หัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน 1.1

หัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน

“แล้วตอนนี้จะทำอย่างไรล่ะ ในเมื่อปัญหามันเกิดขึ้นแล้ว เธอในฐานะประธานบริษัทก็ต้องหาวิธีแก้ปัญหาสิ จะมัวมาโทษ

กันไปโทษกันมาอยู่ทำไม” เพกา ป้าคนโตพูดขึ้น

“เรื่องแก้ปัญหาน่ะ ฉันจัดการเรียบร้อยแล้วละค่ะ ตอนนี้ฉันติดต่อไปที่ห้างสรรพสินค้าของเพื่อนฉันแล้ว เพื่อขอร้องให้แบ่งสินค้าบางส่วนมาที่ห้างของเรา เพราะฉะนั้นเรื่องของขาดก็จะไม่เป็นปัญหาอีกต่อไป แต่ว่าความผิดก็คือความผิด คนที่ทำผิดจะต้องได้รับการลงโทษ” หญิงสาวพูดขึ้นมาถึงเรื่องที่เธอได้แก้ปัญหาไปแล้ว พร้อมกับหันไปมองทั้งชนินทร์และเพกาด้วยสายตาเรียบนิ่ง

เมื่อทั้งสองคนเจอสายตาที่มองมาก็ไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่สงบปากตนเองไว้ แต่ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ ไม่มีคำพูดที่จะมาพูดหักล้างอะไรกับเธอได้แล้ว จึงได้แต่นั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเองเงียบ ๆ รอดูต่อไปว่าประธานบริษัทจะทำอะไรต่อ

“อันดับแรกเลย ฉันขอใช้อำนาจในฐานะประธานบริษัทปลดพี่พิภพออกจากตำแหน่ง และแต่งตั้งให้คุณดำรงเข้าไปดูแลในส่วนของการจัดซื้อแทน ส่วนพี่พิภพให้ทำงานกับคุณดำรงไปก่อน จนกว่าฉันจะมีดุลพินิจใหม่”

หญิงสาวตัดสินใจปลดตำแหน่งของพิภพ แล้วให้ดำรงขึ้นมารับตำแหน่งแทน เพราะว่าดำรงเป็นผู้ช่วยของพ่อเธอมาก่อน เขาทำงานในห้างสรรพสินค้าแห่งนี้มาเป็นเวลายี่สิบกว่าปีแล้ว

จะว่าไปในบรรดาคนที่อยู่ในห้องประชุมแห่งนี้ทั้งหมด เธอไว้ใจดำรงมากที่สุด เพราะนอกจากเขาจะเป็นคนเก่งแล้ว ยังเป็นคนซื่อสัตย์และจงรักภักดีกับพ่อของเธอมากอีกด้วย

“ครับคุณหนู ผมจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุดครับ” ดำรงตอบรับอย่างเต็มใจ พร้อมพยักหน้าอย่างมุ่งมั่นที่จะช่วยเธอทำงาน

แต่คนที่นั่งไม่ติดเก้าอี้ตอนนี้ก็เห็นจะเป็นชนินทร์ เขารีบแย้งขึ้นมาทันที

“ได้อย่างไรกัน พิภพเขาดูแลตรงนี้มาตั้งนานแล้ว อยู่ ๆ จะปลดเขาลงไปเป็นผู้ช่วย แบบนี้จะไม่หักหน้ากันเกินไปหน่อยเหรอ อย่างน้อยเธอก็ควรจะเห็นแก่หน้าอาบ้างนะ”

“ที่ฉันทำแบบนี้ก็เป็นการเห็นแก่หน้าคุณอามากที่สุดแล้วค่ะ ความจริงความผิดของพี่พิภพถึงขั้นต้องถูกไล่ออกด้วยซ้ำไป

นี่ฉันถือว่าใจดีที่สุดแล้วนะคะ” ชญาณีพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง พร้อมกับมองไปยังอาของตัวเองอย่างแน่วแน่ ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้เธอเองก็ไม่ยอมเช่นกัน ต่อให้อีกฝ่ายเป็นอาของเธอก็ตาม

