ตอนที่ 5 มาส่งที่บ้าน

เมื่อก้มมองที่เท้า ถึงได้เห็นว่าเลยรองเท้าออกมา มีเลือดไหลออกมาจริงๆ ด้วย อาจเป็นตอนที่เธอวิ่งหนีผู้ชายคนเข้าเข้าไปที่ซอกตึก ตอนที่ไม่เห็นว่าตัวเองบาดเจ็บ มันก็ไม่ได้รู้สึกปวดแบบนี้

"ไปทำแผลกันก่อนดีกว่า ปล่อยเอาแบบนี้ ตอนที่บาดแผลติดเชื้อมันคงไม่ดีเท่าไหร่"

ใบหน้าของตงซานฉายาแววกังวลออกมา แม้แต่เจ้าตัวเองก็รู้สึกประหลาดใจไม่น้อย เขาไม่เคยเป็นห่วงใครแบบนี้มานานมากขนาดไหนกันแล้วนะ

"มะ เป็นไรเลยค่ะ แผลน่าจะไม่ได้ลึกขนาดนั้น ไม่รบกวนคุณดีกว่า"

ตัวร้ายในนิยายเรื่องนี้ แม้จะดูร้ายกาจมากขนาดไหน แต่ทว่าเขาพ่ายแพ้ความอ่อนแอและน่าทะนุถนอมของนางเอกของเรื่องไม่ใช่หรือไง แม้ว่าเธอจะแข็งกร้าวกับคนอื่น แต่กับตงซานคนนี้ เธอจะต้องปฏิบัติตัวต่อเขาแตกต่างไปจากที่ทำกับคนอื่น

"ให้ผมไปส่งคุณเถอะ"

"แต่ตอนนี้ ไม่ได้หรอกนะคะ"

"ทำไม"

หลิวชิงเหอคิดว่าทางที่ดี คือพยายามอย่างให้พระเอกกับตัวร้ายเผชิญหน้ากันโดยตรง นั่นน่าจะเป็นเรื่องที่ดีมากกว่า ลดการตอบโต้ระหว่างตัวร้ายและพระเอกลงได้มากเท่าไหร่ นั่นก็จะเป็นเรื่องที่ดีมากขึ้นเท่านั้น

"ฉันจะไปซื้อครีมบำรุงผิวและเสื้อผ้าอีกสักหน่อย เพราะอย่างนั้นไม่รบกวนคุณตงดีกว่าค่ะ"

"ไม่เห็นจะเรียกว่ารบกวนได้เลย อย่างไรแล้ววันนี้ผมก็มีเวลาทั้งวันเหมือนกัน เอาอย่างนี้ในฐานะเจ้าถิ่นผมจะพาคุณไปทำแผล และจะพาไปเลือกซื้อของเอง"

กว่าจะรู้ตัวตอนนี้รอยแผลที่ถูกพันด้วยผ้าสีขาวสะอาดก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว กระเป๋าปฐมพยาบาลถูกเก็บไปด้วยคนงานของเขาอย่างเร่งรีบ

"ถ้าอย่างนั้นเรารีบไปกันเถอะ"

กลิ่นหอมอ่อนๆ ตากเขา รับรู้ได้ว่าตัวร้ายของเรื่อง ค่อนข้างพิถีพิถันกับการแต่งกายเป็นอย่างมาก ต้องเรียกได้ว่าทุกอย่างในร่างกายของเขาถูกจัดวางได้เป็นอย่างเป็นระเบียบ รวมถึงกลิ่นน้ำหอมที่เข้ากับเขาอย่างมากที่สุด

หลิวชิงเหอเลือกซื้อของที่เธอไม่ได้มีความคิดที่จะมาเลือกซื้อตั้งแต่ตอนแรก แต่ที่บอกเขาไปแบบนั้น ก็แค่ไม่อยากให้ตัวร้ายในนิยายอย่างเขาต้องไปเผชิญหน้ากับพระเอกนางเอกของเรื่อง

"ชุดกระโปรงสีหวานน่าจะเหมาะกับเธอมากกว่าเสื้อผ้าสีเข้มแบบนั้นนะ"

