ตอนที่4 น้ำหอมสิบขวบ

"คุณตงครับ ได้ข่าวมาว่าคุณโจวหลานกลับมาแล้ว"

บรรยากาศที่ชวนสดใส กลายเป็นมืดครึ้มลง เมื่อได้ยินชื่อของสหายที่เขาจงเกลียดจงชังมากที่สุด คิดว่าไม่ว่าอะไรที่ทำให้บุคคลนั้นเจ็บปวด และรับรู้ได้ ว่าในสิ่งที่ตนเองเคยทำในอดีตนั้นเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง ทว่าในตอนนี้ความรู้สึกการแก้แค้นที่หอมหวานนั่น ยังคงไม่เคยมีอยู่ในความคิด เขาไม่มีความคิดที่จะไปวุ่นวายกับคู่หมั้นที่ไม่เห็นว่าจะมีส่วนไหนน่าสนใจเท่าคนที่เป็นน้องสาวได้เลยสักนิด

"อืม"

หลังจากนั้นเขาก็หันหลังกลับออกไปขึ้นรถยนต์ ที่นับว่าเป็นสินค้าที่ราคาแพงลิบมากที่สุด ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถซื้อของแบบนี้ได้เสียที่ไหน สั่งคนสนิทขับรถตรงไปที่ร้านขายเครื่องประดับในย่านการค้าใหญ่ของตน

ร้านขายเครื่องประดับราคาแพงที่ด้านหน้าตกแต่งด้วยกระจก ที่สั่งตัดมาด้วยราคาที่สูงลิบ ระบบการรักษาความปลอดภัย แน่นหนามากถึงมากที่สุด ใบหน้าของตงซานนิ่งสงบ เมื่อทำการตรวจสมุดบัญชีรายรับรายจ่าย

แน่นอนว่าพนักงานบัญชีคนล่าสุดที่เล่นแง่กับเขา ตอนนี้คงไปวิ่งเล่นอยู่ในนรกแล้ว ใครที่ทำงานดีย่อมได้รับการตอบแทนอย่างเหมาะสม แต่ใครที่คิดไม่ซื่อ หรือคิดหักหลังตงซาน นั่นเท่ากับว่าบุคคลนั้นกำลังหาเรื่องไม่อยากมีชีวิตอยู่อย่างแท้จริง อำนาจที่อยู่เบื้องหลังของตงซานยิ่งใหญ่เกินกว่าที่จะมีมือใครกล้ายื่นเข้ามายุ่งเกี่ยว

"ที่ร้านเรียบร้อยดีใช่ไหม"

เพราะทุกๆ หนึ่งเดือนเข้าจะเป็นคนมาตรวจสอบบัญชีร้านของที่นี่เพียงหนึ่งครั้ง การเข้ามาตรวจร้านของที่นี่ก็เข้ามาเป็นบางครั้งเมื่อตอนที่ค่อนข้างจะว่าง แต่นั่นก็เป็นไปได้ยากนัก เพราะว่าคนอย่างตงซาน ไม่ได้มีธุรกิจแค่อย่างเดียวเท่านั้น

"เรียบร้อยดีครับ หนึ่งเดือนที่ผ่านมา ทางร้านที่นี่ทำกำไรให้ทางเราได้หลายล้านหยวนเชียวครับ"

"ถ้าเรียบร้อยอย่างนั้นก็ดี อย่าปล่อยให้มีเรื่องยุ่งยากอีก"

เอ่ยจบก็เปิดสมุดบัญชี ก่อนที่จะเดินออกไปจากร้านด้วยใบหน้าสงบนิ่ง แม้ว่าในร้านจะมีพนักงานสาวสวยมากมาย แต่ทว่าเขาไม่อาจจะอยากมองหน้าใครเป็นพิเศษ สำหรับตงซานแล้ว ลูกน้องก็คือลูกน้องเท่านั้นเอง ไม่มีทางเป็นอื่น หรือว่าคิดเป็นอื่นไปได้

ในขณะที่หลิวชิงเหอถืออุปกรณ์การสร้างอาชีพของเธอกลับบ้านอย่างมีความสุข ระหว่างเธอรู้สึกได้ว่าเหมือนว่ามีใครเดินตามเธอมาอย่างไรก็ไม่รู้ แต่ด้วยสัญชาตญาณ คนที่เดินตามคนอื่นแบบนี้ คงไม่ใช่ที่ดีเท่าไหร่นักอย่างแน่นอน

