ตอนที่ 5 ผึ้งวิเศษ 2

“หลังจากอาผู้หญิงของท่านมาพบศพท่านเข้า นางก็จัดการทำพิธีเผาศพให้แก่ท่าน ซ้ำยังเผาทำลายรังของข้าด้วย”

“โธ่เอ๋ยเวรกรรม” รังผึ้งนั้นออกใหญ่โต อาผู้หญิงทำลงไปได้อย่างไร

“แต่ท่านไม่ต้องเสียใจไปหรอกนะ เพราะข้าไม่รู้สึกเสียใจเลยสักนิด” นางว่าด้วยท่าทางปลอดโปร่ง

“ทำไม”

นางกอดอกทำท่าพออกพอใจ “เพราะข้าอยากมาอยู่กับท่านอย่างไรเล่า”

“แล้วเจ้าสามารถทำอะไรได้บ้างล่ะ”

“อืม…ข้าสามารถต่อยคนได้ เมื่อตอนเย็นข้ายังต่อยเจ้าโจรชั่วนั่นด้วย” กล่าวจบก็หัวเราะร่า

“เป็นฝีมือเจ้า?”

“ข้าเก่งหรือไม่”

“ผึ้งก็ต้องต่อยเป็นอยู่แล้วไม่ใช่หรือ” มีอะไรพิเศษกัน

“แต่ข้าพิเศษกว่าผึ้งทั่วไป”

“อย่างไร ว่ามา” ปรารถนาเริ่มสนใจขึ้นมาเล็กน้อย

“ข้าสามารถต่อยคนได้อย่างไม่จำกัด โดยไม่ตกตายไปเสียก่อน”

“อ้อ เป็นเช่นนั้น” นางบุ้ยปากพยักหน้าตาม ผึ้งส่วนมากเมื่อปล่อยเหล็กในแล้วจะตาย แต่นี่มันมีความพิเศษอย่างนี้นี่เอง

“นี่แน่ะ นายหญิง ท่านกำลังมีเรื่องเครียดอยู่ใช่หรือไม่” ผึ้งถามเป็นการเป็นงานมากขึ้น

“อือ เจ้ารู้ได้อย่างไร”

“แววตาท่านมันฟ้อง”

“หึ รู้ดี” นางมองค้อนเล็กน้อย “ข้ากำลังคิดว่าจะทำอย่างไรให้มีเงินมาเลี้ยงลูกและมีเงินพาปืนไปรักษา” นางนั่งเท้าความถึงเหตุการณ์วันที่เจ้าของร่างนี้ทะเลาะกับสามีใหญ่โตเพราะเขาแอบไปคบชู้กับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ก็กลายเป็นภรรยาคนใหม่ของเขาไปแล้ว

วันนั้นผู้ชายคนนั้นเมามาก และเดินมาขอหย่ากับนางต่อหน้าลูก เจ้าของร่างนี้ก็ไม่ยอมเช่นเดียวกัน ทั้งสองจึงเกิดมีปากเสียงกันจนลูกทั้งสองร้องไห้ลั่นบ้าน เมื่อนางไม่ยอมหย่า เขาที่โมโหเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงไปพาลลงกับลูกชาย ตบกกหูทั้งสองข้างอัดเข้าหากัน นับแต่วันนั้นมาปืนก็กลายเป็นคนพิการทางหู เขาไม่ยอมปริปากพูดอีกเลยนับแต่นั้น ทั้งยังกลายเป็นคนกลัวพ่อจนขึ้นสมองทั้งพี่ทั้งน้อง หลังจากวันนั้นสามีของนางก็ขู่ว่าจะฆ่านางกับลูกหากนางไม่ยอมหย่า ปรารถนาจึงยอมหย่ากับเขาโดยดี และตั้งแต่วันที่เขาจากไปเขาก็ไม่เคยกลับมาเหยียบบ้านหลังนี้อีกเลย ไม่เคยสนใจว่าลูกทั้งสองจะกินอยู่อย่างไร ไม่สนใจว่าลูกชายที่เขาทำร้ายจิตใจจะย่ำแย่แค่ไหน

“ข้ามีวิธี” น้ำเสียงของผึ้งน้อยแจ่มใส

“อย่างไร”

“ท่านหลับตาก่อนสิ”

“เรื่องมากจริง” ปรารถนาว่าพลางปิดเปลือกตาลง

ผึ้งตัวนั้นหัวเราะน้อย ๆ แล้วหยิบของบางอย่างออกมาจากมิติของตน “ลืมตาได้แล้ว”

ปรารถนามองดูบนโต๊ะที่นางเท้าแขนอยู่ก็พบว่ามีอุปกรณ์การถักโครเชต์วางอยู่อย่างครบครัน นางมองดูด้วยความตื่นตะลึง “เจ้าเอามาจากไหน” เหมือนของที่บ้านนางในโลกเดิมไม่มีผิด

“ที่บ้านของท่าน” ผึ้งน้อยค่อย ๆ หยิบทั้งเข็มทั้งเชือกถักออกมาจากโพรงอก มีผ้าคลุมไหล่สองผืน และกระเป๋าถือใบเล็กสองใบที่นางยังไม่ได้ขายออกไป ปรารถนายังอ้าปากค้างไม่หุบ ผึ้งตัวนั้นกล่าวขึ้นอย่างอวดโอ่ “อกของข้าสามารถเก็บของได้มาก ของพวกนี้ข้าก็เอาออกมาได้โดยไม่จำกัด ท่านใช้มากเท่าไรก็ได้”

“เจ้าพูดจริงเหรอ” ปรารถนาถามเสียงสั่นน้ำตาเอ่อคลอเบ้า

“จริงสิ”

“แต่ก่อนอื่นข้าต้องหาเงินมาสักก้อนหนึ่งก่อน ขืนถักผ้าไปขายมีหวังคนสงสัยแน่” จู่ ๆ ขอทานอย่างนางจะเอาเงินที่ไหนมาซื้อของพวกนี้

“งั้นพรุ่งนี้ข้าจะพาท่านไปร่อนทอง”

“เจ้าทำเป็นหรือ” นางถามอย่างตื่นเต้น

“ไม่เป็น แต่ข้าสามารถชี้จุดให้ท่านได้”

“อือ งั้นดีเลย” ดวงตาของปรารถนาทอประกายเจิดจ้าเมื่อรู้ว่าจะหาเงินก้อนแรกมาได้อย่างไร