บทที่ 3 แต่งงาน

เจี่ยนหรงถอนหายใจยาว ครุ่นคิดหลายสิ่งในหัว ระหว่างที่มองชายหนุ่มในชุดแดง ผู้ที่ได้แต่ก้มหน้าลงและยอมรับชะตา เด็กสาวนึกถึงเช้าวันนั้นซึ่งนางนั่งอยู่ข้างทางใกล้คลองน้ำ เปียกไปครึ่งค่อนตัวและเปื้อนดินโคลน หลายคนเดินผ่านนางไปพร้อมส่ายหัว แต่เขากลับยื่นมือมาให้นาง ช่วยเหลือนางโดยไม่รังเกียจ นางรู้ดีว่าเขาเป็นคนดี แต่สถานการณ์เช่นนี้ ไม่ใจร้ายกับเขาไปหน่อยหรือ

“แต่งงานกับสามีสักคน เจ้าจะได้มีคนหาอาหารให้กิน ไม่ต้องทนทุกข์เพราะลำบากตัวคนเดียว พี่เอ้อร์กัวใจดี..”

“หุบปาก!” เจี่ยนหรงพูดขัดขึ้นมาก่อนที่เหมยฮวาจะทันได้พูดจบประโยค นางเป็นคนอื่นยังทนฟังไม่ไหว เจ้าโง่เอ้อร์กัวจะทนไหวได้อย่างไร แฟนสาวแทบจะขายเขาให้สาวอื่นแบบนี้

“นางบ้านี่ พี่ข้าใจดีกับเจ้า ยังจะกล้าด่าพี่สาวของข้าอีก” เฉียนฟางด่าเด็กสาวสติเฟื่อง

“ไม่เป็นไรหรอกเฉียนฟาง ข้าไม่ถือสา นางสติไม่ค่อยสมประกอบ น่าสงสารยิ่งนัก”

เจี่ยนหรงเคยเห็นเอ้อร์กัววิ่งไปกุมมือเหมยฮวาด้วยความรัก เขาเป่ามือให้นางด้วยความห่วงใยในยามค่ำคืน ราวกับกุมสมบัติล้ำค่าไว้ ส่วนเหมยฮวาก็ยิ้มหวานตอบด้วยความพึงพอใจ

แต่วันนี้ เหมยฮวากลับคะยั้นคะยอให้สตรีสติเฟื่องแต่งงานกับคนรักโดยไม่สะทกสะท้าน เจี่ยนหรงทำได้เพียงกลอกตา ถอนหายใจด้วยความสังเวชในชะตากรรมของเจ้าคนโง่เอ้อร์กัว

“ก็ได้..ข้าแต่ง” ในที่สุดหญิงบ้าก็เอ่ยปากตกลงแต่งงานกับชายหนุ่มผู้ยากจน ไม่มีผู้ใดรู้ว่าหญิงสติเฟื่องคิดสิ่งใด

เอ้อร์กัวตกใจหันไปมองหญิงสาวร่างเล็ก เขากำมือตัวเองแน่น ปลายเล็บจิกลงบนฝ่ามือจนใกล้เลือดออกเขาก็ยังไม่รู้ตัว จำได้เพียงสายตากลมโตแน่วแน่ของนางที่คล้ายตัดสินใจแล้วว่าจะรับเขาเป็นสามี เขารู้สึกเหมือนได้พบความหนักหน่วงยามฟ้าถล่ม และมีเขาเพียงผู้เดียวต้องแบกไว้ รอบข้างค่อยๆ แหลกสลาย จนเหลือเพียงเขาและหญิงบ้าผู้นั้น

เสียงฮือฮาดังขึ้นในฝูงชน ชาวบ้านต่างพากันยกย่องบุตรีของผู้ใหญ่บ้าน บอกว่าเหมยฮวาเป็นเทพธิดาผู้สามารถใช้คำพูดเพียงไม่กี่คำเพื่อเกลี้ยกล่อมสตรีสติเฟื่องให้สงบลงได้ เสียงชื่นชมดังเซ็งแซ่

“เหมยฮวาช่างเมตตานัก นางไม่เคยหยิ่งผยอง ทั้งที่นางเป็นบุตรีของผู้ใหญ่บ้าน”

“เอ้อร์กัวโชคดีจริงๆ ได้เจ้าสาวสวยเช่นนี้ แถมเหมยฮวายังช่วยจัดการให้อีก”

