ตอนที่ 2 ปะทะท่านป้า

ตอนที่ 2 ปะทะท่านป้า

สองเท้าย่างก้าวมาที่ตลาดสายตาของชาวบ้านที่จ้องมองสองแม่ลูกพร้อมก้มหน้าซุบซิบนินทาไม่ว่าจะกี่ครั้งเฉินไป๋อิงไม่อาจจะคุ้นชินเสียที ไม่เข้าใจทำไมถึงทุกคนถึงยังไม่ปล่อยวางต่างคนต่างใช้ชีวิตของตนเอง นางเดินมาถึงหน้าโรงหมอจ้องมองแผ่นป้ายอีกรอบพร้อมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด หันไปยิ้มให้เฉิงหงจับมือบุตรชายเดินเข้าไปด้านหน้า

“ท่านหมอข้ามีสมุนไพรมาขายเจ้าค่ะ”

“เจ้านะหรือหาสมุนไพรมาขายให้ข้า เฮ้อ! เอาเถอะเอามันออกมาดูว่าสมุนไพรที่เจ้าหามาได้จะเป็นของดีเพียงใด” ท่านหมอในหมู่บ้านปรายสายตาเหลือบมองครู่หนึ่งสองมือนำสมุนไพรมาตากบนแคร่ให้แห้งเพื่อนำไปทำยา เฉินไป๋อิงรีบวางตะกร้าลงหยิบสมุนไพรออกมายื่นไปต่อหน้าพร้อมถามราคาที่เขาจะจ่าย

“สมุนไพรนี้ท่านหมอให้ข้าในราคาเท่าใดเจ้าคะ” ทันทีที่ท่านหมอเห็นสมุนไพรในมือของเฉินไป๋อิงดวงตาเบิกโต นั่นมิใช่สมุนไพรที่หาง่ายและเป็นสมุนไพรชั้นดี และส่วนมากสมุนไพรนี้มักจะถูกส่งไปที่วังหลวงมากกว่าที่จะถูกชายตามหมู่บ้านเล็ก ๆ เช่นนี้ ท่านหมอรีบวางมือจากสิ่งที่ทำอยู่เดินเข้ามาหยิบสมุนไพรจากมือของเฉินไป๋อิงทันที

“ข้าให้เจ้าได้ 5 ตำลึงเงิน จะเอาหรือไม่ ?หากเจ้าไม่รับก็ไม่มีผู้ใดรับซื้อสมุนไพรนี้หรอกนะ"

“ทำไมข้าจะไม่รับละเจ้าคะ ต้องขอบคุณท่านหมอเสียอีกที่รับซื้อสมุนไพรของข้า” เฉินไป๋อิงรู้ดีว่าราคาของสมุนไพรนี้มีค่ามากกว่าที่ท่านหมอเอ่ยมา แต่เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว นางรีบตอบตกลงทันที ท่านหมอรีบเดินนำสมุนไพรไปเก็บเกรงว่าเฉินไป๋อิงจะเปลี่ยนใจ พรางเดินไปหยิบเงินจำนวน 5 ตำลึงยื่นให้แก่นาง เฉินไป๋อิงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มองเงินในมือสลับกับมองใบหน้าบุตรชาย

“เฉิงหงเราไปซื้อเนื้อกันเถอะ”

“ขอรับท่านแม่” ทั้งสองแม่ลูกเดินออกจากโรงหมอด้วยใบหน้าเบิกบาน เลือกซื้อเนื้อด้วยความพิถีพิถัน ครั้นนั้นเองเสียงเล็กแหลมได้ดังขึ้นจากด้านหลัง เพียงได้ยินก็รู้ทันทีว่าสตรีที่พูดอยู่นั้นกำลังด่าทอดูถูกนางอยู่

“สตรีเช่นเจ้ามีเงินมาเลือกซื้อเนื้อด้วยหรือ ซื้อเท่าไหร่ 1 อีแปะหรือว่า2 อีแปะ เงินนั่นเจ้าคงได้มาจากการเสนอตัวให้สามีชาวบ้านสินะ!!”

เฉินไป๋อิงวางเนื้อลงหันไปมองขวับทันที

“จะเกินไปแล้วนะ ถึงข้าจะยากจนใช่ว่าข้าจะทำตัวต่ำน่ารังเกียจเช่นดั่งท่านป้ากล่าวหา ที่ผ่านมาข้าไม่เคยเรียกร้องและยุ่งเกี่ยว ได้โปรดอย่ามากล่าวหาและด่าทอข้าและบุตรอีก เถ้าแก่ข้าเอาเนื้อ 1ตำลึงเงิน” เฉินไป๋อิงล้วงนำเงินออกจากถุงวางลงบนเขียง ทำให้ผู้เป็นป้าของนางถึงกับตะลึง ยิ่งไม่ชอบใจไปมากกว่าเดิม คิดว่านางต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมมารยาใส่ชายในหมู่บ้านเพื่อนำเงินมาสนองปรนเปรอแลกกับการนอนกับนางแน่ ๆ

