ตอนที่9 หลิวชิงเหอตื่นสาย

รุ่งเช้าของอีกวัน ทุกคนคิดว่าหลิวชิงเหอตื่นสายกว่าปกติ แน่นอนว่าคนอย่างป้าสะใภ้ใหญ่ คงไม่ปล่อยโอกาสแบบนี้ ในการเอ่ยถึงหลิวชิงเหอ ในทางที่แย่ๆ อย่างแน่นอน

"จนถึงตอนนี้ เสี่ยวชิงเหอก็ยังไม่ตื่นอีกอย่างนั้นหรือ น้องสะใภ้รองเธอสอนลูกสาวมาอย่างไรกันถึงเป็นแบบนี้ มีลูกชายไม่ได้ยังไม่น่าเกลียดเท่ากับเลี้ยงลูกผู้หญิงได้อย่างน่าผิดหวังขนาดนี้เลยนะ"

เหมยฮัวเริ่มมองหน้าพี่สะใภ้ใหญ่อย่างไม่สบายใจเท่าไหร่นัก คำพูดแบบนั้น มันจะทำให้คนอื่นๆ ในบ้านมองเสี่ยวชิงเหอในทางที่ไม่ดีหนักเข้าไปอีก แม้แต่แม่สามีเองก็มีสีหน้าที่ไม่ดีมากเท่าไหร่ หลังจากที่ได้ยินพี่สะใภ้ใหญ่พูดขึ้นมาแบบนั้น

ทว่าหลิวชิงเหอออกจากบ้านไปตั้งแต่ท้องฟ้าไม่สว่างแล้ว วันนี้เธอคิดว่าจะไปขายกิ๊บหน้าโรงงานทอผ้าในช่วงเช้า เธอเอาสินค้ามาขายก่อนกำหนด มันมีอย่างจำกัดแค่หนึ่งร้อยชิ้นเท่านั้น เมื่อผู้คนเริ่มทยอยกันมาทำงาน รู้สึกดีใจที่เห็นเด็กสาวที่เคยมาขายกิ๊บ อีกครั้ง สินค้าถูกรุมซื้อและหมดอย่างรวดเร็ว เล่นเอาคนที่มาทำงานสาย แทบจะแย่งซื้อไม่ทันทีเดียว

เธอไม่รู้เลยว่า ตอนนี้คนในบ้านหลิว ต่างมองเธอเป็นเด็กหญิงที่มีนิสัยเกียจคร้านและเอาแต่ใจตัวเองอย่างถึงที่สุด หลังจากขายสินค้าหมดไม่นาน ก็เจอกับพ่อและแม่ที่เดินทางมาทำงานพอดี ทั้งคู่มีสีหน้าประหลาดใจเป็นอย่างมาก เพราะในตอนแรกคิดว่าลูกสาวยังนอนหลับอยู่ในห้อง

ทั้งที่คนในบ้านรวมถึงย่าของลูก ก็ต่อว่าหลิวชิงเหอไปแล้ว ว่าคงจะมีการอบรมกันอีกครั้งในเรื่องนี้ แต่หลังจากที่เห็นแล้วว่า สิ่งที่ทุกคนเข้าใจไปนั้นมันไม่ใช่เรื่องที่เป็นจริงเลยสักนิด ตอนนี้ ทั้งพ่อและแม่ต่างจะช่วยลูกสาวอย่างสุดกำลัง หากว่าวันนี้แม่หลิวจะต่อว่าลูกสาวของพวกเขา

"เสี่ยวชิงเหอ ลูกออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน"

"ขอโทษที่ไม่ได้บอกแม่นะคะ หนูแค่จะเอาสินค้ามาทยอยขายก่อน เลยรีบออกมาตั้งแต่ท้องฟ้าไม่สว่าง นี่ก็ขายหมดแล้วค่ะ หนูคิดว่าหนูจะกลับบ้านแล้วล่ะ"

ทั้งพ่อและแม่ต่างลงความเห็นกันว่า ลูกสาวควรเร่งหาที่พักได้แล้ว หากคิดที่จะย้ายออกไปจากบ้านหลิว ไม่อย่างนั้นแล้ว ทั้งพี่สะใภ้และน้องสามของสามี คงก่อความวุ่นวายให้เสี่ยวชิงเหอไม่จบสิ้นแน่ๆ

