ไม่ยอมรับผิด 1.1

ไม่ยอมรับผิด

พนักงานทั้งหลายต่างก็รู้สึกผิดแต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดีจึงได้แต่ยืนมองหน้ากันอยู่อย่างนั้น พวกเขาเป็นแค่พนักงานธรรมดา ไม่มีใครมีความรู้เรื่องคอมพิวเตอร์เลยสักคน ต่อให้อยู่ช่วยก็ช่วยไม่ได้ จึงคิดจะแยกย้ายกันกลับบ้าน

“พี่ ฉันว่าพรุ่งนี้ฉันจะเขียนใบลาออก” พนักงานสาวคนที่เป็นคนกดปุ่มผิดพูดขึ้นอย่างสำนึกผิด และคิดจะรับผิดชอบความผิดพลาดในครั้งนี้ด้วยการลาออก

“จะลาออกทำไมล่ะปิ่น คุณหมอยังไม่ได้ตำหนิอะไรเธอเลยนะ พี่ว่าอย่าเพิ่งคิดมากเลยนะ กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ”

พนักงานรุ่นพี่รีบเดินเข้ามาจับมือเธอไว้ด้วยความตกใจ ก่อนจะพูดปลอบใจหญิงสาว

“พี่หญิง แต่ปิ่นทำให้คุณหมอเดือดร้อนนะคะ ปิ่นทำให้คลินิกมีปัญหา ปิ่นควรรับผิดชอบด้วยการลาออกก็สมควรแล้ว”

ปิ่นธิดายังคงพูดด้วยความรู้สึกผิดไม่หาย ขณะพูดออกมาน้ำตาก็ไหลไม่หยุด

“พี่ว่าแกอย่าเพิ่งคิดมากนักเลย คุณหมอชญาณีเป็นคนใจดีมาก เรื่องแค่นี้คุณหมอไม่โกรธถึงขนาดนั้นหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้เรียกโปรแกรมเมอร์มาแล้วก็คงจะกู้ข้อมูลได้เองแหละ” พนักงานรุ่นพี่อีกคนพูดขึ้น เพราะเธอทำงานที่นี่มานานจึงพอจะรู้นิสัยใจคอของเจ้านายสาวดี

จริงอย่างที่พนักงานรุ่นพี่พูด หมอชญาณีไม่ใช่คนที่จะโกรธใครง่าย ๆ เธอเป็นคนใจดีมาก และเป็นคนมีเหตุผล เรื่องข้อมูลคนไข้หายนี้เป็นเรื่องสำคัญก็จริง แต่ก็คิดว่าต้องมีหนทางที่จะแก้ไขได้ จึงไม่ได้ลงโทษพนักงานคนนั้นรุนแรงถึงขั้นไล่ออก เพียงแค่ให้ทำงานอย่างอื่นเพื่อเป็นการชดเชยความผิดเท่านั้น

ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นคนใจดีก็จริง แต่ภายใต้ความใจดีนั้นก็มีความเด็ดขาดอยู่พอตัว เธอไม่ใช่ผู้หญิงใจดีที่ทำตัวอ่อนโยนหรือว่าอ่อนแอ ทว่าเธอเป็นคนที่เข้มแข็งและจริงจังในการทำงานมาก ดังนั้นเมื่อเกิดปัญหาขึ้น เธอก็จะต้องหาทางแก้ไขให้ได้

ชญาณีนั่งลงหน้าคอมพิวเตอร์ของตนเอง ก่อนจะเปิดโปรแกรมที่ใช้บันทึกข้อมูลของคนไข้ในคลินิกขึ้นมา

“ลองทำเองดูก่อนก็แล้วกัน ถ้าทำได้ก็จะได้ไม่ต้องเรียกโปรแกรมเมอร์” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะลองทำดูเผื่อว่าจะสามารถกู้ข้อมูลของคนไข้กลับมาได้

ก่อนหน้านี้เธอเคยลงเรียนคอร์สเกี่ยวกับการเขียนและจัดการโปรแกรมคอมพิวเตอร์สั้น ๆ จึงคิดว่าจะลองใช้ความรู้ความสามารถที่เรียนมานี้ลองกู้ข้อมูลดูก่อน เผื่อว่าจะทำได้

หญิงสาวนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ทั้งคืน เข้าออกโปรแกรม

ก็หลายครั้ง แต่ว่าทำอย่างไรก็ไม่สำเร็จสักที

“แค่พนักงานกดปุ่มผิดแค่นี้ คงไม่ถึงขั้นทำให้ข้อมูลถูกลบไปทั้งหมดหรอก คงต้องมีสำรองอยู่ที่ไหนสักแห่งแน่ ๆ ฉันจะต้องหาให้เจอ” หญิงสาวพูดกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น แล้วนั่งค้นหาข้อมูลในคอมพิวเตอร์ต่อไปอย่างตั้งใจ

และในที่สุดเมื่อแสงแรกของวันส่องเข้ามาทางหน้าต่าง หญิงสาวก็สามารถกู้ข้อมูลทั้งหมดกลับมาได้สำเร็จ

เธอถอนหายใจออกมาอย่างเหน็ดเหนื่อย แล้วนั่งพักผ่อนอยู่บนเก้าอี้ทำงานสักพัก ดวงตาของเธอพร่ามัวจนแทบจะลืมตาไม่ไหวอยู่แล้ว แต่ว่าแทนที่จะหลับตาพักผ่อน หญิงสาวกลับลุกขึ้นจากเก้าอี้ เพราะนี่ก็เช้าแล้ว เธอต้องกลับบ้านไปอาบน้ำเตรียมตัว เพื่อไปเข้าประชุมผู้บริหารที่ห้างสรรพสินค้าในตอนเช้าอีก

ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วโทรหาพนักงานอาวุโสของคลินิกทันที

(‘ฮัลโหล ตอนนี้หมอแก้ไขเรื่องข้อมูลได้เรียบร้อยแล้วนะ ทุกอย่างกลับมาปกติแล้ว’) เธอบอกออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

(‘จริงเหรอคะคุณหมอ ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ’)

(‘คราวหลังระวังให้ดีล่ะ อย่าให้เกิดปัญหาแบบนี้อีก กว่าจะแก้ได้เล่นเอาสว่าง’)

(‘ค่ะ คราวหน้าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกค่ะ’)

หลังจากที่วางสายแล้ว ชญาณีก็ขับรถตรงดิ่งกลับมาที่บ้านของตัวเอง ตอนนี้เธอเหลือเวลาอีกไม่มากนักจึงต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วไปประชุมที่ห้างสรรพสินค้าต่อ ถึงแม้ว่าจะง่วงนอนแค่ไหน แต่ว่าเรื่องงานก็ต้องมาก่อนเสมอ

เมื่อถึงบ้านชญาณีก็รีบอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว เธอไม่ใช่คนเจ้าสำอางที่จะอาบน้ำแต่งตัวและแต่งหน้านานเป็นชั่วโมงเหมือนผู้หญิงคนอื่น เพราะถึงอย่างไรเครื่องหน้าของเธอก็สวยอยู่แล้ว เพียงตบแป้งนิดทาลิปสติกหน่อย ก็เป็นอันว่าออกจากบ้านได้

พอเสร็จเรียบร้อยเธอก็หยิบลูกอมรสเผ็ดเข้าปากไปก้อนหนึ่ง ก่อนที่ตาจะสว่างอีกครั้ง จากนั้นก็ขับรถไปยังห้างสรรพสินค้าของตนเอง