ท่ามกลางเสียงสรรเสริญนั้น เหมยฮวายืนเชิดหน้าเล็กน้อย สายตาของนางสง่างามไร้ร่องรอยของความเสียใจ ยิ้มของนางยังคงเปี่ยมด้วยความมั่นใจและความภูมิใจ

แต่เอ้อร์กัวกลับเหมือนจมหายไปในเงามืด ความสุขที่เขาเฝ้ารอมาทั้งเดือนกลายเป็นเพียงลมอากาศ ความฝันของเขาถูกบดขยี้ต่อหน้าต่อตา

คำพูดหยดย้อยราวน้ำผึ้งของเหมยฮวาในค่ำคืนก่อนยังดังก้องในใจเขา แต่ยามนี้ทุกอย่างกลับเป็นเพียงเรื่องโกหก เขาเหลือบมองเหมยฮวาอีกครั้ง หวังว่านางจะมองเขาด้วยความรู้สึกผิดแม้เพียงเล็กน้อย หวังว่าเขาจะเห็นอาการเสียใจที่บ่งบอกว่านางถูกลุงต้าซานบังคับไม่ให้แต่งงานกับเขา

ทว่าดวงตาของนางกลับไม่มีความเศร้าหรือเสียใจ มีเพียงประกายความพึงพอใจในเสียงสรรเสริญรอบข้าง ในใจของเอ้อร์กัว ไม่มีสิ่งใดเหลืออยู่เลย นอกจากความเจ็บปวดที่ลึกล้ำว่างเปล่า เขาไม่รู้ว่าควรทำตัวเช่นไร

ตลอดพิธีกราบไหว้ฟ้าดิน เอ้อร์กัวไม่ได้จดจำสิ่งใดเลย มีเพียงเสียงหัวเราะสดใสของเหมยฮวาที่ดังก้องในใจเขา โดยมีลุงต้าซานคอยจัดการทุกอย่างในงานแต่งให้ด้วยความเมตตา

งานแต่งสำหรับเด็กกำพร้าและยากจนสองคนนั้นเรียบง่ายแต่ครบถ้วนตามธรรมเนียม ลิลี่ เจี่ยนหรงในฐานะเจ้าสาวยังคงสวมชุดเก่าขาดเปรอะคราบดินโคลน

แม้เหมยฮวาจะหยิบยื่นชุดคลุมแดงของสาวใช้ในบ้านให้ ซึ่งสะอาดและงดงามกว่าเสื้อแดงของเอ้อร์กัว ทว่าเจี่ยนหรงกลับปฏิเสธไม่ยอมเปลี่ยน นางเพียงพาดเสื้อแดงไว้บนไหล่ กราบฟ้าดินด้วยท่วงท่าทุลักทุเลและไร้พิธีรีตองราวไม่รู้ว่าควรทำตัวเช่นไร ท่ามกลางสายตาผู้คนที่มองมา บ้างด้วยความเวทนา บ้างด้วยความสมเพช และบางคนก็หัวเราะตลกขบขัน

ในขณะที่ทุกคนสรรเสริญเหมยฮวาที่เปรียบเสมือนนางฟ้าผู้ชุบชีวิตให้เจี่ยนหรงสตรีสติเฟื่อง แต่เอ้อร์กัวกลับรู้สึกเหมือนทุกลมหายใจของเขากำลังแหลกสลายในงานแต่งงาน และเขาเป็นคนเดียวที่ไม่ได้มองเจ้าสาวของเขาอย่างรังเกียจหรือขบขัน

เอ้อร์กัวพาเจี่ยนหรงเดินผ่านแสงสนธยาสีชาดของหมู่บ้านทุ่งแดง มุ่งสู่เรือนหอที่เขาเคยสร้างด้วยแรงกายและแรงใจ ทุกชุนทุกฉื่อ[1]ของเรือนไม้เล็กๆ แห่งนี้คือผลของความรักที่เขามีต่อเหมยฮวา เขาเคยจินตนาการถึงเสียงหัวเราะของนาง เสียงอ่อนหวานที่จะเติมเต็มบ้านหลังนี้ แต่บัดนี้กลับมีเพียงเสียงฝีเท้าหนักอึ้งและลมหายใจที่สะท้อนความสิ้นหวัง

ภรรยาของเขาเป็นเพียงหญิงบ้าคนหนึ่ง

“ข้าจะไปเก็บของที่บ้านเดิมก่อน” เมื่อมาถึงหน้าเรือนหอ เจี่ยนหรงก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น

