ตอนที่ 3 ท่านแม่ฟื้นแล้ว

“เกิดอะไรขึ้นหรือขอรับท่านแม่” 

ถึงเสียงนั้นจะแหบไปสักหน่อยแต่ชอลลี่ก็รู้ว่าเป็นเสียงของบาร์ตัน ลูกชายคนโตของสามีที่เกิดจากภรรยาคนแรก นางจากไปตั้งแต่บาร์ตันอายุได้เพียงห้าขวบ 

            ทุกคนหันกลับมามองเขาเป็นตาเดียว รวมถึงวิญญาณของผีเร่ร่อนที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วย ร่างของชอลลี่ผงะไปเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าลูกเลี้ยงชัด ๆ ทุกคนยืนมองชายที่นั่งอยู่บนรถเข็นด้วยแววตาตื่นตระหนกเจือหวาดกลัว ฮันน่ายืนอ้าปากค้าง

            “ทะ ท่านพ่อ” ชาร์ลีไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองนักว่านี่คือพ่อของตน จากชายหนุ่มรูปงามปานหยกสลักที่มีกล้ามเนื้อเป็นมัด ๆ จะกลายเป็นคนผิวคล้ำ ตามตัวมีผื่นขึ้นเต็ม แถมยังผ่ายผอมลงไปมาก

            “จะ เจ้า… บาร์ตัน”

            “เป็นข้าเอง” อดีตผู้พันเอ่ยเสียงเนือย ๆ แล้วหันมาสั่งลูกน้อง “หมดธุระของเจ้าแล้ว กลับชายแดนไปเสียเถิด”

            “ขอรับ แล้วข้าจะแวะมาเยี่ยมท่าน” ธีโอพูดออกไปทั้งที่ใจไม่ได้คิดเช่นนั้น

            “ขอบใจสำหรับทุกอย่าง” หากไม่มีธีโอคอยช่วยเหลือชีวิตเขาคงแย่กว่านี้

            “ขอรับ”

            จังหวะนั้นพ่อกับน้องชายที่เพิ่งลงจากรถม้าก็เดินเข้ามาพอดี

“ทำไมเจ้าถึงได้มีสภาพเป็นเช่นนี้” เบคผู้เป็นพ่อเอ่ยถาม ขายาว ๆ ก้าวเข้าไปใกล้ลูกชาย ขณะที่คนอื่นเว้นระยะหลายก้าว รวมถึงเบิร์ทน้องชายต่างมารดาของบาร์ตันด้วย

มีมี่ที่เป็นวิญญาณมองร่างที่สลบไปแล้วกวักมือเรียกทุกคน “เฮ้ย! ช่วยคนก่อน นางกำลังจะตายแล้ว” ถึงนางจะตะโกนจนสุดเสียงแต่ก็ดูเหมือนว่าจะไร้ความหมาย ทุกคนไม่ได้ยินในสิ่งที่นางพูด

“ท่านพ่ออย่าเข้ามาใกล้ข้า ข้าอาจจะเป็นโรคติดต่อ” เขาไม่รู้ชะตาตัวเองเลยว่าตอนนี้เขาป่วยเป็นอะไร ถ้าคนในครอบครัวติดโรคนี้ไปกับเขาด้วยก็คงเป็นเรื่องที่เลวร้ายมาก

เบคชะงักเท้ากึกเมื่อได้ยินเช่นนั้น สายตาเขากวาดมองทุกคนก็ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่เข้ามาใกล้บาร์ตันเลย และเพิ่งสังเกตตอนนี้ว่าร่างของมีมี่นอนสลบอยู่บนพื้น “แล้วทำไมมีมี่…” มองแวบเดียวก็รู้ว่านางถูกโบยจนสลบไป

“เอ่อ… นาง”

เห็นฮันน่าอึกอัก ชอลลี่จึงรีบพูดแทรกขึ้น “นางคบชู้เจ้าค่ะท่านพี่ ข้าก็เลยลงโทษนางโดยการโบย เพิ่งจะโบยไปแค่สามสิบไม้เองนะเจ้าคะ นางช่างใจเสาะ…”

“มีการไต่สวนทั้งสองฝ่ายหรือไม่” สามีมองภรรยาด้วยแววตากรุ่นโกรธ ที่ผ่านมาเขารู้ว่าภรรยากับลูกสะใภ้ใหญ่ไม่ค่อยถูกกันนัก แต่คิดไม่ถึงว่านางจะถึงขั้นลงไม้ลงมือกับมีมี่

“ข้ากับฮันน่าเห็นตำตาว่านางกอดกันกับอาร์ซีที่บ้านของนางเจ้าค่ะ”

บาร์ตันได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งหน้าดำคร่ำเครียดขึ้นอีก ลมหายใจเริ่มติดขัด นิ้วมือเจ็บปวดมากขึ้นเมื่อเขากำมันแน่น ไม่นึกเลยว่านางจะกล้าสวมเขาให้ เบิร์ทชำเลืองมองหน้าพี่ชายแล้วมุมปากก็คล้ายจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม 

