ep 1 แผลงฤทธิ์

หญิงสาวกลับมาที่บ้านหลังจากพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล 2-3 วัน เธอมองในห้องนอนที่ไม่คุ้นเคย หญิงสาวกวาดสายตาไปรอบๆ ห้องนอนของพราวฟ้า ห้องที่ถูกจัดแต่งเรียบง่าย มีเตียงขนาด 3.5 ฟุต มีโต๊ะวางของที่หัวเตียง ตู้เสื้อผ้าขนาดพอดี โต๊ะทำงานพร้อมเก้าอี้ และชั้นวางของเพียงเท่านั้น แต่เธอสังเกตดูดีๆ ว่าภายในห้องนอนนี้ไม่มีห้องน้ำเลยสักห้อง แล้วเจ้าของร่างเดิมไปเข้าห้องน้ำที่ไหนล่ะ?

"ก็ยังไม่ตายนี่"

เสียงเย้ยหยันดังขึ้นที่หน้าห้อง น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นตัวร้ายสักตัวในนิยายเรื่องนี้ ต้องเรียกว่าตัวอิจฉา

"หนูเบล มาทำอะไรอยู่ที่นี่ ตรงนี้สกปรกจะตาย"

ใช่แล้ว เสียงผู้หญิงคนนี้น่าจะเป็นผู้หญิงที่แม่ของคิมหันต์อยากให้แต่งงานเข้ามาเป็นสะใภ้ นั่นก็คือ เมเบล แล้วคนที่พูดประโยคเมื่อครู่นั่นก็คือมารดาของเขา

"ใช่แล้วค่ะ พอพวกคุณสองคนเดินเข้ามา จากที่ห้องชั้นสะอาดยู่ดีๆ ก็กลายเป็นสกปรกซะงั้น ควรพิจารณาตัวเองได้แล้วนะคะว่าการที่เข้ามาในห้องคนอื่นแบบนี้เขาเรียกว่าคนไม่มีมารยาท" เธอยืนกอดอกแต่อย่ายิ้มมองทั้งสองอย่างรู้สึกเกลียดและหมั่นไส้ เป็นผู้ดียังไงแต่นิสัยเหมือนป้าปากตลาด

"นี่แก!" เมเบลที่รู้สึกเสียหน้าก็ขึ้นโมโหแล้วเดินเข้าไปหมายจะตบสั่งสอนพราวฟ้าเหมือนที่เคยทำ แต่ทว่าไม่คาดคิด ในระหว่างที่เธอกำลังจะง้างมือขึ้นไปตบหน้ามัน แต่ผู้หญิงคนนั้นมันกลับสู้

หมับ!

"อร๊าย!! คุณแม่! มันพลักเบลค่ะ!" เมเบลที่คาดไม่ถึงว่าพราวฟ้าจะกล้าสู้ตัวเองถึงขนาดนี้ เธอถูกผลักแต่ทว่าแม่ของคิมหันต์เข้ามารับตัวเธอเอาไว้พอดี จนเธอเกือบล้ม ก่อนจะรีบฟ้องให้แม่ของคิมหันต์จัดการผู้หญิงหน้าด้านคนนี้ทันที

"แกทำลูกสะใภ้ฉัน! อิผู้หญิงหน้าด้าน!" คุณหญิงอนงค์ที่เห็นท่าทางและกิริยาของเมียบำเรอของลูกชายก็ถึงกับโมโหเพราะพราวฟ้าทำร้ายเมเบล ว่าที่ลูกสะใภ้ในอนาคตของเธอ

"ถ้าใช่แล้วจะทำไมคะ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แม่ฉันสักหน่อย" เธอยืนเบ้ปากอย่างไม่สลดและไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวต่อสายตาและน้ำเสียงของคุณหญิงอนงค์เลยแม้แต่น้อย

"มันจะมากเกินไปแล้วนะ ฉันให้ที่ซุกหัวนอนแกมันดีเท่าไหร่แล้ว กลับมาก็แผลงฤทธิ์เลยนะ คิดว่าฉันจะไม่กล้าทำอะไรแกนักรึไง สงสัยเรื่องวันนั้นมันไม่ทำให้แกรู้สึกกลัวฉันเลยสินะ!" คุณหญิงอนงค์เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคือง เธอถึงกับเผลอหลุดปากออกมาเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่สระน้ำวันนั้น