ในมือของเธอมีกิ๊บสี่ชั่งหรือสองกิโล เศษผ้าที่ครั้งนี้ขอซื้อจากร้านผ้ามาในสภาพดีกว่าก่อนหน้านี้เล็กน้อย ไหนจะเงินที่อยู่ติดตัวมากกว่าห้าร้อยหยวนนี่อีก นี่เป็นเงินก่อนแรกของเธอในโลกนี้เชียวนะ กว่าจะได้เงินก้อนนี้มา ต้องคิดว่าเธอต้องอดทนมากขนาดไหนกัน คิดจะมาช่วงชิงกันไปง่ายๆ อย่างนั้นหรือ อย่าได้หวังไปเถอะ

ด้านหน้ามีซอกตึกอยู่ เธอคิดว่าถ้าวิ่งไปแอบในที่ตรงนั้น มันก็ดีกว่าอยู่ในพื้นที่สว่าง และเป็นที่จับตามองของคนผู้นั้นเอาได้ง่ายๆ อย่าได้หวังว่าจะแย่งเงินที่เธอหามาอย่างยากลำบากไปได้เลย

สัมผัสได้ว่าตอนนี้หัวใจของเธอเต้นตึก หากพลาดท่าในครั้งนี้ ไม่รู้ว่าเธอจะต้องเริ่มต้นทุกอย่างมันอย่างไรต่อไป แม้ว่าร่างนี้จะเป็นแค่เด็กที่มีอายุแค่สิบห้าปีก็เถอะ แต่ไม่ใช่ว่าเด็กเองก็ต้องใช้เงินหรืออย่างไร

ผู้ชายที่วิ่งผ่านไป จากการแต่งตัวแล้วดูอย่างไรก็ไม่น่าจะมาปล้นเงินที่ไม่ได้มากมายเท่าไหร่จากเธอได้สักนิด แต่ทว่าผู้ชายคนนี้ติดตามเธอมาเพื่ออะไรกันแน่ ความคิดของหลิวชิงเหอตีกันไปหมดแล้วในตอนนี้ ความช่างใจเกิดขึ้นในความคิด ระหว่างหาทางอื่นในการกลับบ้าน หรือว่ารอตรงนี้ ให้ผู้ชายคนนั้นเดินกลับไปให้พ้นก่อนถึงจะออกไปจากตรงนี้

ผู้ชายที่วิ่งตามหลิวชิงเหอเป็นคนของตงซานชื่อว่าหลัวหยาง เขาจำได้ว่าติดตามผู้หญิงของเจ้านายของตนเองไม่ได้ทิ้งระยะห่างมากนัก แต่จู่ๆ เธอก็หายไป หากไปรายงานเจ้านายว่าติดตามไปส่งเธอไม่ถึงบ้านอย่างนี้ มีหวังเจ้านายได้โมโหอย่างแน่นอน

"หายไปไหนกันนะ"

เขามองซ้ายมองขวา หลังจากคิดว่าติดตามไม่ทันแล้วก็เดินกลับไป พร้อมกับทำใจเอาไว้เลยว่า เจ้านายของเขาต้องโกรธมากแน่ๆ สำหรับงานที่สั่งเอาไว้และไม่มีน้ำยาทำให้ลุล่วงสำเร็จ เจ้านายเกลียดที่สุดคือคนที่กล้ารับปากแล้วผิดคำพูด

หลังจากที่ผู้ชายคนนั้นเดินกลับมา และเธอคิดว่าเขาน่าจะกลับไปแล้ว ถึงได้เดินออกมาอย่างโล่งอก ไม่รู้เหตุผลหรอกนะ ว่าทำไมถึงมีคนติดตามตัวประกอบที่แสนเรียบง่ายอย่างตนเอง แต่ในเมื่อตอนนี้คิดว่าสถานการณ์อะไรหลายๆ อย่างปลอดภัยแล้ว ก็เห็นควรที่จะต้องกลับบ้านไปได้แล้ว

"เสี่ยวชิงเหอ"

รถยนต์คันคุ้นตาขับผ่านมา หลายครั้งที่ร่างเดิมเจอกับโจวหลาน พระเอกของเรื่อง เขามักจะไม่สนทนากับน้องสาวของคู่หมั้นโดยตรงแบบนี้ พูดให้ถูกคือเขาค่อนข้างที่จะวางตัวอย่างเหมาะสม

"คุณโจวนั่นเอง"

"คุณกำลังจะไปไหนหรือครับ ถ้าจะกลับบ้านติดรถผมไปก็ได้ อย่างไรเราก็เดินทางเส้นทางเดียวกัน"

