ตอนที่ 2 คบชู้

แสงตะวันของวันใหม่เริ่มคล้อยต่ำ บรรยากาศโดยรอบเย็นสบาย ถึงจะอยู่ในช่วงฤดูร้อนแต่อากาศที่นี่ก็ยังอบอุ่นและชื้น ในบางครั้งมีฝนตกเป็นระยะ ๆ มีมี่เดินมาหยุดอยู่ใกล้ชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังยืนคุยกันอยู่ข้างบ้านที่สร้างจากหินภูเขา ดูแล้วคงเป็นบ้านของฝ่ายหญิง คนที่เป็นหญิงนั้นรูปร่างสูงเพรียว ผิวขาวนวลเนียนไปทั้งตัว ปกติผู้คนในเมืองนี้ก็ผิวขาวจัดกันอยู่แล้ว ที่จริงการได้เที่ยวเล่นอยู่ในเมืองนี้ก็ดีเหมือนกัน 

            ฝ่ายชายเดินเข้าไปใกล้แล้วรวบมือข้างหนึ่งของฝ่ายหญิงขึ้นมากุมไว้ “มีมี่ ข้ารักเจ้า” ดวงวิญญาณที่ยืนฟังอยู่ข้าง ๆ ตาโตเมื่อได้ยินชายคนนั้นเรียกชื่อหญิงสาวตรงหน้า 

            อา! แม่นางผู้นี้มีชื่อเดียวกันกับนาง

            “ปล่อยข้า และเลิกยุ่งกับข้าเสียที” มีมี่ที่เป็นคนสะบัดมือแรงเพราะไม่อยากให้มีปัญหาภายหลัง ถึงนางจะรู้ว่าสามีไม่รักแต่นางก็ไม่อยากอยู่ใกล้ชายอื่นในที่ลับตาคนเช่นนี้ อีกทั้งนี่ก็เป็นบ้านของนาง ถ้าใครเดินผ่านมาเห็นเข้ามีมี่คงโดนแม่สามีเล่นงานแน่

            “ไม่นะมีมี่” อาร์ซียังเดินหน้าเข้ามาใกล้นางอีก “ข้าลืมเจ้าไม่ได้” ก่อนหน้าอาร์ซีเคยตามจีบนางอยู่สองปีแต่นางก็ไม่ยอมใจอ่อน

            “แต่ข้ามีสามีมีลูกแล้ว ท่านฟังภาษาคนไม่รู้ความหรืออย่างไร” ดวงหน้าเนียนเห่อแดงเพราะความโกรธ

            “ข้าก็ยังรักเจ้าอยู่ดี เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจว่าท่านบาร์ตันไม่เคยมีเจ้าอยู่ในสายตา เจ้าจะทนทุกข์อยู่กับเขาไปทำไม สองปีเจอหน้ากันแค่ครั้งเดียว เจ้ายังเรียกว่าเป็นภรรยาของเขาได้อีกหรือ” ทำไมนางไม่ยอมตาสว่างสักที

            “นั่นมันเรื่องของข้า” มีมี่มองชายตรงหน้าด้วยแววตาขมขื่น เรื่องความสัมพันธ์ของนางกับสามีในเมืองนี้มีใครไม่รู้บ้าง

            “เจ้าช่างโง่งมนัก” ว่าแล้วอาร์ซีก็รวบร่างบอบบางของหญิงสาวเข้ามากอดแน่น

            “นี่เจ้า… ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ” มีมี่พยายามขัดขืน ทันใดนั้นก็มีบุคคลอื่นเดินมาเห็น

            “พวกเจ้ากำลังทำอะไรกัน” เสียงนั้นคือเสียงของชอลลี่ผู้เป็นแม่เลี้ยงของสามี

            มีมี่สะบัดตัวจนหลุดจากอ้อมแขนของอาร์ซีแล้วมองหน้าแม่เลี้ยงสามีตาขวาง “ข้าไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น” นางเอ่ยเสียงแข็ง แม้ในใจนึกหวั่นว่ากำลังจะมีภัยมาเยือนตน

            “ไร้ยางอาย ยืนกอดชายอื่นในเขตบ้านของตัวเองยังปฏิเสธหน้าตาเฉย” ฮันน่าน้องสะใภ้กล่าววาจาเหยียดหยาม

            “เจ้าจำไม่ได้หรืออย่างไรว่ากฎของบ้านเรากล่าวถึงการคบชู้ไว้ว่าอย่างไร” แม่สามีเอ่ยวาจาคาดโทษ

            “ท่านแม่ข้าไม่ได้…”

            “เจ้ายังกล้าปฏิเสธอีกหรือ มีหลักฐานทนโท่เช่นนี้”

            “พวกท่านรวมหัวกันกลั่นแกล้งข้า ต่อไปนี้ข้าจะไม่เงียบอีกแล้ว หากปีนี้ท่านพี่กลับมาข้าจะฟ้องท่านพี่” ตามกำหนดของทุกปี อีกไม่ถึงสี่เดือนสามีนางก็จะกลับมาจากชายแดนแล้ว

            ผู้เป็นแม่สามีแค่นยิ้มเหมือนรู้คำตอบดีอยู่แล้ว “เจ้าคิดว่าบาร์ตันจะเชื่อคำเจ้าอย่างนั้นหรือ เจ้ายังคิดว่าสามีของเจ้ารักเจ้าอย่างนั้นหรือ” ชอลลี่เว้นช่วงแล้วเอ่ยเสียงเข้ม “ฮันน่า”

