ถิงถิงเริงร่า ณ ตลาดมืด

วันนี้ถิงถิงตื่นก่อนใคร เธอตื่นมาเคี่ยวโจ๊กอย่างอารมณ์ดีเพราะวันนี้เธอจะได้เข้าเมืองแล้ว วันนี้เธอทำโจ๊กไข่ใส่เผือก ระหว่างที่เธอกำลังเคี่ยวอยู่นั้นลูกสะใภ้ใหญ่ กับรอง ก็เข้ามาเธอก็ส่งต่อภารกิจทำอาหารให้ทั้งสอง แล้วก็ออกมาพาหลานๆ ออกกำลังกาย ที่ลานหน้าบ้าน พอฟ้าเริ่มสว่างเธอก็ไล่เด็กๆ ไปล้างหน้าล้างมือเตรียมตัวกินข้าว วันนี้เป็นวันหยุดของบ้านสามของเธอ หลังจากที่กินข้าวเสร็จเธอก็บอกทุกคนว่าจะเข้าเมือง “เดียววันนี้แม่กับพ่อจะไปซื้อของหน่อยนะ”

“แม่จะไปซื้ออะไรเหรอคะให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม” สะใภ้สามอย่างตื่นเต้นเธออยากจะรีบเข้าเมืองไปฟ้องแม่เธอให้มาจัดการบ้านนี้ไวๆ

“ฉันก็บอกอยู่ว่าไปกับพ่อสามีเธอ เธอไม่ต้องลำบากหรอก วันนี้เธอล้างคอกหมูตอนบ่ายด้วยนะ เพราะสะใภ้รองล้างตอนเช้าแล้ว สะใภ้ใหญ่ก็ทำอาหาร มีแค่เธอที่ตื่นมาไม่ได้อะไรสักอย่าง แล้วก็อย่าให้รู้นะว่าเธอแอบเข้าเมืองหรือไปนั่งไร้สาระกับพวกปากหอยปากปูพวกนั้น ฉันจะตบปากหล่อนให้แตกจะได้ไม่มีหน้าออกไปอีกเลยคอยดู” เธอขู่สะใภ้สาม ถ้าหล่อนทำตัวดีกว่านี้เธอก็จะเอ็นดูอยู่หรอก

“แม่ไปเถอะสายกว่านี้จะไม่ทันเกวียนรอบเช้าเดี๋ยวผมดูเธอเอง” ลี่เฉียวบอกผู้เป็นแม่

"อืม ถ้าแม่มาไม่ทันอาหารเที่ยงก็กินกันไปก่อนเลยนะ" เธอบอกเหล่าลูกๆ ก่อนจะเดินไปขึ้นเกวียนวัวอย่างเร่งรีบ พอถึงเกวียนก็เหลือสองที่นั่งพอดีเธอกับสามีก็รีบขึ้นไปนั่ง ไม่นานเกวียนก็ออก ใช้เวลาประมาณเกือบหนึ่งชั่วโมงก็ถึง สองสามีภรรยาจูงมือกันไปที่ลับตาแล้วเข้ามิติไปแปลงโฉมก่อน เธอแต่งตัวสามีให้อายุลดลงไปสิบกว่าปี “จึ จึ หล่อมากสามีฉัน” แต่งหน้าให้สามีเสร็จก็ชมไปที เพราะหล่อจริงว่าไม่ได้เด้อสาว สามีเธอก็เขินหูแดงไปหมด “คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ชุดนี้นะคะ เดี๋ยวฉันขอแต่งหน้าหน่อย” เธอพูดจบก็หันไปแต่งหน้า เธอจะแต่งเป็นสาวเกาหลีแบบแซบๆ พอแต่งเสร็จเธอก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดดำพอดีตัว สามีเธอเป็นชุดสีดำเหมือนกัน พอออกไปสามีถึงกับมองตาค้างเลย “เมียผมสวยจัง” ลี่ถังชมพลางทำหน้ากรุ้มกริ่มใส่เมีย “แน่นอน” เธอตอบทะเล้นใส่สามีแบบลืมอายุ

