27 เจ็บ

“ไม่ตาม?”

“นายหัว...” เสียงทุ้มที่ดังมาจากข้างหลังทำให้หมอกต้องหันไปมอง ก่อนจะพบกับชลธีที่ยืนล้วงกระเป๋าพิงต้นมะพร้าวอยู่

“ทำธุระเสร็จแล้วหรอครับ” หมอกถามอย่างยิ้ม ๆ เมื่อกี้เขาเข้าบ้านใหญ่เห็นป้าสายตามหาข้าวหอมใหญ่ บอกว่าวานไปทำความสะอาดห้องนอนของนายหัว ส่วนป้าสายนั้นเผลอหลับอยู่ในห้องทำงาน ตื่นมาก็เรียกหาไม่เจอแล้ว แถมห้องนายหัวยังล็อกเข้าไม่ได้ เขาก็เลยบอกไปว่าคงจะกลับบ้านไปแล้ว เพราะเห็นหลังไว ๆ ก่อนเดินมานี่

แต่ความจริงมันเป็นยังไง ก็มีแต่นายหัวเท่านั้นที่รู้ดี หายไปนานขนาดนี้ไม่ต้องเดาให้เหนื่อยก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“ยุ่ง”

“แต่นายหัวแน่ใจหรอครับว่าจะทำแบบนี้” แม้ไม่รู้ว่านายหัวนั้นคิดจะทำอะไร แต่เขาว่ามันไม่ใช่เรื่องดีแน่ อย่างน้อย ๆ เขาก็ควรจะห้ามไว้ก่อน เขาไม่อยากให้นายหัวเสียใจทีหลัง

“แน่ใจ”

“ให้คนไปเก็บของเธอมาไว้ห้องพักคนงานข้างล่างด้วย”

“ได้ครับ”

“แล้วพวกไอเมศ ยังมาป้วนเปี้ยนอยู่ไหม”

“ไม่ครับ ตอนนี้ทางนั้นยังไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร”

“หึ ก็ดีแล้ว แต่ถ้ามันยังพูดไม่รู้เรื่องอีก”

“ถ้ากลายเป็นผีเฝ้าทะเลอย่าหาว่ากูใจร้ายแล้วกัน” ชลธีว่าเสียงเรียบ

ก่อนจะเดินล้วงกระเป๋าออกไปตรวจดูความเรียบร้อยรอบ ๆ เกาะ

ส่วนหมอกก็ได้แต่ส่ายหัวกับความคิดของนายหัวหนุ่มที่ยากจะหยั่งถึง นั่นก็อดีตเพื่อนรักในวัยเด็ก นี่ก็คนที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่ชายและพี่สะใภ้ของตัวเองตาย เรื่องของจิรเมธเขาพอจะรู้แล้วว่านายหัวจะจัดการยังไงหากอีกฝ่ายยังตอแยไม่เลิก เพราะดูเหมือนนายหัวกับจิรเมธจะตัดขาดกันแล้ว

แต่กับข้าวหอมนี่สิ เขายังเดาใจนายหัวไม่ออกเลย ว่าจะทำยังไงกับเธอต่อ หากเธอคลอดลูกขึ้นมาจริง ๆ ถึงตอนนั้นนายหัวจะจัดการกับเธอ...หรือจะเก็บเธอไว้ต่อ เขาก็เดาใจไม่ถูกเลย เพราะถึงเวลาที่นายหัวจะร้าย ใครหน้าไหนก็เอาไม่อยู่ทั้งนั้น แม้แต่เขาเอง หรือคุณขุนเขาพี่ชายของนายหัวเองก็ตาม

คิดเรื่องนายหัวพาให้ปวดหัวก็จริง แต่พอคิดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเฟื่องฟ้าแล้ว...มันก็พาให้หนักใจ ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่าเฟื่องฟ้าคิดอะไรกับเขา แต่เขาเห็นเธอเป็นเพียงน้องสาวเท่านั้น ไม่เคยคิดอะไรเกินเลยมากไปกว่านั้น...

เพราะแบบนี้ทำให้เขาไม่อยากตามไปอธิบายกับเธอให้เข้าใจ เรื่องที่เธอเข้าใจผิดเขากับข้าวหอม ให้เธอคิดแบบนี้แหละดีแล้ว เธอจะได้ตัดใจจากเขาและไปมีใครใหม่สักที อีกอย่าง คงอีกไม่นานเรื่องระหว่างนายหัวกับข้าวหอมก็คงจะถูกเปิดเผย ถึงตอนนั้นเขาไม่ต้องเหนื่อยอธิบาย และเธอก็คงจะพบรักครั้งใหม่แล้ว

“พี่ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ แต่พี่เห็นเราเป็นแค่น้องสาว”

“พี่หวังว่าเราจะเข้าใจพี่นะเฟื่อง....”