"เสี่ยวชิงเหอ เมื่อเช้าที่บ้านหลิวเกิดปัญหาขึ้นเล็กน้อย เรื่องของลูก ป้าสะใภ้คิดว่าลูกตื่นสาย และคุณย่าเองก็เตรียมจะคิดบัญชีกับลูกเหมือนกัน อย่าคิดว่าแม่ขับไสลูกเลยนะ หากลูกคิดที่จะหาอพาร์ทเม้นท์จริงๆ แล้วล่ะก็ ตอนนี้ลูกน่าจะเตรียมหาที่พักได้แล้ว"

แม้ว่าในความคิดของหลิวชิงเหอ อยากจะให้พ่อแม่แยกบ้านออกมาจากบ้านหลิวเช่นกัน แต่ทว่าคิดไปถึงใบหน้าเสแสร้งของพี่สาวแล้วล่ะก็ เธอเลือกที่จะลอยตัวเหนือปัญหาคนเดียวเอาเสียจะดีกว่า

"ป้าสะใภ้ใหญ่พูดแบบนั้นเลยหรือคะ"

แม่พยักหน้า ก่อนที่จะต้องรีบไปตอกบัตรเข้างานแล้ว คงไม่มีมีเวลาที่จะยืนพูดคุยกับลูกมากนัก

ตงซานบังเอิญนั่งรถผ่านไปทางเส้นทางโรงงานทอผ้าพอดี ใบหน้าที่ดูเหมือนจะง่วงนอน พลางขยับแว่นเล็กน้อย เมื่อเห็นร่างที่คุ้นตากำลังก้มเก็บแผงร้านค้าของเธอ

"จอดรถ"

เสียงเย็นสั่งลูกน้องอย่างไม่มีเหตุผล ก่อนที่จะเปิดประตูรถและเดินตรงไปที่เสี่ยวชิงเหอ วันนี้เสี่ยวชิงเหออยู่ในชุดกางเกงสามส่วน เสื้อยืดเรียบง่าย และทรงผมหางม้าง่ายๆ ติดกิ๊บติผมน่ารักๆ ทว่ากลิ่นตัวเธอก็ยังมีกลิ่นน้ำหอมที่เขาเลือกเอาไว้ให้ก่อนหน้านี้อยู่จางๆ

"ขายหมดแล้วหรือครับ"

เสียงพูดเย็บเหยียบของอีกฝ่าย ทำให้หลิวชิงเหอสะดุ้งตัวโยน ก่อนที่จะหันมาเห็นว่าเป็นตงซาน ตัวร้ายที่เธอหมายปองเอาไว้ตั้งแต่ทะลุมิติเข้ามาในนิยายเรื่องนี้

"ใช่ค่ะขายหมดแล้ว ว่าแต่คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันขายของ ไม่ใช่ว่าคุณส่งคนมาติดตามฉันอยู่หรอกนะคะ ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันเองก็อดที่จะหลงตัวเองไม่ได้"

เธอก็แกล้งพูดทีเล่นทีจริงไปอย่างนั้น ผู้ชายคนนี้จะส่งคนมาติดตามเธอไปทำไมกัน ในเมื่อเธอไม่ใช่หลิวเหลียนนางเอกของเรื่องสักหน่อย

แต่ทว่าตงซานกลับรู้สึกร้อนตัวอย่างไรไม่รู้ แต่กลับกันเขากลับยิ่งรู้สึกชอบใจสาวน้อยตรงหน้ามากขึ้นไปอีก ผู้หญิงที่รู้ทันคนแบบนี้ จะไม่มีอะไรน่าสนได้อย่างไรกัน

"ไม่คิดว่าเธอจะรู้ทันกันด้วย"

เขาขยับแว่นชิดจมูกอีกครั้ง ก่อนที่จะก้มลงช่วยหญิงสาวเก็บร้านอย่างใจดี ปล่อยให้หลิวชิงเหอยืนคิดกับสิ่งที่เกิดขึ้น พลางคิดไปถึงผู้ชายคนนั้นที่เดินตามเธอก่อนหน้านี้ ก็วันที่บังเอิญเจอกับเขานั่นแหละ แต่นั่นก็ก่อนที่เธอจะเจอกับเขาไม่ใช่หรือไง มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน

"แสดงว่าผู้ชายคนนั้น เป็นคนของคุณสินะ"

"ใครกันล่ะ คนของฉันที่เธอบอก"

"ก็"

สายตาของหลิวชิงเหอมองไปเห็นใบหน้าคนขับรถนั่น ก่อนที่จะชี้ไปทางคนขับรถ ที่ยืนเฝ้าประตูรถอย่างตั้งใจ

