21 น้ำตกร้อนรัก nc 18+

“อาส์ พี่ธีร์พอแล้วค่ะ เดี๋ยวคนมา” พิมพกานต์เอ่ยห้ามคนที่ยืนซ้อนหลังตัวเองอยู่ ร่างบางสั่นสะท้านไปทั้งตัว จากแรงส่งของเขา

“ไม่มีใครมาหรอก เชื่อพี่”

“อื้อ ตะ แต่ข้าว มะ ไม่ไหวแล้วนะคะ” มือบางเกาะโขดหินไว้แน่น เพื่อเป็นหลักยึดในการรับแรงกระแทกของเขาจากด้านหลัง พร้อมกับปากเล็ก ๆ ที่คอยส่งเสียงครางหวานเป็นระยะ ๆ

“ไม่ไหวก็ปล่อยมันออกมาครับ” พับ พับ

“อ้ะ อ้ะ อ่าส์” ท้ายที่สุดเธอทนไม่ไหวอีกต่อไป หยาดน้ำหวานไหลหลั่งไปตามต้นขาเรียวผสมลงกับน้ำใสไหลเย็นของน้ำตกแสนสวย

ใช่แล้วล่ะ ในตอนนี้เธอและเขากำลังบรรเลงเพลงรักอยู่ที่น้ำตกในป่าหลังบ้าน...

“นิสัยไม่ดีเลยนะครับ”

“คะ?”

“ไม่รอพี่”

“พี่ธีร์! อ้ะ” พูดกับเขาได้แค่นั้น เอ็นอุ่นร้อนของเข้าก็อัดกระแทกเข้ามาด้านใน หมุนควงอย่างเน้นย้ำ ก่อนความเร็วจะค่อย ๆ เพิ่มขึ้น

แล้วเขาก็เสร็จสมตามเธอมาในที่สุด

“อ่าส์” เสียงทุ้มต่ำคำรามออกมาอย่างพึงพอใจ หลังจากปลดปล่อยลูกน้อยของตัวเองเข้าไปในกายสาวทุกหยาดหยด

ความรู้สึกอุ่นวาบในท้องน้อย มันทำให้เธออดที่จะหน้าแดงไม่ได้ แม้ว่ามันจะเกิดขึ้นหลายต่อหลายครั้งแล้ว แต่เธอก็ไม่เคยชินเลยสักครั้ง...คนที่ชินและไม่รู้สึกอายอะไรเลยก็คงจะมีแต่เขาคนเดียว

“เรากลับบ้านกันดีกว่านะคะ”

“ไม่เอาครับ พี่ชอบบรรยากาศที่นี่” ชลธีตอบเสียงเรียบ

“นะคะ เรากลับบ้านกันเถอะนะคะ ข้าวเหนื่อย...จนจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว...” ดีที่ตอนนี้เธอหันหลังให้เขาอยู่ ไม่งั้นเขาคงเห็นแล้วว่าหน้าเธอในตอนนี้นั้นแดงมากขนาดไหน

“แต่ลูกชายพี่ยังไม่มาเลยนะ ข้าวจะใจร้ายขัดขวางการมาเกิดของลูกชายพี่ได้ลงหรอ” พูดพร้อมกับจับคนตัวเล็กหมุนตัวให้เธอหันหน้ามาคุยกันดี ๆ โดยที่จุดเชื่อมยังไม่ระหว่างกันยังไม่หลุดออก ดวงตาคมมองลึกเข้าไปในดวงตากลมใส ถ่ายทอดความต้องการผ่านดวงตาให้เธอรับรู้

“...เราทำ เอ่อ ทำต่อที่บ้านก็ได้นี่คะ”

“ที่บ้านพี่ทำมาหลายเดือนแล้วลูกยังไม่มา พี่อยากลองเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง เผื่อลูกจะชอบที่นี่” ชลธีว่าอย่างยิ้ม ๆ

