ตอนที่ 4 สายใยจากเพื่อนบ้าน 2/2

“เมื่อเช้าป้าเห็นแสงไฟในกระท่อมเจ้า ป้าก็แปลกใจปกติเจ้าเหมยลี่ไม่ค่อยได้จุดไฟหรอก” ป้าหลินเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย เหมยลี่รู้สึกใจหายวาบ นางเกือบลืมไปว่านางไม่ใช่เหมยลี่เดิมและพฤติกรรมของนางอาจจะแตกต่างไปจากเดิม นางต้องระมัดระวังมากขึ้น

“ข้า ข้าแค่อยากต้มซุปให้น้องเจ้าค่ะ” เหมยลี่ตอบตะกุกตะกัก

“เหมยซานไอหนักมาก ข้าเลยลองใช้สมุนไพรที่พอจะหาได้ในป่ามาต้มดู”

ป้าหลินพยักหน้าเข้าใจ “ดีแล้ว มีความคิดก็ดีแล้ว” ท่านยิ้มให้เหมยลี่อย่างอ่อนโยน

“ป้าเองก็อยากช่วยนะ แต่ป้าก็แก่แล้ว ทำอะไรได้ไม่มากเท่าเมื่อก่อน”

ความจริงใจและความห่วงใยของป้าหลินทำให้นางรู้สึกอุ่นใจขึ้นมากอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนตั้งแต่วิญญาณนางมาอยู่ในร่างนี้ อย่างน้อยในโลกที่โหดร้ายนี้ นางก็ยังมีคนดีๆ อยู่ข้างกาย

หลังจากพูดคุยกันได้สักพัก ป้าหลินก็เริ่มลุกขึ้นยืน

“ป้าต้องไปแล้ว ยังมีงานที่ไร่อีกเยอะ” ก่อนจะจากไป ป้าหลินก็หันกลับมาอีกครั้ง

“อ้อ เกือบลืมไปเลยนะ ป้าอยากแนะนำให้เจ้าลองไปที่ ตลาดเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลจากหมู่บ้านนักนะ”

คำพูดของป้าหลินเป็นเหมือนประกายไฟเล็กๆ ที่จุดขึ้นในใจของเหมยลี่ ตลาด! ใช่แล้ว ที่นั่นต้องมีผู้คนและที่นั่นก็คือโอกาสของนาง ดวงตาของเหมยลี่เป็นประกายขึ้นมาทันที

“ตลาดหรือเจ้าคะป้าหลิน” เหมยลี่ถามด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น

“ใช่แล้ว” ป้าหลินยิ้ม “ที่นั่นมีคนเอาของไปขายเยอะแยะเลยนะ ทั้งผักผลไม้ หัตถกรรมต่างๆ บางคนก็ทำขนมหรืออาหารง่ายๆ ไปขายด้วย”

ป้าหลินเล่าต่อว่า ตลาดแห่งนี้จะจัดขึ้นทุกๆ ห้าวัน เป็นสถานที่ที่ชาวบ้านจากหมู่บ้านใกล้เคียงจะนำของมาแลกเปลี่ยนหรือซื้อขายกัน มันเป็นศูนย์กลางเศรษฐกิจเล็กๆ ของชนบทแห่งนี้ และเป็นที่รวมตัวของผู้คนหลากหลายอาชีพ

“บางคนก็หาของป่ามาขาย บางคนก็เอาผ้าทอมาแลก บางคนก็ทำขนมปังหยาบๆ ไปขายก็พอมีคนซื้อนะ” ป้าหลินอธิบายด้วยความหวังว่าเหมยลี่จะมองเห็นช่องทาง

คำพูดของป้าหลินเป็นเหมือนแผนที่ที่นำทางให้นางมองเห็นหนทางข้างหน้าอย่างชัดเจน ความรู้และทักษะการทำอาหารที่ติดตัวมาจากโลกปัจจุบัน อาจจะเปลี่ยนชีวิตของนางและเหมยซานได้จริงๆ นางเคยเป็นเชฟผู้สร้างสรรค์อาหารเลิศรสจากวัตถุดิบชั้นสูง แต่นางก็มีความสามารถในการประยุกต์ใช้สิ่งที่มีอยู่ให้เกิดประโยชน์สูงสุดเสมอ