"คนนั้นอย่างไรล่ะคะ คุณจ้างคนแบบนั้นตามฉันได้อย่างไรกัน ทำงานไม่ได้เรื่องเอาเลยนะ เล่นมาไล่ตามกันแบบนั้นเป็นใครจะไม่รู้ตัวบ้างกันล่ะจริงไหม"

"จริงอย่างที่คุณว่านั่นแหละ ผมไม่น่าส่งเจ้านั่นไปเลยจริงๆ"

"แต่เข้าเรื่องเถอะค่ะ คุณเคยเจอฉันมาก่อนหน้านี้หรือคะ แต่บอกไว้ก่อนนะฉันชื่อหลิวชิงเหอ ไม่ใช่หลิวเหลียน"

เขาหัวเราะก่อนที่จะถามออกไป

"แล้วทำไมผมต้องคิดว่าคุณเป็นผู้หญิงคนนั้นด้วยล่ะ"

"ไม่รู้สิคะ ก็บางครั้งพี่สาวของฉันอาจโดดเด่นกว่าฉันหลายส่วนล่ะมั้ง"

"ผมชอบคุณจริงๆ ดูเหมือนว่าคุณจะรู้ทันผมไปเสียทุกอย่าง"

ใบหน้าเจ้าเล่ห์แสยะยิ้มขึ้นมาอย่างยินดีจริงๆ นานๆ ครั้งเขาถึงจะเจอผู้หญิงที่ฉลาด รู้จักพูดมากขนาดนี้ นับว่าเป็นการเจอกันอีกครั้ง และเป็นการเจอกันที่น่ายินดีมากจริงๆ

"ให้ผมไปส่งไหม"

"เหมือนว่าคุณเองเหมือนจะต้องการพักผ่อนมากเลยนะคะ ฉันไม่รบกวนดีกว่า พอดีตอนนี้ฉันไม่อยากกลับบ้าน ว่าจะเดินหาอพาร์ทเม้นท์ราคาถูกๆ แถวนี้สักหน่อย"

"คุณจะย้ายออกมาอยู่อพาร์ทเม้นท์อย่างนั้นหรือ แล้วเรื่องนี้พ่อแม่ของคุณ"

เขาถามเธออย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก ไม่ใช่ว่าหลิวชิงเหอยังเรียนไม่จบไม่ใช่หรือ แล้วคนเป็นพ่อเป็นแม่ จะยินยอมให้ลูกออกมาอยู่อพาร์ทเม้นท์คนเดียวแบบนั้นได้อย่างไรกัน

"ฉันคุยกับที่บ้านแล้วค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"

"ที่จริงถ้าคุณสนใจ ผมมีอพาร์ทเม้นท์ในย่านเหิงตงอยู่ มันใกล้กับโรงเรียนมัธยมเหิงตงเดินทางไปกลับไม่ลำบาก ถ้าหากว่าสนใจจะไปดูกับผมเลยก็ได้"

ถึงแม้ว่าตัวร้าย จะดูร้ายกาจขนาดไหน แต่เธอที่รู้จักนิสัยผ่านปลายปากกานักเขียน ก็พอจะรู้ว่าคนอย่างตงซาน มีศักดิ์ศรีมากพอที่จะไม่ทำอะไรผู้หญิงที่ไม่ยินยอม แต่กลับกันเขาหล่อเอาเสียขนาดนั้น เธอยินยอมตั้งแต่หน้าประตูแล้วล่ะ

"ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอกนะคะ ที่สำคัญยิ่งโรงเรียนมัธยมเหิงตงแล้วล่ะก็ พ่อแม่ฉันคงไม่มีเงินมากพอที่จะส่งฉัน"

เธอไม่จำเป็นที่ต้องโกหกเขา เพราะว่าไม่ว่าอย่างไร คนอย่างตงซาน ไม่มีทางที่ใครจะสามารถหลอกเขาได้ เว้นเสียจากหลิวเหลียนนางเอกของเรื่องนี้ ที่หลอกใช้ตัวร้ายอย่างตงซานได้อย่างน่าเจ็บแสบ

"มาทำงานให้ฉัน แลกกับเงินเดือนสามพันหยวน พร้อมที่พักและส่งเธอเรียนจนจบ"

หลิวชิงเหอตาลุกวาวเมื่อได้ยินแบบนั้น สำหรับคนอย่างเสี่ยวชิงเหอแล้ว สิ่งที่ทำให้เธอตื่นตาได้มากที่สุดน่าจะเป็นข้อเสนอที่น่าตื่นเต้นเหล่านั้น

"เด็กที่ยังไม่เรียนจบแม้มัธยมปลายแบบฉัน สามารถทำงานอะไรให้คุณกันได้ล่ะคะ"