ปณิธานของหลิวชิงเหอก่อนหน้านี้ เธอไม่ต้องการที่จะยุ่งวุ่นวายกับตัวเอกของเรื่องมากเท่าไหร่นัก แม้ว่าผู้ชายคนนี้ จะมีออร่าของพ่อพระเอกตามที่นักเขียนบรรยายออกมาอย่างท่วมท้นก็ตามที

ถ้าหากเขาเอ่ยชวนก่อนหน้านี้ ที่เป็นร่างเดิมที่อยู่ตรงนี้ คงไม่ปฏิเสธความหวังดีเหล่านั้นจากผู้ชายที่แสนดีตรงหน้า เพราะหลงใบหน้าที่หล่อเหลาปานเทพบุตรปั้นแต่งเอาเสียขนาดนั้น ถึงไม่ใช่หลิวชิงเหอ ผู้หญิงคนอื่นก็คงลุ่มหลงได้ไม่ยาก

"ไม่เป็นไรดีกว่าค่ะ ฉันวางแผนที่จะไปที่อื่นด้วย ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะคะ"

ระหว่างผู้ชายคนนั้นที่ติดตามเธอมาก่อนหน้านี้ กับพระเอกของเรื่อง ที่หากเข้าไปวุ่นวาย อาจถูกนักเขียนขีดฆ่าเอาได้เสียง่ายๆ ทางที่ดีหลีกเลี่ยงได้ก็ควรที่จะหลีกเลี่ยงเอาไว้

ในเมื่อพ่อพระเอกจะไปหาแม่นางเอกที่แสนคู่ควรกันที่บ้าน เธอเองก็ไม่ควรกลับบ้านในตอนนี้ จริงสิเหมือนว่าร่างกายนี้อาจต้องไปซื้อครีมบำรุงผิว หรือว่าน้ำหอมติดเอาไว้สักขวดดีกว่า ด้านหน้าเหมือนว่าจะเป็นเขตค้าขายนี่

หากเป็นร่างเดิมหรือว่าเป็นหลิวชิงเหอก่อนที่จะมีเงินก้อนนี้ คงคิดมากว่าจะกล้าเดินเข้าไปในย่านค้าขายนั่น แต่สำหรับหลิวชิงเหอแล้ว ในเมื่อเธออุตส่าห์หาเงินมาได้อย่างยากลำบากแล้ว อะไรที่ควรจะจ่ายเงินซื้อมา ก็ควรที่จะซื้อมันมา

ตอนที่จะผลักบานประตูร้านขายน้ำหอมชื่อดังเข้าไป พนักงานมีสีหน้าเหมือนกับว่ากล้ำกลืนเต็มทนเมื่อเธอจะเปิดประตูเข้าไปในร้าน หลิวชิงเหอเผลอลดมือไม่กล้าที่จะผลักประตูบานนั้นเข้าไป เมื่อมองการแต่งตัวที่เรียบง่ายของตนเอง ถึงเข้าใจว่า การแต่งกายของตนเองคงไม่เหมาะกับสถานที่แบบนี้จริงๆ ไม่ว่าจะเป็นยุคไหน การคัดเลือกลูกค้าด้วยลักษณะภายนอกก็ไม่ได้แตกต่างกัน

"กริ๊ง"

เสียงประตูเปิดจากด้านหลังของเธอ แน่นอนว่าเมื่อเธอหันหลังกลับไป ตอนนี้ใบหน้าของเธอใกล้กับคนผู้นั้นมากเกินกว่าที่จะคาดคิดเอาไว้อีก

"เข้าไปด้านในเถอะครับ"

พนักงานมองผู้มาใหม่ด้วยสายตาที่ค่อนข้างลนลาน จะไม่ให้แตกตื่นอย่างไรได้ ในเมื่อผู้ชายคนนั้นคือคุณตงซาน เจ้าของย่านการค้าในแถบนี้เกินครึ่งหนึ่ง

"ไม่คิดว่าการต้อนรับลูกค้าของที่ร้านจะย่ำแย่มากถึงขนาดนี้"

ปกติไม่ค่อยได้ยินเสียงติติงโดยตรงเหล่านี้จากคุณตงซานมากเท่าไหร่นัก เมื่อได้ยินแบบนี้ ก็พอจะรู้ชะตากรรมของร้านค้าบ้างแล้ว

"ทางร้านผิดพลาดเองครับ อย่างไรแล้วทางเราจะดูแลลูกค้าคนนี้ให้ดีเลยครับคุณตงซาน"

หลิวชิงเหอได้ยินพนักงานเรียกชื่อผู้ชายคนนั้นว่าตงซาน ด้วยใบหน้าที่ดูดี ดวงตาคมเชี่ยวซ้ำแววตาที่สงบนิ่งเหล่านั้น เป็นไปตามที่นักเขียนบรรยายเอาไว้ในนิยายไม่มีผิด