'ถ้ามีคนทำขนมปังหยาบๆ ไปขายได้ ฉันก็ต้องทำอาหารที่อร่อยกว่าและแตกต่างไปจากเดิมได้สิ' เหมยลี่คิดในใจ ความมุ่งมั่นของนางเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ

นางตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าจะลองนำอาหารที่นางทำได้ไปขายที่ตลาดดูสักครั้ง นางจะต้องเปลี่ยนผักป่าธรรมดาให้กลายเป็นอาหารรสเลิศ และนำเงินที่ได้มาดูแลน้องชายให้ดีที่สุด

ป้าหลินเห็นแววตาที่มุ่งมั่นของเหมยลี่ก็รู้สึกดีใจ “ดีแล้ว มีความคิดดีๆ ก็ลองทำดูนะ” ท่านลูบหลังเหมยลี่เบาๆ

“ตลาดอยู่ทางทิศตะวันออกของหมู่บ้าน เดินไปเรื่อยๆ ตามทางเกวียนก็จะถึงเองนะ”

“ขอบพระคุณป้าหลินมากเจ้าค่ะ” เหมยลี่กล่าวด้วยรอยยิ้มที่สดใสอย่างที่ไม่เคยปรากฏบนใบหน้าของเหมยลี่เดิมเลย

หลังจากป้าหลินจากไปเหมยลี่ก็รีบกลับเข้าไปในกระท่อม นางมองไปที่เหมยซานที่ยังคงหลับอยู่ แววตาของนางเต็มไปด้วยความรักและความมุ่งมั่น 'น้องชาย พี่หญิงจะต้องทำให้น้องหายป่วย พี่หญิงจะต้องหาอาหารที่ดีที่สุดให้น้องกิน และเราจะต้องมีชีวิตที่ดีขึ้นให้ได้'

นางเริ่มวางแผนอย่างละเอียดว่าจะทำอะไรไปขายดี นางไม่มีวัตถุดิบที่หลากหลายนัก แต่นางก็จะใช้ความรู้ที่มีอยู่ให้เกิดประโยชน์สูงสุด นางนึกถึงสูตรอาหารง่ายๆ ที่สามารถประยุกต์ใช้วัตถุดิบพื้นบ้านได้

นางนึกถึงขนมอบที่ใช้แป้งหยาบๆ มาผสมกับน้ำผึ้ง หรือซุปที่ใช้สมุนไพรป่ามาเคี่ยวให้มีรสชาติกลมกล่อมและมีสรรพคุณบำรุงร่างกาย

ความคิดของนางพรั่งพรูออกมาไม่หยุดหย่อน เหมือนน้ำที่หลากจากเขื่อนที่ถูกเปิดออก นางนึกถึงเทคนิคการทำอาหารต่างๆ ที่เคยเรียนรู้ ทั้งการถนอมอาหาร การเพิ่มรสชาติด้วยวัตถุดิบจากธรรมชาติ การสร้างสรรค์เมนูที่ไม่ซับซ้อนแต่มีรสชาติเป็นเอกลักษณ์

นางจะต้องเริ่มลงมือทำตั้งแต่ตอนนี้ เพื่อให้มีอาหารเพียงพอสำหรับการนำไปขายในตลาดที่จะจัดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เหมยลี่เชื่อมั่นว่าด้วยพรสวรรค์ปลายจวักของนาง นางจะสามารถสร้างแสงสว่างให้ชีวิตของนางและน้องชายในโลกใบนี้ได้แน่นอน

ดวงจันทร์ส่องแสงนวลตาเข้ามาทางช่องว่างของกระท่อม เหมยลี่มองไปยังดวงจันทร์ที่ดูแตกต่างจากดวงจันทร์ที่นางเคยเห็นในโลกปัจจุบัน มันเป็นดวงจันทร์ที่สว่างกว่า และเต็มไปด้วยความลับ

นางรู้สึกเหมือนชีวิตของนางเพิ่งเริ่มต้นขึ้นใหม่ในโลกที่ไม่คุ้นเคยแห่งนี้ แม้จะยากลำบาก แต่นางก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน ด้วยสองมือและปลายจวักของนาง