หลิวชิงเหอเหลือบสายตาเห็นชุดเดรสสีหวานในมือของเขาหลายชุด เอาเข้าจริงๆ ร่างเดิมก็เหมาะกับกระโปรงสีหวานแบบนั้นจริงๆ แหละ แต่ราคาเป็นร้อยหยวนเชียวหรือ หลิวชิงเหอกำชับเงินในกระเป๋าแน่น แม้ว่าจะมีเงินอยู่จำนวนหนึ่งแต่เธอจะใช้จ่ายแบบไม่คิดหน้าคิดหลังไม่ได้หรอกนะ

"มันก็สวยดีค่ะ แต่ฉันคิดว่าแค่ชุดพวกนี้ก็พอแล้ว ของแบบนั้นมันราคาสูงเกินไป"

"เอาชุดพวกนี้หมดเลย แล้วก็ชุดในมือของเธอคนนั้นด้วย"

พนักงานตอบรับก่อนที่จะรีบเอาเสื้อผ้าที่ลูกค้ากิตติมศักดิ์เลือกมาก่อนหน้านี้ หลังจากที่ทุกอย่างบรรจุใส่ถุงกระดาษเรียบร้อยก็ถูกยื่นให้ลูกค้าอย่างเร่งรีบ หลิวชิงเหอมองเขาอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก ตัวร้ายที่แสนดีกับนางเอกของเรื่องเพียงแค่คนเดียวเท่านั้น ทำไมตอนนี้เขาถึงซื้อของอะไรมากมายให้เธอแบบนี้กันล่ะ

"คุณจะซื้อมันให้ฉันอย่างนั้นหรือคะ"

"ใช่ ครับทั้งหมดนี่ของคุณ"

หลิวชิงเหอรู้ดีว่าการปฏิเสธสิ่งของจากคนคนนี้ คล้ายจะเป็นฆ่าตัวตายเอาเสียมากกว่า และเธอไม่ได้โง่ขนาดนั้น ในเมื่อเขาเป็นพ่อบุญทุ่มเอาเสียขนาดนี้ ถ้าอย่างนั้น ก็ไปที่ร้านขายเครื่องสำอางที่อยู่ติดกันอีกสักร้านดีกว่า

เพียงแค่เดินเข้ามาในร้าน เขาก็เป็นคนที่จัดการซื้อของต่างๆ เหมือนก่อนหน้านี้ ทั้งน้ำหอมเครื่องสำอางอะไรหลายอย่าง หรือแม้กระทั่งเสื้อผ้า ที่ได้มาก่อนหน้านี้ ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ตงซานจะมาทำดีกับตัวประกอบอย่างเธอเพื่ออะไรกัน หรือว่าจริงๆ แล้วตัวร้ายของเรื่องเริ่มหันมองตัวประกอบอย่างหลิวชิงเหอ ถ้ามันเป็นแบบนั้นก็เข้าทางเธอเลยสินะ

"ให้ผมไปส่งคุณเถอะ"

หลิวชิงเหอคิดว่าตอนนี้พ่อพระเอก กับพี่สาวของเธอคงออกไปเที่ยวกันแล้วล่ะ ถ้าตัวร้ายสุดหล่อจะไปส่งเธอที่บ้าน นั่นคงไม่มีเรื่องอะไรที่เกิดปัญหาขึ้นมาหรอกนะ

"ถ้าไม่เป็นการรบกวนคุณตงเกินไป ก็รบกวนด้วยนะคะ"

ตงซานชอบใจในความฉลาดของแม่สาวน้อยตรงหน้าของเขาจริงๆ ต้องผู้หญิงแบบนี้สิ ถึงจะเหมาะกับการเป็นภรรยาของเขา คิดมาถึงตอนนี้ก็ไม่เข้าใจตนเองเท่าไหร่นัก แค่ผู้หญิงที่เจอกันเพียงไม่นาน เขาจะคิดถึงถึงขั้นนั้นกันได้เชียวกันหรือ

รถยนต์มาจอดหน้าบ้านตระกูลหลิว ก่อนที่หลิวชิงเหอจะหันไปขอบคุณเจ้าของรถ สำหรับข้าวของมากมาย และเรื่องที่เขาอุตส่าห์มาส่งเธอถึงบ้านเอาเสียขนาดนี้

เพราะเป็นช่วงเลิกงานพอดี อาหญิงเล็กถึงได้เห็นว่าหลานสาวลงมาจากรถยนต์คันหรู เธอจะมีอาการปกติมากๆ ถ้าหากผู้ชายคนนั้นไม่ใช่ตงซาน เศรษฐีในย่านการค้าของเมือง

