ถึงฉันจะร้ายแต่ก็ไม่โง่ 1.1

บทที่ 3

ถึงฉันจะร้ายแต่ก็ไม่โง่

หลินซินเยว่คิดสงสัยอยู่อีกเรื่องหนึ่ง ไม่เข้าใจว่าในเมื่อให้เธอมาอยู่ที่นี่แล้ว ทำไมไม่มีมิติหรือช่องว่างเหมือนนางเอกนิยายคนอื่นที่เธอเคยอ่านมาล่ะ

“นั่นมันในนิยาย เธอจะคิดแบบนั้นได้ยังไง”

หญิงสาวคิดไปคิดมาแล้วก็พูดอย่างยอมจำนน ก่อนจะรีบส่ายศีรษะทันทีเพื่อสลัดความคิดไร้สาระให้พ้นจากหัว จากนั้นจึงเดินไปหยิบข้าวสารเพื่อมาหุงไว้ให้สามี

แม้ว่าหมู่บ้านนี้จะมีไฟฟ้าใช้แล้วก็ตาม แต่หลายครัวเรือนยังคงมีความเป็นอยู่เหมือนเดิม อีกทั้งไฟฟ้าในหมู่บ้านนี้ยังติด ๆ ดับ ๆ ไม่เสถียรเหมือนในเมือง บ้านหลังนี้แม้จะมีดวงไฟ

แต่เครื่องใช้ไฟฟ้ายังคงราคาแพง ดังนั้นการหุงข้าวจึงยังคงเป็นแบบดั้งเดิม

“เห้อ... หม้อหุงข้าวก็ไม่มี ต้องก่อเตาไฟและหุงแบบโบราณจริง ๆ เหรอเนี่ย ดีนะที่ฉันเคยเข้าค่ายลูกเสือมาก่อน”

หญิงสาวบ่นออกมาเล็กน้อย แล้วลงมือก่อไฟเตาถ่านก่อนเป็นสิ่งแรก ซึ่งเธอก็ทำได้อย่างคล่องแคล่วเพราะเรียนวิชาลูกเสือมาอย่างไรล่ะ

ระหว่างที่รอให้ข้าวสุกอยู่นั้น หลินซินเยว่ก็สำรวจครัวต่อ แม้ปากจะบอกว่าอยากกินต้มปลา แต่เมื่อในบ้านมีแค่แตงกวานิดหน่อยกับไข่เกือบสิบใบ จึงตั้งใจว่าจะผัดแตงกวาใส่ไข่สักหน่อย

แต่ปากก็บ่นไปด้วย

“ถึงไม่ได้กินปลา แต่ถ้าหากมีปลากระป๋องก็คงดี จะได้ยำปลากระป๋องไปด้วย แต่ว่าที่นี่มีตะไคร้ด้วยเหรอ เห้อ... ถ้ามีแบบครบชุดก็คงจะดี แล้วจะได้ทำต้มยำปลากระป๋องซะด้วยเลย”

แม้จะพูดไปแบบนั้น แต่หญิงสาวก็ลงมือหั่นแตงกวาอยู่ดีเพราะสิ่งที่เธอคิดถึงนั้นมันไม่มีในตอนนี้ หลังจากหั่นแตงกวาเสร็จแล้ว เธอก็ก่อเตาไฟอีกเตาก่อนจะตั้งกระทะเพื่อลงมือทำอาหารมื้อนี้ด้วยท่าทางอารมณ์ดี

ส่วนทางด้านโม่กวนหยาง

หลังจากออกมาจากบ้าน ชายหนุ่มก็ตรงดิ่งไปที่ลำธารเพื่อจะวางที่ดักปลา เขาหวังว่าวันนี้จะได้ปลากลับบ้านไปสักสอง

สามตัว นั่นเพราะว่าภรรยาของเขาอยากกินอย่างไรล่ะ

“วันนี้ซินเยว่อยากกินปลา อย่างน้อยฉันจะต้องหาให้มากสักหน่อย เธอจะได้กินอิ่ม” ชายหนุ่มพูดกับตัวเองจบ ก็วางที่ดักปลาสองสามอัน พอเสร็จแล้วก็เดินออกจากตรงนี้

