีครีมบำรุงต่าง ๆ อย่างครีมทาผิว ทาท้อง และครีมบำรุงเส้นผม แม้จะไม่ได้ใช้ของพวกนี้แต่ก็พอจะรู้จักอยู่บ้าง อันไหนไม่รู้เธอก็อ่านฉลากเอา

“มีแต่ของดี ๆ ทั้งนั้นเลย...” จะใช่เขาไหมนะที่เป็นคนเตรียมให้ ในตอนนี้เธอเริ่มมั่นใจแล้วว่าห้องนี้นั้นเป็นของเธอ จากการเดินดูก็มีข้าวของหลายอย่างที่เคยอยู่บ้านหลังน้อย ก็มาอยู่ที่ และสิ่งที่ทำให้เธอมั่นใจมากที่สุดก็คงจะเป็นเสื้อผ้าและคำพูดของเขา ที่บอกว่าให้เธอมาอยู่บ้านกับเขา... มันคงจะเป็นที่นี่สินะ

เมื่อคิดได้ดังนั้นหลังจากตรวจสอบความเรียบร้อยของตัวเองดีแล้ว ก็เปิดประตูออกไปเพื่อพิสูจน์ในแน่ใจทันที

“อ้าวหนูข้าวตื่นแล้วหรอลูก” เดินออกมาจากห้องยังไม่พ้นประตูดี ก็ได้ยินเสียงป้าสายหยุดร้องทัก

“เอ่อค่ะ”

“มา ๆ ป้าทำกับข้าวไว้ให้หนูหลายอย่างเลย” ว่าพร้อมกับเดินเข้าไปกว่าข้อมือบาง ออกแรงดึงเบา ๆ ให้หญิงสาวเดินตามมา

“ทำไมเยอะจังเลยล่ะคะ” พิมพกานต์ว่าขึ้นหลังจากนั่งลงบนโต๊ะอาหารแล้ว เห็นอาหารมากมายวางอยู่บนโต๊ะ

“ท้องอยู่ก็ต้องบำรุงกันหน่อยสิจ๊ะ นี่ป้าตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะ”

“ขอบคุณนะคะ” มีคนใส่ใจ มีคนดูแล มีคนเป็นห่วงแบบนี้ทำให้พิมพกานต์อดที่จะน้ำตาคลอไม่ได้...

“กินให้อิ่มนะ ไม่อิ่มบอกป้า ป้าจะไปทำให้อีก” สายหยุดว่าอย่างยิ้ม ๆ ก่อนจะนั่งลงเป็นเพื่อนทานของหนูข้าวของตน

.

“ดูนายหัวสดชื่นจังเลยนะครับ” หมอกพูดขึ้นหลังจากออกเรือมาแล้วเห็นนายหัวสดใสเป็นพิเศษ เลยอดไม่ได้ที่จะถาม

“หึ”

“มีเรื่องดี ๆ หรอครับ” ขนาดว่าเขาถามก็ยังมากระตุกยิ้มมุมปาก ฮึมฮัมในลำคออย่างคนอารมณ์ ชักอยากจะรู้แล้วสิว่ามีอะไรกันแน่

“ตั้งใจทำงานไป” ว่าจบก็เดินเลี่ยงไปยังหัวเรือทันที เพราะไม่อยากจะตอบคำถาม แน่นอนว่ามันมีเรื่องที่ทำให้เขาอารมณ์ดี...เพียงแต่เขาไม่อยากบอกใครก็เท่านั้น ได้กินเนื้อกวางน้อยหวานล้ำตลอดคืนใครบ้างจะไม่อารมณ์ดี หึ

“ทุกคนพร้อมแล้วใช่ไหม” เสียงทุ้มของนายหัวหนุ่มดังกึกก้องไปทั่วท้องทะเล เมื่อมาถึงจุดที่พวกเขาจะทำการงมหาหยดน้ำตาแห่งความสุขของเทพธิดาที่หลั่งออกมาให้กับชะตาชีวิตของมนุษย์ หรือที่เรียกว่าไข่มุกนั่นเอง

“ครับ”