ทั้งสองหยิบตะกร้าสะพายหลังแบบมีฝาปิดมาใส่ ในตะกร้าของเธอมี หมูเนื้อแดง สามชั้น ซี่โครง หมู ไก่เป็นตัว แป้งขาวอย่างดี เส้นหมี่ขาว ข้าวสาร ธัญพืชต่าง ๆ ส้ม และแอปเปิล เธอนำนาฬิกาข้อมือทั้งของผู้หญิงและชายออกมาด้วยแต่เอาใส่ไว้ในกระเป๋าใบเล็กแทน พอเตรียมตัวอย่างสินค้าครบก็ออกมาจากมิติหลังจากที่เธอตั้งจิตมองดูข้างนอกแล้วว่าปลอดภัย สามีพาเธอเข้าซอยนั้นออกซอยนี้หลายทีไม่นานก็มาถึง ตรงหน้าทางเข้ามีผู้ชายตัวล่ำบึกเฝ้าอยู่สองคน สามีกระซิบอะไรสักอย่างกับทั้งสองไม่นานก็ได้เข้าไป เดาว่าคงจะเป็นรหัสลับ พอเข้ามาข้างในได้เธอก็ตะลึง “คุณค่ะทำไมไม่บอกว่าข้างในมันมืดขนาดนี้ฉันจะได้ไม่ต้องแต่งหน้าเต็มแบบนี้” เธอกระซิบถามสามี

“ก็คุณไม่ถามนี้ครับ” หลังจากฟังสามีเธอตอบก็ได้แต่เซ็งเพราะมันมืดมากสมกับเป็นตลาดมืด แถมแต่ละคนก็แต่งตัวมิดชิดเพื่อไม่ให้รู้ตัวตน แต่งตัวสวยมาเสียเปล่าจริงๆ เธอบ่น

เธอตัดสินใจหามุมปูผ้าวางสินค้าไปเลยเพราะบางคนก็ทำเหมือนกัน เธอนั่งตรงที่สามารถเข้าซอยเปลี่ยวได้ เธอนำ หมูเนื้อแดง สามชั้น ซี่โครงหมู ไก่ แป้งขาวอย่างดี ธัญพืช เส้นหมี่ขาว ข้าวสาร ส้ม และแอปเปิล มาวางไว้เป็นตัวอย่าง แล้วนำมีดออกมาวางไว้ห้าเล่ม กับหม้อสองใบ นาฬิกาอย่างละเรือน เอาเก้าอี้ตัวเล็กมานั่งกับสามีได้ไม่นานก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาถามดูท่าทางเธอน่าจะรวยพอตัวดูจากการแต่งตัว “หนูจ๊ะ หมูกับไก่ขายยังไงจ๊ะ ส้มกับแอปเปิลนั้นด้วย จักรยานหญิงคนนั้นถามเธอ

“เนื้อหมูโลละ 10 หยวน สามชั้นโลละ11 หยวน ซี่โครงโลละ8 หยวน ไก่ตัวละ 4หยวน ส้ม โลละ13 หยวน แอปเปิล โลละ 15หยวน อย่าพึ่งคิดว่าแพงเลยนะคะของพวกนี้มีแต่ของดีทั้งนั้นเลยค่ะ "

“อืม...หนูมีของเยอะไหมจ๊ะ” เธอมองดูของต่าง ๆ ก็ดีๆ ทั้งนั้น

“ครั้งนี้ฉันเอาของมาเยอะเลยค่ะเพราะไม่ได้มาบ่อยๆ ค่ะ พี่สาวอยากได้อะไรเท่าไหร่บ้างคะ” เธอถาม