หลิวชิงเหอเห็นแล้วว่าอาหญิงเล็กเห็นเธอตอนที่ลงมาจากรถ ทว่าเธอเร่งเดินเข้าห้องนอนของตนเอง อย่างไม่สนใจสายตาคนอื่นมากเท่าไหร่นัก คิดเอาไว้แล้วว่าหลิวเหลียนคงไปกับคู่หมั้นของตนเอง

"เสี่ยวชิงเหอไปไหนแล้วคะ"

หลิวเหมยถามพ่อกับแม่ที่นั่งอยู่ห้องโถง เพราะเมื่อครู่เธอก็เดินไล่หลังมาติดๆ

"มีอะไรอย่างนั้นหรือ เห็นหิ้วถุงอะไรมาตั้งมากมาย และน่าจะเข้าห้องนอนไปแล้ว"

"ไม่นี่คะ ฉันแค่อยากคุยบางอย่างกับหลานนิดหน่อย"

หลิวเหมยคิดว่าเธอมีบางอย่างที่ต้องเตือนหลานสาว เรื่องที่เคยรู้มาจากสหายร่วมงาน เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น เบื้องหลังแล้ว เขาไม่ได้น่าสนใจมากถึงขนาดนั้น เธอที่เป็นอาจยินยอมให้หลานสาวของตัวเอง คบหากับคนที่มีนิสัยน่ากลัวแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ ทั้งที่หลิวชิงเหออายุแค่สิบห้า ผู้ชายคนนั้นยังกล้าคิดเรื่องอะไรแบบนั้นได้เลย หลิวเหมยคิดในเรื่องนั้น โดยที่ลืมคิดไปว่าหลานสาวคนโตก็มั่นหมายกับโจวหลาน ตั้งแต่อายุสิบห้าปีไม่ต่างกัน

"เสี่ยวชิงเหอ เปิดประตูให้อาหน่อย"

เธอคิดเอาไว้แล้ว ว่าอาเล็กจะต้องตามเข้ามาแน่นอน ในเนื้อเรื่องระบุว่า อาหญิงเล็ก เป็นคนที่แสดงออกอย่างนอกหน้า ว่าเกลียดตัวร้ายของเรื่องมากที่สุดคนหนึ่ง อาจเป็นเพราะสหายร่วมงานคนหนึ่ง ที่สนิทกับอาหญิงเล็ก เพราะว่าญาติของสหายอาหญิงเล็กคดโกงเขาอย่างไรล่ะ บทลงโทษ อย่างหนักหนาที่ไม่มีใครอาจปริปากได้จึงเกิดขึ้น

บานประตูเปิดออก แต่เธอไม่ได้มีความคิดที่จะให้อาหญิงเล็กเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง มันช่วยไม่ได้ที่ด้านในมีข้าวของมากมายเกินไป

ที่จริงเธอเองมีความคิดที่จะไปเช่าอพาร์ทเม้นท์เพื่อเป็นการส่วนตัวมากกว่านี้ แต่ต้องหลังจากที่หาเงินมาได้มากพอก่อน ถึงจะบอกพ่อกับแม่ในเรื่องนั้น

"มีอะไรหรือคะ อาหญิงเล็ก"

น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยถามน้องสาวของพ่อ เหมือนจะไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก

"อย่าไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น เขาไม่ใช่คนดีเท่าไหร่ ที่มาเตือนก็เพราะเห็นว่าเสี่ยวชิงเหอเป็นหลานของอานะ"

มีอะไรมากมายที่หลิวชิงเหอจะเอ่ยเถียงอาหญิงเล็ก ทว่าตอนนี้สิ่งที่เธอควรจะตอบมากที่สุดก็มีแค่

"ค่ะ ขอบคุณมาก"

พูดจบอาหญิงเล็กก็เดินเข้าห้องนอนของตนเองเหมือนกัน รู้สึกว่าการอยู่บ้านหลิวแบบนี้ คิดจะทำอะไรสักอย่างก็ชวนอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