นางเพียงกวาดตามองเรือนหออย่างง่ายๆ และหันหลังกลับโดยไม่สนใจสายตาของสามีคนใหม่แม้แต่น้อย ราวกับการกราบไหว้ฟ้าดินวันนี้เป็นเพียงการละเล่นหนึ่งของนางเท่านั้น

เอ้อร์กัวมองดูเงาร่างเล็กๆ ของภรรยาที่กำลังจะเดินจากไป ความเจ็บปวดที่เขากดกลั้นไว้ตั้งแต่เช้าใกล้ปะทุขึ้น แต่เขากลับพยายามเอ่ยเสียงแผ่วอย่างมีน้ำใจ วันนี้นอกจากเขาที่เจ็บปวด เจ้าสาวของเขาก็ถูกผู้อื่นหัวเราะเยาะไม่น้อย

“ข้าจะไปช่วย..”

“ไม่ต้องยุ่ง ข้าจัดการเอง” เจี่ยนหรงหันมามองเขา นางยกมือขึ้นห้ามอย่างไม่ลังเล

“ใกล้มืดแล้ว ข้าจะไปเป็นเพื่อน”

“ข้าไม่ต้องการ หากเจ้าไปด้วย ทำให้ข้าไม่สะดวก”

“ไม่สะดวกอันใด อย่างไร..เจ้าก็..”

“เจ้ายากจนเกินไป ข้าไม่อยากให้เจ้าเห็นที่ซ่อนเงินของข้า” นางพูดได้อย่างหน้าตาเฉย ก่อนจะหันหลังเดินอีกครั้ง

คำพูดนั้นทำให้ใจเอ้อร์กัวเหมือนพังทลายลง สายตาเขามองตามร่างของภรรยาที่หมุนตัวเดินจากไป ราวกับเขาถูกทุบด้วยก้อนหินอย่างแรงที่หัว

เขายากจนมากจริงๆ เงินเก็บทั้งหมดยังไม่พอซื้อไก่หนึ่งตัว เรือนหอที่เขาสร้างก็เป็นเพียงเรือนไม้หลังเล็ก มีพื้นที่พอให้นอนสองคน แม้เขาจะรู้ว่าตัวเองยากจน ปกติผู้อื่นมักเกรงใจและไม่กล้าพูดกับเขาต่อหน้า แต่ภรรยาของเขากลับไม่รู้จักคิด พูดออกมาตรงๆ เช่นนี้ ต่อให้เป็นคนเข้มแข็งอย่างไรก็เกินจะรับไหว

เขาก้มลงมองมือที่สั่นเทาของตัวเอง ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองฟ้า เพราะฟ้าดินที่เขากราบไหว้ในวันนี้ก็เหมือนกำลังหัวเราะเยาะเขาอยู่

หนุ่มยากจนคนหนึ่งคิดจะแต่งงานกับสาวงามของหมู่บ้าน เขาคิดว่านางรักเขา นางคงพร้อมแต่งงานกับเขา และใช้ชีวิตตามที่มี เขาสาบานจะทำงานหนักเพื่อให้เหมยฮวานั่งๆ นอนๆ ไม่ต้องทำงานใด แต่ความจริงนางคงไม่ได้อยากมาอดอยากกับเขา

เหมยฮวาคงไม่ได้รักเขาจริง มีเพียงเขาที่เพ้อฝันไป หัวใจของเขายังไม่ทันได้แตกสลายก็ต้องแต่งงานกับสตรีไม่รู้ความ เขายังไม่ทันได้คิดอย่างถี่ถ้วนว่าเกิดอะไรขึ้น ก็กลายเป็นสามีของผู้อื่นไปแล้ว อีกทั้งภรรยาของเขาก็สติไม่ค่อยดี เป็นเพียงหญิงบ้าคนหนึ่ง

นี่สวรรค์ตั้งใจลงโทษเขาใช่หรือไม่ เอ้อร์กัวมองลงพื้น น้ำตาหยดหนึ่งหยดลงบนมือของเขา ชายหนุ่มรีบยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาทิ้ง และเดินเข้าไปหลังบ้านเพื่อเตรียมอาหารให้ภรรยา อย่างไรวันนี้ก็เป็นวันแต่งงาน เขาได้แต่ทำตามสิ่งที่คิดว่าสมควร เขาไม่รู้จริงๆ ว่าควรทำอะไรต่อไปในวันหน้า ความฝันของเขาแตกสลายไปหมดแล้ว

[1]1 ฉื่อ ประมาณ 3.33 เดซิเมตร หรือเท่ากับ สิบเซนติเมตรโดยประมาณ 1 ชุ่น เท่ากับประมาณ 3.33 เซนติเมตร