“ไม่ต้องมาพูดเลยค่ะ ทั้งที่นี่ ทั้งที่บ้าน พี่ธีร์...ไม่เคยพลาดเลยสักที่” ตลอดเวลาสามเดือนที่ผ่านไม่มีวันไหนเลยที่เขาจะว่างเว้นจากเรื่องอย่างว่า ว่างและมีเวลาหน่อยไม่ได้เป็นต้องพาเธอทำรักตลอด อ้างว่าลูกกำลังรอมาเกิด ซึ่งเวลาเห็นความอยากมีลูกของเขาแล้วเธอก็ใจอ่อนทุกครั้ง แม้แต่ที่น้ำตกนี่ จากที่เคยค้านหัวชนฝา จะไม่ทำอะไรกันที่นี่ เพราะมันเสี่ยงเกินไปที่จะมาคนเดินผ่านเข้ามา แต่สุดท้ายก็แพ้ให้กับเขา จนมันเลยเถิดมาถึงตอนนี้ ... การอาบน้ำที่บ้านไม่มีอีกแล้ว

“นะครับ อีกอย่างพี่ต้องขึ้นฝั่งไปทำงานกับคุณธีร์หลายวัน

ขอพี่อยู่กับเมียให้หายคิดถึงไม่ได้หรอ”

“ไม่แน่วันนี้อาจจะสำเร็จก็ได้”

“พี่ธีร์คะ แต่ถ้าวันนี้ลูกยังไม่มา ข้าวยังไม่ท้อง...ข้าวเชื่อว่าถ้าถึงเวลาลูกคงมาเกิดเอง รอหน่อยนะคะ”

“ระหว่างที่พี่ธีร์ไม่อยู่ข้าวจะพยายามดูแลตัวเองให้มากกว่านี้” พิมพกานต์ว่าขึ้น พร้อมกับยื่นมือไปลูบไล้ใบหน้าคมเข้มที่มีไรหนวดจาง ๆ ของสามี

“จุ๊บ ครับ แต่วันนี้เรามาลองกันอีกหน่อยนะ ค่อยกลับไปต่อที่บ้าน” ชลธีจูบมือบางที่ลูบไล้ใบหน้าคมของตนเบา ๆ ก่อนจะพูดต่อ

“แต่ข้าวยืนไม่ไหวแล้วนะคะ...” ขาเธอสั่นไปหมดแล้วเขาก็น่าจะเห็น

“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวพี่อุ้ม” ว่าจบฝ่ามือหนาก็โอบเอวบางของคนตัวเล็กไว้ ก่อนจะยกเธอขึ้นอุ้ม ซึ่งพอเขาทำแบบนั้นขาเรียวของพิมพกานต์ก็เกี่ยวเข้ากับเอวสอบของเขาไว้อัตโนมัติ อย่างเคยชินและระแวง เวลาเขาอุ้มเธอเขามักจะแกล้งปล่อยให้เธอตกเพราะเธอไม่ยอมจับหรือเกี่ยวขากับเอวสอบเขาเอาไว้

ซึ่งการทำแบบนี้มันก็ยิ่งได้ใจคนเจ้าเล่ห์อย่างชลธี เพราะความแนบชิดที่มากขึ้นอีกทั้งความลึกในการสอดใส่ รวมถึงเวลาเขาพาเธอเดินลงไปในระดับน้ำที่ลึกขึ้น...ความเสียวซ่านมันก็เพิ่มขึ้นด้วย

“อ่าส์ทูนหัว เรารัดพี่แน่นเกินไปแล้วครับ” เสียงทุ้มครางต่ำเอ่ยบอกคนตัวเล็ก ที่บีบรัดแก่นกายของเขาแน่น ทว่ามันกลับรู้สึกดี

“อ๊า พี่ธีร์คะ ข้าวจะไม่ไหวแล้วค่ะ...” พูดยังไม่ทันขาดคำเสียงหวานก็ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ เมื่อริมฝีปากหนาของเขาทาบทับลงมา ก่อนเขาจะพาเธอเดินเข้าไปใกล้น้ำตกมากขึ้น

