ไม่ยอมรับผิด 1.2

เมื่อชญาณีเดินทางไปถึงห้างสรรพสินค้าของตัวเองก็เป็นเวลาเกือบแปดโมงเช้าแล้ว ยังไม่ทันได้ทานอาหารเช้าก็รีบตรงเข้าห้องประชุมทันที เนื่องจากกลัวว่าจะเข้าประชุมสาย แล้วทำให้หุ้นส่วนของห้างสรรพสินค้าไม่พอใจ

ยิ่งพวกหุ้นส่วนอาวุโสกลุ่มนี้ ดันเป็นป้า ๆ น้า ๆ อา ๆ ของเธอด้วยแล้ว ก็ยิ่งไม่อยากจะมีปัญหาเข้าไปใหญ่ เพราะตั้งแต่มา

รับช่วงต่อจากพ่อ พวกเขาไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไร

คนแก่พวกนี้ชอบใช้ข้ออ้างว่าเธอยังเด็กเกินไป ที่จะขึ้นมาดำรงตำแหน่งประธานบริหารของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ ซึ่งความจริงเธอก็ไม่ได้เด็กแล้ว เพราะปีนี้อีกไม่กี่เดือนเธอก็จะอายุครบสี่สิบ แต่ว่าสำหรับคนแก่พวกนั้น ยังไงก็มองเธอในแง่ลบอยู่ดี

เมื่อหญิงสาวเดินเข้ามาในห้องประชุม ก็เห็นว่าพวกหุ้นส่วนอาวุโสนั่งรอเธออยู่แล้ว พวกเขาต่างมองมาที่เธอด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ เมื่อเห็นว่าเธอเข้าห้องประชุมมาเป็นคนสุดท้าย

ชญาณีก็ได้แต่คิดในใจ

‘คนพวกนี้จะอะไรนักหนา ตั้งใจจะจับผิดฉันอยู่ตลอดเวลาเลยหรือไง ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ถึงเวลาประชุมสักหน่อย และที่สำคัญฉันมาถึงก่อนตั้งสิบนาทีเสียด้วยซ้ำ’

หญิงสาวเดินตรงเข้าไปนั่งหัวโต๊ะตำแหน่งประธานบริษัทในทันที

“ท่านประธานจะรับกาแฟเลยไหมคะ” ทรายแก้ว เลขา

คนสนิทของชญาณีเอ่ยถามขึ้น

“ก็ดีจ้ะ” หญิงสาวตอบพร้อมรอยยิ้ม

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวทรายลงไปซื้อครัวซองต์ให้นะคะ ดูแล้วท่านประธานน่าจะยังไม่ได้ทานอะไร” ทรายแก้วพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง เนื่องจากรู้อยู่แล้วว่าเจ้านายสาวมักจะทำงานหนักอยู่เสมอ ยิ่งตอนนี้สีหน้าของท่านประธานดูไม่ดีเท่าไร จึงอยากจะดูแลให้ดีที่สุด

“ไม่ต้องหรอกจ้ะ แค่กาแฟก็พอ เอาไว้ประชุมเสร็จแล้วค่อยกินทีเดียว เธอเตรียมจดบันทึกการประชุมเถอะ” ชญาณีตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเล็กน้อย

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำเบา ๆ จากนั้นทรายแก้วก็ไปนำกาแฟมาเสิร์ฟแล้วเดินกลับไปนั่งในที่ของตนเอง เพื่อทำหน้าที่จดรายงานการประชุมให้กับเจ้านายต่อไป

“เอาล่ะ เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า เรื่องที่จะประชุมในวันนี้เป็นเรื่องของปัญหาที่แต่ท่านต้องการหารือ เพื่อแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นใช่ไหมคะ” หญิงสาวพูดเปิดการประชุมทันที พร้อมกับมองไปที่หุ้นส่วนอาวุโสคนหนึ่ง ซึ่งตอนนี้ลูกชายของเขากำลังดูแลแผนกจัดซื้ออยู่

เวลานี้แผนกจัดซื้อกำลังมีปัญหา เพราะว่าลูกชายของเขาทำงานผิดพลาด ทำให้สินค้าแบรนด์ต่าง ๆ ที่นำเข้ามาจากต่างประเทศ ที่จะมาถึงล่าช้าออกไปเกือบเดือน และปัญหาที่จะเกิดขึ้นตามมาก็คือ เดือนนี้ห้างสรรพสินค้าจะไม่มีสินค้าเหล่านั้นวางขายตามแผนงานที่เคยวางไว้

“คุณอาชนินทร์จะชี้แจงยังไงคะ เกี่ยวกับการนำเข้าสินค้าที่มีปัญหา” เธอถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพร้อมกับมองชายวัยกลางคนอย่างรอคอยคำตอบ

แวบแรกในความคิดของชนินทร์นั้น อย่างไรก็ต้องปกป้องลูกชายของตัวเอง เลยรีบโยนความผิดไปให้ชญาณีทันที

“ปัญหาที่เกิดขึ้นก็เป็นเพราะเธอไม่ยอมลงมาดูเอกสารสั่งซื้อด้วยตัวเองน่ะสิ จนพิภพต้องรับหน้าแทน นี่ยังดีนะว่าล่าช้าแค่เดือนเดียว ถ้าเป็นอย่างนี้อีกต่อไปจะทำอย่างไร”

น้ำเสียงและใบหน้าของเขาดูจะโมโหไม่น้อย

เมื่อได้ยินเหตุผลของชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นอา หญิงสาวแทบอยากหาอะไรทุ่มใส่เขา แต่สุดท้ายก็ได้แต่บอกตัวเองว่าให้ใจเย็นเข้าไว้ จึงสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วอธิบายว่า

“คุณอาคะ ยังจำได้ไหมคะว่าเมื่อเดือนกันยายนปีที่แล้วพวกเราได้พูดคุยอะไรกันเอาไว้ คุณอาบอกกับฉันว่าขอสิทธิ์เด็ดขาดในแผนกจัดซื้อ โดยให้พี่พิภพตัดสินใจเพียงผู้เดียว ไม่ให้ฉันเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย แล้วตอนนี้คุณอาจะมาใช้เหตุผลนี้ได้ยังไง ในเมื่อคุณอาเป็นคนขอแบบนั้นเอง ถ้าพูดแล้วทำไม่ได้ จะมาโยนความผิดให้คนอื่นได้ยังไง!!”

ชนินทร์ถึงกับหน้าเจื่อน เมื่อถูกหลานสาวตอกกลับ มิหนำซ้ำทรายแก้วเลขาคนสวยก็ยังค้นบันทึกการประชุมเมื่อเดือนกันยายนปีที่แล้วขึ้นมา เพื่อยืนยันคำพูดของเจ้านายอีก ทำเอาชนินทร์ถึงกับไปไม่เป็น แม้แต่หุ้นส่วนอาวุโสคนอื่น ๆ ก็ได้แต่นิ่งเช่นกัน ไม่มีใครพูดอะไรออกมา เพื่อช่วยชนินทร์เลยแม้แต่คนเดียว