ตอนที่ 3 ขอทาน

มาถึงร้านขายเปาะเปี๊ยะทอดปืนก็กระตุกมือแม่เบา ๆ มองเปาะเปี๊ยะทอดตาละห้อย ปรารถนาก้มลงมองลูกแล้วใช้ภาษามือสื่อสาร ‘เจ้าอยากกินหรือ’ เขาพยักหน้าตอบ

นางหันไปถามลูกสาวอีก “เจ้าอยากกินหรือไม่”

“อยากเจ้าค่ะ” พูดพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคออึกหนึ่ง สายตาไม่ละจากเปาะเปี๊ยะทอดที่อยู่ในตู้กระจก

ปรารถนายืดตัวขึ้น ยังไม่ทันได้กล่าวสิ่งใดก็มีเสียงเจ้าของร้านดังขึ้น “ถ้าไม่ซื้อก็หลบไป ตัวเหม็น เดี๋ยวของที่ร้านของข้าก็มีกลิ่นพอดี”

นางไม่ได้โต้ตอบ หยิบถุงเหรียญที่นายท่านคนนั้นให้มาขึ้นมาแล้วนับดู ในถุงนั้นมีทั้งเหรียญเงินและเหรียญทอง นางคิดว่าคงมากพอที่จะใช้เลี้ยงลูกให้กินอิ่มได้อีกหลายวัน ที่ผ่านมาลูกทั้งสองไม่เคยได้กินเปาะเปี๊ยะทอดเลย นางจึงตัดสินใจซื้อให้ลูกทั้งสอง “เอาสองกล่องเจ้าค่ะ”

“ข้าขอดูเงินเจ้าก่อน” เสียงนั้นค่อนข้างห้วน สายตาที่เจ้าของร้านมองมาดูแคลนแม่ลูกไม่น้อย

นางนับเงินให้กับเจ้าของร้านห้าเหรียญเงิน เจ้าของร้านมองดูแล้วจึงยอมทำเปาะเปี๊ยะทอดให้สองกล่อง

ปรารถนาต่างคิด ไม่ว่าคนบนดาวดวงไหนก็ไม่ต่างกัน ส่วนมากมักมองคนแต่เพียงภายนอก

ลูกทั้งสองดีใจมาก ปกติแม่ไม่เคยซื้อของพวกนี้ให้กิน ยามที่พวกเขาร้องขออยากกินสิ่งนั้นสิ่งนี้แม่ล้วนตะคอกและด่าทอ ครั้งนี้แม่กลับใจดี

ปรารถนาซื้อของเสร็จก็พาลูกกลับบ้าน วันนี้นางได้วัตถุดิบมาหลายอย่าง เป็นเพราะชายผู้นั้น นางจึงมีเงินซื้อข้าวสารและของแห้งของสดมากักตุนไว้

บ้านของนางอยู่ท้ายหมู่บ้าน มาถึงนางก็รีบก่อไฟต้มน้ำให้ลูกทั้งสองทันที หมู่บ้านนี้เรียกว่าหมู่บ้านฟ้าโปร่ง บ้านหลังนี้เป็นบ้านหลังเล็ก ๆ ที่ทำจากดินหลังคามีหญ้าสานมุงไว้อีกชั้นหนึ่ง มองจากสายตาน่าจะอยู่ได้อีกไม่เกินสามปีก็คงจะถล่มลงมาแล้วกระมัง นางทอดถอนใจก่อนจะหันกลับไปเตรียมเครื่องปรุงเพื่อทำอาหารต่อ

ต้มน้ำเสร็จเตรียมน้ำอุ่นใส่ถังไม้แล้วจึงสั่งลูก “เจ้าสองคนไปล้างหน้าให้เรียบร้อย เสร็จแล้วนั่งรอข้าอยู่ที่โต๊ะกินข้าว” เมืองนี้มีเพียงสองฤดูคือฝนกับหนาว เช่นนั้นนางคงต้องต้มน้ำให้ลูกทั้งเช้าและเย็นอีกหลายเดือน

“เจ้าค่ะ” ลูกสาวรับคำส่วนลูกชายก็พยักหน้าหงึกหงัก ทั้งสองดีใจที่วันนี้จะได้กินเปาะเปี๊ยะทอด “แล้วท่านแม่จะทำอะไรให้พวกเรากินเจ้าคะ” แม่คุยดีด้วยลูกสาวจึงกล้าถามมากขึ้น

“ข้าวต้มหมูสับ” นางพูดน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็น พร้อมกับบอกใบ้เป็นภาษามือให้ลูกชายรับรู้ด้วย

“ข้าอยากกินข้าวต้มหมูสับ”

“งั้นก็รีบไปจัดการตัวเองเสีย”

“เจ้าค่ะ” ปิ่นรับคำแล้วจูงมือพี่ชายไปล้างหน้า วันนี้แม่กำลังอารมณ์ดี พวกเขาต้องทำตัวดี ๆ หากแม่โมโหร้ายขึ้นมาพวกเขาอาจจะไม่ได้กินข้าว

สามแม่ลูกกินทั้งเปาะเปี๊ยะทอดและข้าวต้มเป็นอาหารเย็นอย่างเอร็ดอร่อย เป็นครั้งแรกที่ทั้งสามคนได้กินของดีเช่นนี้ นับว่าเป็นความโชคดีของกมลาภาที่มาอยู่ในร่างนี้ในวันที่มีข้าวกิน เท่าที่เธอนึกย้อนหลัง สามแม่ลูกกินแต่ข้าวต้มใส่เกลือนั่นคืออาหารที่ดีที่สุดแล้ว เพราะปกติจะรื้อเศษอาหารจากถังขยะมากินเพื่อประทังชีวิต ส่วนญาติทั้งฝั่งแม่และฝั่งสามีนั้นอย่าได้หวังพึ่งเลย เพราะพวกเขาตัดขาดจากนางและลูกไปตั้งนานแล้ว แม้แต่เจ้าของร่างนี้พาลูกไปเป็นขอทานในตลาด ยังไม่มีผู้ใดสนใจ

กินข้าวเสร็จเด็กทั้งสองก็มานั่งคลอเคลียกับแม่ ปืนเป็นฝ่ายสื่อสารกับแม่ก่อน ‘ข้าชอบที่ท่านแม่ใจดีแบบนี้’ ดวงตานั้นมีน้ำใสรื้นขึ้นมาคลอ ปืนกลัวพ่อมาก แต่พอพ่อจากไปเขากลับต้องคอยระวังกับอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ของผู้เป็นแม่อีก