ทะลุมิติมาเป็นแม่ที่ร้ายกาจของเจ้าหัวผักกาดทั้งสอง 80s

คุณหมอชญาณี

ภายในคลินิกเวชกรรมแห่งหนึ่งในย่านกลางเมือง แสงสว่างจากหลอดไฟนีออนสีขาวส่องสว่างทั่วทั้งบริเวณ พื้นกระเบื้องเงาวับสะท้อนแสงทำให้ดูสะอาดสะอ้าน พนักงานต้อนรับที่เคาน์เตอร์สวมยูนิฟอร์มตามแบบของคลินิก ใบหน้าของแต่ละคนยิ้มแย้มพร้อมให้บริการอย่างมืออาชีพ

คลินิกแห่งนี้ถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายด้วยสีขาวและสีเขียวอ่อน มีเก้าอี้เรียงรายไว้คอยบริการ ด้านหนึ่งของห้องมีโต๊ะวางนิตยสารสุขภาพและแผ่นพับข้อมูลเกี่ยวกับโรคต่าง ๆ เอาไว้

เครื่องปรับอากาศทำงานอย่างต่อเนื่อง สร้างความเย็นสบายภายในห้อง ในขณะที่เสียงลำโพงที่ติดตั้งไว้เปิดเพลงคลาสสิกเบา ๆ เพื่อผ่อนคลายความเครียดให้ผู้ที่มารอรับการรักษา

หลายคนกำลังนั่งรอคิวด้วยความสงบ บ้างก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือ บ้างก็นั่งดูโทรศัพท์มือถือ บ้างก็คุยกับคนที่มาด้วยแต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงรบกวนคนอื่นที่มาหาคุณหมอในวันนี้

ภาพที่เรียกความเอ็นดูให้ทุกคนมีรอยยิ้มคือภาพของเด็กชายตัวน้อยคนหนึ่งที่กำลังนั่งเล่นของเล่นพลาสติกสีสดใส

ที่ผู้ปกครองนำมาด้วย ขณะที่อีกมุมหนึ่งของห้องมีแม่ลูกกำลังพูดคุยกับพยาบาลที่กำลังเตรียมวัดความดันโลหิตให้

เด็กหญิงที่อยู่ในอ้อมแขนแม่กำลังเบะปากร้องไห้เพราะความกลัว แต่พอเด็กชายนำของเล่นไปแบ่งให้ และจับมือให้กำลังใจก็ยิ้มออกมาอย่างสดใส

ด้านในสุดของคลินิกมีประตูไม้ที่เขียนว่า ‘ห้องตรวจ’ ซึ่งติดป้ายคำว่า ‘ว่าง’ หรือ ‘ไม่ว่าง’ นั้น ขึ้นอยู่กับว่าด้านในมีคนไข้กำลังรับการรักษาอยู่หรือไม่

ทันทีที่ประตูเปิดออกก็มีผู้ป่วยรายหนึ่งเดินออกมาพร้อมใบหน้าที่ดูผ่อนคลาย โดยมีพยาบาลเดินตามออกมาเพื่อส่งต่อเอกสารการรักษาและให้คำแนะนำเพิ่มเติม

“เชิญคุณทิพวรรณรับยาค่ะ” พนักงานสาวเรียกชื่อคนไข้ที่เพิ่งออกมาจากห้องตรวจเมื่อสักครู่ให้มารับยาที่เคาน์เตอร์ด้านหน้า

คนไข้คนนี้ป่วยด้วยอาการไข้หวัดมาหลายวันแล้ว ทีแรกก็คิดว่าแค่กินยาแก้หวัดแล้วนอนพักก็คงจะหาย แต่เมื่อเวลาผ่านไปสามสี่วันแต่ยังไม่หายสักที จึงตัดสินใจมาหาหมอที่คลินิกเวชกรรมแห่งนี้

ส่วนสาเหตุที่เลือกมาคลินิกแทนที่จะเป็นโรงพยาบาลก็เพราะว่าสะดวกสบายกว่า และการตรวจรักษาก็เสร็จเร็วกว่าที่โรงพยาบาล อีกทั้งราคายังย่อมเยากว่าคลินิกอื่น

“เท่าไรคะ” คนไข้ถามหลังจากที่รับยามา

“หนึ่งพันสามร้อยบาทค่ะ” พนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์ตอบกลับอย่างสุภาพพร้อมยิ้มให้อย่างอบอุ่น

“สแกนจ่ายนะคะ” เมื่อรู้ราคาค่ายา คนไข้รายนี้จึงพูดพร้อมเปิดแอปพลิเคชันธนาคารในโทรศัพท์มือถือของตัวเอง แล้วสแกนคิวอาร์โค้ดที่ตั้งอยู่บนเคาน์เตอร์

หลังจากจ่ายเงินเสร็จแล้ว คนไข้ยิ้มออกมา ก่อนจะก็กลับไปพร้อมกับถุงยาในมือ ส่วนด้านในห้องตรวจนั้นยังมีการเรียกคนไข้เข้าไปตรวจตามคิวเรื่อย ๆ

คลินิกแห่งนี้มีคนไข้มารอรับการรักษาเยอะมาก เพราะว่าชื่อเสียงค่อนข้างดี ผู้คนถึงได้ให้ความไว้วางใจจนมีคนไข้มามากมาย บางครั้งถึงแม้จะเป็นเวลาปิดของคลินิกแล้ว แต่ว่าคนไข้ก็ยังไม่หมด จนหมอที่คลินิกต้องทำงานล่วงเวลาก็มี

คลินิกแห่งนี้มีหมออยู่ทั้งหมดสามคน หมอทักษอร หมอวิลาสิณี และหมอชญาณี หมอทั้งสามคนเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย พอเรียนจบก็แยกย้ายกันไปทำงาน หมอทักษอรกับหมอวิลาสิณีได้ทำงานอยู่ในโรงพยาบาลรัฐบาลแห่งหนึ่ง

หลังจากเลิกงานในตอนเย็น ก็จะเข้ามาที่คลินิกเพื่อมาตรวจคนไข้

ส่วนหมอชญาณีนั้นเป็นเจ้าของคลินิกแห่งนี้ อีกทั้งยังมีห้างสรรพสินค้าที่รับช่วงต่อจากพ่อมาด้วย ทำให้เธอต้องทำหน้าที่กิจการสองอย่างนี้ไปพร้อมกัน

ช่วงกลางวันหมอชญาณีจะเข้าไปทำงานที่ห้างสรรพสินค้าก่อน หลังจากนั้นค่อยเข้ามาที่คลินิกในตอนเย็น ส่วนใหญ่แล้ว

เธอจะทำงานด้านบริหารของคลินิก ไม่ค่อยได้ตรวจคนไข้ด้วยตัวเองสักเท่าไร คนที่ทำหน้าที่รักษาคนไข้จะเป็นหมอทักษอรกับหมอวิลาสิณีมากกว่า แต่ว่าวันนี้คนไข้เยอะมากจริง ๆ จนเธอต้องลงมาตรวจคนไข้ด้วยตนเอง

“คุณศักดาเชิญที่ห้องตรวจหมายเลขสามค่ะ” เสียงผู้ช่วยพยาบาลเอ่ยเรียกเพื่อที่จะส่งต่อไปยังหมอชญาณีที่รออยู่ภายในห้องตรวจ