EP 2 แพรดาว

"มะไม่จริง.." พราวฟ้าที่ยืนพร่ำเพ้ออยู่หน้ากระจกมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง คนในกระจกนั้นไม่ใช่เธอแต่เป็นแพรดาว คนที่เธออยากจะเป็นมาโดยตลอด เธอไม่รู้ว่าเรื่องพวกนี้มันเกิดขึ้นมาได้ยังไง หรือเธอจะฝันไปนะ เธอจำได้ว่าก่อนที่เธอจะหลับไป คุณหญิงอนงค์และเมเบลแกล้งเธอจนทำให้เธอลื่นล้มหัวฟาดพื้นสระน้ำจนสลบไป แต่เธอไม่คิดว่าเธอจะตื่นขึ้นมาในร่างของแพรดาว

แล้วแพรดาวตัวจริงล่ะไปไหน...

ก็อก ก็อก ก็อก!

ระหว่างที่เธอกำลังตกตะลึงกับเรื่องที่รับรู้อยู่นั้น เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียก คนที่เรียกแทนตัวเองว่าแม่ก็น่าจะเป็นแม่ของแพรดาว

"แพรลูก ตื่นหรือยัง วันนี้ลูกไม่ไปทำงานเหรอทำไมลูกตื่นสาย ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า แพร" ขวัญฤดี ที่เข้ามาเคาะประตูห้องลูกสาวเพราะเธอรู้สึกแปลก ปกติแพรดาวไม่เคยตื่นสายเลยสักครั้ง ลูกสาวของเธอตั้งใจตื่นเช้าไปทำงานทุกวัน แต่วันนี้แปลกไปเธอจึงเป็นห่วง เพราะตอนนี้ใกล้จะตายแล้วแต่แพรดาวก็ยังไม่มีวี่แววที่จะออกมาจากห้อง แม้ว่าเธอจะเคาะห้องเท่าไหร่ก็ตาม ก็ไร้เสียงตอบรับจากลูกสาวกลับมา"

"เอ่อ ค่ะแม่.." หญิงสาวขานรับมารดาออกไปอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ แม้ว่าเธอจะตั้งตัวไม่ทันแต่เธอก็ต้องสวมรอยเป็นลูกสาวของขวัญฤดีไปเสียก่อนจนกว่าเธอจะรู้ความจริงว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนี้มันคืออะไร

แม้ว่าจะสงสัยมากแค่ไหนก็ตามมากตอนนี้ใครที่อยู่ในร่างของเธอ หรือว่าเธอจะสลับร่างกับแพรดาวจริงๆ

"เป็นอะไรหรือเปล่าลูกทำไมวันนี้ตื่นสาย ไม่สบายหรอ เปิดประตูให้แม่เข้าไปหน่อย"

"เอ่อ หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะแม่ วันนี้ตื่นสายนิดหน่อยก็เมื่อคืนทำงานดึกน่ะค่ะ เดี๋ยวอีกหน่อยหนูออกไปนะคะแม่ไม่ต้องเป็นห่วง" เธอตะโกนตอบกลับมารดาด้วยน้ำเสียงที่พยายามเป็นธรรมชาติที่สุด

เมื่อได้ยินลูกสาวพูดมาแบบนั้นเธอก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที เมื่อตะกี้จิตใจกระวนกระวายไม่อยู่กับเนื้อกับตัวกลัวว่าลูกสาวคนเดียวของเธอจะเป็นอะไรไป ไม่งั้นเธอคงอยู่ไม่ได้แน่ๆ

"งั้นก็ได้ลูก เดี๋ยวแม่ไปรอข้างล่าง รีบๆ แต่งตัวมาทานข้าวแล้วไปทำงานล่ะ เดี๋ยวคุณปรินทร์เขาจะรอนานเอา อีกหน่อยคุณเขาก็คงจะมาถึงบ้านเราแล้วแหละ"

ไม่รู้ว่าเธอหลับไปนานแค่ไหนอะไรยังไง จำได้ว่าคิมหันต์แอบรักแพรดาวที่ทำงานเป็นเลขาคู่ใจของปริทร์ บริษัทคู่แข่งทางธุรกิจเบอร์ 1 ของคิมหันต์ที่กินกันไม่ลงสักที แล้วมันอะไรยังไงทำไมแม่ของเธอถึงบอกว่าปรินทร์จะรอเธอ และที่สำคัญบอกว่าเขากำลังจะมาหาเธอที่บ้าน.."

.

ผ่านไปหลายนาทีหญิงสาวก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยตามชุดที่มีอยู่ในตู้เสื้อผ้าของแพรดาว เป็นชุดที่แพรดาวใส่ไปทำงานทุกวัน วันนี้เธอแต่งตัวลงมาด้วยท่าทีที่ไม่คุ้นเคยแต่ก็พยายามทำให้เป็นธรรมชาติที่สุดเพื่อไม่ให้มารดาสงสัยว่าเธอไม่ใช่แพรดาวตัวจริง เป็นแค่อะไรก็ไม่รู้ที่เข้ามาอยู่ในร่างของแพรดาว

"มาแล้วเรา ปล่อยให้คุณเข้ารอนานเลย"

"เอ่อ สวัสดีค่ะบอส.."