“เธอ!!...ยัยเด็กยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม...” ชนินทร์เค้นเสียงพูดด้วยความโมโห เขาได้แต่แสดงอาการกระฟัดกระเฟียดใส่และทำท่าจะพูดต่อ แต่หญิงสาวชิงพูดขึ้นเสียก่อน

“หยุดพูดเถอะค่ะ ฉันไม่อยากสาวไส้ให้กากินมากไปกว่านี้ อีกอย่างฉันยังมีงานอื่นที่ต้องจัดการ”

ชญาณีเลือกที่จะไม่ต่อปากต่อคำกับอาของตนเองจึงบอกอย่างนั้นออกไป จากนั้นจึงหันไปพูดกับคนอื่นในเรื่องที่จะต้องประชุมกันในวันนี้ให้เสร็จ

“ใครมีเรื่องอะไรอีก รายงานมาได้เลยค่ะ” หญิงสาวพูดขึ้นอีกครั้ง

“ผมขอเสนอรายงานงบการเงินครับ”

หัวหน้าแผนกการเงินนำงบการเงินของเดือนที่แล้วมาเสนอและอธิบายสถานการณ์ที่ผ่านมาให้ฟัง ซึ่งก็ราบรื่นดีไม่มีปัญหา

ส่วนฝ่ายขายที่เป็นของวรพล ลูกพี่ลูกน้องของเธอ ก็เป็นไปได้ด้วยดีเช่นกัน ถึงแม้ว่ายอดขายจะไม่ดีมากนัก หากเทียบกับ

ปีที่แล้ว แต่ก็เข้าใจได้ว่าปีนี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดีเท่าไรจึงอยู่ในระดับที่เธอรับได้

การประชุมยังคงดำเนินต่อไปเรื่อย ๆ จนเวลาล่วงเลยไป

จนเกือบเที่ยง ในที่สุดปัญหาต่าง ๆ ก็คลี่คลายลง และการประชุม

ก็เสร็จสิ้นลงเช่นกัน

“ขอบคุณทุกคนนะคะที่ให้ความร่วมมือ วันนี้ฉันขอปิด

การประชุมก่อน ทุกคนแยกย้ายกันไปทำงานได้ค่ะ ส่วนพลอยู่ก่อนนะ” หญิงสาวปิดแฟ้มงานลงแล้วพูดกับทุกคน

เมื่อทุกคนได้ยินอย่างนั้นจึงแยกย้ายกันออกจากห้องประชุม ตอนนี้เหลือเพียงแต่วรพลเท่านั้นที่ยังอยู่ต่อเพื่อคุยกับเธอต่อ

วรพลเดินเข้ามาหาพี่สาวด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล

“วันนี้พี่แก้มหอมดูเหนื่อย ๆ นะครับ มีอะไรหรือเปล่า

มีอะไรจะให้ผมช่วยบอกมาได้เลยนะครับ” เขาพูดขึ้นด้วยความจริงใจ

“ไม่มีอะไรหรอกพล ช่วงนี้พี่แค่ทำงานเยอะไปหน่อยน่ะ เมื่อวานนี้ที่คลินิกมีปัญหา พี่ต้องทำงานทั้งคืนเลยเพลียนิดหน่อย”

หญิงสาวตอบพร้อมกับยิ้มให้น้องชายเพื่อให้เขาสบายใจ

“พี่ก็พักผ่อนบ้างนะครับ ผมเป็นห่วง อีกอย่างพี่เล่นปลด

พี่พิภพออกอย่างนั้น ไม่กลัวว่าเขาจะมาเอาเรื่องพี่ถึงออฟฟิศเหรอ พี่ก็น่าจะรู้ว่านิสัยเขาเป็นยังไง” วรพลพูดขึ้นมาอย่างไม่สบายใจ เขาหวาดหวั่นกับเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน เพราะรู้จักนิสัยของพิภพดี