ep 3 ไม่เห็นค่า

"ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากมีชีวิตอีกครั้ง ฉันขอเป็นเธอคนนั้นสักครั้งได้ไหมแพรดาว ชีวิตนี้ฉันอยากถูกรักบ้าง ฉันอยากให้เขาเห็นฉันมีค่าในสายตาสักครั้ง.."

คำอธิษฐานสุดท้ายของพราวฟ้าที่อธิษฐานหลังจากเกิดอุบัติเหตุลื่นล้มตกสระน้ำก่อนที่จะหลับไป

แพรดาวสะดุ้งตื่นหลังจากเผลอหลับในเวลางาน ความฝันเมื่อตะกี้มันเป็นเหมือนความจริงมาก นี่ก็เท่ากับว่าคำอธิษฐานขอเธอเป็นจริงงั้นหรอ เธอมีชีวิตอีกครั้งแต่อยู่ในร่างของแพรดาว แล้วแพรดาวตัวจริงล่ะอยู่ในร่างใคร แล้วไปไหน หรือว่าไปอยู่ในร่างเธอจริงๆ นี่เราคงไม่ได้สลับร่างกันจริงๆใช่ไหม

"สงสัยคงจะทำงานดึกจริงๆ สินะ" ปรินทร์ยิ้มอ่อนๆ เขามองคนรักด้วยแล้วตาที่เอ็นดู เราสองคนเริ่มต้นรู้จักกันในฐานะเจ้านายได้เลขา แพรดาวแพร่จะเป็นครึ่งชีวิตของเขาแล้ว เธอทำหน้าที่เลขาได้เป็นอย่างดีแม้กระทั่งนอกเวลางาน มันทำให้ความใกล้ชิดและความผูกพันทำให้เขาเผลอมีใจให้เธอ แม้ว่าแรกๆ เธอจะไม่ยอมรับความรักจากเขาเลยก็ตามเพียงเพราะสถานะที่ต่างกัน แต่เขาก็ทำให้เธอเห็นว่าเราสองคนสามารถเดินไปด้วยกันได้จริงๆ

"ขะขอโทษค่ะ แพรไม่น่าหลับเลย" หญิงสาวยิ้มแหยๆ ก่อนจะลุกเข้าไปในห้องน้ำล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นเพื่อมาทำงานต่อ ไม่น่าเลยยัยแพร จะโดนหักเงินเดือนไหมเนี่ย!

.

"เป็นฉันคงไม่กล้าหน้าด้านเดินเชิดชูคออยู่ในบ้านหลังนี้ทั้งที่ไม่มีค่าอะไรหรอกนะ" คุณหญิงอนงค์เอ่ยกระแทกแดกดัพราวฟ้าทันทีที่เห็นหญิงสาวเดินเข้ามาภายในห้องโถง

"ไม่ทราบว่าคุณแม่บอกคุณเมเบลหรอคะ ไม่ได้เป็นอะไรกับคนบ้านนี้ แต่มาเทียวเข้าเทียวออกในบ้านคนอื่นราวกับบ้านตัวเองอย่างนั้นแหละ อีกหน่อยก็คงจะหอบเสื้อผ้ามาอยู่บ้านผู้ชายเต็มตัวซะแล้วมั้ง" เธอเองก็ไม่ยอม ตอบกลับองค์หญิงอนงค์ไปอย่างยั่วยุอย่างไม่เกรงกลัว

"นี่แก!"

"อุ้ยๆ ออกลายแล้วเหรอคะ แต่ทำไมเวลาอยู่ต่อหน้าผู้ชายหล่ะแอ๊บแบ๊วใสๆ" เธอแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับมองหน้าเมเบลอย่างยั่วยุ

"ปากดี! คอยดูเถอะฉันจะทำให้คิมหันต์เห็นธาตุแท้ของแกว่าแกมันตอแหล ที่ผ่านมาก็คงจะเสแสร้งให้ตาคิมหันต์เห็นใจสินะ" ผู้หญิงอนงค์ยังคงต่อว่าให้ร้ายพราวฟ้าข้อความเกลียดชัง