“แหมะพี่สงพี่สาวอะไรละฉันแก่ขนาดนี้ ปากหวานจริงๆ เลย งั้นเอา เนื้อหมู 2 โล สามชั้น 2โล ไก่ 1ตัว แอปเปิลกับส้มอย่างละโล แล้วนาฬิกาขายยังไงละ” วันนี้เธอต้องการของเยอะเป็นพิเศษเพราะเจ้านายของสามีมากินข้าวที่บ้าน ระหว่างสั่งก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาข้อมือ มันสวยมากสวยกว่าในห้างของรัฐซะอีก

“นาฬิกานี้เรือนละ190 หยวนเองค่ะ ฉันขายไม่แพงของดีจากทางใต้เลยนะคะ แบบเล็กจะเหมาะกับผู้หญิง เรือนใหญ่จะเหมาะกับผู้ชายค่ะ” ถิงถิงตอบ

“ถ้าอย่างนั้นเอาเรือนใหญ่ด้วยหนึ่งเรือนนะจ๊ะ”

“ทั้งหมดเป็น261หยวนนะคะ ฉันลดให้เหลือ 260หยวนพอ นี้ค่ะนาฬิกา” ถิงถิงยื่นนาฬิกาให้ลูกค้าหลังจากรับเงินค่าของมาทางด้านสามมีเธอก็หยิบสินค้าตามสั่งอย่างขะมักเขม้น

หลังจากลูกค้ารายแรกออกไปถิงถิงก็นำเงินที่พึ่งได้มาตบๆ ไปที่สินค้า ตามความเชื่อของบ้านเกิดของชาติที่แล้วของตัวเอง “หมานๆ” ไม่นานรายต่อๆ ไปก็เข้ามาไม่ขาดสาย มีดเธอขายเล่มละ 40 หยวน หม้อ 70 หยวน นาฬิกาขายหมดก่อนเพื่อน เธอขายอย่างละ3เรือนมีมากก็ไม่ดีเดียวราคาตก ถัดมาเป็นหม้อ เพราะมีแค่2ใบ เป็นสินค้าที่มีความต้องการมาก และมีดเธอขายแค่ 5 เล่มที่เอาออกมาเท่านั้น

ทั้งสองขายของประมาณชั่วโมงกว่าๆ ก็เลิกขายเพราะมีมากก็กลายเป็นที่เพ่งเล็งของคนใหญ่คนโต เธอบอกลูกค้าว่าของหมดอาทิตย์หน้าเธอจะมาขายใหม่เธอบอกลูกค้าทั้งหลายว่ามาขายอาทิตย์ละครั้ง หลังจากเก็บของเสร็จ ลี่ถังเห็นผู้ชายสองคนยืนด้อมๆ มองอยู่ไกลๆ เลยพาภรรยาเดินซอกแซกตามซอยไปเรื่อยๆ ด้านถิงถิงรับรู้ได้ว่ามีคนตามตั้งแต่ต้นคงไม่ได้หวังดีแน่นอนถ้าเป็นลูกค้าที่จะมาซื้อของคงเรียกเธอกับสามีตั้งนานแล้ว พอเจอทางแยกลับตาคนเธอก็พาสามีเข้าไปหลบไปในมิติ ทั้งสองถอดหายใจอย่างโล่งอก เอาเงินออกมานับ “ทั้งหมด 7,894 หยวน ได้เยอะเหมือนกันนะเนี่ย ครัวเรือนหมื่นหยวนคงไม่ไกลเกินเอื้อม” เธอบ่นพลางนำเงินในบ้านที่เหลืออยู่ออกมานับ ส่วนสามีเธอนิ่งไปแล้ว “ของเดิมเหลืออยู่ 130 หยวน ฉันจะไม่เก็บเงินทั้งสองส่วนนี้รวมกันนะคะเพื่อความปลอดภัย คุณคะคุณ สามีฮะโหล” เธอหันไปสะกิดสามีที่สติหลุดไปแล้ว “ครับๆ ว่ายังไงนะครับขออีกที” ลี่ถังตอบภรรยาอย่างเขินอายหลังจากที่ช็อกกับเงินที่ขายของได้วันนี้ ทั้งชีวิตเขาจะมีปัญญาหาได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ “ฉันบอกว่าจะเงินจะไม่เก็บรวมกันนะคะเพื่อความปลอดภัยเพราะมีเงินเยอะก็อันตราย แต่ยังไงฉันก็จะเอาเงินทั้งสองเก็บไว้ในมิติอยู่ดี”