เธอหันไปมองเขาโดยตรง ลืมคิดไปว่าตอนนี้เธอไม่ได้เป็นคนที่ชมการแสดงอยู่นอกเรื่องนี้ แต่เธอเป็นตัวละคร ที่เรียกว่าเป็นตัวประกอบในนิยายเรื่องนี้

"หน้าของผมมีอะไรติดหรือเปล่าครับ หรือว่าคุณมีอะไรจะถามผมหรือเปล่า"

หลิวชิงเหอสะดุ้งสุดตัว เมื่อสติกลับคืนมา เมื่อครู่เธอไปเผลอจ้องหน้าของเขาอย่างงั้นหรือ น่ากลัวเกินไปแล้ว ผู้ชายคนนี้แม้ว่าจะฉลาดและร่ำรวย แต่นิสัยเขาเองก็โหดเหี้ยมไม่น้อยเหมือนกัน

"ฉันก็ไม่คิดว่า ตัวจริงของคุณจะดูดีมากขนาดนี้"

หลิวชิงเหอไม่คิดว่าตอนนี้เธอจะพูดความคิดออกมา แทบเอามือปิดปากเอาไว้แทบไม่ทัน ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกว่าเธอเก็บมันเอาไว้ในความคิดไม่ใช่หรือ ทำไมถึงพูดออกมาแบบนั้นได้

แต่แทนที่เขาจะดุเธอ กลับเปิดรอยยิ้มกว้าง แบบที่ไม่เคยยิ้มแบบนี้ให้ใครเห็นมาก่อน ทุกคนที่อยู่ในร้านตัวแข็งทื่อไปหมดแล้ว ก็คุณตงซานเคยยิ้มแบบนั้นเอาเสียที่ไหนกัน

"พูดแบบนี้ หมายความว่าคุณรู้จักผมหรือครับ แต่ก็เอาเถอะพอจะเข้าใจได้ ว่าแต่คุณมองหาน้ำหอมอยู่หรือ ให้ผมช่วยเลือกดีหรือเปล่าล่ะ ผมน่ะ เลือกน้ำหอมกับเครื่องประดับเก่งมากเลยนะ"

เขาเห็นความอ่อนหวาน และความดื้อรั้นในสายตาของหลิวชิงเหอแล้ว น้ำหอมที่มีส่วนผสมกับดอกไม้ที่สดใส ควงจะเหมาะสมกับเธอมากที่สุด

"เอาน้ำหอมแบบนี้มาสิบขวด"

เขาหันไปสั่งพนักงานร้านเสียงนิ่ง เพียงไม่นานน้ำหอมสิบขวดก็ถูกส่งมาถึงมือตงซานอย่างรวดเร็ว หลิวชิงเหอรู้สึกว่านน้ำหอมสิบขวด ซ้ำยังเป็นน้ำหอมชั้นดีส่งตรงจากต่างประเทศแบบนั้น ขวดเดียวก็พอจะจ่ายไหวอยู่หรอกนะ แต่นั่นมากถึงสิบขวดเชียว แต่การปฏิเสธตงซาน เหมือนว่าจะเป็นการฆ่าตัวตายทางอ้อมชัดๆ

จริงๆ ก็อยากเป็นภรรยาของคนผู้นี้อยู่หรอกนะ แต่พอมาเจอตัวจริงอย่านี้แล้วละก็หากไม่ได้เป็นนางเอก หวังจริงๆ หรือว่าจะได้กุมหัวใจของคนผู้นี้ คิดแล้วก็อดที่จะอิจฉาหลิวเหลียนไม่ได้

"ฉันไม่มีเงินมากพอหรอกนะคะ น้ำหอมสิบขวดนั่นฉันจ่ายไม่ไหวหรอกค่ะ"

เขาย่อเข่าลงมาเล็กน้อย ก่อนที่จะยื่นถุงน้ำหอมมาตรงหน้าของเธอ ด้วยระดับความสูงที่แตกต่าง แม้เขาจะย่อตัวลงมาบ้าง แต่เธอก็ต้องแหงนหน้ามองเขาอยู่ดี

"ฉันให้เธอสาวน้อย แล้วนี่จะกลับบ้านยังไง ให้ฉันไปส่งดีกว่า เหมือนว่าเท้าของเธอจะมีบาดแผลด้วยนี่"

"แผลอย่างนั้นหรือคะ เป็นไปได้อย่างไรกัน"