25 เปิดเผยตัวตน

“ทำอะไร”

“พะ พี่ธีร์” เหมือนกับว่าเธอหาเสียงไม่เจอ เมื่อได้มาเจอกับเขา หน้าตาของเขาในตอนนี้มันดูน่ากลัวมาก ๆ โดยเฉพาะสายตาที่เขาใช้มองเธอ

ผลัก

“ถอย ออกไปให้ห่างจากของของฉัน!”

“อ้ะ” คนโดนผลักเซถลาน้อย ๆ ก่อนจะไปหาที่เกาะไว้เพื่อให้ให้ตัวเองล้มนั่นคือเตียงนอน

“รู้รึเปล่าว่าเธอทำอะไรลงไป!” เสียงเข้มตวาดลั่น ไม่มีแล้วความอ่อนโยน

“ขะ ข้าวขอโทษข้าวไม่ได้ตั้งใจ” เสียงตวาดของเขาทำเอาเธอน้ำตาคลอ แต่ก็พยายามจะกักกั้นไว้ให้มันไหลออก

“ไม่ได้ตั้งใจ เหอะ พูดง่ายดีหนิ” ชลธีว่าเสียงเรียบ ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาหาคนที่นั่งอยู่บนเตียง สายตาวาวโรจน์ที่มองเธอ ทำเอาพิมพกานต์ตัวสั่นไปหมดด้วยความกลัว

“ข้าวขอโทษ ข้าวขอโทษ” รังสีความน่ากลัวที่แผ่ออกมาจากตัวเขา ทำให้เธอได้พูดขอโทษเขาซ้ำ ๆ ทั้งน้ำตา

“น้ำตาไร้ค่าของเธอมันไม่ช่วยอะไรหรอกนะ”

“มันไม่ช่วยอะไร! มันไม่ช่วยให้พี่ชายและพี่สะใภ้ของฉันฟื้นขึ้นมาจากความตาย!! ฟื้นจากการกระทำแสนประมาทของเธอ ได้ยินไหมข้าวหอม ว่ามันไม่ช่วย!!” มือหนาบีบเข้าที่คางวีมน ก่อนจะเพิ่มแรงบีบเมื่อเธอจะพูดคำว่าขอโทษอีก

“อ่อยอะ อ้าวเอ็บ”

“ปล่อย เหอะ” คำพูดของเธอทำให้เขาหัวเราะออกมาด้วยความสมเพช ก่อนจะยอมปล่อยแทนมือที่บีบคางเธออยู่ออก

ผละ

“อ้ะ” เขาปล่อยเธอก็จริง แต่เขาปล่อยมันออกด้วยความรุนแรง จากที่นั่งอยู่ก็ตัวโอนเอนน้อย ๆ ดีที่มือยังค้ำไว้กับเตียงอยู่ทำให้เธอไม่ล้มลงไป

“ทะ ทำไมพี่ธีร์ถึงทำแบบนี้คะ” พิมพกานต์เอ่ยถามคนตรงหน้าทั้งน้ำตา เธอเฝ้ารักเฝ้าคิดถึงเขา ทำไมเขากลับมาแล้วถึงได้ใจร้ายกับเธอแบบนี้ แค่กรอบรูปที่แตกเขาก็ไม่น่าจะทำกับเธอขนาดนี้ พี่ธีร์คนที่แสนดีของเธอหายไปไหนกัน

“แล้วฉันควรทำยังไงกับฆาตกรที่ฆ่าพี่ชายฉันล่ะ บอกฉันสิข้าวหอม ว่าฉันควรทำยังไงกับฆาตกรที่ฆ่าที่ชายและพี่สะใภ้ของฉัน!!”

“คุณธีร์...” พอได้ยินเขาพูดมาแบบนั้น ดวงตากลมก็เบิกกว้างในทันที ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว พี่ธีร์กับคุณธีร์นายหัวของเกาะคือคนเดียวกัน... สิ่งที่เธอแอบหวังมาตลอดว่ามันจะไม่ใช่เรื่องจริง มันได้พังลงหมดแล้ว

“ฉลาดสักทีนะ”

“ดี! ฉันเบื่อจะเล่นเป็นคนดีแล้ว”

“มะ หมายความว่ายังไงคะ ข้าวไม่เข้าใจ”

“เธอคิดว่าฉันจะรักคนที่ฆ่าพี่ชายกับพี่สะใภ้ฉันได้งั้นหรอ เธอคิดว่าฉันจะรักคนที่ฆ่าคนในครอบครัวคนสุดท้ายที่ฉันเหลืออยู่ได้ลงงั้นหรอ”

“ฆาตกรใจโหดเหี้ยมอย่างเธอ ผู้หญิงอย่างเธอไม่สมควรได้รับความรักจากใครทั้งนั้น มีแต่ความเจ็บปวดที่เหมาะสมกับคนอย่างเธอ!”

