ทะลุมิติมาเป็นมารดาตัวร้ายที่จะกลายเป็นบุรุษเส็งเคร็ง

ร้านอาหารกึ่งคาเฟ่ใจกลางเมืองหลวง

ภายในร้านถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวเรียบง่าย ตำแหน่งที่ตั้งไม่ไกลจากโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง

ด้านนอกฟ้าเริ่มมืด..นาฬิกาเจ้าคุณปู่ที่ถือเป็นเฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่งในร้านตีบอกเวลาสองทุ่ม อาจเพราะตัวร้านเป็นกึ่งคาเฟ่..เวลานี้คนจึงค่อนข้างน้อย

ในมุมหนึ่งของร้านหญิงสาววัยสามสิบกลางๆ กำลังนั่งรอสามีอย่างใจจดใจจ่อ บนโต๊ะมีกล่องของขวัญขนาดเล็กถูกห่อด้วยกระดาษสีเงินเรียบหรูดูแพงตามความชอบของนายแพทย์หนุ่มวางอยู่

วันนี้เป็นวันครบรอบสิบปีของการแต่งงาน..นิรมนจึงตื่นเต้นเป็นพิเศษ นานเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วที่หล่อนแทบไม่เห็นหน้าสามี

ดวงตาสองชั้นหลบในเหลือบมองไปที่ประตูร้านเป็นระยะ ก่อนจะเสมองโทรศัพท์มือถือเผื่อเขาจะส่งข้อความมาหาแล้วหล่อนไม่รู้ตัว

แน่ละ คนเป็นเมียหมออย่างหล่อนย่อมเข้าใจดี บางทีเวลาที่มีก็ไม่แน่ไม่นอน ยิ่งสามีถือว่าเป็นดาวรุ่งของวงการแพทย์ ทางโรงพยาบาลจึงให้รับเคสสำคัญมากเป็นพิเศษ เพื่ออนาคตของครอบครัวหล่อนย่อมเข้าใจ

ทว่าการปล่อยให้หล่อนรอเกือบสองชั่วโมง..ในวันครบรอบแต่งงานมันก็เป็นระยะเวลานานมากเกินไปไหม?

ความรู้สึกน้อยใจผุดขึ้นไม่หยุด ก่อนที่หญิงสาวจะพยายามกดมันลงไป มือสากที่ผ่านการทำงานหนัก..หยุดวนเวียนอยู่บนหน้าจอมือถือ ระหว่างที่กำลังลังเลว่าจะส่งข้อความตามตัว หรือโทรหาเขาอีกสักรอบดี

สามีแสนดีในเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบเนี้ยบไปทั้งตัวก็เดินเข้ามาก่อน นิรมนส่งยิ้มไปให้เขาด้วยความดีใจ

นายแพทย์อนันท์ ติวกรณ์ หรือศัลย์แพทย์ที่กำลังมาแรงในแวดวงการแพทย์ก็เดินเข้ามา ดวงตาชั้นเดียวเฉียงขึ้นภายใต้แว่นมองมาที่ภรรยาที่แต่งงานกันมาเกินสิบปีด้วยสีหน้าระอาใจเล็กน้อย

ยังดีเจ้าหล่อนยังพอแต่งหน้าให้มีสีสันอยู่บ้าง ส่วนผมดำยาวที่ปกติมัดรวบง่ายๆ บัดนี้ถูกไดร์ตรงดูน่ามองขึ้น ต่างจากสภาพยายแก่เฉกเช่นทุกวัน

“นันท์มาแล้ว กินอะไรหรือยังคะ” ภรรยาหน้าจืดถามเขา ในขณะที่มือน้อยกวักเรียกบริกรหย่อย ๆ บอกตามตรงหล่อนโคตรหิวเลย แต่จะให้กินข้าวคนเดียวในวันครบรอบแต่งงานก็ยังไงอยู่ ดังนั้นคนตัวเล็กจึงยอมหิ้วท้องรอสามี ทว่าชายหนุ่มวัยเดียวกันกับตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“อืม ผมกินมาแล้ว”

“เอ่อ..นันท์ลืมไปหรือเปล่าคะ วันนี้..วันอะไร” เสียงหวานทวงถาม สีหน้าเต็มไปด้วยความน้อยใจ ก่อนที่ดวงตาสองชั้นหลบในจะหลุบมองบนโต๊ะที่มีเพียงแก้วน้ำเปล่าที่น้ำแข็งละลายหมดแล้ว กับกล่องของขวัญที่ตั้งใจจะมอบให้เนื่องจากวันครบรอบแต่งงาน

“ถ้าคุณยังไม่ได้กินอะไรมา..ก็สั่งซิ” เขาเลี่ยงบาลี อะไรบางอย่างในตัวสามีบ่งบอกว่ามีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไป ก่อนที่หญิงสาวจะสะดุดกับนิ้วนางข้างซ้าย.. แหวนแต่งงานที่ทำจากทองคำเกลี้ยงๆ หายไปจากมือใหญ่เสียแล้ว

ใจดวงน้อยกระตุกวูบ..สัญชาตญาณลูกผู้หญิงกำลังเตือนว่าสิ่งที่คิดกำลังเกิดขึ้นจริง

“แหวน…หายไปไหนคะ” เสียงคนตัวเล็กถามตะกุกตะกัก ทั้งภาวนาในใจว่าเขาคงลืมไว้ตอนล้างมือ แต่คำตอบที่ได้กลับเล่นเอาตัวชา

“นิ…เราหย่ากันเถอะ”