(ทะลุมิติ) เกิดใหม่เป็นเมียบำเรอตัวร้าย

"ให้ตายเถอะ ไม่เคยอ่านนิยายเรื่องไหนแล้วน่าหงุดหงิดเท่าเรื่องนี้มาก่อนเลย ผัวตัวเองก็รักคนอื่นมาตั้งแต่แรกๆ แต่ตัวเองยังโง่อยู่ให้คนที่บ้านผัวรังแกอยู่ได้ ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนอ่อนแอเท่ายัยพราวฟ้ามาก่อนเลย!" เพียงดาวอ่านนิยายไปด้วยบ่นไปด้วยเพราะเธอรู้สึกหงุดหงิดที่ตัวประกอบที่เป็นเมียของตัวร้ายในเรื่อง

ตอนที่เธอเลิกงาน ทำงานเสร็จ เธอก็อยากจะแวะร้านหนังสือร้านนึงบังเอิญไปเจอเล่มนิยายเล่มหนึ่งพี่ถูกเก็บไว้ท้ายสุดของร้าน เธอก็เลยซื้อมาอ่านเพราะกำลังเครียดๆ กับงานก็เลยหาอะไรมาอ่านคลายเครียด แต่สุดท้ายเครียดกว่าเดิมอีก!

แต่มันก็น่าแปลกจริงนั่นแหละที่เธอสนใจ ร้านหนังสือที่เธอแวะมันไม่ใช่ร้านหนังสือนิยาย มันเป็นร้านหนังสือทั่วไปหลายแนวยกเว้นนวนิยายที่ไม่มี แต่บังเอิญเธอไปเจอได้ยังไงก็ไม่รู้มีเล่มเดียวเธอก็เลยลองซื้อมาอ่านเพราะมันเป็นมือสองและราคาไม่แพงด้วย

เธอหยิบที่คั่นหนังสือมาคั่นเอาไว้ในตอนที่เธออ่านถึงหน้าไหนแล้ว จากนั้นก็ลุกขึ้นใหม่จะเข้าห้องน้ำเพราะรู้สึกปวดปัสสาวะ อีกอย่างเธอน่าจะอ่านอีกนิดหน่อยแล้วก็จะพักผ่อนเพราะพรุ่งนี้ต้องรีบทำงานแต่เช้า วันนี้เธอทำโอทีดึก รู้สึกเหนื่อยๆ เพลียๆทำให้อ่านนิยายไม่ได้มากเหมือนทุกวัน นิยายเล่มใหญ่แต่เธออ่านมาหลายวันอ่านแบบหนักๆ มาก อีก 2 วันก็น่าจะจบ

พรุ่งนี้เช้าก็ต้องรีบไปทำงานเดี๋ยวโดนหัวหน้าดุอีก เธอยิ่งไม่ชอบหัวหน้าอยู่เอาแต่ใจไม่รู้มาเป็นหัวหน้าคนได้ยังไงไม่รู้

ตึก ตึก ตึก

"ว๊ายย! นี่ฉันลืมปิดน้ำเหรอเนี่ยต้องตายแล้วนะไม่ท่วมหมดแล้วหรอ!" หญิงสาวตกใจเมื่อได้ยินเสียงน้ำหลังจากที่เดิมเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำเพื่อที่จะรีบไปปิดก๊อกน้ำที่ตอนนี้ห้องน้ำท่วมเจิ่งนองไปหมด

หมับ!

"อ๊ะ!"

"กรี๊ดดด!"

ตุ๊บ!

ระหว่างที่เธอกำลังเร่งรีบอยู่นั้นไม่ทันระวังทำให้เท้าลื่นห้องน้ำหงายหลังทำให้สีตาของเธอกระทบพื้นต่างระดับระหว่างพื้นบ้านกับพื้นห้องน้ำ

"โอ้ยยย!"

เสียงร้องเจ็บปวดของเธอดังขึ้นพร้อมกับเลือดสีแดงสดที่ไหลปะปนกับน้ำภายในห้องน้ำ ดวงตาคู่สวยเริ่มพร่ามัวเรื่อยๆ ก่อนจะค่อยๆ หมดสติไปในที่สุด...

.

"นะนี่ ฉันอยู่ที่ไหนนิ.." เสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาแผ่วเบา เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ พร้อมกับยกมือทั้งสองข้างขึ้นมามอง ตัดกับแสงไฟบนเพดานที่สาดส่องลงมา

"ก็ยังไม่ตายนี่"

น้ำเสียงเย็นชาและเย้ยหยันออกมาทำให้เธอขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองรอบๆ ก่อนพบว่าเป็นผู้ชายหน้าดุๆ เย็นชา ใส่ชุดสูทสีดำราวกับพระเอกซีรีส์ในละคร ใบหน้าของเขานั้นหล่อมากๆ แต่ทว่าเขากลับแผ่รังสีที่เธอรู้สึกว่าอันตรายออกมาจนเธอไม่อยากจะรู้จัก

"อะไร ทำหน้าแบบนั้นอย่าคิดว่าฉันจะสงสาร" คิมหันต์เอ่ยมาด้วยน้ำเสียงที่เยาะเย้ยๆ คนที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้

"ฉัน เอ่อ..ฉะฉัน.." ตอนนี้เธอกำลังมึนงงไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรและไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครทำไมพูดกับเธอเหมือนคนที่เกลียดจังเธอแบบนั้นและเราสองคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเธอไม่เคยรู้จักผู้ชายคนนี้ เขาเป็นใครทำไมมายืนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจใส่เธอทำหน้าอย่างกับจะกินเธอลงท้องอย่างนั้น

