บทที่ 9 กอดสตรีผมทอง

พวกคนที่ประตูกระโจมต่างกระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีผู้ใดกล้าเข้าไปจับเสวียนหู่แห่งอี้โจว

“รีบไปจับเขามัดไว้เร็วเข้า” เสียงของอันเยว่ฉียังคงสั่งต่อไป

จางป๋อเหวินส่งคบเพลิงให้กับอันเยว่ฉี จากนั้นเขาก็วิ่งเข้าไปไล่จับชายที่มีร่างสูงใหญ่กว่าเขาสองเท่าอย่างไร้ความกลัว

“เจ้ากล้าข้ามศพทหารในค่ายของข้าหรือ อย่าหวังว่าจะได้ตายดีเลย” หงเจี้ยนหยางแม้จะเจ็บข้อมือจนมือสั่น แต่เขาไม่อาจยอมให้ใครมาหยามคนตายได้ เขาจึงตั้งท่ารับมือศัตรูเต็มที่

“ต้องรีบไปช่วยท่านกุนซือ เขาคนเดียวไม่ไหวแน่” อันเยว่ฉีหันไปบอกเหล่าบ่าวชายในจวนที่ยังหวาดกลัวท่านกั๋วกงไม่เลิก นางเห็นแล้วว่าอดีตแม่ทัพหงผู้นั้นมีฝีมือสูงมาก

แต่บรรดาบ่าวชายพวกนั้นยังคงตัวสั่นไม่กล้าขยับ

“ชิ อดีตแม่ทัพอะไรกัน ไม่มีทหารมีฝีมือไว้ในบ้านสักคนเลยเหรอ” หญิงสาวทำเสียงไม่พอใจ แต่ก็ส่งคบเพลิงให้บ่าวพวกนั้น และวิ่งเข้าไปช่วยท่านกุนซืออีกแรง

“ท่านแม่ทัพ ท่านต้องหยุดได้แล้ว” อันเยว่ฉีตะโกนวิ่งเข้าไปกอดเอวของหงเจี้ยนหยางเอาไว้จากด้านหลัง นางฉวยโอกาสในระหว่างที่เขากำลังยกมือตั้งรับลูกเตะของกุนซือจาง

“ท่านเทพธิดา อันตราย!” จางป๋อเหวินตะโกนด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าเทพธิดาจะหาญกล้าเพียงนั้น

“รีบมัดเขา!” หญิงสาวไม่หวาดกลัว แต่เพราะหงเจี้ยนหยางตัวสูงแรงเยอะมาก นางที่สูงเพียงไหล่ของเขาจึงถูกเหวี่ยงไปมาอย่างง่ายดาย แต่อย่างไรนางก็ไม่ยอมปล่อยมือ

“เจี้ยนหยาง เจ้าต้องหยุดนะ” จางป๋อเหวินกลัวมากว่าเขาอาจทำให้ท่านเทพธิดาที่เป็นเพียงสตรีร่างบอบบางได้รับบาดเจ็บ และเมื่อเจ้าเสือดำได้สติ เขาจะต้องเสียใจมากแน่นอน

“ท่านแม่ทัพ..เจี้ยนหยาง เจ้าหยุดนะ! เจ้าต้องหยุดได้แล้ว ตอนนี้เจ้าไม่ได้อยู่ในสนามรบแล้ว ที่นี่ไม่มีใครตาย!” สิ้นเสียงของหญิงสาว หงเจี้ยนหยางก็ค่อยๆ สงบลง ไม่เหวี่ยงหญิงสาวที่กอดเอวของเขาไปมาแล้ว แต่ยังคงตัวสั่นจนน่าสงสาร

“มัดเขาเลย” หญิงสาวหันไปบอกกุนซือจาง

จางป๋อเหวินกระโดดไปดึงผ้าม่านฉีกจนขาดและรีบนำมามัดตัวของอดีตแม่ทัพหงเอาไว้ อันเยว่ฉีค่อยๆ ปล่อยมือจากเอวของชายร่างใหญ่ ปล่อยให้กุนซือจางพันผ้ารอบตัวเขาอย่างแน่นหนา

แต่ทั้งสองคนยังคงระแวดระวังหงเจี้ยนหยางไม่วางตา

“ขะ..ข้า..ไม่ได้อยู่สนามรบจริงหรือ” ชายตัวสูงถามเสียงสั่นเครือ คล้ายความหวาดกลัวยังคงเกาะกุมจิตใจของเขาจนมืดมิด กลิ่นสุราโชยออกมาจากตัวเขา

“ไม่..เจี้ยนหยาง เจ้าเข้าใจผิด เจ้าไม่ได้อยู่ที่นั่น” อันเยว่ฉีเอ่ยเสียงเบา

“เจ้าโกหก!” เขายังไม่อยากยอมรับ แม้เขาจะเริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเองอาจเห็นภาพหลอนอีกแล้ว แต่ภาพพวกนั้นมันเหมือนจริงมาก

“ไม่ ข้าไม่ได้โกหก เจ้าอยู่บ้านแล้ว ที่สนามรบจะมีสตรีได้อย่างไร เจ้าดูข้าสิ” นางยังคงเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยน ค่อยๆ ขยับเข้าไปจนชิดเพื่อให้เขามองตัวเองได้อย่างชัดเจน แต่เต็มไปด้วยความระมัดระวัง

“เจ้า เป็นสตรี..เจ้า ไม่ได้โกหก”

“อืม..เจ้าอยู่บ้านแล้ว เจ้าไม่ได้อยู่ที่นั่น” อันเยว่ฉีค่อยๆ กอดเขา ลูบหลังคนตัวใหญ่บางเบาเพื่อให้เขารู้สึกสงบมากขึ้น

“ทหารยาม..มีทหารยามถูกยิง..เขา..เขาปกป้องข้าไว้” น้ำตาของเสวียนหู่เริ่มไหลอย่างไม่อาจควบคุม

“ไม่ ที่นี่ไม่มีใครตาย”

“ไม่มีแน่หรือ ข้าเห็นกับตา!”

