จัดการหน้าที่ในบ้าน

*หลังจากนี้จะเรียกน้องเมว่าถิงถิงเลยนะคะ*

หลังจากนั่งจิบน้ำมรกตเจือจางได้สักพักสะใภ้สามก็กลับมาแล้วตรงเข้าห้องตัวเอง เธอก็ไม่ได้สนใจเดี๋ยวค่อยจัดการทีเดียว ไม่นานทุกคนก็กลับมา

“ถิงถิงคุณมานั่งทำไมตรงนี้ทำไมไม่นอนพักในห้องมานั่งตากลมทำไม” เหอลี่ถังดุภรรยาด้วยความเป็นห่วง

“จริงด้วยแม่ แม่ยังไม่หายดีออกมาตากลมทำไมเดี๋ยวป่วยอีกหรอก” ลี่เฉียวก็ช่วยสำทับอีกคน

ถิงถิงยิ้มอย่างสุขใจแล้วตอบอีกฝ่าย

“แม่มาหุงหากับข้าวรอทุกคนนะสิ ไปๆ จิบน้ำให้หายเหนื่อยแล้วล้างไม้ล้างมือล้างกินข้าวกัน”

“แม่ แม่จะออกมาทำทำไมเดี๋ยวก็เป็นลมเป็นแล้งไปอีก เดี๋ยวให้ซูหนีไปทำก็ได้” ลีหยางขมวดคิ้วพลางบ่นแม่ตัวเอง ถึงเขาจะไม่พอใจที่แม่ลำเอียงเรื่องลูกและภรรยา แต่เธอก็เป็นแม่ของเขา แม่ลำบากขนาดไหนเขารับรู้มาตลอด

ถิงถิงมองลูกสะใภ้ทั้งสองยืนตัวลีบข้างสามีตัวเอง ก็ได้แต่ถอนหายใจ ทุกคนผอมแห้งเกินไปแล้ว ไหนจะหลานสาวของเธออีก โตนะ!!...แต่มันโตแต่หัวน่ะสิ ไหนจะหลานสาวคนเล็กนี้อีก แค่สองขวบก็ต้องออกไปเก็บผักป่า ถิงถิงคนแก่ใจดำเกินไปแล้ว เธอถอดถอนหายใจแล้วตอบลูกๆ ว่า “พวกหล่อนทำงานเหนื่อยกันพอแล้ว ไปๆ เลิกบ่นแล้วไปกินข้าวเดี๋ยวก็มืดค่ำไปซะก่อน” พูดเสร็จเธอก็เดินหนีทุกคนเข้าครัว ทุกคนได้แต่ยืนอึ้งหลังแม่พูดจบ “ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม?” ลีหยางถาม ทุกคนได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ

หลังจากเข้าห้องครัวมา เธอก็สั่งสะใภ้ใหญ่ให้จัดถ้วยชามเธอจะเป็นคนตักให้เอง ใครงี่เง่าแม่จะเอากระบวยทุบหัวแบะ

“สะใภ้ใหญ่ เอาถ้วยชามไปจัดโต๊ะ เอาขิงกับหอมซอยไว้ตรงกลางนะ เดียวแม่จะเป็นคนตักเอง ส่วนแกเจ้าใหญ่มายกหม้อโจ๊กให้แม่ที” สองสามีภรรยาได้แต่ยืนอึ้งเพราะแม่สามีไม่เคยแทนตัวเองว่าแม่กับลูกสะใภ้เลยสักครั้ง

“เอ้า...มัวแต่ยืนนิ่งอยู่นั่นแหละวันนี้จะได้กินไหมข้าวน่ะ เดี๋ยวก็มืดค่ำไปซะก่อนหรอก” อู่ถิงถิงบ่นทั้งสองยิ้มๆ แล้วเดินถือกระบวยกับจานไข่ออกไปที่โต๊ะกินข้าว