“ฆาตกร?” ฆ่า พี่ชายกับพี่สะใภ้เขางั้นหรอ หลังจากรวบรวมสิ่งที่เขาพูดมาทั้งหมดเมื่อครู่ พิมพกานต์ก็พูดออกมาเบา ๆ แค่คำว่าไม่รักจากมันก็ทำให้เธอเจ็บจุกจนแทบจะพูดอะไรไม่ออกแล้ว เขายังมาหาว่าเธอเป็นฆาตกรอีก มันเรื่องอะไรกันแน่...

สิ่งที่เธอพึมพำนั้นแม้มันจะเบาแต่มันเข้าหูชลธีอย่างจัง ชายหนุ่มร่างสูงเดินไปหยิบบางอย่างที่ลิ้นชักของโต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนจะเดินกลับมาหาเธออีกครั้ง

“ดูซะ เพื่อเธอจะรู้สึกสำนึกผิดขึ้นมาบ้าง” รูปภาพและหลักฐานมากมายที่เขารวบรวมไว้ตลอดสี่ปีที่ผ่านมา เพื่อหาตัวคนผิดมาลงโทษถูกปาใส่หน้าของพิมพกานต์ คนที่นั่งร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มไม่หยุด อย่างตั้งรับไม่ทันกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้ เธอไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจอะไรสักอย่างเลย

“นะ นี่มัน...”

“หลักฐานที่ฉันหามันมาอย่างยากลำบาก เพราะถูกเธอทำลายจนหมด ไม่ว่าจะรถ กล้อง ไม่เหลืออะไรให้ฉันตามรอยฆาตกรอย่างเธอเลย แม้แต่ตำรวจก็ทำอะไรเธอไม่ได้ คดีถูกปิดไปเพราะอุบัติเหตุ จากการขับรถโดยประมาทของพี่ชายฉัน!”

“ฉันรู้จักพี่ขุนดี พี่คุณไม่มีวันเป็นอย่างนั้นแน่ ยิ่งมีพี่กิ่งอยู่ด้วยไม่มีทางที่พี่คุณจะขับรถประมาท” ระหว่างเล่าดวงตาคู่คมก็แดงขึ้นเรื่อย ๆ ทั้งเจ็บปวดกับเรื่องพี่ชาย ทั้งโกรธแค้นคนตรงหน้า

“แล้วสิ่งที่ฉันคิดมันก็ถูก มีร่องรอยของการชนกันจริง แต่หลักฐานแต่ละชิ้นก็หาได้อย่างยากลำบาก เพราะอิทธิพลของเธอ!”

“แต่ฉันก็ไม่เคยที่จะยอมแพ้ ในการตามหาหาฆาตกรอย่างเธอมาลงโทษ”

“ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาฉันพยายามอย่างหนักในการตามหาตัวเธอ ในที่สุดฉันก็ตามหาตัวเธอเจอ ไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าสี่ปีที่ผ่านมาชีวิตเธอจะตกต่ำขนาดนั้น”

“จากที่ขับรถหรูราคาหลายสิบล้าน มีอิทธิพลล้นมือจนฉันแทบจะตามตัวเธอไม่ได้ กลับมาอยู่บ้านซอมซ่อ ขายข้าวแกง นั่งวินไปเรียน เหอะ”

“อย่างว่าสินะ ทำอะไรก็ได้อย่างนั้น ทำชั่ว! ก็ต้องได้รับผลกรรมที่ตัวเองทำไว แต่สิ่งที่เธอได้รับมันยังน้อยไป มันเทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่เธอทำกับครอบครัวของฉัน”

“ข้าวไม่รู้เรื่อง ข้าวไม่ได้เป็นคนทำ พี่ธีร์ต้องเชื่อข้าวนะคะ ฮึก ข้าวไม่ได้ทำฮือ ๆ” มดตัวเดียวเธอยังไม่กล้าฆ่าเลย กลับชีวิตคนเธอจะทำได้ยังไงกัน อีกอย่างเธอก็ขับรถไม่เป็นด้วย ไม่มีทางที่เธอจะทำแบบนั้น

แต่หลักฐานที่เขาหามามันก็ชี้มาที่เธอหมดทุกอย่าง...ผู้หญิงในรูปมันก็คือเธอ... แต่ก็เหมือนกันเพียงหน้าตาเท่านั้นการแต่งตัวมันไม่ใช่เธอเลย ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่ ทำไมถึงได้หน้าตาเหมือนเธอขนาดนี้