“อ๊ะ” เสียงหวานครางเบา ๆ เมื่อเขายกตัวเธอขึ้นเพื่อกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ก่อนจะยกมือขึ้นเสยผมสลวยที่เปียกลู่ลงมาปรกหน้าจากการกระเด็นของกระแสน้ำตก

“พะ พี่ธีร์ เบา ๆ ค่ะ” อารมณ์ที่เริ่มรุนแรงของเขาทำให้เธอต้องร้องห้าม หลายครั้งที่เขามีอารมณ์รุนแรง แต่เขาก็พยายามจะควบคุมมันอยู่เสมอ เราเคยคุยกันเรื่องอารมณ์รักที่รุนแรงของเขา เขาบอกกับเธอว่าเขามีอารมณ์ในเรื่องแบบนี้ค่อนข้างรุนแรงหากเขาเผลอทำเธอเจ็บให้เธอบอกเขา...

แต่เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บจากการกระทำของเขา แต่มันซาบซ่านจนทนไม่ไหวต่างหากที่เธอเป็น แม้จะมีจุกเสียดไปบ้างแต่ความเสียวซ่านและวาบหวามที่ได้รับจากเขามันก็มีมากกว่า ครั้งนี้เองก็เช่นกัน

ด้านชลธีนั้นเหมือนกับว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นไม่ได้เข้าหูเขาเลยแม้แต่น้อย ปากหนาก้มลงดูดดึงริมฝีปากบางของเธออีกครั้งหลังจะผละออกได้ไม่นาน ก่อนจะผลักแผ่นหลังขาวเนียนไปชิดติดชั้นหินของน้ำตก

“อ่าส์” เสียงคำรามกึ่งก้องอย่างพึงใจ ก่อนจะก้มลงดูดดึงเต้างามที่ชูชันเชื้อเชิญเขาอยู่

“พี่ธีร์...”

“...”

“อ๊า” เขารุกเธอทั้งบนและล่าง ทำให้พิมพกานต์สูดปากร้องครางอย่างทนไม่ไหว

“ซี๊ด พร้อมกันนะ”

พับ พับ พับ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังกึกก้องไปทั่วน้ำตกหลังบ้าน ที่ตอนนี้มันเปรียบเสมือนสังเวียนรักระหว่างเขาและเธออีกที่หนึ่ง ก่อนเสียงทุกอย่างจะสงบลงเมื่อน้ำเชื้อที่เต็มไปด้วยเมล็ดพันธุ์แห่งชีวิตฉีดเข้าไปในกายสาวของเธอทุกหยาดหยด แม้ว่าศึกรักครั้งนี้มันจะจบลงไปแล้วแต่เขาก็ยังไม่ยอมที่จะถอนทอนตัวตนออก

“แฮ่ก ๆ” เสียงหอบหายใจของคนที่เล็กที่ซบหน้าลงกับบ่าของเขา ทำเอาปากหนายกยิ้มขึ้นน้อย ๆ ก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติตามเดิม

“เหนื่อยมากหรอครับ หืม”

“ค่ะ”

“หึ”

“งั้นให้พี่ช่วยอาบน้ำดีไหมครับ”

“ก็ได้ค่ะ แต่พี่ธีร์ห้ามทำอย่างอื่นนอกจากอาบน้ำนะคะ ข้าวไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วจริง ๆ ค่ะ” เธอบอกเขาเสียงแผ่ว ทั้ง ๆ ที่ยังซบใบหน้าลงอยู่กับบ่าของเขา ไม่ยอมขยับไปไหน เธอเหนื่อยมากจริง ๆ แต่ก็มีความสุขมาก ๆ ด้วยเช่นกัน

“ไม่รับปากครับ” และแน่นอนว่าการไม่รับปากของเขามันก็ไม่รับปากจริง ๆ ตามที่ว่า เพราะเขายังมีอารมณ์พาเธอบรรเลงเพลงรักอีกถึงสองรอบ ก่อนจะยอมหยุดเมื่อเห็นว่าเธอไม่ไหวแล้วจริง ๆ