ถิงถิงตักโจ๊กและวางไข่ในถ้วยโจ๊กของแต่ละคน ฝั่งสะใภ้สามที่เห็นตัวเองได้ไข่แค่ครึ่งฟองก็โวยวายขึ้นมาทันที

“แม่คะ ทำไมสะใภ้ใหญ่ กับสะใภ้รองได้เยอะกว่า แถมยังได้ไข่เต็มฟองแต่ของฉันได้แค่ครึ่งฟองละ”

“อ้าวก็เมียเจ้าใหญ่กับเจ้ารองเขาทำงานหนักก็ต้องได้ของบำรุงบ้างสิ วันๆ หล่อนไม่ทำอะไรก็กินแค่นั้นก็พอ แล้วดูตัวสิจะเท่าตุ่มหลังบ้านอยู่แล้ว” เธอตอบกลับ สะใภ้สามได้แต่อับอายที่แม่สามีติเรื่องรูปร่าง “ฟางหรง พอเถอะ” ลี่เฉียวปรามเมียตัวเองเบาๆ ตัวเขานั้นลึกๆแล้วเองก็แอบรู้สึกผิดกับเหล่าพี่ชายพี่สะใภ้ที่แม่ลำเอียงมาทางนี้ แต่ตัวเขาเองก็ขัดแม่ไม่ได้

“แล้วพวกไร้ประโยชน์สามตัวนั้นละทำไมถึงได้ไข่ทั้งฟองแต่หลานชายแม่ได้แค่ครึ่งฟองเอง” สะใภ้สามแว้ดต่อโดยไม่สนใจคำปรามของสามี ถิงถิงแต่ได้มองบนในใจ เอ๊ะ!! อีช่างยุแทนที่จะเถียงส่วนของลูกก่อนสนใจแต่สวนของตัวเอง

สะใภ้ทั้งสองได้แต่นั่งกำมือแน่น ลูกของเธอทำงานแทบตายแต่มาบอกว่าไร้ประโยชน์ ที่ตัวเองกับลูกวันๆ ไม่ทำอะไรแปลงนาก็ไม่ลง งานบ้านก็ไม่ต้องทำ ทั้งสองได้แต่โทษโชคชะตาที่ทำให้มีชีวิตเป็นแบบนี้

“ใครไร้ประโยชน์เธอนะสิไร้ประโยชน์วันๆ ไม่ทำอะไร ดีแต่แอบเอาข้าวของบ้านฉันไปให้บ้านเดิม อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเธอเอาข้าวไปกี่ครั้ง เมื่อก่อนฉันมันโง่ที่ไม่รู้ว่าผู้หญิงแบกฟ้าอยู่ครึ่งหนึ่ง ทำให้ฉันทำร้ายลูกหลานอยู่หลายปี ตั้งแต่พรุ่งนี้สะใภ้สามต้องลงแปลงนาถ้าไม่ทำก็ไม่ต้องกินข้าวหรือไม่ก็หย่ากับเจ้าสามซะ หลานสองคนฉันเลี้ยงได้อยู่แล้ว” ที่เธอกล้าขู่เรื่องหย่าเพราะเธอรู้ว่าลูกชายเธอก็เริ่มเอือมระอาภรรยาตัวเองเหมือนกัน

สะใภ้ใหญ่และสะใภ้ร้องได้แต่กินข้าวทั้งน้ำตา เพราะแม่สามีดีกับลูกเธอบ้างแล้วดีจริงๆ

“พอได้แล้ว” ลี่เฉียวกัดฟันบอกเมียมือก็ดึงแขนหล่อนให้นั่งลง สะใภ้สามที่หลังจากโดนแม่สามีด่าทั้งยังรู้เรื่องที่เธอแอบเอาข้าวของไปบ้านเดิมบ่อยๆ ได้แต่นั่งลงอย่างจำยอมเพราะเธอไม่เคยโดนแม่สามีว่าสักครั้ง ถึงแม้ว่าจะไม่อยากลงแปลงนาก็ไม่กล้าขัดแม่สามีถ้าจะให้หย่าก็ไม่ได้อีก

