ถูกหักหลัง 1.2

“แค่ก ๆ นายหญิง คุณรังแกคุณหนูซูซานเกินไปแล้ว ครั้งนี้ถึงขนาดบีบให้เธอต้องฆ่าตัวตาย แค่ก ๆ ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นคุณทำร้ายคุณหนูซูซานอีกต่อไป”

“ฌอน…นายทำอะไร! ฌอน!” ซูซานกระโดดลงจากระเบียงตรงไปที่ชายหนุ่มซึ่งนอนแผ่อยู่บนพื้น เนื่องจากโดนโซเฟียโจมตีกลับทำให้เขาโดนเข็มเปล่าทิ่มจนช็อกตายอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้เหลือเพียงโซเฟียและซูซานที่เผชิญหน้ากันอยู่ในห้อง โซเฟียได้แต่มองน้องสาวตัวเองด้วยสายตาสับสน เพราะทันทีที่ฌอนหมดลมหายใจ สีหน้าของซูซานก็เปลี่ยนไปในพริบตา

“ฮ่า ๆ ๆ ในที่สุดฉันก็แก้แค้นให้พ่อแม่ได้แล้ว เป็นแกนังโซเฟีย เพราะแกทำให้ฉันต้องสูญเสียครอบครัวไปทั้งหมด และตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของแก ทั้งสามี ครอบครัว ลูกน้อง แฟมิลีแห่งนี้ ทุกอย่างของแกเป็นของฉันแล้ว” เมื่อคิดว่าตนเองชนะพี่สาวที่เธอไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายเป็นพี่สาวเลยและคิดว่าตนเองได้ทุกอย่างแล้วก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“ซูซาน เธอ… เธอหลอกทุกคนมาตลอด แค่ก ๆ งั้นเหรอ”

“ไม่ต้องห่วงโซเฟียเธอจะตายอย่างช้า ๆ เพราะยาพิษที่ฌอนใช้กับเธอ ฉันและโรเบิร์ตเป็นคนเลือกมาเป็นของขวัญให้เธอกับมือ” หญิงสาวไม่ตอบคำถามแต่กลับพูดอย่างคนที่เหนือกว่า

“ซูซาน…นัง…”

มาเฟียสาวผู้เป็นอัจฉริยะ ในตอนนี้พ่ายแพ้ให้กับผู้หญิงหน้าไหว้หลังหลอกคนหนึ่งที่เธอเลี้ยงดูมาด้วยตัวเอง หนำซ้ำยังเข้าใจมาตลอดว่าเป็นคนในครอบครัวที่ต้องดูแลและปกป้อง แต่ตอนนี้อีกฝ่ายกลับฆ่าเธอและชิงทุกอย่างไป โซเฟียถึงกับพูดไม่ออก

แต่ยิ่งพูดไม่ออกมากขึ้นเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งและพบว่า… โลกหลังความตายไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดเลย

“พระเจ้า…นี่ฉันอยู่ที่ไหน… ในร่างของใครกัน ?”

คฤหาสน์หลังใหญ่ ในเมืองเซี่ยงไฮ้...

ก๊อก ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นแต่ไร้เสียงตอบรับ หญิงวัยกลางคนในชุดแม่บ้านก็เปิดประตูห้องเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารและออกไปหยิบกะละมังใส่น้ำเข้ามาในห้อง

“โถ หลานรัก ทำไมจู่ ๆ ถึงได้ไข้ขึ้นอีกแล้ว” หลังจากพูดจบหญิงวัยกลางคนก็บิดผ้าหมาด ๆ และเช็ดไปตามแขน ขาของหลานสาวเพื่อลดอุณหภูมิที่ร้อนจนน่ากลัว สายตามองหญิงสาวบนเตียงด้วยความเป็นห่วงและเป็นกังวล เพราะเวลานี้เธอเช็ดตัวให้เสร็จแล้วแต่หลานสาวร่างเล็กก็ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมาเสียที

“อาเหมย ป้าวางข้าวต้มไว้บนโต๊ะหัวเตียง มียาและน้ำด้วย ถ้าหลานตื่นมาก็ลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนนะจ๊ะ”