"ไม่ใช่ว่าเธอมีฝีมือการออกแบบเครื่องประดับหรอกหรือ"

ที่แท้เขาน่าจะให้คนตามเธอตั้งแต่ตอนที่เธอเริ่มขายกิ๊บหน้าโรงงานครั้งก่อนแล้วสินะ คนที่ฉลาดและตาคมอย่างตงซานแล้ว มักมองคนได้อย่างทะลุปรุโปร่งจริงๆ ถ้าหากเธอเกาะตัวร้าย และขัดขวางไม่ให้นางเอกเข้าใกล้เขาได้ ชีวิตของเธอหลังจากนี้คงสบายเอาเสียมากๆ เชียวล่ะ

"สายตาของคุณตงซานที่แหลมจนน่าใจหายจริงๆ นะคะ แต่เด็กอย่างฉันน่ะ จะทำงานใหญ่ให้คุณได้ขนาดไหนกันเชียว"

"ฉันรู้ว่าเธอจะเป็นคนที่เก่งจนน่าใจหายในอนาคต สรุปว่าเธอตกลงรับข้อเสนอของฉันรึเปล่าล่ะ"

เขาเริ่มรอคอยคำตอบจากหญิงสาวด้วยท่าทางจริงจัง เพราะหากเป็นคนอื่นที่ได้รับข้อเสนอที่สุดแสนยั่วน้ำลายมากขนาดนี้ คงรีบตะครุบตอบรับมันไปแล้ว ไม่ใช่เก็บของใส่กระเป๋าอย่างใจเย็นแบบนี้ หลิวชิงเหอคงเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขาร้อนรนใจต่อคำตอบของเธอมากถึงขนาดนี้

"เราไปหาอะไรทานกันก่อนดีหรือเปล่าคะ เหมือนว่าคุณเองก็น่าจะยังไม่น่าจะได้กินอะไรมาเหมือนกัน"

"ดีเลย ถ้าอย่างนั้นไปกันเถอะ"

เขาลืมตัวจูงมือเธอเหมือนกับที่เคยจูงมือน้องสาวในอดีต กว่าจะรู้ตัวก็ตอนที่เห็นใบหน้าที่ไม่เป็นธรรมชาติของหลิวชิงเหอเข้าแล้ว

"เออผมขอโทษ"

"ช่างเถอะค่ะ ฉันไม่ถือเรื่องเล็กน้อยแบบนั้นสักหน่อย"

จะบอกว่าเธอไม่ถือเรื่องนั้นก็ไม่ถูก ต้องบอกว่าเฉพาะเขาแค่คนเดียวต่างหากที่เธอไม่ถือ เธอจำได้ว่าตัวร้ายในนิยายเรื่องนี้ ชื่นชอบกินปลาตุ๋นผักกาดดองเป็นอย่างมาก มันอาจเป็นอาหารที่เรียบง่าย ทว่าตงซานกลับชอบที่จะกินมัน ด้วยเหตุผลอะไร เธอก็ยังไม่รู้รายละเอียดมากนัก เพราะในเรื่องนี้เธอน่าจะอ่านข้ามมันไป

ต้องเรียกได้ว่าเป็นการกินอาหารเช้าที่ออกจะเกินไปสักหน่อย ในเมื่อที่นี่มันเป็นภัตตาคาร ในเขตเหิงตง หลังจากที่พนักงานยื่นเมนูมาให้ อาหารอย่างแรกที่เธอสั่งนั่นก็คือปลาตุ๋นผักกาดดอง เป็ดปักกิ่ง และเป็นข้าวสวยเป็นอย่างสุดท้าย ทุกเมนูล้วนเป็นอาหารที่ตัวร้ายชอบทั้งนั้น

แต่ในส่วนของตงซาน เขาไม่คิดว่าเสี่ยวชิงเหอจะชอบทานอาหารเหมือนน้องสาวของเขาไม่มีผิด ยิ่งรอยยิ้มแบบนั้นอีก ความสดใสของเธอช่างเหมือนกับตงอวี้จิงไม่มีผิด

"คุณไม่สั่งหรือคะ"

หลิวชิงเหอหันไปถามชายหนุ่ม ที่จ้องมองใบหน้าเธออย่างไม่ละสายตา เอาเข้าจริงๆ เสี่ยวชิงเหอก็รู้สึกเก้อเขินมาเหมือนกัน กับการที่มีใครสักคนมาแอบจ้องหน้าตัวเองอยู่ตลอดแบบนี้