ความสับสนของโซเฟีย 1.1

บทที่ 3 ความสับสนของโซเฟีย

ตอนนี้โซเฟียนึกว่าตนเองโดนจับไปทดลองอะไรสักอย่าง เพื่อปลูกถ่ายความทรงจำของบางคนซ้อนทับเข้ามาในสมอง หรือบางทีเธอเองอาจเป็นคนที่ถูกยัดเข้าไปในสมองของร่างนี้ก็ได้

แต่ไม่ว่าอย่างไร เมื่อลืมตาขึ้นได้ สิ่งแรกที่ทำก็คือสังเกตรอบห้องและมองหาอาวุธสำหรับป้องกันตัว และมันมีสิ่งของที่สำหรับใช้เป็นอาวุธอยู่ในห้องมากมาย มากเกินไปจนนึกสงสัยว่าหากเป็นการจับตัวเธอมาทดลองจริง ทำไมพวกเขาถึงได้ประมาทขนาดนี้

“พวกมันไม่น่าจะประมาทขนาดนี้นะ หรือเพราะไม่รู้ว่าสมองที่ขโมยมาเป็นของฉัน ?” หลี่ซีเหมยยังเป็นมาเฟียสาวอัจฉริยะ เธอวิเคราะห์ข้อมูลด้วยความรวดเร็ว… เสียที่ไหนกัน

ร่างบางขมวดคิ้วอย่างหนักใช้นิ้วบีบคลึงหัวด้วยความรำคาญใจ

“ทำไมสมองฉันถึงช้าลงแบบนี้ ปกติแล้วถ้าฉันนึกถึงค่าพาย ต้องคิดออกภายในเสี้ยววินาที หรือถ้าจะให้แม่นยำก็คือ 0.0000000012345 วินาที แต่ตอนนี้ฉันคิดออกภายใน…ภายในกี่วินาทีฉันก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำ นี่มันอะไรกัน!!”

มาเฟียสาวอย่างโซเฟียไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบากที่เข้าใจไม่ได้แบบนี้มาก่อน เธอพยายามจะลุกขึ้นแต่กลับรู้สึกเวียนหัวเหลือเกิน

เมื่อเหลือบไปมองเห็นชามข้าวต้มพร้อมทั้งยาในถาดบนโต๊ะหัวเตียงก็พลันนึกถึงเสียงอบอุ่นของ ‘หลี่หง’ ผู้เป็นป้าที่ดังขึ้นตอนที่เด็กสาวเจ้าของร่างยังไม่ลืมตาตื่น “นี่มันอะไรกัน เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่” หญิงสาวเวียนหัวอย่างมากจึงตัดสินใจนอนลงก่อน และใช้มือแตะหน้าผากวัดไข้ตนเองไปด้วย ก่อนจะพบว่าร่างกายนี้ร้อนผ่าวด้วยฤทธิ์ไข้ ไม่แน่ที่ความคิดช้าอาจเป็นเพราะเรื่องนี้ด้วยก็ได้

เมื่อคิดได้ดังนั้นโซเฟียก็ฝืนลุกขึ้นมากินข้าวในชามจนหมดเกลี้ยงแล้วสำรวจดูเม็ดยาที่ไม่ทันสมัยมากนัก แยกจากกลิ่นดูแล้วเป็นตัวยาแก้ปวดลดไข้ที่คนนิยมใช้ในยุค 70 และ ยุค 80 ซึ่งสอดคล้องกับความทรงจำที่ได้รับมา

หลังกินยาแล้วเธอก็นั่งพิงหัวเตียงอยู่สักพัก มองสำรวจไปรอบ ๆ ห้องพบว่าเครื่องเรือนเป็นแบบเก่า ฟูกที่นอนก็แข็งและค่อนข้างเก่า ผ้าห่มยังถูกซักแล้วซักอีกจนสีซีดแต่ก็นุ่มและกอดอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

โซเฟียเกิดความคิดคัดค้านขึ้นมาในใจ เธอไม่เคยมีสิ่งของที่โปรดปรานเป็นพิเศษมาก่อนเลย

ไม่มีรสอาหารที่ชื่นชอบเพราะกินเพื่อเป็นพลังงานให้ร่างกายเท่านั้น ไม่มีสีที่ชอบเนื่องจากรู้ดีว่าสีที่ตาเห็นไม่ได้เป็นอย่างที่คิด แล้วยังไม่มีสิ่งใดที่ชื่นชอบเลยตลอดชีวิต

ตอนนี้กลับรู้สึกชอบผ้าห่มผืนนี้ ราวกับมันกำลังเรียกร้อง ‘ห่มฉันสิ มุดตัวเข้ามานอน แล้วกอดฉันไว้เหมือนทุกคืนสิ’ มันทำให้โซเฟียสงสัยว่าการผสานสองสมองรวมกันมีปัญหาอะไรหรือเปล่า หรือนี่อาจจะเป็นผลข้างเคียงและมันทำให้เธอเกิดภาพหลอน และคิดไปเองใช่ไหม ?

“บ้าเอ๊ย! ฉันไม่ยอมทำตามที่แกหลอกหลอนให้ทำหรอกนะ ฉันรู้ว่านี่มันเป็นเพียงภาพหลอนจากการผสมผสานความทรงจำของฉันกับยัยหนูนี่” โซเฟียโวยวายออกมา

แต่ร่างนี้กลับไม่ทำตามที่เธอคิด มันกลับเลื้อยลงเรื่อย ๆ กระทั่งเข้าไปอยู่ในผ้าห่มแถมยังกอดผ้าห่มส่วนหนึ่งเอาไว้อีกด้วย ก่อนจะผล็อยหลับไปในที่สุด

หญิงสาวรู้สึกเหมือนหลี่หงเข้ามาในห้องและเช็ดตัวให้อีกครั้ง มีกลิ่นหอมกรุ่นของข้าวต้มเลยคิดว่านี่คงเป็นอาหารอีกมื้อหนึ่ง แต่ด้วยร่างกายที่ยังอ่อนเพลียเลยทำให้เธอก็ลืมตาตื่นขึ้นมาไม่ไหวและหลับลึกอย่างรวดเร็ว