บทที่4

ยิ่งช่วงที่หญิงสาวสูญเสียอาม่าแท้ๆ ตอนเรียนมัธยมปลาย ก็ได้อาม่าแม๊ะ หรืออาม่าแท้ๆ ของนันท์คอยดูแล

หล่อนจึงเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนรักดี นอกจากความรักที่นิมีให้นันท์แล้ว ส่วนหนึ่งที่เพื่อนรักยอมทนแม่ผัวใจร้าย ก็มาจากตอนที่อาม่าแม๊แข็งแรงเคยดูแลเธอดีมาก

“นิ”

“ฮึก..ฉันโอเคแก..ฉันแค่ห่วงอาม่า แล้ว..ฉันก็กลัวด้วยแก..” เพื่อนหน้าหมวยพูดพร้อมกับซับน้ำตาปอยๆ และดูเหมือนยัยอุ่นจะพอเข้าใจความรู้สึกดี

เพราะตัวเธอก็เคยผ่านการโดนผัวทิ้งไปอยู่กับเมียน้อย มือเล็กเช็ดน้ำตาเพื่อนรักอย่างเห็นใจ

“นิ..แกฟังฉันนะ..มันจะยากแค่ช่วงแรกๆ ที่ต้องตัดใจ แต่..ถ้าแกผ่านมันไปได้..ชีวิตหลังจากนี้จะเบาขึ้นเยอะเลย”

"ฮึก..จริงเหรออุ่น" คนหน้าหมวยย้อนถามเสียงเศร้า

"แน่ดิ..แกอย่าลืม ฉันเคยผ่านมาก่อน"

"...."

"มันจะหนักแค่ตอนแรก..ตอนที่แกยังยึดติดอยู่กับความเคยชินเดิมๆ"

"...."

"มันก็แค่ความเคยชินว่ะแก"

"..."

“อีกอย่างแกยังโชคดีกว่าฉันนะนิ ที่แกยังไม่มีลูกกับผัว..แกรู้ไหมตั้งแต่ฉันหย่า..ทุกวันชีวิตโคตรจะเหนื่อยเลย ไหนจะค่ายา..ค่าหมอ..ค่ากิน..ค่าเทอม..รายจ่ายเยอะไปหมด” คำปลอบของคนเป็นเพื่อน ส่งผลให้นิรมนหลุดยิ้มได้บ้าง

ด้วยเห็นยัยอุ่นบ่นแบบนี้ตลอด แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่เพื่อนรักทุ่มให้ลูกล้วนแต่เป็นของดี อะไรที่ทำให้ลูกได้ยัยอุ่นขวนขวายให้ทุกอย่าง

“แต่..ถ้าให้ฉันเลือกได้..ฉันก็อยากมีลูกนะแก ฮึก..อย่างน้อยเวลานี้ ฉันคงไม่เคว้งขนาดนี้”

“โถ่ ยัยนิ..มาๆ มากอดกัน” คนเป็นเพื่อนอ้าแขนกว้าง ร่างเล็กถลาซบปล่อยโฮ

“ร้องเลยแก ร้องเยอะๆ ระบายความเศร้าให้หมด แล้วค่อยกลับมาเป็นนิรมนผู้สดใส”

“ฮึก..ฉันจะกลับมายิ้มได้ไหมแก” เสียงหวานตั้งคำถามขึ้น ราวกับว่าความทุกข์ที่เผชิญอยู่จะไม่มีวันหายไป

“มีดิ แกจะได้กลับมายิ้ม..แกจะมีความสุข และวันหนึ่งแกจะเจอผู้ชายดีๆ ผู้ชายที่รักแก..เห็นคุณค่าในตัวแก”

“หึ ฉันไม่อยากมีผัวแล้วแก”

“อือ แล้วใครบ่นอยากมีลูก” เจ้าของห้องตั้งคำถาม เพราะยัยเพื่อนบ่นทุกครั้งที่เห็นหน้าว่าอยากมีลูก

แน่ละ นิรมนรักเด็กมากขนาดตอนเรียนมหาวิทยาลัยยังเลือกเรียนครู สาขาวิชาการศึกษาปฐมวัย

“ลูกนะอยากมี..แต่ฉันไม่อยากมีผัว!!”

“จ้าๆ ลูกคนเดียวคงทำเองได้หรอกนะ”

“ก็..ฉันกะว่า..หลังหย่า..ฉันจะลองหาผู้ชายวันไนต์ดูสักคน” นิรมนอ้อมแอ้มตอบ คำพูดที่โดนอีผัวเส็งเคร็งตราหน้าว่าเป็นแม่ไก่ที่ออกลูกไม่ได้ยังติดอยู่ในหูไม่คลาย

“แค่กๆ ยัยบ้าพูดอะไรก็ไม่รู้”

“ฉัน..พูดจริงนะอุ่น”

“เออๆ แล้วแต่แกก็แล้วกัน ว่าแต่วันหย่าจะให้ฉันไปเป็นเพื่อนด้วยไหม”

“อืม เธอต้องไปเป็นเพื่อนฉันนะ”

“ได้เลย แต่..” เจ้าของห้องผมสั้นหรี่ตามอง ก่อนจะส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้

วันหย่า

หน้าสำนักงานเขต XX

ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาว กับกางเกงขายาวสีดำกำลังยืนกอดอกรอภรรยาที่กำลังมีสถานะ 'อดีต' อย่างหงุดหงิดใจ ด้วยไม่อยากรอ ทั้งที่ยังเหลือเวลาเกือบสิบห้านาทีกว่าจะถึงเวลานัด และอารมณ์ขุ่นมัวของนายแพทย์อนันท์ส่วนหนึ่งมาจากการที่บ้านเขากำลังลุกเป็นไฟ

สาเหตุนะรึ? ก็มาจากที่เจ้าหล่อนเอะอะโวยวายทะเลาะกับม้า จนอาม่าสงสัย..กอปรการที่ไม่เห็นหน้าหลานสะใภ้มาหลายวัน สุดท้ายความเลยแตกว่าเขากำลังหย่ากับเมีย มันคงไม่อะไรถ้าพี่สะใภ้ไม่ปากโป้งไปบอกอาม่าว่าเขาทำผู้หญิงอื่นท้อง แถมผู้หญิงที่ว่าก็เป็นนางพยาบาลที่อยู่โรงพยาบาลเดียวกัน

‘อานันท์ ลื้อทำแบบนี้กับอานิได้ยังไง!!!’

‘…..’

‘ลื้อมัน…วันหนึ่งลื้อจะเสียใจที่ทิ้งผู้หญิงดีๆ แบบอานิ’

หึ เขานี่นะ จะเสียใจกับผู้หญิงไม่ได้เรื่องคนนั้น?

เอาแค่ตอนนี้เขาหวังเพียงเจ้าหล่อนจะยอมหย่าง่ายๆ ไม่ใช่เล่นแง่..จนต้องเลื่อนการหย่าออกไป!!

..