"ยอมรับแล้วสินะว่าเป็นคนทำร้ายฉัน กะจะให้ฉันตายเลยว่างั้น?" ได้ยินแบบนั้นเธอก็รู้สึกโกรธ ไม่ต้องเกลียดกันขนาดไหนถึงขั้นจะฆ่าแกงกันได้ลง เท่าที่เธออ่านนิยายมา ตั้งแต่ที่พราวฟ้ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะนางบำเรอเพราะครอบครัวของเธอได้ติดหนี้ของคิมหันต์หลายล้านบาท ราวฟ้าก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้คุณอนงค์รู้สึกเกลียดแค้นมาก่อน อีกอย่างอดีตของพราวฟ้าเคยเป็นลูกคุณหนู เคยเป็นลูกเศรษฐีมาก่อน เธอจึงอ่อนแอและไม่สู้คน พราวฟ้าจึงอดทนยอมให้คุณหญิงอนงค์และเมเบลรังแกมาโดยตลอด โดยไม่กล้าปริปากบอกคิมหันต์เลยสักคำ เพราะรู้ดีว่ายังไงคิมหันต์ก็ไม่สนใจความรู้สึกของเธออยู่แล้ว เพราะเธอเป็นแค่นางบำเรอไม่ใช่เมียแต่งอะไรของเขา

เพราะยังไงซะ คนที่เขารักมาโดยตลอดก็คือ แพรดาว นางเอกของเรื่อง เขาถึงขั้นยอมลงทุนทุกอย่างแม้กระทั่งกลั่นแกล้ง ปรินทร์ พระเอกของเรื่องในทุกๆ ทาง เพื่อให้ได้ซึ่งหัวใจของแพรดาวมาครอบครอง โดยเฉพาะกลั่นแกล้งทางธุรกิจ และเวลาใดที่เขารู้สึกหงุดหงิดที่เอาชนะใจของแพรดาวไม่ได้ หรือทำให้พระเอกนางเอกแตกหักกันไม่ได้ เขาก็จะกลับมาลงที่เธอตลอด

อีกอย่างเท่าที่เธอจำได้ ฉากที่ตกสระน้ำมันไม่มีในนิยายนิ..หรือว่าเนื้อเรื่องจะเปลี่ยนไปตั้งแต่เธอวาปเข้ามางั้นหรอ?

"ฉันยอมรับแล้วมันจะทำไม ในเมื่อแกทำอะไรฉันไม่ได้ หรือจะคาบขาวไปบอกคิมหันต์นั่นหรอ เหอะ เมียบำเรออย่างแกกับแม่ที่เขารักอย่างฉันเขาจะเลือกเชื่อใครแกก็คิดดูเอาเอง อีกอย่างลูกชายฉันไม่ได้เห็นแกเป็นเมีย คิมหันต์เค้าห็นแกเป็นแค่ผู้หญิงขายตัวชั่วคราว เค้าไม่เคยแคร์ความรู้สึกแกด้วยซ้ำ อย่าหวังสูงไปหน่อยเลย รีบเก็บของแล้วใส่หัวออกไปจากที่นี่ซะ ก่อนที่ความโกรธของฉันจะเผลอทำอะไรโดยที่ฉันไม่รู้ตัวจนเธอคาดไม่ถึง" คุณหญิงอนงค์เอ่ยคำขู่

"ค่ะ ฉันไปแน่ไม่ต้องห่วง แต่ในเมื่อฉันเสียตัวให้ลูกชายของคุณแล้ว ฉันก็จะไม่ยอมกลับไปตัวเปล่าหรอก ในเมื่อคุณเห็นว่าฉันเป็นผู้หญิงขายตัว ฉันก็จะทำให้คุณรู้ว่าผู้หญิงขายตัวนี้เป็นยังไง เตรียมเงินเตรียมทองไว้ดีๆ นะคะคุณแม่สามีขา ลูกสะใภ้คนนี้พร้อมปอกลอกลูกชายคุณแม่แล้วค่ะ" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเลียนด้วยแววตาที่ไม่สลด ออกจะมีความสุขด้วยซ้ำ เธอยืนกอดอกมองทั้งสองด้วยแววตาเย้ยหยัน ก่อนจะเดินกระแทกไหล่ของเมเบลไปอย่างไม่สะทกสะท้าน