แต่อย่างไรตอนนี้ก็ต้องอยู่ที่นี่ไปก่อน ถึงตอนเปิดภาคเรียนหากขอร้องพ่อกับแม่ นั่นคงไม่ใช่เรื่องที่ยากเท่าไหร่นัก อีกอย่างคนในบ้านหลิวน่าจะไม่มีใครคัดค้าน เพราะการที่ลดสมาชิกในบ้านไปหนึ่งคน นั่นเท่ากับว่าประหยัดค่าใช้จ่ายไปได้มากพอสมควร

หลังจากที่อาหญิงเล็กกลับไปแล้ว หลิวชิงเหอกลับมาสนใจกับน้ำหอมเสื้อผ้า เครื่องสำอางที่ตัวร้ายของเรื่อง จ่ายเงินซื้อให้เธอมาก่อนหน้านี้ ไม่อยากจะดูป้ายราคาให้เจ็บปวดใจเลยสักนิด เพราะข้าวของทั้งหมดที่ได้มา แม้จะจ่ายเงินที่เธอมีหมดตัว ก็ไม่สามารถที่จะซื้อได้

มีเสื้อผ้ามากกว่าห้าชุด แต่ละชุดช่างเหมาะกับใบหน้าที่อ่อนหวานของร่างเดิมเป็นอย่างมาก น้ำหอมมากถึงสิบขวดนั่น มันจะมากเกินไปหรือเปล่ากันนะ แต่เธอก็ไม่ได้หน้ามืดคิดจะเอาไปขายต่อหรอก เครื่องสำอางที่แม้แต่นางเอกของเรื่องก็น่าจะยังไม่มีเหล่านี้อีก แต่เรื่องนั้นไม่สมควรอาไปเปรียบเทียบ อย่างไรตัวประกอบอย่างเธอก็สู้ลูกรักนักเขียนไม่ได้

เสียงรถยนต์มาจอดหน้าบ้าน คิดว่าถึงตอนนี้โจวหลาน กับหลิวเหลียนน่าจะกลับมาจากเที่ยวเล่นนอกบ้านแล้ว เป็นเรื่องปกติที่หลังจากคนรักของพี่สาวกลับมาจากค่ายทหาร มักจะมารับหลิวเหลียนไปซื้อข้าวของต่างๆ หรือว่าพาพี่สาวออกไปเที่ยวที่ต่างๆ

มีผู้หญิงวัยเดียวกันคนไหนบ้างที่ไม่อิจฉาหลิวเหลียน ที่มีคู่หมั้นที่แสนดีมากขนาดนี้ แม้หลายคนจะรู้สึกอิจฉา และต้องการโจวหลานมากขนาดไหน แต่พระเอกก็มีหัวใจรักเดียวเพียงแค่นางเอกของเรื่องเท่านั้น

หลิวชิงเหอรู้สึกเหนียวตัว ถึงได้ไปอาบน้ำให้สดชื่น เธอไม่สนใจหรอกว่าตอนนี้ในโถงบ้านจะมีใครอยู่บ้าง แค่รอให้พี่เขยแยกย้ายกลับบ้านไปก่อน เธอถึงจะออกไปจากห้องนอน การหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ามันเป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้ว

มีใครบ้างไม่ตื่นเต้นกับของใหม่ที่ได้มา หากเป็นร่างเดิมควงมึนงง กับการใช้เครื่องสำอางมากมายที่มีอยู่ แต่ระดับหลิวชิงเหอ ที่โลกก่อนเธอแต่งหน้าแทบทุกวัน มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่ในการใช้งานของเหล่านี้

หลังจากแต่งหน้าเสร็จเรียบร้อย แม่ก็เคาะประตูเรียกเธอออกไปกินอาหารเย็น หลิวชิงเหอรับปาก ก่อนที่จะเก็บอุปกรณ์ต่างๆ เก็บเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ และเดินออกไปจากห้องนอน

สายตาทุกคู่มองมาที่ใบหน้าของหลิวชิงเหอด้วยความประหลาดใจ รวมถึงสายตาโจวหลานที่วันนี้อยู่ร่วมทานอาหารเย็นกับครอบครัวของคนรักด้วย ภาพจำน้องสาวคนรักก่อนหน้านี้ไม่ได้เป็นแบบนี้เลยสักนิด แม้แต่หลิวหลานที่นั่งข้างคนรัก ก็จิกมือที่ต้นขาอย่างหงุดหงิด เธอไม่พอใจที่น้องสาวคนนี้โดดเด่นมากกว่าตัวเอง