            “เจ้าคะท่านแม่”

            “ลากตัวนางไปที่บ้านใหญ่”

            “เจ้าค่ะ” ฮันน่าทำท่ากระหยิ่มยิ้มย่องรีบปรี่เข้าไปจับแขนพี่สะใภ้

            “ไม่นะท่านแม่ ข้าไม่ไป” มีมี่ถูกฮันน่าฉุดกระชากลากจูงไปตามทางเดิน 

ชอลลี่เหลือบมองหน้าอาร์ซีกก่อนจะยื่นเงินให้ปึกหนึ่ง “เจ้าทำได้ดีมาก” อาร์ชียิ้มพอใจ ถึงแม้เขาจะรู้ว่ามีมี่จะโดนโบยหลายสิบครั้ง แต่นางก็คงไม่เป็นอะไรมาก เมืองนี้มีหญิงคิดนอกใจสามีหลายคนที่โดนเฆี่ยนตี แต่ก็ไม่เห็นใครเป็นอะไร

            วิญญาณที่ยืนดูเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบเบิกตาโต เผลอยกมือสองข้างขึ้นปิดปาก ไม่น่าเชื่อว่าคนที่มีชื่อเดียวกันกับนางจะโดนแม่สามีและน้องสะใภ้ตลบหลัง

            มีมี่ที่เป็นวิญญาณรีบเดินตามแม่สามีของคนที่ชื่อเดียวกันกับนางไป

            ฮันน่ากดร่างพี่สะใภ้นั่งคุกเข่าลงบนพื้นปูนหน้าบ้านด้วยความสะใจ ครั้งนี้คงกำจัดนางออกไปจากตระกูลนี้ได้เสียที

            ชอลลี่หยิบแส้ออกมาจากข้างในบ้านแล้วเริ่มลงมือเฆี่ยนตีสะใภ้ใหญ่ คนที่ครอบครัวไม่ได้เต็มใจรับมาเป็นสะใภ้ตั้งแต่แรก

            มีมี่ได้แต่กัดฟันกรอด ให้นางรอดไปได้ก่อนเถิดนางจะบอกเล่าให้สามีฟังทุกอย่างว่าแม่เลี้ยงและน้องสะใภ้ของเขาร้ายกาจมากแค่ไหน ที่ผ่านมานางแค่อยากให้สามีรักนางบ้าง เห็นใจนางบ้าง แต่เมื่อนางไม่ได้สิ่งนั้นตอบแทนจากสามีเลยนางก็จะไม่ทนอีกแล้ว

            มุมปากของคนที่ยืนดูยกขึ้นยิ้มหยันแล้วเบะปาก ส่วนวิญญาณนั้นได้แต่นิ่วหน้าด้วยความหวาดกลัวเจือสงสารเมื่อแส้ฟาดลงหลังหญิงสาวครั้งแล้วครั้งเล่า ทำไมคนที่นี่ถึงได้โหดร้ายกันนัก หน้าอย่างใจอย่าง ถ้าเธอเป็นมีมี่คนนั้นคงทนไม่ได้แน่

            มีมี่ที่โดนเฆี่ยนตีไม่เอ่ยคำอ้อนวอนออกมาสักคำ นางรู้ตัวดีว่าครั้งนี้นางพลาด จึงทำให้สองคนนี้ทำร้ายนางได้ เพราะแต่ไหนแต่ไรทั้งสองก็จ้องจะหาเรื่องนางอยู่แล้ว แต่ทุกครั้งมีมี่ก็รอดได้เพราะความร้ายกาจของนางเช่นกัน พอได้ทีทั้งแม่สามีและน้องสะใภ้จึงกะจะเล่นนางให้ตายคามือ 

            ร่างของมีมี่ที่นั่งคุกเข่ากำลังโอนเอียงเพราะทนต่อความเจ็บปวดไม่ไหว การคบชู้มีโทษโบยถึงห้าสิบไม้

            โนร่าและชาร์ลีที่เพิ่งกลับจากโรงเรียนรีบวิ่งมาหาแม่ “ท่านแม่!” แฝดชายหญิงทั้งสองน้ำตาไหลนองหน้าเมื่อเห็นผู้เป็นแม่โดนย่าเฆี่ยนตีจนเลือดไหลซึมออกมาติดผ้าที่แนบอยู่บนแผ่นหลัง

            “ท่านย่าตีท่านแม่ทำไมหรือขอรับ” สิ้นเสียงของลูกชายร่างที่นั่งคุกเข่าให้แม่สามีเฆี่ยนตีก็ทรุดฮวบนอนแผ่คว่ำหน้าลงบนพื้น พร้อมกับลมหายใจสุดท้ายของนางก็ดับลงพร้อมกัน

            “ท่านย่าใจร้าย” โนร่าตำหนิย่า

ชาร์ลีรีบวิ่งเข้าไปจับมือย่าไม่ให้ตีแม่ต่อ ส่วนโนร่านั้นวิ่งเข้าไปนอนกอดร่างของผู้เป็นแม่ไว้ กระนั้นชอลลี่ยังเงื้อมือขึ้นสูงเตรียมจะฟาดลงหลังลูกสะใภ้อีกครั้ง 

แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง