ตอนที่ 3 หาหนทางร่ำรวย

ตอนที่ 3 หาหนทางร่ำรวย

เฉินไป๋อิงหันมองไปด้านหลังเห็นว่าท่านป้ามิได้ตามมารังความ นางจึงพาเฉิงหงเดินมาหยุดที่ร้านหมั่นโถวทำตามที่ตนบอกกับเด็กชายเอาไว้

“เถ้าแก่ข้าเอาหมั่นโถว2 ลูก”

“ได้เลยรอสักครู่นะ เจ้ามีเงินจ่ายข้าแน่ ๆ ใช่หรือมั้ย? จะเอาใส่ไส้หรือไม่หากเอาไส้ผักราคาจะแพงกว่าธรรมดา ตั้งแต่หิมะตกผักไม่เติบโต อีกทั้งยังขาดตลาด อีกไม่กี่วันผักที่ทำไส้หมั่นโถวจะหมดแล้ว ข้าคงได้ทำแบบไม่มีไส้ไว้ขาย” เฉินไป๋อิงหูผึ่งทันที ความคิดในสมองดังขึ้นเหมือนเสียงระฆัง

“ข้าเอาแบบไม่มีไส้ เถ้าแก่หากต่อจากนี้ข้าสามารถหาผักมาส่งท่านได้ท่านจะรับซื้อผักข้าหรือไม่” เถ้าแก่ยื่นหมั่นโถวให้เฉิงหงก่อนจะใช้มือกุมท้องหัวเราะออกมาอย่างขบขัน

“ฮ่า ฮ่า เจ้านะหรือจะหาผักมาให้ข้าได้ ลำพังตัวเจ้ากับบุตรชายแค่หาเลี้ยงปากเลี้ยงท้องยังยากเลยด้วยซ้ำ หมั่นโถว 2 อีแปะ” เฉินไป๋อิงกอดอกพูดด้วยน้ำเสียงเข้มขรึมจริงจัง

“หากวันพรุ่งนี้ข้าหาผักให้ท่านได้ ท่านต้องรับปากจะซื้อผักของข้า”

“เอาสิ ๆ หากเจ้าหามาได้ข้าจะรับซื้อผักที่ข้าต้องการมาทำไส้หมั่นโถงเอง” เถ้าแก่ยังคงยิ้มไม่หุบไม่เชื่อคำพูดของเฉินไป๋อิง

“เอานี่ 2 อีแปะ ท่านอย่าลืมคำพูดของท่านด้วยล่ะ บุรุษย่อมมีสัจจะห้ามผิดคำพูด” เฉินไป๋อิงวางเงินจำนวน2 อีแปะใส่มือของเถ้าแก่ที่ยื่นมือรอรับอยู่ก่อนหน้าแล้ว เด็กชายได้หมั่นโถว 2 ลูกกัดกินมาระหว่างทาง ด้วยความสงสัยมารดาของตนจะหาผักที่เถ้าแก่ร้านหมั่นโถวต้องการได้อย่างไร ในเมื่อผักที่เรือนไม่มีสักอย่าง

“ท่านแม่ขอรับข้าสงสัย เหตุใดท่านแม่ถึงมั่นอกมั่นใจจะหาผักให้เถ้าแก่ร้านหมั่นโถวได้ ในเรือนของเราไม่มีของเช่นนั้นเลยนะขอรับ อีกอย่างช่วงนี้หิมะยังตกอยู่อีกด้วยยากนักจะออกไปป่าหาผัก” เฉินไป๋อิงหยุดเดินนั่งชันขาลงใช้มือเช็ดปากของเด็กชายที่เปื้อนหมั่นโถว

“เฉิงหงเจ้าจงเชื่อมั่นใจตัวมารดาของเจ้า ข้าจะหาทางเอง เจ้าเพียงเป็นลูกมือของข้าเท่านั้น ต่อจากนี้อีกไม่กี่วันจะหมดฤดูเหมันต์ เราจะทำการปลูกผักนำมาขายที่ตลาดหาหนทางร่ำรวย ชีวิตของเจ้าจะได้ไม่อดอยากและถูกผู้ใดมาต่อว่าได้อีก”

“ข้าเชื่อท่านแม่เพราะข้ารักท่านแม่ขอรับ” นางยิ้มบาง ๆ ลุกขึ้นเดินกลับเรือนก่อนที่ตะวันจะตกดินหน้าหนาวท้องฟ้าจะมืดครึ้มเร็วกว่าฤดูอื่น

มาถึงเรือนให้บุตรชายล้างเนื้อล้างตัวด้วยน้ำอุ่น สวมใส่อารมณ์ชุดใหม่ที่หนานุ่มมากกว่าเดิมในเรือนได้รับไออุ่นจากฟืนที่อยู่ในเตาผิง กลิ่นซุปเนื้อของเฉินไป๋อิงคละคลุ้งเต็มอากาศท้องเล็ก ๆ ของเด็กชายเริ่มหิวขึ้นมาอีกครั้ง เดินไปหาท่านแม่ที่ห้องครัว เห็นท่านแม่ถือเครื่องปรุงบางอย่างที่ไม่เคยเห็นคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย แถมยังมีข้าวสารที่เรียงเมล็ดสวยในชามบนโต๊ะอาหารอีกด้วย