...

ด้านหญิงสาวที่ถูกทำรักอย่างใจร้าย กว่าจะรู้สึกตัวท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว มองไปรอบ ๆ ห้องก็พบกับความว่างเปล่าไร้เงาของเขา คนที่เธอเฝ้าคิดถึง ก่อนจะละสายตาจากการมองหาเขา มาจัดการกับตัวเองต่อ เพื่อพาตัวเองออกไปจากห้องที่เหมือนนรกแห่งนี้ มือบางยกขึ้นกุมท้องนูนน้อย ๆ ของตัวเองอยู่ตลอด ขณะขยับตัวลุกขึ้น ก่อนจะควานหาเสื้อผ้าที่ถูกเขาถอดทิ้งมาสวมใส่ หยาดน้ำสีใสไหลออกจากดวงตากลมสวยเป็นทางยาว เธอพยายามที่จะยกมือขึ้นปัดมันออกแล้วแต่ก็ไม่เป็นผลอยู่ดี เพราะน้ำตาแห่งความเจ็บปวดเสียใจ มันยังคงหลั่งไหลออกมาเรื่อย ๆ ไม่ยอมหยุด

“ฮึก ข้าวเจ็บ...ทำไมพี่ธีร์ถึงทำกับข้าวแบบนี้ ข้าวไม่ได้ทำ ทำไมพี่ธีร์ไม่เชื่อข้าวบ้าง ฮือ ๆ” หลังจากสวมใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยดีแล้ว พิมพกานต์ก็หอบร่างอันอ่อนแรงและจิตใจที่บอบช้ำของตัวเองเดินออกจากห้องไป เพื่อกลับบ้านหลังน้อยท้ายเกาะของตัวเอง ดวงตาคู่สวยสอดส่องดูลาดเลาผ่านม่านน้ำตา ด้วยความหวาดกลัว ว่าจะมีใครมาเห็นสภาพของเธอในตอนนี้ แม้จะร้าวระบมไปทั้งตัว แต่เธอก็พยายามที่จะอดทน

ทว่ายิ่งเพิ่มความเร็วในการเดินมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งเจ็บที่กางกายสาวมากเท่านั้น จึงได้แต่เดินช้า ๆ และคอยหลบเลี่ยงคนที่เดินผ่านไปมาเอา

ช่วงเวลานี้ ถือว่าโชคดีเป็นอย่างมากเพราะคนเริ่มเข้าที่พักกันหมดแล้ว อีกอย่างช่วงนี้ไม่ใช่ช่วงเก็บไข่มุก หรือเก็บรังนก ทำให้คนงานค่อนข้างน้อย เพราะส่วนหนึ่งนั้นพักอยู่ที่ฝั่ง ทำให้เธอสามารถหลบลีกไม่มีใครเห็นจนไปถึงบ้านหลังน้อยได้โดยง่าย และทันทีที่มาถึง เธอก็หอบร่างอันอ่อนแรงทรุดตัวลงนั่งกอดเข่าบนฟูกนอนสีขาวทันที

น้ำตาที่กักกั้นไว้ตลอดการเดินทางมายังบ้านหลังน้อยถูกปลดปล่อยออกมาจนหมด อย่างไม่คิดจะห้ามมันอีกต่อไป

“ฮึก ฮือออ” หัวใจชอกช้ำเมื่อถูกจี้จุด ภาพจำในอดีตไหลวนซ้ำ ๆ เข้ามาในหัวตั้งแต่ได้พบกับเขาวันแรกที่หน้ากันตอนที่เธอเขาช่วยเธอไว้จากกลุ่มอันธพาลหน้าพับ ก่อนจะพบกันอีกครั้งที่น้ำตก ความแสนดี ความเป็นสุภาพบุรุษ ความอบอุ่นของเขา ทำให้เธอตกหลุมรักเขาโดยง่าย ยอมมอบทั้งกายและใจให้เขา

อย่างที่เคยบอก กับความรักครั้งนี้เธอไม่คิดจะเพื่อใจ ถึงความเจ็บปวดในอนาคต เธอมั่นใจในตัวเขามาก มั่นใจว่าจะฝากชีวิตไว้กับเขาได้ ให้เขาดูแล ร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกัน ชีวิตที่เหลืออยู่ของเธอ เธอผูกมันไว้กับเขาทั้งหมด

