บทที่ 2

ส่วนตอนเย็นมาก็เป็นหล่อนที่หาข้าวหาปลาให้คนในบ้านกิน คนที่ดูแลอาบน้ำให้คนแก่ติดเตียงก็หล่อนอีก

เพียงแต่ในอดีตนั้นหล่อนไม่เคยคิดจะเสียใจ คิดเพียงแค่ได้แบ่งเบาภาระของสามีได้เพียงสักนิดก็ยังดี

“ฮึก..นี่คือผลตอบแทนที่นิสู้อดทนทำเพื่อครอบครัวของคุณเหรอคะ?"

"...."

"นิถามทำไมคุณไม่ตอบ?"คนตัวเล็กขู่ตะคอกตามแรงอารมณ์ จนบริกรที่อยู่ตรงนั้นถึงกลับสะดุ้ง คุณหมอหนุ่มผู้เป็นลูกค้าประจำที่ร้านแห่งนี้ถึงกับหน้าแดงด้วยความอับอาย

"นิ เบาๆ ซิ ทำไมต้องพูดเสียงดังด้วย” เขาตำหนิ

ใช่ซิ คนมันไม่รักกันแล้ว..หล่อนทำอะไรก็ผิดไปซะทุกอย่าง

“คุณอายเหรอคะ คุณนันท์”

“ผม..ทำไมผมต้องอายด้วยล่ะ” ไอ้คนไม่สำนึกผิด..ยังคงปากดี

“นิ..ไม่รู้หรอกนะ ว่าทำไมอยู่ๆ คุณมาขอนิหย่า”

“….”

“ฮึก..คุณอาจจะเครียดเรื่องงาน หรือมีอะไรไม่สบายใจที่ไม่ได้เล่าให้นิฟัง..นิจะพยายามเข้าใจนันท์นะ” คนตัวเล็กพยายามรวบรวมสติ แม้ภายในจะแตกสลายแค่ไหนก็ตาม

“นิ..คุณไม่ต้องพยายามแล้วล่ะ”

“…”

“เพราะยังไงผมก็จะหย่า”

“ฮึก..ทำไมคะนิไม่เข้าใจ”

“….”

“นิถามจริงๆ เถอะ นันท์ยังรักนิอยู่ไหม” เสียงหวานแหบแห้ง แม้ในใจลึกๆ จะพอรู้คำตอบ ด้วยช่วงหลังๆ เขาแทบไม่กลับบ้าน ถ้าเขารักเขาคงไม่นอนที่หอพักโรงพยาบาลแทบทุกวัน และคำตอบที่ผู้ชายเส็งเคร็งให้ก็ไม่ต่างจากที่หล่อนคิด

“ผมขอโทษนะนิ ผมไม่ได้รักคุณแล้ว”

“ฮึก…คุณพูดคำนี้…ง่ายจังนะคะ” สิ้นคำหญิงสาววัยกลางคนถึงกลับปล่อยโฮ อวัยวะด้านซ้ายบีบรัดรุนแรง เจ็บปวดเจียนตายเป็นยังไงหล่อนก็พึ่งจะเคยรู้

“ถ้า..นิไม่หย่า”

“ไม่ได้ เพราะผมทำผู้หญิงอื่นท้อง!!”

พูดจบคุณหมอหนุ่มก็ลุกขึ้นยืนทิ้งภรรยาไว้กับความทรงจำแย่ๆ ในวันครบรอบแต่งงานปีที่สิบ

นิรมนนั่งแท็กซี่กลับร้านด้วยหัวใจกลัดหนอง นัยน์ตาคู่สวยแดงช้ำผลจากการร้องไห้มาตลอดทาง

ตอนที่ลงจากรถมาถึงตึกแถวสี่ชั้นสองคูหา หล่อนแทบจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ เพราะในหัวมีแต่คำถามตลอดสิบปีที่แต่งงานกันมา กับเวลาอีกสิบปีที่คบกันในฐานะแฟน

หล่อนทำอะไรผิด?

ความสัมพันธ์ของเรามันเริ่มจืดจางไปตอนไหน?

“ดึกดื่นขนาดนี้ไปไหนมาห๊ะ อานิ..อั๊วโทรหาก็ไม่รับ” เสียงแม่สามีวัยหกสิบกว่ากล่าวเสียงขุ่น ประกอบกับเสียงนาฬิกาประจำบ้านตีบอกเวลาสี่ทุ่ม ลูกสะใภ้ผู้กำลังโดนสามีขอหย่าได้แต่จ้องตาเขม่น

“อาม่ารอลื้อจนหลับไปแล้ว..ลื้อนี่มันใช้ไม่ได้ อั้วจะฟ้องอานันท์..นี่อานิ อั้วคุยกับลื้ออยู่ลื้อจะมาเดินหนีอั้วแบบนี้ไม่ได้นะ!!”

เสียงแม่ผัวเชื้อสายจีนโวยวายตามหลัง แต่ไหนเลยที่หล่อนจะมีอารมณ์ทนต่อถ้อยคำบั่นทอนจิตใจ

ยิ่งความรักที่เป็นหลักค้ำจุนให้ต้อง ‘ทน’ จบสิ้นไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว

“อั้วบอกอานันท์แล้ว..ว่าอย่าแต่งกับลื้อ อีคนไม่มีพ่อแม่สั่งสอนจะไปรู้เรื่องรู้ราวได้ยังไง”

“ม๊า ฮึก...เมื่อกี้ม๊าว่าอะไรนะ?” คนตัวเล็กหันมามองด้วยสายตาเจ็บปวด

“หึ ทำไมก็อั้วพูดความจริง ลูกกำพร้าอย่างลื้อก็เป็นได้แค่เกาะผู้ชายกิน สู้หนูบัวก็ไม่ได้” ลอยหน้าลอยตาตอบ เพียงแต่คำว่า ‘หนูบัว’ ดันสะดุดหูคนที่กำลังโดนผัวขอหย่า สัญชาตญาณหญิงบอกว่านังผู้หญิงคนนี้ อาจเป็น ‘นังชู้’ ที่ผัวเส็งเคร็งไปทำเขาท้อง

“หนูบัว? ม๊าหมายถึงใคร”

“ก็..” หญิงวัยหกสิบกว่าอ้ำๆ อึ้งๆ เริ่มรู้ตัวว่าตนพลาดไป สีหน้าแววตาของแม่สามีไม่ต่างจากคำตอบ

นิรมนถึงกลับปล่อยโฮลั่นบ้าน เรียกให้ป๊าผู้ตามหาเมียไม่เจอลงมาจากชั้นบน สภาพที่ท่านเห็นคือลูกสะใภ้คนเล็กกำลังตีอกชนหัวกรีดร้อง

“อานิ ลื้อเป็นอะไร..ใจเย็นๆ ค่อยพูดค่อยจา” เสียงเมตตายังคงพยายามปลอบ แต่คนที่ใจสลายกลับฟังไม่เข้าหัวแม้แต่น้อย

ทุกสิ่งทุกอย่างที่หล่อนทุ่มเทให้ครอบครัวนี้ แทบไม่มีความหมายอะไรเลย