ตอนที่ 4 ผึ้งวิเศษ 1

นางเอามือลูบหัวลูกชายด้วยความเวทนา ‘ข้าจะใจดีกับเจ้าทั้งสองให้มาก’ พูดพลางรั้งไหล่หลังลูกเข้ามากอดแล้วกดจมูกลงดมศีรษะลูกหนัก ๆ ถึงกลิ่นจะไม่ค่อยพึงประสงค์นักแต่นางก็ไม่นึกรังเกียจ

ปืนกับปิ่นยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“ข้าก็อยากให้ท่านแม่อารมณ์ดีแบบนี้ทุกวัน”

“ต่อไปข้าจะพยายามไม่อารมณ์เสียใส่พวกเจ้าอีก” นางรับปาก แล้วจุมพิตตรงหว่างคิ้วลูกสาวอีกครั้ง

ไม่ถึงสองชั่วโมงลูก ๆ ก็ง่วงนอน ปรารถนาจัดให้ทั้งสองนอนบนเตียงเตาแล้วห่มผ้าให้ เรื่องอาบน้ำให้ลูก พรุ่งนี้ค่อยคิดอีกทีว่าจะทำอย่างไรกับเด็กตัวดำพวกนี้ที่ไม่ได้อาบน้ำมานานคล้ายกับหอยจำศีลก็ไม่ปาน อย่าว่าแต่ลูกนางเองก็ไม่น้อยหน้า ดูแล้วปรารถนาคงมีชีวิตอยู่ไปวัน ๆ เท่านั้น

สายตามองลูกด้วยหัวใจวูบโหวง เด็กทั้งสองน่าเวทนายิ่งนัก ก่อนหน้าที่จะเป็นกมลาภา เจ้าของร่างนี้โมโหร้าย อารมณ์เสียใส่ลูกบ่อยครั้ง แต่ยังดีกว่าพ่ออยู่นิดหน่อยที่นางไม่ได้ตบตีลูกเหมือนผู้เป็นพ่อ และยังทำมาหากินเลี้ยงลูก ปรารถนาแค่นยิ้มกับชีวิตแม่ม่ายลูกติดในวัยยี่สิบห้าปีของตน ชาติก่อนยังไม่เคยมีสามี มาเกิดใหม่ชาตินี้กลายเป็นแม่ม่ายไปเสียแล้ว

นางล่าถอยออกไปนั่งรับลมหนาวอยู่ห้องโถงด้านนอก สายตาทอดมองออกไปทางหน้าต่าง คิดหาหนทางที่จะหาเงินมาเลี้ยงลูกทั้งสอง อีกทั้งยังต้องหาเงินไว้สำหรับพาลูกชายไปผ่าตัดฝังประสาทหูเทียม คนที่นี่มีอาชีพทำนาเกลือ ขายถ่านขายฟืน ทำนาบ้างเล็กน้อย และร่อนทองขาย ล้วนเป็นงานที่นางไม่ถนัดสักอย่าง ก่อนหน้าที่อยู่กับสามีนางก็ร่อนทองขาย แต่ตอนนี้ทองหายากมากขึ้นทุกวันนางเองก็ร่อนทองไม่เก่ง วันหนึ่งอาจจะไม่ถึงสิบเหรียญทองแดง ร่างนี้จึงหันเหไปเป็นขอทาน เพราะอย่างไรหนึ่งวันก็ได้มากกว่าสิบเหรียญทองแดง กระนั้นก็ยังไม่พอสำหรับเลี้ยงลูก อย่าไปหวังถึงว่าจะมีเงินไปจ่ายค่าผ่าตัดหูให้กับลูกชาย

ปรารถนานั่งคิดอยู่นาน จู่ ๆ ก็มีผึ้งตัวหนึ่งที่ดูเหมือนจะตัวโตกว่าผึ้งที่นางเคยเห็นอยู่เล็กน้อยบินมาอยู่ตรงหน้าและไม่ยอมจากไปไหน ปรารถนาที่ชื่นชอบผึ้งเป็นชีวิตจิตใจอยู่แล้วจึงยื่นมือออกไปให้มันเกาะ แล้วมันก็ส่งเสียงเล็กแหลมออกมา “นายหญิง”

ปรารถนาตาโตเมื่อรู้ว่าผึ้งน้อยตัวนั้นพูดได้ “เจ้าพูดได้?”

“ข้าย่อมพูดได้”

“แล้วทำไมเจ้าถึงเรียกข้าว่านายหญิง”

“ก็ท่านเคยช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าเป็นหนี้บุญคุณท่าน”

“ข้าช่วยเจ้าตอนไหน” นางเอียงคอถามย่นคิ้วเข้าหากัน

“ตั้งแต่ชาติที่แล้วโน่น”

“ชาติที่แล้ว?” นางพึมพำ คิดถึงผึ้งที่อยู่โลกเดิมที่นางเคยช่วยชีวิตไว้ “แล้วเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”