“ท่านแม่เรือนของเรามีข้าวสารด้วยหรือขอรับ” เฉินไป๋อิงสะดุ้งตกใจเล็กน้อยแม้รู้อยู่แล้ววันหนึ่งต้องถูกเฉิงหงสงสัย นางตั้งสติเดินมาจับกายของบุตรชายให้ขึ้นนั่งบนเก้าอี้ แต่งเรื่องหลอกให้บุตรชายเชื่อในสิ่งที่เห็น

“เฉิงหงแม่คงปิดเจ้าไม่ได้อีกต่อไป นั่งที่เก้าอี้แล้วแม่จะบอกกับเจ้าทุกอย่าง เพราะแม่เป็นคนดีและมีบุตรชายอย่างเจ้า สวรรค์จึงเมตตาส่งของวิเศษมาให้เราสองแม่ลูก สวรรค์เห็นความไม่เป็นธรรมที่เราได้รับมา ไม่ว่าเจ้าต้องการอะไร เพียงแค่บอกแม่ แม่สามารถบันดาลให้เจ้าได้ทุกสิ่ง หลับตาสิแม่ผู้นี้จะแสดงให้เจ้าดู” เด็กชายทำตามด้วยความงุนงง ไม่นานนักนางได้เรียกให้บุตรชายลืมตาขึ้นมา ดวงตาจ้องมองไปเบื้องหน้าตกตะลึงในสิ่งที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าเผลออุทานร้องออกมาเสียงดัง

“ทะ..ท่านแม่ ท่านแม่ไปนำของพวกนี้มาจากที่ใดขอรับ”

“แม่บอกเจ้าแล้วว่ายามนี้สวรรค์มีเมตตามอบของวิเศษให้ ต่อจากนี้เจ้าไม่ต้องกลัวว่าจะอดมื้อกินมื้อไม่ว่าเจ้าต้องการจะกินอันใดมารดาผู้นี้จะจัดหามาให้เจ้าเอง กินเสียสิอากาศเริ่มเย็นมากกว่าเดิม อาหารจะเย็นตามเดี๋ยวจะเสียรสชาติ” แม้ว่าจะยังไม่เชื่อสายตราตัวเองทว่าเด็กชายก็กินตามที่ท่านแม่บอก ไก่ตัวใหญ่ที่วางอยู่ตรงหน้าช่างน่าเอร็ดอร่อยจนอดใจไม่ไหว ยื่นมือไปฉีกน่องไก่มากินพร้อมทั้งซดน้ำซุปที่เฉินไป๋อิงทำเอาไว้ นางจ้องมองบุตรชายใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“เฉิงหงเรื่องนี้ลูกรู้หรือไม่ต้องเก็บไว้เป็นความลับสำหรับเราสองคน หากผู้อื่นรู้จะคิดว่าแม่เป็นปีศาจ แม้ว่าจะมีของกินมากมายใช่ว่าเราจะใช้มันได้ทุกครา เดี๋ยวชาวบ้านจะสงสัยเหมือนที่เจ้าสงสัยแม่ ดังนั้นต่อจากนี้เราจะปลูกผัก เลี้ยงวัว เลี้ยงไก่เพื่อสร้างหนทางร่ำรวยจะได้ไม่ถูกสงสัย”

“ดีเลยขอรับท่านแม่ ข้าจะช่วยท่านแม่เอง ข้าไม่บอกผู้ใดแน่นอนขอรับท่านแม่วางใจได้เลย” ในปากยังคงเคี้ยวกินเต็มปากแต่ก็ยังตอบมารดา

หลายวันต่อมาฤดูกาลเปลี่ยนผัน รุ่งเช้าของวันหลังจากที่นางไปที่ตลาดนางนำผักออกจากระบบมิติเดินทางไปที่ร้านขายหมั่นโถว ทันทีที่เถ้าแก่เห็นผักสดและงดงามเขารีบรับซื้อจากนางทันทีและยังบอกนางอีกด้วยต่อจากนี้ให้นำมาขายให้เขาในทุก ๆ 3 วัน เฉินไป๋อิงดีใจที่เถ้าแก่ยอมซื้อ กลับไปที่เรือนทำการจัดการพื้นที่เพื่อปลูกผัก หลังเรือนเป็นภูเขามีแม่น้ำไหลผ่าน ช่วงปลายฤดูหนาวหิมะหยุดตกยังคงหลงเหลือความหนาวเล็กน้อยในยามเช้าและยามเย็น เฉินไป๋อิงสนุกกับการได้ปลูกผัก โดยมีบุตรชายตัวน้อยคอยเป็นลูกมือช่วยเหลือ จนตอนนี้เธอมีแปลงผักเป็นของตนเอง พื้นที่ยังว่างอยู่นางจึงไปเอาไม้ไผ่ใกล้ ๆ ลำธารมาทำเล้าไก่ และยังทำคอกวัวเล็ก ๆ อีกคอก เมื่อได้ทุกอย่างตามที่ต้องการนางเลือกนำของออกมาจากระบบมิติไม่ว่าจะเป็นเมล็ดพันธุ์ผัก แม่ไก่ และวัว ตอนนี้ทุกอย่างเริ่มครบถ้วนแม้หลายวันมานี้เธอเหนื่อยล้าแต่ก็ทำให้เธอมีความสุขในการทำงานเช่นเดียวกัน