“เราแค่อยู่เฉย ๆ ที่ต่างหากที่ออกแรง” ระหว่างอุ้มคนตัวเล็กกลับบ้านชลธีก็ว่าขึ้น เมื่อเธอบ่นให้เขาไม่หยุดเรื่องที่เขาทำเธอหมดแรงจนยืนแทบไม่ไหว

“ชิห์ ไม่ต้องมาพูดเลยค่ะ ข้าวไม่คุยกับพี่ธีร์แล่ว”

“ไม่คุยกับพี่วันนี้ พรุ่งนี้จะไม่ได้คุยแล้วนะ จะไม่คุยกับพี่จริง ๆ หรอ”

“ก็ได้ค่ะ ก็ได้ ข้าวยอมแพ้แล้วค่ะ”

“หึ” ระหว่างทางเดินกับบ้านสองสามีภรรยาก็พูดคุยหยอกล้อกันต่อเล็กน้อย ก่อนเสียงจะเงียบไปเพราะคนเป็นภรรยานั้นหลับพับคาอ้อมแขนของสามี

...

“รีบกลับมานะคะ ข้าวจะรอ” พิมพกานต์เอ่ยบอกสามีที่กำลังไปทำงานที่ฝั่งหลายวัน ก่อนจะหลับตาลงเมื่อเขาโน้มตัวลงมาจุมพิตที่หน้าผาก

“ครับ พี่จะกลับมาหาข้าวกับลูก”

“ลูกอะไรกันคะ ข้าวยังไม่ท้องสักหน่อย”

“ตอนนี้ลูกอาจจะมาเกิดแล้วก็ได้ใครจะไปรู้”

“มั่นใจจังเลยนะคะ”

“แน่นอนครับพี่ทำเองกับมือ ไม่สิ...”

“ชูวห์ เลิกพูดได้แล้วค่ะ” นิ้วเรียวสวยรีบยกขึ้นทาบไว้บนปากหนาของเขาทันที เมื่อเขาจะพูดเรื่องใต้สะดืออีก

“มากัดนิ้วข้าวทำไมคะ เมื่อกี้กินข้าวไม่อิ่มหรอคะ” พิมพกานต์ว่าขึ้น เมื่ออยู่ ๆ เขาก็มางับนิ้วเธอ

“ข้าวเช้ากินอิ่มแล้วครับ แต่ข้าวนี้ยังกินไม่อิ่ม” ว่าพร้อมกับรวบเอวบางเข้ามาประชิดตัว ก่อนจะก้มลงกดจูบหนัก ๆ บนริมฝีปากบางที่บวมเจ่อน้อย ๆ จากพิษจูบของเขาเมื่อคืน แน่นอนว่าหลังจากกลับมาทานมื้อค่ำกันเสร็จแล้ว พาเดินย่อยรับลม...เขาก็จับเธอพลิกผ้าห่มต่อ

“พอได้แล้วค่ะ ไว้กลับมาก่อนนะคะ...ค่อยมากินข้าว” ประโยคหลังนั้นเธอเขย่งตัวกระซิบบอกเขาเบา ๆ ก่อนจะขยับมาหอมแก้มเขาฟอดหนึ่ง

“สัญญาแล้วนะครับ ถ้าพี่กินดุแล้วเราจะบอกให้พี่หยุด...”

เขาเว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงคลอเคลียอยู่แล้วพูดต่อ

“พี่ไม่หยุดให้นะ จนกว่าเราจะรีดน้ำพี่จนหมดตัว” พูดจบก็งับใบหูขาวนวลของเธอเบา ๆ

“อ้ะ พี่ธีร์ พอได้แล้วค่ะไปทำงานได้แล้ว...ข้าวเองก็ต้องไปทำงานเหมือนกัน เมื่อวานเฟื่องบอกว่าป้าสายป่วย วันนี้ข้าวว่าจะไปหาป้าสายที่บ้านก่อนไปทำงานหน่อยน่ะค่ะ”

“งั้นพี่ไปนะ ฝากเราดูแลป้าสายด้วย”

“ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ” หลังจากมองเขาเดินจากไปจนลับสายตาแล้ว เธอเองก็ต้องไปทำงานเช่นกัน

ร่างบางในชุดผ้าถุงสีเข้มกับเสื้อแขนสั้นสีขาวพอดีตัวเดินตรงไปยังบ้านใหญ่ ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยมาแล้วหลังจากมาที่เกาะนี่ครั้งแรก

“ข้าว”

“เฟื่อง”

“มาทำอะไรที่นี่ มาเยี่ยมป้าสายหรอ”

“ใช่ เมื่อวานเฟื่องบอกว่าป้าสายไม่สบาย วันนี้ข้าวเลยอยากมาเยี่ยมป้าสายก่อนไปทำงานน่ะ เผื่อว่าข้าวจะพอช่วยอะไรได้บ้าง”

“งั้นไปกับเฟื่องแล้วกัน เฟื่องเองก็มาเยี่ยมป้าสายเหมือนกัน”

“อื้ม” พิมพกานต์ตอบรับพร้อมกับส่งยิ้มให้

“ข้าวสงสัยรึเปล่าว่าทำไมที่นี่ถึงดูเงียบ ๆ” ระหว่างเดินเข้ามาในบ้านเฟื่องฟ้าก็พูดขึ้น

“มีแค่ป้าสายเท่านั้นน่ะ ที่มีสิทธิ์พักที่นี่” ถามเองก็ตอบเองก่อนจะพูดต่อ

“เพราะว่านายหัวของที่นี่น่ะ รักความสงบ รักความสงบมาก ๆ แล้วก็...ถึงห้องป้าสายพอดีเลย ไว้เดี๋ยวเฟื่องค่อยมาเล่าต่อนะ”

“ได้สิ” หลังจากเดินเข้ามาในห้องกว้างของป้าแม่บ้านผู้อาวุโสของเกาะแห่งนี้ พิมพกานต์ก็เดินตรงดิ่งเข้ายังเตียงกว้างที่สายหยุดนอนอยู่ทันที พร้อมกับเฟื่องฟ้า

“ป้าก็คิดว่าใคร หนูข้าวกับเฟื่องเองหรอ” พูดจบก็ค่อย ๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่ง โดยมีพิมพกานต์กับเฟื่องฟ้าช่วยประคอง พร้อมกับเอาหมอนรองพิงให้เสร็จสับ

“ค่ะป้า ข้าวกับเฟื่องเอง ป้าสายเป็นยังไงบ้างคะเจ็บปวดตรงไหนรึเปล่า” พิมพกานต์ถามขึ้น อดไม่ได้ที่จะว่าตัวเองในใจ ที่เมื่อวานมัวแต่อยู่กับเขาจนลืมห่วงใยป้าสายไป

“ป้าไม่เป็นอะไรมากแล้ว เมื่อวานเฟื่องมันก็เอายามาให้ มาเช็ดตัวให้”

“ข้าวขอโทษนะคะ ที่ไม่ได้มาเยี่ยมป้าสายตั้งแต่เมื่อวาน”

“ไม่เป็นไรจ้ะ แค่หนูข้าวห่วงใยป้า ป้าก็ดีใจแล้ว ดูสิวันนี้หน้าตาสดใสเชียวมีเรื่องดี ๆ อะไรไหนเล่าให้ป้าฟังได้รึเปล่า” สายหยุดว่าขึ้นพร้อมกับยกมือขึ้นแนบแก้มนวลแดงเบา ๆ อย่างแสนรัก เธอรู้สึกเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้าเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเธอหวังมากไปหรือเปล่าที่อยากให้หนูข้าวหอมลงเอยกับนายหัวของเธอ

“ป้าสาย...ข้าว...” เสียงหวานอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อย่างไม่รู้ว่าจะตอบคนตรงหน้าว่าอย่างไรดี ก่อนจะหลบสายตาไปทางอื่น ทว่าดวงตากลมกับเหลือบไปเห็นบางอย่างเข้า

“พี่ธีร์”