“เจ้าข้าเอ๋ย สตรีเช่นนางไม่มีงานมีการทำวัน ๆ เลี้ยงบุตรอยู่แต่ในเรือน เก็บผักประทังชีวิตสามีผู้ใดหายตัวไปยามวิกาลเฝ้าดูให้ดีมิแน่อาจจะไปหานางก็เป็นได้ เจ้าเองก็เช่นกันอย่าได้จำเอาความอัปรี่ย์ของมารดาเจ้าติดตัวไปยามโตล่ะ ข้าเตือนเพราะยังเหลือความผูกพันทางสายเลือดหรอกนะ”

“ข้าไม่ต้องการหากมีท่านป้าเช่นท่าน ดูถูกเหยียดหยามเช่นนี้ตัดขาดไมตรีเสียยังดีกว่า เฉิงหงกลับเรือนกันเถอะข้าไม่ต้องการให้เจ้าได้ยินสิ่งไม่ดี”

“ขอรับท่านแม่แต่ว่าข้าขอเอ่ยสิ่งหนึ่งกับหญิงชราผู้นี้เสียหน่อยขอรับ ท่านยายข้าไม่รู้จักท่านและไม่เข้าใจว่าท่านมาต่อว่าท่านแม่ข้าเพราะเหตุใด ท่านแม่ของข้าหาเงินมาด้วยสองมือและเป็นเงินบริสุทธิ์ ข้ากับท่านแม่ได้สมุนไพรมาจากบนเขา นำมาขายให้ท่านหมอที่โรงยาเมื่อครู่ หากท่านยายไม่เชื่อในสิ่งที่ข้าเอ่ยมาตรวจสอบกับท่านหมอได้ขอรับ”

“เฉิงหงของแม่เจ้าช่างเป็นเด็กดีแต่ทว่าสตรีชรานางนี้โง่เขลาไม่เข้าใจในสิ่งที่เจ้ากล่าวมาหรอกนะ เราอย่าใส่ใจกลับเรือนต้มซุปแสนอร่อยกินจะดีกว่า” ไป๋อิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่ทำให้อีกฝ่ายร้อนรุ่มในใจ แทบจะกรี๊ดร้องออกมาชาวบ้านพากันมุงดูนางอายแทบซุกแผ่นดินหนีไม่ได้โต้ตอบรีบเดินออกจากตรงนั้นทันที

“ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ ข้าจะเอาคืนเจ้าให้ดู เจ้าทำให้ครอบครัวของข้าอับอายชื่อเสียงเสียหายจนทำให้ลี่หลินถูกสายตาของชายในหมู่บ้านมองด้วยสายตาแปลก ๆ คิดว่าบุตรสาวของข้าจะง่ายเหมือนเจ้า ข้าไม่น่ารับเจ้าเข้ามาอยู่ในเรือนด้วยเลย หากไม่ใช่ว่ามารดาของเจ้าเป็นเจ้าของเรือนข้าไม่รับปากจะเลี้ยงดูเจ้าแน่” เจี่ยนอันหนิงป้าของเฉินไป๋อิงพึมพำออกมาเบา ๆ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโมโหพรางเดินกลับเรือนของตน เดิมทีเรือนที่นางอาศัยอยู่เป็นเรือนของมารดาของเฉินไป๋อิง นางเป็นภรรยาของขุนนางชั้นผู้น้อยแต่มีสมบัติมากพอที่จะทำให้สุขสบายไปทั้งชาติ ทว่าสามีของนางได้มาจากไปอย่างกระทันหันเพราะถูกลอบฆ่า นางตรอมใจจนป่วย วาระสุดท้ายของชีวิตจึงเรียกหาพี่สาวเพื่อฝากฝังบุตรสาวกำลังเติบโตและให้ดูแลบ้านเรือนต่อจากนี้

หลังจากมารดาของเฉินไป๋อิงเสีย เจี่ยนอันหนิงแสดงตนเป็นเจ้าของเรือนและใช้งานเฉินไป๋อิงเสมือนมิใช่หลานสาวของตน ยกยอปอปั้นให้บุตรสาวของตนขึ้นเป็นบุตรสาวของขุนนางแทน ไม่ว่าจะเป็นอาภรณ์ของใช้นางจะตามใจบุตรสาวทุกอย่างทำทุกทางเพื่ออนาคตของลี่หลินจะได้ตบแต่งกับขุนนางชั้นสูง

แต่ทว่าความงดงามของเฉินไป๋อิงกลับถูกตาต้องใจของเหล่าบุรุษไม่ว่าจะในหมู่บ้านหรือผู้ที่เดินทางผ่านมา แม้ว่าจะสวมใส่อาภรณ์ขาด ๆ เก่า ๆ เคอะไปด้วยฝุ่นและหมองเต็มไปด้วยราดำกระนั้นก็มิอาจปกปิดความงามของนางเอาไว้ได้