"ก็ทำเหมือนที่คุณแม่ทำนั่นแหละค่ะ ตอนที่พราวไม่สู้ก็รังแกพราว แต่พอพราวสู้ขึ้นมาก็หาว่าเขาไม่ดี พราวเองก็เรียนรู้มาจากคุณแม่และคุณเมย์เบลนั่นแหละค่ะ" พูดจบเธอก็เดินออกไปและทิ้งให้ทั้งสองนั้นเจ็บใจอยู่อย่างนั้น

"เบลไม่ยอมนะคะคุณแม่ นี่ไงคะธาตุแท้ของผู้หญิงคนนี้ ถ้าสมมุติมันเป็นใหญ่ในบ้านนี้ขึ้นมาจริงๆ มันคงไม่เห็นหัวคุณแม่หรอกค่ะ" หญิงสาวพยายามเกลี่ยกล่อมคุณหญิงอนงค์ให้มาอยู่ข้างตน เพราะถ้าคุณหญิงอนงค์ยังให้ท้ายเธออยู่แบบนี้ อะไรๆ มันก็จะง่ายขึ้น สมบัติทุกอย่างในบ้านนี้จะเป็นของเธอ และเธอก็จะเป็นใหญ่ในบ้านหลังนี้ให้ได้เด็ดขาด!

"หึ แม่ไม่ยอมให้มันมีวันนั้นหรอก ตราบใดที่แม่ยังอยู่ ผู้หญิงหน้าไหนก็ไม่มีทางขึ้นมาเป็นลูกสะใภ้ในบ้านหลังนี้เด็ดขาด!" คุณหญิงอนงค์เอ่ยให้คำมั่นกับหญิงสาวที่ต้นหมายมั่นเข้ามาเป็นลูกสะใภ้

"สัญญากับเมเบลแล้วนะคะคุณแม่ ถ้าชาตินี้เบลไม่ได้คู่กับพี่คิมหันต์ ชาตินี้เบลคงไม่มีกะจิตกะใจไปรักใครแล้วหล่ะค่ะ" หญิงสาวตีหน้าเศร้าเช็ดน้ำตาด้วยใบหน้าหม่นหมองทำให้คุณหญิงอนงค์รู้สึกสงสารมากขึ้น

.

หลังจากที่ออกมาจากสองคนนั้น เธอเองก็มานั่งเล่นที่ศาลาริมน้ำด้วยใจที่กำลังคิดหาทางออกว่าจะทำยังไงต่อไปดี ในเมื่อตั้งแต่เธอวาร์ปเข้ามาในนิยายเรื่องนี้ เนื้อเรื่องทุกอย่างมันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิงจนเธอเองก็แทบจำอะไรไม่ได้

แต่ตอนนี้เธอก็คงจะไม่มีเวลามาคิดอะไรมาก เธอจะทำยังไงถึงจะเห็นหน้านางเอกนิยายอีกเรื่องนี้ได้ อยากรู้ว่าตัวละครที่เป็นพระนางในเรื่องนี้จะยังเหมือนเดิมตามเส้นเรื่องนิยายหรือเปล่า

มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับพระเอกนางเอกที่เธอเคยผ่านมา เผื่อว่าจะทำให้เธอรู้อะไรมากขึ้น อีกอย่างในโลกนิยายมันก็ไม่ต่างจากโลกเป็นจริงที่เธอมา อะไรก็มีเหมือนกันหมดทุกอย่างเพียงแต่ว่ามันมีชื่อแค่ว่าเป็นโลกของนิยาย

ข้อมูลของแพรดาวไม่มีในอินเตอร์เน็ต งั้นเดี๋ยวเธอจะลองหาของพระเอกเรื่องนี้ก็แล้วกันเผื่อว่าจะมีอะไรสำคัญมากขึ้น อีกอย่างก็หาข้อมูลของใครสักคนเจอ อีกคนก็น่าจะง่ายขึ้นเพราะเท่าที่เธออ่านแล้วจำได้ว่าแพรดาวเป็นเลขาของปรินทร์และทั้งสองก็เป็นแฟนกัน

"ไม่มีการมีงานทำหรือไงทำไมมานั่งอะไรสาระแบบนี้"