“หลักฐานแน่นหนาขนาดนี้ เธอยังกล้าปฏิเสธอีกหรอ ฉันล่ะเชื่อเธอเลยจริง ๆ”

“จิตใจของเธอมันทำด้วยอะไรข้าวหอม บอกฉันมาสิว่ามันทำด้วยอะไร ขนาดนี้แล้วทำไมเธอถึงยังกล้าปฏิเสธได้อีก” นิ้วเรียวชี้ไปที่หน้าอกตรงตำแหน่งหัวใจของหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะออกแรงกด จนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดมัน ยังออกแรงกดเรื่อย ๆ จนเธอนอนราบลงไปกับเตียงกว้าง

“ข้าวเจ็บ ฮือ ๆ พอได้แล้ว ข้าวไม่รู้ว่าพี่ธีร์พูดเรื่องอะไร แต่ข้าวไม่ได้ทำ ข้าวไม่รู้เรื่องจริง ๆ ว่าผู้หญิงในรูปเป็นใคร อีกอย่างข้าวก็ขับรถไม่เป็น ฮึก พี่ธีร์เชื่อข้าวนะคะ ได้โปรดเชื่อข้าวสักครั้ง” สายตาเว้าวอนส่งไปหาเขา มองเขาทั้งน้ำตา อยากจะสื่อให้เขารู้ว่าเธอนั้นพูดความจริง

ในตอนนี้เขาดูน่ากลัวเหลือเกิน น่ากลัวจนเธอแทบจะจำภาพพี่ธีร์แสนดีคนนั้นของเธอไม่ได้แล้ว ที่ทำได้ตอนนี้ก็คือขอให้เขาเมตตารับฟังในสิ่งที่เธอพูด เพราะมันคือความจริง

“เหอะ” เสียงยิ้มเยอะในลำคอ ก่อนที่เขาจะขยับตัวขึ้นมาบนเตียงและคร่อมร่างเธอไว้

“ฉันควรจะเชื่อเธองั้นสิ?”

“เชื่อคนที่ทำลายหลักฐาน หลบหนีคดี ฉันต้องเชื่อเธอใช่ไหม”

“ใช่ไหมข้าวหอม!!” เสียงตะคอกใส่หน้าทำให้พิมพกานต์ร้องไห้ไม่หยุด เธอกลัวเขาจนตัวสั่นไปหมด

“ตอบมาสิวะ!!”

“ข้าวไม่ได้ทำ ฮือ ข้าวไม่ได้ทำจริง ๆ แล้วผู้หญิงในรูปก็ไม่ใช่ข้าว”

“ถ้าไม่ใช่เธอ แล้วมันเป็นใคร”

“ตอบมาสิวะ!” เมื่อเห็นเธอเอาแต่ร้องไห้ ชลธีก็ตวาดใส่หน้าเธออีกครั้งด้วยความหงุดหงิด

“ข้าวไม่รู้ ไม่รู้จริง ๆ ฮือ”

“เออดี! คำก็ไม่รู้ สองคำก็ไม่รู้ ไม่ได้ทำ ไม่ใช่ข้าว แล้วหมาตัวไหนมันทำวะ!!!”

“ฮึก เชื่อข้าวนะคะ ข้าวไม่ได้ทำจริง ๆ” มือบางอันสั่นเทาเอื้อมไปกุมแก้มสากของเขาไว้ ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นแนบหน้าผากมนของตัวเองกับหน้าผากเขา พร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลรินเป็นสาย เมื่อเห็นว่าเขาสงบลงเธอจึงพูด

“จะให้ข้าวไปสาบานที่ไหนก็ได้ ข้าวไม่ได้ทำจริง ๆ พี่ธีร์เชื่อข้าวนะคะ ฮึก เชื่อข้าวสักครั้งนะคะ” ริมฝีปากขยับเข้าไปใกล้ริมฝีปากหนาของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนจะพูดต่อ เมื่อเห็นว่าเขายอมรับฟัง

“ข้าวรักพี่ธีร์นะคะ รักพี่ธีร์มาก ๆ ข้าวไม่มีวันที่จะโกหกพี่ธีร์แน่นอน” ว่าจบริมฝีปากบางก็ทาบทับลงบนริมฝีปากหนาของเขา ก่อนจะถูกผลักออกด้วยท่าทางขยะแขยง

“อย่าเอาตัวสกปรกของเธอมาแตะต้องตัวฉัน”

“พี่ธีร์...” สิ่งที่เขาพูดทำเธอเจ็บจุกจนพูดไม่ออก หัวใจบีบรัดเข้าหากันอย่างเจ็บปวด สะ สกปรกงั้นหรอ...