"อร๊ายย! อิผู้หญิงหน้าด้าน!" คุณหญิงอนงค์ปรี๊ดแตก เธอทำมันแน่นมองแผ่นหลังของพราวฟ้าด้วยแววตที่เกลียดชัง อยากจะเฉดหัวมันออกไปให้พ้นๆ ทางสักที

ตึก ตึก ตึก

ระหว่างที่เธอกำลังแสยะยิ้มอย่างมีความสุข เธอกะว่าจะออกไปเดินเล่นสำรวจบ้านนี้ให้เห็นเป็นบุญตาสักหน่อย จินตนาการผ่านนิยายมาตั้งนาน แต่เราว่าไม่ทันแน่มองก็เดินเข้าไปชนกับอะไรบางอย่างที่เหมือนกับแผงอกแข็งๆ

ตึก!

"อ๊ะ!"

"หมับ!" ตามสัญชาตญาณ คิมหันต์เอื้อมมือไปรับเอาไว้ในทันทีเพราะหญิงสาวกำลังจะหงายหลังล้มลง ช่วยเพราะสัญชาตญาณมันพาไปหรอกนะไม่ใช่เพราะอยากจะช่วย ถ้ารู้ว่าเป็นยัยนี่เขาจะปล่อยให้ทิ้งลงพื้นทันที

"เดินไม่มีตาหรือไงถึงไม่รู้ว่ามีคนเดินมาอยู่เนี่ย" คำพูดร้ายๆถูกเอ่ยออกไปด้วยแววตาที่หงุดหงิดเพียงเพราะเห็นหน้าเธอ เขารู้สึกรำคาญลูกตาทุกครั้งที่เห็นผู้หญิงคนนี้ในสายตา เพราะในชีวิตเขาผู้หญิงคนนี้มันไร้ค่าสำหรับเขาไม่ต่างอะไรจากก้อนกรวด

"คุณนั่นแหละไม่มีตาหรือไง ฉันเดินมาก่อนแท้ๆ คุณนั่นแหละที่เพิ่งมา" หญิงสาวที่ไม่ยอมเพราะถูกเขาพ่นคำพูดที่ไม่น่าฟังออกมาทำให้เธอต้องโต้กลับบ้าง

"ตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาล ปากเก่งขึ้นเยอะเลยนี่ สงสัยเลือดดีๆ มันออกไปหมดแล้ว เลยเหลือแต่เลือดบ้าๆ นี่" อดไม่ได้ที่จะต่อว่า เพราะมันแปลกจริงๆ นั่นแหละ ก่อนหน้านี้เธอเคยมีนิสัยต่อปากต่อคำแบบนี้รึไง

ตึก! ตึก! ตึก

"คิมหันต์ลูก ลูกมาพอดีเลย มาจัดการพราวฟ้าให้แม่หน่อย ตั้งแต่กลับมามันเถียงแม่ฉอดๆๆ ด่าแม่ไม่รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่ และที่สำคัญมันผลักหนูเมเบลล้ม แม่ไม่ยอมนะ เด็กเมื่อวานซืนมาต่อว่าแม่แบบนี้ไม่ยอมไม่ได้!" คุณหญิงอนงค์รีบเข้ามาฟ้องลูกชายเมื่อรู้ว่าลูกชายของตนกลับมาแล้ว

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแม่ ในเมื่อคุณพราวฟ้าเค้าไม่ชอบเบลที่เบลเข้ามาใกล้พี่คิมหันต์ เบลก็จะกลับค่ะ ถ้าไม่ชอบกันก็ไม่น่าทำถึงขนาดนี้เลย บอกดีๆ ก็ได้นี่คะ เบลเป็นห่วง อุตส่าห์มาเยี่ยมแท้ๆ"

วันนี้แหละเธอจะทำให้อิผู้หญิงหน้าด้านนี้อยู่ไม่ได้!