คิมหันต์ขมวดคิ้วจ้องมองคนบนเตียงเธอมีท่าทีที่เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก เหมือนกำลังมึนงงและเหมือนกับว่าเธอไม่รู้จักเขาเพราะแววตาของเธอมันว่างเปล่าแปลกๆ เธอมองมาที่เขาเหมือนว่าเราไม่เคยรู้จักกัน

ก่อนหน้านี้ที่เธอจะมาโผล่โรงพยาบาล เขาเองก็ไม่อยู่เข้าไปบริษัท แต่ก็ต้องมาขู่ที่นี่ตอนเย็นเพราะแม่บ้านโทรไปบอกว่าเกิดเรื่องที่บ้านทำให้พราวฟ้านั้นเกิดอุบัติเหตุมานอนอยู่โรงพยาบาลแบบนี้ เห็นว่ามีเรื่องกับมารดาของเขากับม่านฟ้า คนที่แม่ของเขาจะจับคู่ให้

"ขออนุญาตตรวจคนไข้นะคะ" พยาบาลและหมอที่ดูแลเดินเข้ามาตรวจคนไข้เพราะมีคนไปแจ้งว่าคนไข้คนนี้ฟื้นแล้วแต่ยังเป็นอาการเบลอๆ อยู่

"คุณพราวรู้สึกยังไงบ้างครับตอนนี้ ยังมีอาการปวดศีษระอยู่ไหมครับ" ภูมิ หรือ หมอภูมิ เอ่ยถามพราวฟ้า เขาเองก็พอรู้จักเธอมาก่อนหน้านี้เพราะเราบังเอิญเจอกันก่อนที่เธอจะเข้าไปอยู่ในบ้านของคิมหันต์ เหตุการณ์วันนั้นทำให้เราเริ่มรู้จักกันพอสมควร

"เอ่อ ฉัน..แม่ฉันล่ะคะฉันไม่รู้จักผู้ชายคนนี้เขาคือใครคะ.." ก็เอ่ยถาม คนเดียวที่เธอจำได้ก็คือแม่ของเธอ เรามีกันอยู่ 2 คน เกิดอุบัติเหตุแบบนี้ท่านต้องรีบมาหาเธอเป็นแน่ ไม่ใช่ใครก็ไม่รู้ที่เธอไม่รู้จักมาอยู่ในห้องตอนนี้

"คนไข้มีอาการเบลอยาผสมด้วยค่ะหมอ"

"ตอนนี้ปวดหัวไหมครับ?"

"ก็รู้สึกปวดนิดหน่อยค่ะ แต่ ใครพาฉันมาหาหมอคะ?"

"สามีของคุณครับ คุณคิมหันต์ คุณชื่อคุณพราวฟ้า พอดีว่าคุณเกิดอุบัติเหตุลื่นล้มตกสระน้ำน่ะครับ ทำให้ศรีษะฟาดพื้น แต่โชคดีที่ไม่เกิดอันตรายไปมากกว่านี้ นอนพักรักษาตัวอีก 3-4 วันก็น่าจะกลับบ้านได้ครับ ถ้าไม่มีอาการแทรกซ้อน แต่ดูทรงแล้วคุณน่าจะจำอะไรไม่ได้ เข้าข่ายความจำเสื่อมครับ"

"มะไม่ใช่ค่ะ คุณน่าจะจำผิดแล้ว ฉันชื่อเพียงดาวค่ะ ก่อนหน้านี้ฉันลื่นล้มหัวฟาดพื้นภายในห้องน้ำ ฉันไม่น่าจะลื่นล้มตกสระน้ำนะคะเพราะที่บ้านฉันไม่มีสระน้ำ" ตื่นสายหน้าปฏิเสธด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แววตาของเธอนั้นรู้สึกเพลียเอามากๆ

คิมหันต์ที่ยืนฟังอยู่ก็ขมวดคิ้วไม่น้อย ถ้าจะความจำเสื่อมจริงแฮะ อีกอย่างไม่รู้เป็นบ้าอะไรคิดว่าตัวเองไม่ใช่พราวฟ้า เพียงดาวอะไรที่ไหนมาก็ไม่รู้

.

"เธอจะกลับบ้านได้เมื่อไหร่?" คิมหันต์เอ่ยถามภูมิ หมอที่ดูแลพราวฟ้าอยู่ สีหน้าของเขานั้นแสดงออกว่าเขาอยากกลับบ้านแล้วรู้สึกเบื่อหน่ายเต็มทนกับเรื่องไร้สาระแบบนี้

"น่าจะต้องนอนพักรักษาตัวอีกสัก 3-4 คืนนะครับเพราะว่าเธอมีอาการความจำเสื่อมเฉียบพลัน ตอนนี้เธอจำอะไรไม่ได้ กลับบ้านไปน่าจะต้องมีคนดูแลพักใหญ่น่ะครับ และที่สำคัญเธอก็คิดว่าตัวเองไม่ใช่คุณเพราวฟ้า เธอคิดว่าเธอเป็นคนอื่นน่ะครับ เธอเอาแต่พูดว่าเธอชื่อเพียงดาว บางครั้งดูก็เหมือนจะโวยวายน่ะครับ หมอเองก็ไม่อยากจะคิดว่าเธอมีอาการป่วยทางจิต.."

"ป่วยทางจิต?" คิมหันต์ขมวดคิ้ว จะเป็นไปได้ยังไง เพราะที่บ้านเธอก็ไม่ได้มีใครไปรบกวน เขาเองก็ไม่อยากจะวุ่นวายนักหรอก นอกเสียจากเรียกร้องความสนใจจากเขานั่นแหละ

"งั้นฝากพยาบาลดูแลด้วยแล้วกัน ผมขอตัว" พูดจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องตรวจของหัวภูมิจากไม่สนใจใยดีผู้หญิงอีกคนที่นอนพักรักษาตัวอยู่ที่ห้อง