“ที่นี่ไม่มี เป็นเพียงภาพอดีตที่เจ้าหวาดกลัวเท่านั้น แต่หากเจ้าไม่วางใจ รู้สึกเป็นห่วงเขา พรุ่งนี้เราจะเดินทางไปช่วยจัดงานศพให้เขาอย่างสมศักดิ์ศรี ดีหรือไม่”

“...” หงเจี้ยนหยางพูดไม่ออก แต่ยกสองมือสั่นๆ มากอดสตรีที่กำลังปลอบเขา คล้ายการทำเช่นนั้นช่วยให้ความหนาวเย็นในใจอบอุ่นขึ้น แต่ติดที่เขายกมือขึ้นสูงไม่ได้ เพราะถูกมัดเอาไว้อยู่

จางป๋อเหวินดูวิธีกำราบเสวียนหู่ของเทพธิดาแล้วรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง แม้เขาจะเห็นว่าการกอดใกล้ชิดเช่นนั้นไม่ค่อยเหมาะสม แต่ยามนี้ไม่อาจเลือกวิธี ขอเพียงหงเจี้ยนหยางยอมสงบลงย่อมเป็นสิ่งสำคัญที่สุด

ก่อนหน้านี้ ยามที่หงเจี้ยนหยางดื่มหนักจนเมามาย หลายครั้งที่เขาเห็นภาพหลอนจนแทบจะพังเรือนทั้งหลัง ไม่ผู้ใดทำให้เขาสงบลงได้ ต้องรอจนเขาหมดแรงไปเอง ยามนี้สงบลงแล้วก็ถือว่าเป็นเรื่องดี

“ข้า..เห็นไฟลุกไหม้ทั่วทั้งห้อง ขะ..ข้า..” อดีตแม่ทัพพยายามเล่าความกลัวกับใครสักคนที่ยอมฟังเขา ไม่มองว่าเขาเป็นตัวประหลาดหรือเสียสติ

“หงเจี้ยนหยาง เจ้าอย่ากังวล ที่นี่ไม่มีไฟไหม้ ไม่ต้องกลัว” หญิงสาวยังคงกอดปลอบเขาต่อไปอย่างอ่อนโยน แม้ในใจจะอยากปล่อยแล้ว เพราะอดีตแม่ทัพผู้นี้ตัวเหม็นสุราจนนางแทบทนไม่ไหว

“ข้า..เหลือข้าคนเดียว” เขาเล่าเรื่องที่ถูกโจมตี และทุกคนล้วนถูกไฟคลอกจนล้มตายกันหมด เหลือเขาหนีรอดออกมาลำพัง แต่เพราะความกลัวทำให้เขาเล่ารายละเอียดไม่ไหว

“ไม่เป็นไร ข้าอยู่ที่นี่ ข้าจะอยู่กับเจ้า”

“ท่าน..เทพธิดา” กุนซือจางกระซิบถาม เขาอยากรู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี

อันเยว่ฉีจึงโบกมือไล่ให้กุนซือจางออกไปจากห้องนั้น ทั้งยังหันไปขยับปากว่าให้เสียงเบาๆ จางป๋อเหวินแม้จะรู้สึกไม่สบายใจแต่ก็ยังยอมออกไปแต่โดยดี ทั้งยังสั่งห้ามใครทำเสียงดังใกล้เรือนนอนของท่านกั๋วกง

“เจ้าคงปวดขาแล้ว เราเดินไปนั่งพักที่เตียงดีหรือไม่” หญิงสาวหันมาถามหงเจี้ยนหยางด้วยความเป็นห่วง

“...” เขาไม่ตอบ แต่ก็ยอมพยักหน้า

อันเยว่ฉีหันไปมองกุนซือจางที่ออกจากห้องไปแล้ว ทั้งยังช่วยปิดประตูให้จนในห้องเริ่มมืด ยังดีที่มีแสงโคมจากด้านนอกเล็ดลอดเข้ามาบ้าง นางจึงไม่ต้องคลำทางในความมืด

หญิงสาวปล่อยมือจากการกอดเขา แม้เขาจะพยายามยื้อสุดกำลัง แต่เมื่อเห็นว่านางเพียงจับมือเขาให้เดินตาม ไม่ได้ทิ้งเขาไว้ลำพัง ชายหนุ่มตัวสูงใหญ่จึงยอมปล่อยมือ และเดินตามอย่างเชื่อฟัง

ในใจของอันเยว่ฉีรู้สึกว่าคนไข้ตัวใหญ่น่ากลัวอยู่มาก หากเขาเกิดกลัวและอาละวาดอีกนางก็ไม่รู้จะทำอย่างไร จึงพยายามพาคนไข้ก้าวข้ามสิ่งของในห้องอย่างระมัดระวัง พยายามปลอบใจตัวเองว่าอย่างน้อยเขาก็ถูกมัดไว้แล้ว