“งั้นก็เริ่มงานได้” หลังจากจบคำพูดของนายหัวหนุ่ม คนงานราว ๆ สิบชีวิตก็ทิ้งตัวลงทะเลทุกทันที พร้อมกับกระเป๋าหรือตะกร้าไว้สำหรับใส่หอยขึ้นมา และเมื่อเห็นว่าเหล่าคนงานนั้นลงไปครบแล้ว ชลธีก็ลงน้ำตามไปด้วยบ้าง ซึ่งการลงน้ำเพื่อหาหอยมุกใต้ทะเลลึกนั้นไม่ได้ใช้ถังออกซิเจน พวกเขาใช้ความสามารถและทักษะพิเศษที่สั่งสมประสบการณ์มาเป็นเวลายาวนานในการที่จะดำน้ำให้ได้นานและอึดทนที่สุด

ชลธีที่ตามเหล่าลูกน้องลงไปเองก็เช่นกันเขาลงไปตัวเปล่าไม่ได้ใช้ถังออกซิเจนช่วยหายใจ...เพราะเขาเองก็มีความชำนาญเรื่องนี้เช่นเดียวกันกับคนอื่น ถึงจะไม่ได้เชี่ยวชาญเท่ากับคนเก่าคนแก่ที่งมหาอยู่ก่อนหน้าแล้ว...แต่หากเป็นพวกที่พึ่งได้ฝึกทำ หรือพวกที่เริ่มทำได้ไม่ถึงสิบปี เขากล้าพูดได้เต็มปากเลยว่าเขามีความชำนาญมากกว่า

...

“หนูข้าว เข้าบ้านมาก่อนเถอะจ้ะ” เสียงสายหยุดเอ่ยเรียกหญิงสาวที่เอาแต่นั่งมองออกไปยังท้องทะเลกว้าง

“ป้าสายคะ คลื่นลมแรงแบบนี้ฝนจะไม่ตกใช่ไหมคะ” เพราะเมื่อตอนบ่ายได้ถามป้าสายถึงเจ้าของบ้าน ก็ได้คำตอบว่าเขานั้นออกทะเลไปหาหอยมุก แต่พอเห็นสภาพลมฟ้าตรงหน้าแล้วเธอรู้สึกใจไม่ดีเลย

“ไม่ตกหรอกจ้ะ นายหัวคงเช็คดูทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ถึงพาทุกคนออกทะเลไป” นายหัวนั้นคำนึงถึงความปลอดภัยของลูกน้องก่อนการค้ากำไรอยู่เสมอ ไม่มีทางที่นายหัวของเธอจะพาลูกน้องสิบกว่าชีวิตไปเสี่ยงแน่นอน

“ถ้าป้าสายพูดแบบนี้ข้าวก็สบายใจค่ะ” แต่ก็ยังเป็นห่วงเขาไม่เลิกอยู่ดี ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรักถึงเป็นห่วงเขาได้มากขนาดนี้ ทั้งที่เขาร้ายกับเธอตั้งมาก อาจเพราะเธอรับรู้เรื่องราวของเขาล่ะมั้ง รับรู้ความสูญเสียที่เขาต้องเจอ เลยเข้าใจในความเจ็บปวดของเขา ถึงเขาจะพยายามเข้มแข็งมากแค่ไหน แต่เมื่อคืนเธอก็ได้เห็นแล้วว่าเขาก็มีมุมอ่อนแอ

เขาก็เป็นคนที่ต้องการความรักจากคนในครอบครัวไม่ต่างจากเธอ เพียงแต่เขานั้นเข้มแข็งและปกปิดความรู้สึกได้มากกว่าเธอเท่านั้น

ที่เขาเป็นแบบนี้อาจจะเป็นเพราะว่าเขาต้องดูแลคนหลายร้อยชีวิต หากเขาทำตัวอ่อนแอแล้วใครจะเชื่อมั่นและนับถือในตัวเขา

พอคิดแบบนี้เธอยิ่งรู้สึกเป็นห่วงเขามากไปอีก อยากจะคอยอยู่เคียงข้างเขา ก้าวข้ามความเจ็บปวดไปด้วยกัน...แต่มันก็ติดอยู่ตรงที่ว่าเขายังเข้าใจว่าเธอเป็นคนที่ทำให้พี่ชายเขาตายอยู่เลยนี่สิ เห้อ...