“ครับเอาที่ภรรยาว่าดีเลยครับผม ยังไงก็ได้” ลี่ถังตอบภรรยา

“ค่ะงั้นเราเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไปขายของอีกสักรอบกันเถอะครั้งนี้ฉันจะขายอาหารกระป๋อง แล้วก็อาหารทะเลแช่แข็ง แล้วเราค่อยกลับบ้านกัน ฉันอยากกลับบ้านก่อนเที่ยงอยากเอาของอร่อยๆ ในมิติไปให้ลูกหลานกิน” ถิงถิงบอกสามี

“ตกลงครับ” หลังจากที่สามีตกลงถิงถิงก็ลบเครื่องสำอางออกให้สามีรอบนี้แต่งตัวเป็นชายวัยกลางคนเธอก็แต่งตัวเป็นผู้ชายด้วยเหมือนกัน แต่งตัวเสร็จก็เอาของใส่ตะกร้าให้เต็ม สอดส่องข้างนอกไม่มีคนทั้งสองก็ออกจากมิติ ไปหาพื้นที่นั่งขาย เธอนำของออกมาวางเรียงกัน ไม่นานก็มีชายหนุ่มเข้ามาถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ “พี่ชายอาหารกระป๋องขายยังไงเหรอครับ” ชายหนุ่มคนนั้นถามสั่นๆ

“ปลากระป๋อง 3 หยวน ลิ้นจี่กับพีชกระป๋อง 4 หยวน เอาอะไรดีครับ” ลี่ถังตอบ ถิงถิงให้สามีเป็นฝ่ายขายบ้างเธอจะเป็นลูกมือเองเพราะขี้เกียจดัดเสียง

“แพงจังลดหน่อยได้ไหมครับ” ชายคนนั้นถามอย่างชั่งใจเพราะราคาแพงมาก แต่เขาจำเป็นต้องซื้อไปเพราะคนที่รู้จักที่ทำงานในโรงงาน บอกว่าถ้าอยากได้งานให้หาซื้อของดีๆ ไปเป็นของฝากไปให้หัวหน้า ตัวเขานั้นโดนพ่อแม่บังคับให้ยกตำแหน่งงานเดิมให้น้องชายถ้าอยากแยกบ้านเขาเลยยอมตกลงเพราะทนเห็นเมียโดนกดขี่ไม่ไหว “ลดไม่ได้แล้วครับน้องชายพี่เอามาไกลมากเลยนะขนส่งก็ลำบาก นี้แพงกว่าในห่างแค่หนึ่งหยวนเองแถมไม่ต้องใช้คูปองด้วย”

“ถ้างั้นเอาปลากระป๋อง1กระป๋อง ผลไม้อย่างละกระป๋องครับ” เขากัดฟันซื้ออย่างละกระป๋อง เขาจะเก็บผลไม้กระป๋องหนึ่งอันไว้ให้ภรรยา ที่เหลือสองจะเอาไปเป็นของฝาก “ทั้งหมด 11 หยวนครับ” ลี่ถังบอกราคาด้วยความรวดเร็วๆ