“พอๆ กินได้แล้ว” ลี่ถังปราม ถ้าพ่อสามีได้ออกปาก ทุกคนต้องทำตามเพราะพ่อสามีเธอโหดมาก

ทานข้าวเสร็จเธอก็ไล่ให้หลานชายคนโตไปช่วยหลานสาวคนโตล้างจาน ถึงแม้สะใภ้สามจะไม่เต็มใจแต่ก็ขัดอะไรไม่ได้ ยังดีที่หลานๆ ของเธอยังไม่เสียคน ยอมไปล้างแต่โดยดี

หลังจากทานข้าวเสร็จเธอก็ขอให้ทุกคนอยู่ก่อน เพราะเธออยากแจกแจงงานให้เหล่าสะใภ้ใหม่

“เอาละอย่างแรกเลยแม่อยากขอโทษอาหยาง สะใภ้ใหญ่ สะใภ้รอง แล้วก็หลานๆ ที่แม่ลำเอียง” เธอกล่าวกับลูกด้วยความรู้สึกผิดแทน ถึงแม้เธอจะไม่ได้เป็นคนทำจริงๆ แต่เธอก็มาอยู่ร่างนี้แล้วก็ถือว่าเป็นความผิดเธอ

“ไม่เป็นไรครับแม่ ไม่เป็นไรเลยผมไม่โกรธแม่เลย ขอบคุณแม่มากๆ นะครับที่เอ็นดูภรรยาผมกับลูกๆ บ้าง” ลี่หยางบอกแม่ตนทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า สะใภ้ทั้งสองก็ยิ้มทั้งน้ำตาพลางพยักหน้าเหมือนไก่จิกหลังจากลี่หยางพูดจบ

ส่วนสะใภ้สามได้แต่เบ้ปากเพราะไม่รู้แม่สามีเกิดกินยาผิดอะไรถึงได้ดีกับคนพวกนั้น เอ็นดูคนพวกนั้นขึ้นมา

ส่วนเหอลี่ถังนั่งยิ้มอย่างมีความสุขเพราะเหมือนได้เมียคนเดิมกลับมา

“เอาละๆ เลิกทำซึ้งกันได้แล้ว ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไปสะใภ้สามต้องไปลงแปลงนาทำงานให้ได้แต้มเท่าสะใภ้รองถ้าไม่ทำก็ไม่ต้องกินข้าว ส่วนสะใภ้รองก็เลิกทำงานในแปรงนาแล้วมาเลี้ยงลูกทำงานบ้านเล็กน้อยแทนจนกว่าร่างกายเธอจะฟื้นตัว ส่วนอาหลินก็เอามาให้สะใภ้รองเลี้ยงซะ สะใภ้ใหญ่ก็ลดงานลงให้เหลือเท่าสะใภ้รองพอ อาซื้อกับอาเจียว รับผิดชอบรดน้ำผักหลังบ้านเข้าใจไหม ตอนกลางวันก็มาให้ป้าสะใภ้รองสอนหนังสือ ย่าจะส่งเรียนเอง ทั้งหญิงทั้งชาย เธอสอนหนังสือให้เด็กๆ ได้ไหมสะใภ้รอง” เธอหันไปถาม

“ได้ค่ะ” สะใภ้รองตอบด้วยรอยยิ้ม ส่วนคนอื่นรวมถึงหลานชายเธอก็ตอบรับอย่างว่าง่าย

“เอาละเรื่องงานจบแล้วมาเรื่องเงินบ้าง อะลืมหยิบกลองเงิน เดี๋ยวแม่มานะ” เธอรีบวิ่งเข้าห้องไปหยิบเงิน เพราะเธอได้จิบน้ำในมิติเลยมีแรงขึ้นมาก

“ถิงถิง อย่าวิ่ง แม่!!” ลี่ถังปรามเมียที่วิ่งลืมอายุ ลูกๆ ก็ตกใจที่แม่วิ่งตัวปลิวเข้าห้อง