ก่อนจะขึ้นเขาเหมือนทุกครั้งที่ว่างหรือว่าเลิกงาน

เพื่อต้องการหาสัตว์ป่าไปทำอาหารให้ภรรยากิน

แต่ขณะนั้นเอง ชายหนุ่มกลับต้องพบกับเรื่องยุ่งยากใจ

เมื่อลูกสาวบ้านตู้ ตู้หลินเซียน เดินมายืนดักหน้าเขาไว้

“หลีกไป ผมรีบไปทำธุระ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้าก็ติดจะเย็นชาเล็กน้อย

“พี่จะไปหาสัตว์ป่าบนเขามาทำอาหารให้มันล่ะสิ เมื่อไรพี่จะเลิกและหย่าขาดกับนังนั่นเสียที” เมื่อเห็นท่าทางของชายที่เธอหมายปองแบบนั้น ก็พูดออกมาอย่างฉุนเฉียวและไม่พอใจ เธอรู้สึกไม่พอใจมากที่หลินซินเยว่รอดตายในวันนี้

“ผมไปหาอาหารมาให้ภรรยาแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย อีกอย่างทำไมผมต้องหย่าด้วยล่ะ นี่มันเรื่องส่วนตัวของผม คุณเป็นคนนอกอย่ายื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องในครอบครัวผมจะดีกว่า”

ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเช่นเคย เขาไม่คิดอยากจะพูดคุยกับหญิงสาวตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ต้องพูดออกไปให้ชัดเจนเพราะไม่อย่างนั้นเธอจะเข้าใจผิดได้

จากนั้นจึงเดินเบี่ยงออกมาเพื่อจะขึ้นเขาตามที่ตั้งใจไว้

แต่กลับโดนอีกฝ่ายคว้าแขนไว้ เลยทำให้ชายหนุ่มที่มีการตอบสนองไวอยู่แล้ว สลัดแขนออกอย่างแรงตามสัญชาตญาณ

จนทำให้ตู้หลินเซียนล้มลงไปกองกับพื้น

“นี่พี่กล้าทำร้ายฉันเหรอ เป็นผู้ชายภาษาอะไรถึงทำร้ายผู้หญิงแบบนี้” ตู้หลินเซียนตวาดใส่ชายหนุ่มอย่างเกรี้ยวกราด

ต่อให้เธอชอบอีกฝ่ายแค่ไหน แต่เมื่อโมโหเธอก็เผลอพูดไม่ดีออกไปเหมือนกัน

“ผมไม่ได้ตั้งใจทำร้ายคุณ นั่นเป็นเพราะผมไม่ชอบแตะต้องผู้หญิงคนอื่น และไม่ชอบให้ผู้หญิงคนอื่นนอกจากภรรยามาแตะต้องผม แล้วอีกอย่างเวลานี้ผมแต่งงานแล้ว ไม่เหมาะที่จะอยู่สองต่อสองกับคุณ ขอตัวก่อนนะ”

พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกมา โดยไม่คิดจะกลับไปมองว่าเธอคนนั้นจะเป็นอย่างไร นั่นเพราะว่าต่อให้เวลานี้เขาคิดกับ

หลินซินเยว่ไม่ต่างจากน้องสาวคนหนึ่ง แต่เมื่อแต่งงานกับเธอแล้ว เขาก็ไม่อยากให้เธอเสียใจ เขาพยายามหลีกเลี่ยงไม่ให้มีข่าวลือเรื่องผู้หญิงมาให้เธอไม่สบายใจ

ตู้หลินเซียนได้แต่นั่งกำมือแน่นเพราะความขัดใจ

เพราะไม่ว่าจะทำอย่างไร เธอก็ไม่เคยได้รับแม้กระทั่งสายตาอ่อนโยน จากชายที่ชื่อโม่กวนหยางเลยสักครั้งเดียว และไม่ว่า

จะยั่วยวนสักแค่ไหน เธอก็ไม่ได้รับอะไรที่จะบ่งบอกว่าเขามีสายตามองเธอกลับมาเลยสักครั้ง

“ หึ น่าโมโหชะมัด คอยดูเถอะฉันจะไปจัดการกับแกเอง นังซินเยว่!” พอไม่ได้ดั่งใจตู้หลินเซียนก็พูดออกมาอย่างโมโห ก่อนจะรีบไปหาเรื่องหลินซินเยว่ที่บ้านอย่างไม่สนใจอะไรอีกแล้ว