"บอส?" ปรินทร์เขมวดคิ้ว วันนี้แฟนของเขาไปกินอะไรผิดมาทำไมถึงเรียกเขาว่าบอส ตั้งแต่คบกันเป็นแฟน เขาก็ไม่ให้เธอเรียกเขาว่าบอสนอกเวลางานอีก

"มะมองฉันทำไมคะ หน้าฉันมีอะไรแปลกไปงั้นหรอ?" หญิงสาวยิ้มแหยๆ พร้อมเอ่ยออกไปเพราะเธอคิดว่าหน้าเธอต้องมีอะไรแปลกแน่นอนไม่งั้นแม่และเจ้านายจะมองเธอแบบนี้เลย

"คุณเป็นอะไรเนี่ยแพร ปกติคุณไม่เรียกผมแบบนี้นี่ ไม่เชื่อก็ถามคุณแม่ดูสิ อีกอย่างทำไมคำพูดของคุณดูห่างเหินเป็นผมไม่กิน นี่เรายังเป็นแฟนกันอยู่หรือเปล่าเนี่ย?" ชายหนุ่มเอ๋ด้วยน้ำเสียงที่แอบน้อยใจเพราะแฟนสาวของตนพูดและทำเหมือนเราสองคนไม่ใช่คนรักกัน พ่อแววตาของเธอมันดูเฉยเมย

"เป็นอะไรหรือเปล่าลูกทำไมพูดกับแฟนแบบนั้นล่ะ?"

"แฟน?"

งั้นสรุปว่าเขาสองคนเป็นแฟนกันงั้นเหรอ!? คิมหันต์และคิมหันต์ นิสัยร้ายกาจปากร้ายไม่พอยังชอบตีท้ายครัวชาวบ้านอีก คิดได้ยังไงไปแอบรักแฟนชาวบ้าน!

นึกถึงคิมหันต์แล้วก็รู้สึกเศร้าในใจ นอนกับเธออยู่กับเธอ มีแฟนแล้วข้างกายแต่ไม่คิดจะสนใจ เห็นเพียงเธอเป็นแค่ผู้หญิงไร้ค่าคนนึง เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลยด้วยซ้ำ เขาเห็นแค่เธอเป็นเพียงนางบำเรอเพียงเท่านั้น และคนที่เขารักจริงๆ ก็คือแพรดาว รักแม้ว่าเธอจะมีเจ้าของแล้วก็ตาม...

ทั้งที่เธออยู่ข้างกายเขามาโดยตลอด แต่เขาไม่เคยคิดจะเหลียวมอง..

"ก็ใช่ไงลูก ลูกกับคิมหันต์กำลังคบกันอยู่ และก่อนที่จะคบกันคิมหันต์เขาก็มาขออนุญาตกับแม่แล้วด้วยว่าเราสองคนรักกันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมวันนี้ลูกดูแปลกไป ทำเหมือนไม่รู้จักแฟนตัวเอง?" ขวัญฤดีก็อยากรู้ วันนี้ลูกสาวเธอแปลกไปจริงๆ นั่นแหละ

"..." ปรินทร์ไม่พูดอะไร เขาเงียบและมองดูปฏิกิริยาของแฟนสาว ปกติเธอจะแทนชื่อตัวเองกับเขาว่าแพรและเรียกเขาว่าปรินทร์เฉยๆ ส่วนคำว่าบอส เธอจะเรียกเขาในเวลางานเท่านั้นเพราะเราตกลงกันไว้แบบนี้ และนอกเวลางานเวลาเราอยู่ด้วยกัน 2 คนเราจะเป็นตัวของตัวเองมากที่สุด

"เอ่อ แพรขอโทษนะคะพอดีว่าเมื่อคืนแพรทำงานดึกไปหน่อยก็เลยไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่ ขอโทษนะคะปรินทร์.." บางครั้งเธอก็รู้สึกเหมือนว่าไม่ใช่ตัวเองคนเดียว เหมือนว่าแพรดาวยังอยู่ตรงนี้กับเธอเหมือนยังควบคุมร่างกายของตัวเองอยู่ไปพร้อมๆ กับเธอที่อยู่ในร่างของแพรดาว เพราะบางคำที่เธอพูดนั้นเธอพูดไปโดยไม่ได้ตั้งใจ อีกอย่างเธอไม่เคยรู้ว่าแพรดาวและปรินทร์พูดแทนกันว่ายังไง แต่สุดท้ายปากเธอก็พูดออกไปโดยที่เธอนั้นก็ไม่ทันได้ตั้งตัว เหมือนกับว่ามันมีใครอยู่อีกคน..

ให้ตายเถอะ ชีวิตก็อาภัพอยู่แล้ว ทำไมต้องมากลายเป็นผีเร่ร่อนวิญญาณออกจากร่างมาอยู่ในร่างคนอื่นแบบนี้เนี่ย!