“นี้เงินครับ ขอบคุณครับ” ชายคนนั้นรับของแล้วก็ออกไปทันที ใช้เวลาไม่นานก็ขายหมด เธอไม่เอาออกมาเยอะ ทั้งสองเปลี่ยนที่ขายสามจุดได้มา 10,500 หยวน เพราะอาหารทะเลเป็นของแพงหายากเลยขายได้เยอะ ทั้งสองเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกรอบ รอบนี้แต่งตัวด้วยชุดปกติที่มาจากบ้าน เธอนำหมูใส่ตะกร้าสามี เวลาออกไปจะได้ไม่ผิดสังเกต ทั้งคู่ออกมาจากตลาดมืดก็เกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว เธอเลยพาสามมีไปมุมลับตาคนนำจักรยานโบราณออกมา เป็นของสะสมสภาพดี ก็ดีจะได้ไม่เป็นที่สงสัยว่าทำไมได้เธอหาซื้อจักรยานได้ง่ายเธอคิด เธอนำจักรยานและเอารถลากต่อพ่วงคันไม่ใหญ่มากออกมาด้วย เธอเอาตะกร้าทั้งสองวางบนรถเข็น เธอเอาเครื่องปรุงทุกอย่างออกมา หมูสามชั้น 2โล สันคอหมู 1โล ไก่และไข่ เธอเอาไก่ย่างหลายดาวยอดฮิตในชาติก่อนของเธอออกมาด้วยสี่ตัว เค้กกล้วยหอม 1 ปอนด์ ด้วย 2 ก้อน เธอเอาของทั้งหมดใส่ในตะกร้าปิดฝาแล้วพ่วงรถรีบปั่นกลับบ้าน เพราะจักรยานเร็วกว่าเกวียนวัวจึงใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงก็ถึงหน้าหมู่บ้าน ตอนปั่นเข้าหมู่บ้านเป็นที่ฮือฮามาก เพราะคนที่ซื้อจักรยานได้ต้องมีเงินมาก เพราะจักรยานหนึ่งคันก็ไม่ต่ำกว่า 300 หยวน ไหนจะคูปองที่แสนหายากนั้นอีก

“สะใภ้สามบ้านเหอนี้วาสนาดีจังนะ สร้างบ้านอิฐอย่างใหญ่โตได้ไม่ทันไรก็ซื้อจักรยานเพิ่ม ร่ำรวยจริงจรี๊ง” ชาวบ้านคนหนึ่งพูดด้วยความอิจฉา

“เหอะ! ใช้เงินเก่งแบบนี้ไม่นานเงินลูกชายให้มาก็หมดสงสารลูกชายหล่อนจริงๆ ไม่ได้การละต้องรีบไปบอกอ้ายฉิง” กุ๋ยหลาน ลูกคู่สะใภ้ใหญ่บ้านเหอะพูดอย่างแดกดัน เพราะเธอหลงรักลี่ถังมานานแต่ก็โดนนางถิงถิงมาตัดหน้าไป หลังจากกุ๋ยหลานออกไปชาวบ้านแถวนั้นก็มองพลางคิดว่ามีเรื่องสนุกให้ดูอีกแล้วแน่ๆ ต้องไปหาเม็ดแตงมาไว้แทะดูเรื่องสนุก ถ้าถิงถิงได้ยินกุ๋ยหลานพูดคงจะบอกว่า ‘ไม่ต้องเสือกเรื่องลูกกูค้าา...มึงนกเองอย่ามา’

ทั้งสองไม่ได้รับรู้เรื่องนินทาไร้สาระ รีบปั่นกลับบ้านกลัวเด็กๆ ที่บ้านจะกินข้าวก่อน

“ปู่กับย่ากลับมาแล้ว โห....มีจักรยานคันใหญ่มาด้วยย” เด็กๆ ที่เห็นปู่กับย่าเข้ามาก็ตะโกนอย่างตื่นเต้นกัน พอปู่จอดรถเสร็จก็พากันไปลูบจักรยานกันใหญ่

“พ่อแม่กลับมาแล้ว” ลี่เฉียวเห็นพ่อแม่ก็วิ่งมาหาเหมือนเด็กๆ

ถิงถิงที่เห็นลูกชายคนเล็กวิ่งมาเหมือนเด็กๆ ก็ยิ้มอย่างเอ็นดูก็นะลี่เฉียวอายุแค่ 20 เอง ถ้าเป็นโลกก่อนวัยนี้ยังคงเป็นนกน้อยยังไม่หัดบินด้วยซ้ำ แต่ลูกเธอต้องรับผิดชอบหลายๆ อย่างตั้งเด็ก มันช่วยไม่ได้ในเมื่อลูกเธอเป็นคนเลือกทางเดินชีวิตเอง

