ตอนที่ 6 วราลี

“เอ่อ… แล้วเจ้าคิดว่านายท่านคนนั้นจะเป็นอะไรมากหรือไม่” ตอนออกจากโรงหมอนางไม่ได้หันกลับไปมองเขาอีก และเขาก็คงไม่ได้สนใจนางด้วย

“คนไหน”

“ก็คนที่โดนแทง”

“ข้าว่าไม่น่าจะมากนะ ตอนออกจากโรงหมอเขามีรถม้ามารับด้วยนะ” ปรารถนาพยักหน้า “นายหญิงเป็นห่วงเขารึ หน้าตาเขาหล่อดีนะ”

“ไม่เกี่ยวกับหน้าตาหรอกน่า” นางกล่าว แต่ผู้ชายคนนั้นก็ตัวสูงโปร่ง ถึงจะแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าธรรมดาแต่ก็ดูดี ใบหน้าคมเข้มเกลี้ยงเกลา อายุน่าจะราว ๆ ยี่สิบเก้าหรือสามสิบกระมัง “ก็เขาให้เงินข้ามาตั้งมาก เขามีบุญคุณต่อข้ากับลูก”

“เขาไม่เป็นอะไรมากหรอก ท่านอย่าห่วงไปเลย”

“อืม”

ผึ้งน้อยกำลังจะบินจากไป ปรารถนาจึงถามขึ้น “เจ้าชื่ออะไร”

“เรียกข้าว่าวราลี”

“แล้วคืนนี้เจ้าจะนอนที่ใด”

“ที่บ้านของท่านนี่แหละ”

“อือ งั้นข้าเข้านอนแล้วนะ”

“ตามสบาย”

ปรารถนาลูบคลำของที่วราลีหยิบออกมาจากมิติด้วยความคิดถึง เก็บไว้เป็นอย่างดีก่อนเข้านอนด้วยใจอันเบิกบาน

รุ่งขึ้นปรารถนาล้างหน้าให้ลูกเสร็จจากนั้นจึงปลีกตัวไปทำอาหาร ไม่นานก็มีเด็กน้อยสองคนเดินตามเข้ามา “ท่านแม่ข้ากับพี่ชายอยากช่วยท่านทำอาหารเจ้าค่ะ” ดวงตาแวววาวสองคู่มองนางอย่างออดอ้อน

“เช่นนั้นเจ้ากับพี่ชายช่วยข้าล้างถั่วงอกกับต้นหอมก็แล้วกัน” นางสื่อภาษามือให้ลูกชายเข้าใจด้วย

“เจ้าค่ะ” ทั้งสองเริ่มเข้าหาแม่มากขึ้น เมื่อคืนแม่ยังนอนกอดพวกเขาด้วย ก่อนหน้าแม่ชอบนอนเตียงเตาที่เคยนอนกับพ่อ แต่เมื่อคืนแม่กลับมานอนกับพวกเขา

ปรารถนามองลูกทั้งสองด้วยความเอ็นดู แต่อย่างไรนางก็ต้องนำผักมาล้างอีกรอบอยู่ดี

ปืนสื่อสารผ่านภาษามือถามแม่ว่า ‘ท่านแม่กำลังจะทำอะไรหรือขอรับ’

ปรารถนายิ้มก่อนตอบ “ข้ากำลังจะทำผัดไทยกุ้งสด”

ลูกทั้งสองพยักหน้าดีใจ ทำไมวันนี้พวกเขาถึงได้กินอาหารหรูหราเช่นนี้ ปกติตอนเช้าพวกเขาได้กินแค่ข้าวต้มใส่เกลือที่มีข้าวไม่ถึงหยิบมือด้วยซ้ำ ซดน้ำข้าวต้มมาก ๆ ก็อิ่มเอง

“ท่านแม่มีเงินมากแล้วหรือเจ้าคะ”

“ไม่มาก แต่ก็อยู่ได้หลายวัน” แต่อีกไม่นานอาจจะมีมากกว่านี้หลายเท่า นางหวังไว้เช่นนั้น

“งั้นพวกเราต้องไปเป็นขอทานอีกหรือไม่เจ้าคะ” ปิ่นมีสีหน้าเศร้าหมองลง เมื่อคิดถึงตอนที่พวกเขาต้องไปนั่งข้างถนนเพื่อขอเงินจากคนที่เดินผ่านไปมา นางไม่ชอบสายตาที่ทุกคนมองมาอย่างเหยียดหยามเลยสักนิด

“ไม่หรอก ต่อไปนี้พวกเราจะไม่เป็นขอทานอีก” ลูกทั้งสองมองแม่แล้วยิ้มอย่างพอใจ

ปรารถนาเตรียมเครื่องปรุงอย่างอื่นเสร็จ จึงนำผักที่ลูกไปล้างให้สะอาดอีกครั้ง

ผัดไทยใส่ไข่ใส่กุ้งสดร้อน ๆ ส่งกลิ่นหอมกรุ่นจนเด็กทั้งสองอดน้ำลายไหลไม่ได้ เสร็จแล้วปรารถนาตักใส่จานให้ลูกคนละใบจนพูนจาน

ปืนทำภาษามือว่า ‘วันนี้ทำไมได้กินอาหารเยอะจังเลยขอรับ’

ปรารถนายิ้มอ่อนให้ลูกทั้งสอง “ต่อไปนี้พวกเจ้าจะได้กินอิ่มทุกมื้อ”

“ท่านแม่พูดจริงหรือเจ้าคะ”

“ข้าย่อมไม่โกหกพวกเจ้า วันนี้ข้าจะพาพวกเจ้าไปร่อนทอง”

“เจ้าค่ะ” ทั้งสองไม่ได้ดีใจเท่าไรนัก การร่อนทองต้องยืนตากแดดนาน ๆ อีกทั้งยังหาได้ยาก แต่อย่างไรก็ต้องไปกับแม่

ทั้งสามรับประทานอาหารเช้าด้วยความอิ่มหนำสำราญ ลูกทั้งสองก็อารมณ์ดีขึ้น