“เธอคิดหรอข้าวหอมว่าฉันจะรักเธอจริง...หึ”

“เท่าที่ฉันจำได้ ฉันไม่เคยบอกรักเธอเลยนะ ไม่เคยเลยสักครั้ง”

“มีแต่เธอคนเดียว...ที่คอยบอกรักฉัน มีแต่เธอที่พูดมัน”

“พี่ธีร์...”

“เจ็บหรอ เสียใจหรอ? มันไม่ถึงเศษเสี้ยวกับสิ่งที่ฉันต้องเจอเลยสักนิด...เธอพรากคนในครอบครัวคนเดียวที่ฉันเหลืออยู่ไป ความเจ็บปวดของเธอมันเทียบกับฉันไม่ได้เลยสัก” น้ำเสียงของเขาสั่นขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อคิดถึงสิ่งที่ตัวเองสูญเสียไป ตั้งแต่เด็กจนโต เขาพบแต่ความสูญเสียไม่รู้จบ การไม่มีคู่ครองก็เป็นสิ่งที่เขาเลือกเอง เขาไม่อยากจะสูญเสียอะไรอีกแล้ว

ความสูญเสียคนที่รักมันเจ็บปวดมากแค่ไหนเขารู้ดี ครั้งหนึ่งที่เคยมีรัก หวังจะแต่งงานสร้างครอบครัวไปด้วยกัน เขาก็สูญเสียมันไปเพราะเธอต้องการที่จะทำตามความฝัน ความฝันที่ไม่มีเขาอยู่ในนั้นด้วย แม้แต่ความรักแบบคนรักเขายังสูญเสีย...เขายอมหยุดทุกอย่างเพื่อไม่ให้เกิดการสูญเสียขึ้นกับเขาอีก เพราะเขาไม่อยากจะเจ็บปวดกับมันอีก

แต่เธอ แต่เธอก็พรากพี่ชายคนเดียวของเขาไป ฮึก

“ที่ผ่านมา...” อยากจะถามเขาว่าที่ผ่านมันคืออะไร แต่ใจก็ไม่กล้าพอ เธอกลัวคำตอบที่จะได้รับ แต่ทว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเขาได้ยิน และเข้าใจในสิ่งที่เธอพยายามจะสื่อ และตอบกลับมาอย่างเจ็บปวด

“ที่ผ่านมา มันก็แค่แสดงฉากหนึ่งของฉันเท่านั้น ทำให้เธอหลงรักจนถอนตัวไม่ขึ้น ซึ่งมันก็ได้ผล ผู้หญิงใจง่ายอย่างเธอตกหลุมรักฉันด้วยเวลาไม่ถึงเดือน”

“ยอมตกลงแต่งงานกับผู้ชายแปลกหน้า ยอมเก็บเรื่องระหว่างกันเป็นความลับ ยอมมีอะไรด้วยจนตัวเองท้องเพียงเพราะผู้ชายคนนั้นบอกว่าอยากมีลูก หึ”

“เธอมันง่ายข้าวหอม”

“อรึก” คำพูดเชือดเฉือนไม่ถนอมน้ำใจของเขา ทำเธอได้แต่กลืนน้ำลายเหนียวลงคอ หัวใจแตกสลายเป็นเสี่ยง ๆ ไม่เหลือชิ้นดี ที่เขาทำทั้งหมดมันเป็นเพียงการแก้แค้นของเขาทั้งนั้น การแก้แค้นที่เธอไม่ใช่คนผิด...และเธอก็รักเขาหมดหัวใจ รักอย่างไม่เผื่อใจ...รักอย่างไม่คิดว่าเขาจะตอบแทนความรักของเธอกลับคืนอย่างเจ็บปวดแบบนี้

“ต่อให้เธอร้องไห้จนน้ำตาเป็นสายเลือด ฉันก็ไม่มีวันเห็นใจ จำเอาไว้” มือหนาที่ลูบไล้ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยน้ำตาอย่างอ่อนโยน แปรเปลี่ยนเป็นความรุนแรง ฝ่ามือหนาออกแรงกดจนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

“ข้าวเจ็บ ฮึก”

“เธอจะไม่เจ็บแค่นี้แน่” ว่าจบก็เลื่อนมือมาปลดเข็มขัดของตัวเองออก โดยที่ตัวเขานั้นนั่งทับอยู่บนต้นขาของเธออยู่ เพื่อไม่ให้เธอดิ้นหนีไปไหน

“พี่ธีร์จะทำอะไร อย่านะคะ ข้าวกำลังท้องอยู่นะ”