“วันนี้หนูข้าวอยากทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า” สายหยุดถามขึ้นเมื่อเดินเข้ามาในบ้านกันแล้ว

“ข้าวขอทำเองได้ไหมคะ” เธอไม่อยากให้รบกวนป้าสายเลย แค่นี้เธอก็รู้สึกเกรงใจคุณป้าจะแย่แล้ว

“มันจะดีหรอหนูข้าว หนูท้องอยู่นะ” น้ำเสียงเป็นห่วงของป้าสายหยุด ทำให้ข้าวหอมเผยรอยยิ้มออกมา

“ข้าวทำได้ค่ะ แค่นี้สบายมาก เดี๋ยวข้าวจะทำให้ป้าสายด้วยดีไหมคะ” เธอว่าอย่างยิ้ม ๆ

“ป้าว่าอย่าดีกว่าลูก หนูข้าวทำกินเองเถอะ ของป้าทำผัดผักง่าย ๆ ก็กินได้แล้ว”

“ให้ข้าวทำให้นะคะ รอไม่นานค่ะ ข้าวรับรองเลยว่าป้าสายจะได้กินกับข้าวอร่อย ๆ”

“ถ้าอย่างนั้นป้ารบกวนหนูข้าวด้วยนะ” เห็นหญิงสาวกระตือรือร้นที่จะทำ สายหยุดก็ไม่อยากที่จะขัด และผลลัพธ์มันก็ออกมาดีอย่างที่หญิงสาวนั้นอวดอ้าง ได้กินแล้วพอให้นึกถึงคุณธีร์ของตนขึ้นมา

ถ้าคุณธีร์ได้กินคงจะชอบไม่น้อย คุณธีร์นั้นเป็นคนกินยากแต่ถ้ารสมือแบบนี้ คุณธีร์น่าจะกินได้ ดีไม่ดีอาจจะติดรสมือนี้เลยก็ได้ เธอเองพึ่งได้กินยังรู้สึกชอบเลย แม้ไปโรงครัวจะได้ทานอาหารที่หนูข้าวหอมทำบ่อย ๆ ซึ่งมันก็อร่อยอยู่แล้ว แต่พอได้นั่งนานเป็นจานแบบนี้ เป็นจานที่ได้รับการใส่ใจในทุกรสสัมผัส เธอรู้สึกว่ารสชาติมันดีขึ้นไปอีกเท่าตัวเลยล่ะ

สมแล้วที่หนูข้าวหอมเธอนั้นล่ำเรียนมา...แต่พรแสวงมันก็มาคู่กับพรสวรรค์รสชาติถึงออกมาดีมากขนาดนี้ ดูท่าแล้วหนูข้าวหอมของเธอมีพรสวรรค์ด้านการทำอาหารมากเลยทีเดียว คิดแล้วก็พาให้เสียดายอีก

เมื่อเจ้าตัวนั้นตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่แทนการไปเรียนต่อ ซ้ำยังกลายมาเป็นคนอุ้มบุญให้กับนายหัวของเธออีก หนูข้าวหอมท้องกับนายหัวเธอก็ดีใจอยู่หรอก...แต่มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ทำไมน้า ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้ มันมีข้อผิดพลาดอะไรเกิดขึ้นกัน

หลังจากทานข้าวกันเสร็จแล้วสองป้าหลานก็แยกย้ายกันเข้านอน บ้านหลังใหญ่ที่มีเพียงสองสาวต่างวัยเท่านั้นที่นอนอยู่ ทำให้ใครบางคนที่รอจังหวะและเวลาอยู่แล้ว ยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ

“บุกเข้าไปเลยดีไหมครับ”

“ยังก่อน”

“ทำไมล่ะครับ ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้วนะครับ”

“ถึงไม่มีใครอยู่ เข้าไปในตอนนี้มันก็ยังไม่ใช่สิ่งที่กูต้องการ”

“มึงแค่เข้าไปจัดการตามที่กูบอกก็พอ”

“ครับ”

“แล้วสิ่งที่นายต้องการคืออะไรครับ” ก่อนจะเข้าไปทำตามคำสั่งก็อดที่จะหันมาถามเจ้านายอีกครั้งด้วยความสงสัยไม่ได้

“สิ่งที่กูต้องการหรอ หึ...” รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้า ก่อนเขาจะเดินหายเข้าไปในความมืด ทิ้งให้ลูกน้องคนสนิทได้แต่มองตาม