ทะลุมิติไปเป็นแม่ม่ายท้ายหมู่บ้านผู้มั่งคั่ง

มือบอบบางที่กำลังถักกระเป๋าใบเล็กรูปทรงสี่เหลี่ยมฐานสอบเล็กน้อยสีม่วงอ่อนค่อย ๆ เลื่อนตกลงมาบนตักด้วยความเหนื่อยล้า ดวงตากลมแหงนมองรังผึ้งตรงระเบียงบ้านอย่างหมดอาลัยตายอยาก

“ฉันคงอยู่กับพวกแกได้อีกไม่นานแล้วนะ” กมลาภาเอ่ยกับผึ้งน้อยเสียงแผ่วราวกับแรงหายใจก็ยังไม่มี ผึ้งพวกนี้เกิดจากที่เธอช่วยชีวิตผึ้งไว้หนึ่งตัวให้รอดพ้นจากการจมน้ำ จากนั้นมันก็ชวนพวกพ้องมาตั้งหลักปักฐานอยู่ที่บ้านของเธอ และไม่เคยจากไปไหนเป็นเวลากว่าห้าปีแล้ว ซึ่งเธอไม่เคยโดนพวกมันต่อยเลยแม้แต่ครั้งเดียว ตอนนี้เธอป่วยเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย แรงจะเดินจะพูดก็ยังไม่มี แต่ยังฝืนร่างตื่นขึ้นมาถักโครเชต์เป็นครั้งสุดท้าย พ่อกับแม่ของเธอจากไปนานแล้ว ด้วยโรคมะเร็งเช่นเดียวกัน เธอยังมีอาผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง เพียงแต่เธอคนนั้นหลังจากมีครอบครัวแล้วก็ไม่ได้มาสนใจเธออีก อาจจะมาเยี่ยมเยียนเธอปีละครั้งเท่านั้น ตอนนี้อายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอป่วยหนักและกำลังจะจากโลกนี้ไป

กมลาภาตรวจเจอมะเร็งปอดระยะสุดท้ายเมื่อเดือนที่แล้ว หมอบอกให้ทำใจ อยากกินอะไรก็กินอยากทำอะไรก็ทำ เธอจึงขอกลับมาอยู่บ้านเพียงลำพัง หวังเอาธรรมชาติเข้าช่วย และทำงานที่เธอรัก อย่างถักโครเชต์ ยอดสั่งซื้อสินค้ามีเป็นจำนวนมาก แต่เธอทำไม่ไหวแล้ว เพราะตอนนี้เธอรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัวจนแทบทนไม่ไหว

ร่างซูบผอมที่เหลือแต่หนังหุ้มกระดูกดิ้นทุรนทุรายจนตกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ ไม่กี่อึดใจต่อมา ร่างนั้นก็สงบแน่นิ่ง เป็นอันว่ากมลาภาได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว

บนถนนในตลาดประจำอำเภอแห่งหนึ่งมีสามแม่ลูกกำลังเดินจูงมือกันกลับบ้าน ทั้งสามแต่งกายด้วยชุดมอซอ เนื้อตัวดำด่าง เสื้อผ้าทั้งเก่าและขาด ผมเผ้ายุ่งเหยิง ผู้เป็นแม่หยุดยืนอยู่ริมถนนก่อนจะพาลูกข้ามถนนไปอีกฝั่งเพื่อหาซื้อของกินก่อนกลับบ้าน สามแม่ลูกนี้คือขอทานประจำตลาดแห่งนี้ ไม่มีใครที่ไม่รู้จัก

กมลาภาแหงนหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า แล้วแค่นยิ้มในใจทั้งรู้สึกสงสารและสมเพชตัวเองเป็นที่สุด เมื่อยี่สิบนาทีที่ผ่านมานางเพิ่งเข้ามาสิงสู่ในร่างนี้ที่นอนเป็นลมหมดสติอยู่ข้างถนน พอตื่นขึ้นมาก็กลายเป็นขอทาน แถมยังเป็นแม่ม่ายที่ถูกสามีทิ้งไปมีภรรยาใหม่ ซ้ำนางยังต้องดูแลลูกตั้งสองคน สำคัญกว่านั้นลูกชายคนโตที่อายุเพียงแปดขวบดันหูหนวก เพราะโดนพ่อแท้ ๆ ตบอัดกกหูทั้งสองข้างพร้อม ๆ กัน เพราะทะเลาะกับนางแล้วพาลลงที่ลูก

การได้เกิดใหม่อีกครั้งมันก็ดีอยู่หรอก แต่มันออกจะโหดร้ายเกินไปสำหรับผู้หญิงที่เคยโสดมานานอย่างนาง และที่นี่ก็ไม่ใช่โลกใบเดิมที่นางเคยอาศัยอยู่ เงินติดตัวตอนนี้มีเพียงยี่สิบเหรียญทองแดงเท่านั้น เทียบกับเงินบาทของไทยแล้วก็คงเท่ากับยี่สิบบาท และตอนนี้นางก็มีชื่อว่า ‘ปรารถนา’

ปรารถนากำลังจะจูงมือลูกข้ามถนน แต่ก็มีชายคนหนึ่งวิ่งมาทางนางกับลูกพอดี พร้อมกับเสียงตะโกนของผู้ชายอีกคนตามหลังมา

“ช่วยด้วย! โจรวิ่งราวกระเป๋า”

ปรารถนาได้ยินดังนั้นไม่รู้จะช่วยอย่างไร จึงยื่นปลายเท้าออกไปขัดขาผู้ชายคนที่ถือกระเป๋าพกผู้ชายวิ่งมา