พอถูกเขาหลอกให้รัก หลอกล่อให้เธอพบกับความสุขที่เด็กกำพร้าโหยหาความรักอย่างเธอต้องการมาตลอด และเธอก็หลงระเริงไปกับความสุขจอมปลอมที่เขามอบให้ พอเขาหายไปเธอก็โหยหาเขาถึงขีดสุด คิดถึงเขาจนนอนหลับไปทั้งน้ำตา นับวัน รอคืน ที่จะได้พบเขา ได้รับอ้อมกอดแสนอบอุ่นจากเขาอีกครั้ง ก่อนจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขาเปิดเผยตัวตน...ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมานั้นเป็นเพียงแผนการที่เขาสร้างขึ้นเท่านั้น สร้างขึ้นเพื่อให้เธอตายใจ ก่อนจะผลักเธอลงสู่เหวลึก ที่มีแต่ความเจ็บปวด

ทุกข์ทรมานจากการกระทำของคนที่ตัวเองรัก

ด้วยเพราะความแค้นที่เขามีต่อคนที่ทำร้ายที่ชายและพี่สะใภ้ของเขา

เขาแค้น เขาไม่พอใจนั้นเธอเข้าใจ แต่เธอไม่ได้ทำ และไม่รู้เรื่องด้วยเลยสักนิด อีกอย่างคุณขุนเขาเองก็เคยช่วยชีวิตเธอไว้ เธอไม่มีทางที่จะทำร้ายคนที่มีบุญคุณต่อตัวเองเป็นแน่ ทำไมเขาไม่เชื่อในสิ่งที่เธอพูดบ้าง

“ไม่ใช่พี่ธีร์คนเดียวหรอกนะคะที่เจ็บ ข้าวเองก็เจ็บ...” เขาเจ็บจากการสูญเสียคนในครอบครัว คนที่เขารักทุกคนที่ตายจากเขาไปอย่างมีวันหวนกลับ เธอเองก็เจ็บ เจ็บจากการที่รู้ว่าเขาหลอกให้รัก เขาไม่ได้รักเธอจริง ๆ บาดแผลจากการถูกทิ้งในอดีต ที่ยังฝังใจไม่เคยหายไปไหน เหมือนถูกสะกิดขึ้นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันเป็นแผลใหญ่เหวอะหวะ ใหญ่จนไม่รู้ว่ามันจะกลับมาสมานเข้าหากันและหายดีหรือไม่...

หลังจากร้องไห้จนหมดแรงแล้ว มือบางก็ยกขึ้นลูบไล้หน้าท้องนูนน้อย ๆ ของตัวเองเบา ๆ เพื่อปลอบขวัญลูกน้อยในท้อง เพราะการร้องไห้ของเธออาจจะทำให้ลูกรับรู้อารมณ์หม่นหมองของเธอ ความรู้สึกเศร้าเสียใจ ความรู้สึกด้านลบของเธอไปด้วย ซึ่งเธอไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้น เธออยากให้ลูกได้รับแต่ความรัก ความอบอุ่น ความสดใสของเธอ... ซึ่งไม่รู้ว่ามันจะกลับมาอีกครั้งเมื่อไหร่

“แม่ขอโทษนะคะ ที่ทำให้หนูรู้สึกไม่ดีไปด้วย...” น้ำเสียงนุ่มนวลและอ่อนโยนเอ่ยบอกลูกน้อยในท้อง ทั้งที่น้ำตายังคงรินไหลไม่ขาดสาย

“เป็นกำลังให้แม่ด้วยนะ เรามาช่วยกันพิสูจน์ให้คุณพ่อเห็นนะคะ ว่าสิ่งที่คุณพ่อเข้าใจมันผิด แม่ไม่ได้ทำ แม่บริสุทธิ์ใจ แม่ไม่ได้ทำร้ายคุณลุงกับคุณป้า...และแม่ก็รักคุณพ่อจริง ๆ”

“เป็นกำลังใจให้แม่ด้วยนะคะ เรามาสู้ไปด้วยกันนะ”

“อนาคตจะเป็นยังไง แม่เองก็ไม่รู้ แต่แม่สัญญาว่าแม่จะปกป้องหนูด้วยชีวิตของแม่”

“แม่รักหนูนะคะ” พิมพกานต์ก้มหน้าลงพูดกับลูกน้อย มือบางลูบไล้หน้าท้องนูนของตัวเองแผ่วเบา ใช้สัมผัสแสนอ่อนโยนส่งผ่านความรู้สึกให้อีกชีวิตที่อาศัยอยู่ด้วย อีกชีวิตที่เธอสามารถมอบความรักให้อย่างไม่มีเงื่อนไข