“โตขนาดนี้ยังวิ่งเป็นเด็กๆ อายลูกบ้างไหม” เธอดุลูกชายด้วยความเอ็นดู ก็นะลูกเธอน่ารักขนาดนี้ เห้อ!! อิจฉาตัวเองจังที่มีลูกมีผัวดีขนาดนี้ หลานก็ดี ลูกสะใภ้ก็ดี แต่เว้นไว้คนหนึ่งเถอะ สายตาที่มองข้าวของไม่ปิดความโลภของตัวเองเลย ถ้าสะใภ้สามเปลี่ยนแปลงตัวเองเธอจะไม่รังเกียจเลยสักนิดยังไงหล่อนก็เป็นแม่ของหลานๆ เธอมองสะใภ้พลางส่ายหัว

“คุณพ่อคุณแม่มาเหนื่อยๆ ไปนั่งพักเธอค่ะ ฉันกับพี่สะใภ้กำลังตั้งโต๊ะ” สะใภ้สองบอกเธอกับสามี

“จ๊ะ เจ้าใหญ่กับเจ้าสาม ขนตะกร้าไปไว้ในห้องแม่นะ ส่วนไก่สองตัวนี้สะใภ้รองสับแล้วขึ้นโต๊ะด้วยเลยแม่ซื้อมาเพิ่ม” เธอบอกลูกๆ พลางหยิบโซ่คล้องจักรยานให้สามีคล้องติดกับต้นไม้ หน้าบ้าน ถึงรั้วบ้านจะสูงแต่ก็ประมาทไม่ได้

“พี่สะใภ้รองไม่ใช่ว่าแอบแบ่งเก็บไว้กินคนเดียวละ” สะใภ้สามพูดขึ้น

“ถ้าหล่อนกลัวพี่สะใภ้เม้มของก็ไปยืนเฝ้าซะสิ อย่าคิดว่าคนอื่นเป็นเหมือนตัวเอง” เธอถอนหายใจแล้วเดินหนีเข้าห้อง

แล้วสะใภ้สามก็ไปยื่นเฝ้าจริงๆ พลางคิดว่าเธอจะเอาของออกไปเธอยังไง เพราะแอบไปห้องเสบียงแล้วแม่สามีเธอเปลี่ยนกุญแจ เธอได้แต่ขบเคี้ยวฟัน ซื้อของมามากมายแต่ไม่แบ่งเธอสักอย่างขี้งกจริงๆ

ถิงถิงที่ไม่ได้รับรู้ความคิดสะใภ้สาม (ถ้ารู้คงโดนหยุมหัวแล้วละ) ก็มานั่งรอกินข้าวเที่ยงบนโต๊ะ ตอนนี้เธอหิวมาก เพราะใช้พลังงานไปเยอะ ไม่นานสะใภ้ใหญ่ก็เอากับข้าวมาวางวันนี้เป็นโจ๊กกับผักป่าผัด มีไก่ย่างเธอเสริมเข้ามา เธอได้ทำการแจกให้ทุกคนอย่างเท่าเทียม ได้คนละสองชิ้นใหญ่ๆ สะใภ้สามก็กินข้าวเงียบๆ อย่าตะกละ นี้ถ้าเธอไม่แจกก่อนหลานน้อยเธอคงหยิบไม่ทัน พอกินข้าวเสร็จก็แยกย้าย เธอกับสามีก็เข้ามาพักผ่อนในห้อง จริงๆ แล้วจะมาจัดของสักหน่อยจะเอาของออกมาเพิ่มด้วยตะกร้าเธอปิดไว้ตลอดลูกเธอไม่รู้หรอกว่าซื้ออะไรมาบ้าง

“คุณพักผ่อนเถอะนะคะเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปทำงานอีก ตรงนี้ฉันทำเองได้” เธอเห็นสามีทำท่าจะช่วยจัดของเลยไล่สามีไปนอนพัก