ผู้เป็นป้าพูดขึ้นมาเบา ๆ แม้จะไม่รู้ว่าหลานสาวจะรับรู้หรือไม่ก็ตาม เธอนั่งเฝ้าอยู่สักพักหนึ่งก็มีคนมาเคาะประตูเรียก จึงยอมตัดใจลุกขึ้นไปทำงานต่อ แม้ในใจจะเป็นห่วงหลานสาวมากเพียงใดก็ตามแต่ก็ไม่อาจละทิ้งหน้าที่ที่มีได้

โซเฟียรู้สึกตัวแต่เพราะความทรงจำที่หลั่งไหลเข้ามาในสมอง ทำให้เธอหนักหัวจนกระทั่งจะลืมตาตื่นขึ้นมาก็ยังทำไม่ได้

หญิงสาวพบว่าความทรงจำที่หลั่งไหลเข้ามามากมายนี้เป็นของใครบางคน ราวกับได้เห็นภาพยนตร์ที่ฉายเรื่องราวในชีวิตคนคนหนึ่งที่มีชื่อเหมือนกัน แต่กลับมีหน้าตาสีผิวไม่คล้ายตัวเธอเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังพบว่าช่วงเวลาที่เด็กสาวคนนี้ใช้ชีวิตอยู่ก็ยังแตกต่างออกไป

‘หลี่ซีเหมย’ เด็กสาววัยสิบเจ็ดปี กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่ยังเล็ก พวกท่านเสียชีวิตจากอุบัติเหตุภัยพิบัติระหว่างเดินทางขนย้ายหนีน้ำท่วม รถที่พวกท่านนั่งเพื่อขนย้ายออกจากเขตพื้นที่อันตรายกลับโดนดินถล่มทับจนมีคนเสียชีวิตมากมาย

เหตุการณ์ภัยพิบัติครั้งนั้นส่งผลให้หลี่ซีเหมยไร้ญาติขาดมิตรอย่างแท้จริง หญิงสาวถูกส่งออกมาก่อนพร้อมรถอีกคันหนึ่งที่บรรทุกกลุ่มเด็ก ๆ ทำให้ครอบครัวของเธอจึงเหลือเธอเพียงคนเดียวที่รอดมาได้

จากนั้นไม่นานหลี่ซีเหมยก็ได้คุณป้า ‘หลี่หง’ พี่สาวของพ่อรับมาเลี้ยงดูด้วยความรักเปรียบดั่งเป็นลูกสาวของตนเอง ด้วยตัวของผู้เป็นป้าไม่มีบุตรบวกกับสามีตายไปเมื่อหลายปีก่อน ทำให้หลงเหลือเพียงหลี่ซีเหมยที่เป็นญาติใกล้ชิดในสายเลือด

อีกทั้งหลี่หงฉางยังได้ขออนุญาตเจ้านายเรียบร้อยแล้ว เลยทำให้เด็กสาวในเวลานั้นถูกรับตัวมาอยู่ในบ้านหลังนี้ ซึ่งเจ้านายของป้าก็ได้อนุญาตแต่โดยดีและยังมีเงินเดือนให้เด็กสาวคนนี้ในฐานะสาวใช้อีกด้วย

เมื่อเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่นี้หลี่ซีเหมยก็เก็บตัวอย่างยิ่ง แม้ว่าป้าของเธอจะเป็นถึงหัวหน้าแม่บ้านของคฤหาสน์ แต่เด็กสาวก็ไม่ได้ใกล้ชิดกับใครอีกทั้งยังไม่ยอมเปิดใจให้ใครเข้าใกล้ยกเว้นแต่ป้าเพียงคนเดียวเท่านั้น

ตั้งแต่วันนั้นมาจนถึงตอนนี้ก็สองปีแล้วที่หลี่ซีเหมยคนนี้มาใช้ชีวิตอยู่ในเซี่ยงไฮ้ แต่ถึงอย่างนั้นด้วยความเป็นเด็กเก็บตัวเธอจึงไม่มีความกระตือรือร้นกับอะไรทั้งสิ้น นอกจากภาพเมืองในวันแรกที่มาถึงเมื่อสองปีก่อน จากนั้นเธอก็ไม่เคยออกไปนอกเขตคฤหาสน์อีกเลยแม้แต่ครั้งเดียว