ไม่ทันจะได้ค้นหาอะไร น้ำเสียงเย็นชาแต่เต็มไปด้วยความจิกกัดก็เลยขึ้นทางด้านหลังทำให้เธอถึงกับความหายใจมองบนเลยทีเดียว ไม่รู้ว่าคนบ้านนี้เป็นอะไรกับเธอนักหนา

"แล้วคุณไม่มีการมีงานทำหรอคะมานั่งจับผิดอะไรกับฉันแค่ผู้หญิงคนเดียว ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ.." เธอเอ่ย ส่วนประโยคสุดท้ายเธอพูดเบาๆ อย่างรำคาญ

"สำคัญตัวไปหรือเปล่า ที่ฉันพูดก็เพราะว่าเธอเป็นลูกหนี้ของฉัน ฉันสั่งอะไรเธอก็ต้องทำ แม้กระทั่งอ้าขาให้ฉันเอาบนเตียงเธอก็ต้องทำ เธอไม่ใช่เมียฉันจริงๆ ที่จะต้องนั่งๆ นอนๆ ไม่ทำอะไรเลย อย่าฟันล้มๆ แล้งๆ คิดไปเองว่าฉันจะพิศวาสเธอก็แล้วกัน"

"อะไรก็หนี้ๆๆ ฉันไม่อยากรู้จริงๆ ว่าฉันเป็นหนี้อะไรคุณมันเป็นหนี้เท่าไหร่เนื้อหามาจ่ายเดี๋ยวนี้แหละ!" เธอขึ้นเสียงใส่เขาอย่างโมโห เธอไม่ชอบคนที่มาตราหน้าเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงไม่มีค่า

"สิบห้าล้าน หนี้ของพ่อแม่เธอสิบห้าล้าน ไปสิ ไปหามาใช้คืนฉัน เธอมีปัญญาหามาได้หรือเปล่าล่ะ ฉันเองก็ไม่ได้พิศวาสอะไรเธอนักหรอก ออกแต่อยากให้เธอใส่หัวไปคุ้นๆ ไม่ต่างกัน แต่ในเมื่อมีผู้หญิงมาอยู่ให้ขัดดอกเอาไปวันๆ ก็พอได้กำไรนิดหน่อย"

"ไปแน่ ยังไงฉันจะไม่ยอมเป็นนางบำเรอของคุณตลอดไปหรอก!" เธอตะคอกเสียงดังหน้าดำหน้าเขียวอย่างไม่ชอบใจในคำพูดของเขา อีกทั้งยังโกรธในโชคชะตาที่พาเธอมาเล่นตลกอะไรแบบนี้ ชีวิตเธอควรมีความสุขกับคนที่เธอรักสิ ไม่ใช่พาเธอเข้ามาในอะไรก็ไม่รู้มาให้เธอชดใช้หนี้สินอะไรบ้าๆ บอๆ ที่เธอไม่ได้สร้างขึ้นมาอีก

"หึ ก็ขอให้ทำได้อย่างที่ปากพูดก็แล้วกัน รีบๆไปหามาใช้หนี้ฉันล่ะฉันละเบื่อหน้าเธอ เบื่อของเก่าที่ฉันเคยเอา ถ้าเธอหามาได้ฉันจะได้รีบปล่อยเธอไปสักที เอาแต่อะไรอันเดิมๆ มันน่ารำคาญ"

ผู้หญิงไทยด้วยคำเย็นชาว่าร้ายแล้วก็เดินหนีออกไป เห็นหน้าเธอทีไรเขารู้สึกหงุดหงิดทุกครั้ง ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะยัยนี่ทำลายความรักของเขา แพรดาวถึงปฏิเสธรักของเขายังไงล่ะ

"แล้วคุณคิดแล้วหรอว่าฉันจะออกไปจากที่นี่โดยไม่ได้อะไร คอยดูเถอะ สักวันคุณจะน้ำตาเช็ดหัวเข่าเพราะฉัน คนสาระเลว!" เธอตะโกนด่าเขาไล่หลังด้วยความแค้นที่ถูกเขาต่อว่าโดยไม่มีชิ้นดี ไอ้ผู้ชายเฮงซวยเอ้ย!