“โทษทีจ้ะแม่รีบ แม่ง่วงแล้ว” เธอบอก “งั้นไว้ต่อพรุ่งนี้ก็ได้” ลี่ถังบอก

“ไม่เป็นไรๆ วันนี้ให้เสร็จไปเลยส่วนเรื่องเงินนี้เพราะสะใภ้สามมาขอเงินแม่บ่อยๆ เอาหลานชายมาอ้างแม่ก็ให้ไป ก็ไม่รู้ว่าหลานฉันได้มากน้อยแค่ไหน แต่รวมๆ แล้วไม่ต่ำกว่า 30หยวน ทั้งๆ ที่บ้านใหญ่แทบจะไม่มีเงินติดบ้านเลย แม่ขอโทษด้วยนะลูก”

“ไม่เป็นไรครับแม่ ถึงผมจะน้อยใจบ้างบางครั้ง” ลี่หยางตอบแม่

“แม่ขอโทษที่ตามืดบอดลำเอียงนะลูก เอาละ แม่จะให้บ้านใหญ่กับบ้านรอง คนละ 50หยวน ส่วนบ้านสามแม่ให้20หยวน เจ้าสามโกรธแม่ไหม ที่แม่ทำแบบนี้จะได้ยุติธรรมกับพี่ๆ เขา” เธอถามลูกชายด้วยความกังวล

“ไม่ครับแม่ผมดีใจด้วยซ้ำที่แม่ทำแบบนี้” ลี่เฉียวยิ้มให้แม่อย่างจริงใจ ส่วนในใจสะใภ้สามนี่ลุกเป็นไฟ คนพวกนั้นมีสิทธิ์อะไรได้มากกว่าเธอ ทำได้แต่เก็บไว้ในใจเดี๋ยวเธอไปจัดการสามีทีหลัง

“ขอบคุณนะลูก” ถิงถิงยิ้มให้ลูกๆ “อ้อ เจ้าสามเก็บเงินไว้เองนะเงินที่แม่ให้ไป เอาล่ะแยกย้ายกันไปพักผ่อนนะเหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว” หลังพูดจบทุกคนก็แยกย้าย

“นี้ลี่เฉียวทำไมคุณไม่แย้งคุณแม่ที่ให้บ้านเราได้แค่ 20หยวน คนอื่นได้ตั้ง 50หยวน” หลังจากที่แยกย้ายกันสะใภ้สามก็ต่อว่าสามีทันที

“30หยวน คุณก็เอาไปแล้วไง” ลี่เฉียวตอบกลับ “มันคนละส่วนกันนะทำไมแม่คุณลำเอียง” สะใภ้สามบ่นแม่สามี

“นี้ฟางหรงอย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าเงินที่คุณขอแม่ไปไม่ได้เอาไปให้ลูกๆ แต่เอาไปปนเปรอบ้านเดิม ถ้าไม่พอใจแม่ผมก็หย่ากันไปเถอะ คุณจะได้หาแม่สามีที่ถูกใจคุณ ทั้งๆ ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาแม่ผมลำเอียงให้คุณมาตลอด คุณอย่าให้ผมหมดความอดทนกับคุณนะ”

พูดจบลี่เฉียวก็เดินเข้าห้องไม่สนใจภรรยาขี้อิจฉา ตอนนั้นเขาคิดอะไรอยู่นะถึงได้แต่งานกับเธอ สะใภ้สามที่กระทืบเท้าด้วยความขัดใจ ที่อะไรไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง แต่ก็ไม่กล้าโวยวายเพราะเธอคิดว่ารอบนี้สามีเธอเอาจริงแน่

ทางด้านห้องใหญ่ “ถิงถิงทำไมคุณถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ล่ะ มีอะไรที่ผมไม่รู้หรือเปล่า”

อ้าว....แม่โป๊ะแล้วอ่าา โป๊ะรึป่าวว