“เอาน้ำมาสาดให้นางตื่นขึ้นมา” บาร์ตันเอ่ยขึ้นพร้อมกับเสียงหายใจหอบ กลับมาถึงบ้านแทนที่เขาจะได้พัก กลับต้องมีเรื่องให้คิดอีก

ฮันน่าสบตากับสามีอย่างมีนัย ทำท่ากระตือรือร้นเดินไปตักน้ำ

น้ำเต็มถังถูกสาดเข้าร่างที่นอนแน่นิ่งเต็มแรง เมื่อนั้นจึงพลันเกิดแสงสีเงินประกายทองวูบวาบ มีเพียงวิญญาณทั้งสองเท่านั้นที่เห็นแสงนี้ ทั้งสองสบตากันนิ่ง แล้วร่างนั้นก็ดูดวิญญาณกลับเข้าไปตามเดิม เพียงแต่ครั้งนี้กลับเป็นวิญญาณของผีเร่ร่อนที่เฝ้าติดตามเหตุการณ์นี้มาอย่างใกล้ชิดที่เข้าไปอยู่แทนที่

วิญญาณที่เพิ่งออกจากร่างมองร่างเก่าของตนกับยมทูตสลับกันไปมา “ทะ ท่าน…” 

“ถึงเวลาที่เจ้าต้องไปแล้ว”

“แล้วนาง…”

“นางไม่เกี่ยวกับเจ้าแล้ว” 

มีมี่ยืนหลั่งน้ำตาอยู่ตรงนั้นอีกสักพักเมื่อรู้ว่าตัวเองได้ตายแล้วจริง ๆ นางยังไม่มีโอกาสได้คุยได้อธิบายกับสามีด้วยซ้ำ แล้วทำไมสามีนางถึงมีสภาพเป็นเช่นนั้น สองปีที่แล้วเขายังเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาสมบูรณ์แบบอยู่เลย เช่นนี้ลูกทั้งสองจะอยู่อย่างไร แล้ววิญญาณที่เพิ่งเข้าไปในร่างของนางเมื่อครู่จะอยู่กับครอบครัวของแม่เลี้ยงสามีได้อย่างไร ขนาดนางเองเป็นสตรีที่ร้ายกาจยังพลาดพลั้งให้แก่แผนการของแม่สามีและน้องสะใภ้ได้เลย แล้วเรื่องที่นางคบชู้ผู้หญิงคนนั้นจะแก้ต่างให้กับตัวเองได้อย่างไร นางไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย มีมี่ยังเป็นกังวล

“ไปกันเถิด เจ้าอย่าห่วงสิ่งใดอีก” วิญญาณของมีมี่คนเดิมหายวับไปกับสายลมที่เริ่มมีหมอกลอยขึ้นมาจาง ๆ ถึงแม้หลายเรื่องยังไม่ถูกคลี่คลายแต่นางก็ไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว 

ขอให้แม่นางคนนั้นโชคดี เอาชนะใจผู้ชายเย็นชาที่เป็นอดีตสามีของนางให้ได้ ที่สำคัญขอให้นางฉีกหน้ากากแม่เลี้ยงใจดีจอมปลอมคนนั้นให้บาร์ตันเห็นแจ้งทุกประการเถิด

 

“โอยยยย!” ร่างที่นอนคว่ำหน้าอยู่ครางขึ้นเสียงแผ่วพลางสูดปากใบหน้าบิดนิ่ว นางรู้สึกระบมไปทั้งตัว สองมือยันกายลุกนั่ง

“ท่านแม่ฟื้นแล้วฮือ ๆ” โนร่าที่นั่งอยู่ข้างแม่กล่าวทั้งน้ำตา ชาร์ลีวิ่งเข้าไปกอดแม่อีกคน 

มีมี่ทำหน้างุนงง นางหันมองรอบตัว ทำไมพวกเขาเหล่านี้ถึงได้จ้องมาที่นางเพียงคนเดียว คราแรกนางเป็นคนจ้องพวกเขาอยู่ไม่ใช่หรือ

สีหน้าของชอลลี่และฮันน่าคล้ายจะผิดหวังเมื่อเห็นมีมี่ลุกนั่งได้อีกครั้ง

“ท่านแม่เจ็บมากไหมขอรับ” สี่มือน้อย ๆ ของพวกเขาลูบคลำแขนแม่คนละข้าง

มีมี่พยักหน้าพลางครุ่นคิดเรื่องของตนในใจ หรือว่าตอนนั้น…

ใช่ วิญญาณของผู้หญิงคนนั้นออกจากร่างและนางก็เข้ามาอยู่ในร่างของมีมี่ที่โดนเฆี่ยนตีจนตาย เท่านั้นคำพูดของเทวดาก็วกเข้ามาในห้วงคำนึง ‘เจ้าก็จะได้เกิดใหม่เช่นกัน แต่เป็นการเกิดใหม่ที่แตกต่างออกไป’