“...คุณพ่อเอง ก็ รักหนูเหมือนกัน” พูดพร้อมกับน้ำตาที่หยดแหมะตามลงมาบนหน้าท้องนูนของตัวเอง เธอไม่รู้ว่ากับลูกนั้นเขาคิดอย่างไร แต่เธอไม่อยากให้ลูกมีชะตากรรมเดียวกันกับเธอ... คือเกิดมาในครอบครัวที่ไม่พร้อมและถูกทิ้งไว้ให้โดดเดี่ยว...เป็นเด็กที่โหยหาความรักความอบอุ่น ถึงเขาจะไม่รักเธอ แต่ขอให้เขารักลูกบ้าง ขอให้เขามอบเศษเสี้ยวของความรักความอบอุ่นให้ลูกบ้างก็ยังดี... หรือหากเขาต้องการอะไรจากเธอ เธอพร้อมจะทำให้เขาทุกอย่าง ขอเพียงเขาไม่เอาความแค้นที่มีมาลงที่ลูก...เธอขอแค่นั้นจริง ๆ

และเธอจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะพิสูจน์ให้เขาเห็นว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำร้ายพี่ชายและพี่สะใภ้ของเขา...ผู้หญิงในรูปคนนั้นไม่ใช่เธอ...แต่เป็นใครเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

“คุณแค่คนหน้าเหมือนข้าวใช่ไหม...คุณไม่ใช่ญาติของข้าวใช่ไหม” พิมพกานต์พึมพำเสียงเบา เมื่อนึกถึงใบหน้าที่เหมือนกันอย่างกับแกะ ระหว่างตัวเองและผู้หญิงคนนั้น ที่เป็นต้นเหตุที่แท้จริงของการตายของคุณขุนเขา ก่อนหัวใจจะเต้นแรงขึ้นเมื่อนึกถึงความเป็นจริงบางอย่างที่จะทำให้ตัวเธอและผู้หญิงคนนั้นหน้าเหมือนกันขนาดนี้

“ข้าวเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกทิ้ง...คุณคงไม่ใช่ฝาแฝดของข้าวใช่ไหม แม่บัวบอกว่าข้าวไม่มีญาติที่ไหน ถูกทิ้งไว้อยู่หน้าสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า...”

“เราไม่มี...ความเกี่ยวข้องกัน...ใช่ไหมคะ...” สมองน้อย ๆ พยายามคิดถึงรูปภาพต่าง ๆ ที่เขานำมันมาให้ดู ไม่ว่าจะมองมุมไหนมันก็เหมือนเธออย่างกับคนคนเดียวกัน เหมือน เหมือนมากจริง ๆ แต่เธอมั่นใจ ว่าไม่ใช่เธออย่างแน่นอน แต่ถ้าไม่ใช่เธอแล้วเป็นใครกันล่ะ ขนาดเธอเองยังแทบจะแยกไม่ออกเลย ไม่แปลกที่เขาจะเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงคนนั้น

“หรือว่าจะมีแฝดจริง ๆ ...” คิดไปคิดมาด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงานและการกระทำของพ่อของลูก ทำให้พิมพกานต์พลอยหลับไปทั้งอย่างนั้น ไม่แม้แต่จะได้ไปชำระล้างทำความสะอาดร่างกายให้สดชื่นหรือล้างเอาคราบน้ำรักที่เปรอะเปื้อนตามตัวออก ในตอนนี้เธอแทบจะไม่มีแรงในการทำอะไรแล้ว หากมีโจรบุกเข้ามาในบ้านเธอก็คงจะปล่อยให้มันขนเอาทรัพย์สินมีค่าไป อย่างไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืน

แขนเรียวยกขึ้นกอดตัวเองไว้ เพื่อให้ความอบอุ่นแก่ตัวเองและลูกน้อย เพราะความอบอุ่นจากเขาหรือพ่อของลูกที่เธอต้องการนั้น เธอคงจะไม่ได้รับมันอย่างที่หวัง ตอนเห็นเขาเดินเข้ามาในตอนนั้น หัวใจที่เหี่ยวแห้งของเธอเหมือนมีน้ำรดให้กลับมาชุ่มชื่นมีชีวิตชีวาอีกครั้ง อยากจะวิ่งเข้าไปกอดเขาให้หายคิดถึงใจจะขาด กลับกลายเป็นว่าสิ่งที่เขากับเธอต่อจากนั้นทำเธอจะขาดใจแทน