บทที่ 3 เทพธิดาหรือปีศาจจิ้งจอกจอมราคะ

ในห้องนั้นสว่างกว่าด้านหน้ามาก เพราะไม่มีหลังคา มีเพียงผนังล้อมรอบ มีเตียงไม้ที่สูงกว่าเตียงนอนทั่วไปวางอยู่ติดกำแพง และมีเก้าอี้เก่าๆ อีกตัววางอยู่ข้างเตียง

“นั่งลงที่นี่ขอรับ” เด็กชายบอกพร้อมกับจูงมือหงเจี้ยนหยางให้นั่งลงบนเตียงไม้ ตัวสูงใหญ่ของชายหนุ่มถึงกับทำให้เตียงดังเอี๊ยดอ๊าด

“อือ..อาเจียว เจ้าเอาแผ่นไม้ดามแขนไปให้เสี่ยวซีด้วยนะ” เสียงไพเราะของเจ้าของผมทองสั่งเด็กชาย

“ได้ๆ พี่ใหญ่ ท่านลุงผู้นี้ชื่อว่า พ่างพ่าง เจ็บที่มือ” อาเจียวรายงาน

“อือ..” สตรีนางนั้นยังคงวุ่นวายกับสิ่งของตรงหน้า ไม่ยอมหันหน้ามามองคนป่วย

หงเจี้ยนหยางถอนหายใจ เขาไม่เคยพบโรงรักษาประหลาดเช่นนี้มาก่อน อีกทั้งเขามองอย่างไรก็รู้สึกว่าที่นี่ยากจนมาก ความหวังก่อนหน้าคล้ายใกล้จะพังทลายลงอีกครั้ง

“เอาล่ะ เรียบร้อย” เทพธิดาผมทองยื่นแผ่นไม้บางแต่มีรูปร่างคล้ายแขนให้อาเจียว เด็กชายรับแผ่นไม้และวิ่งออกไปด้านนอก

เทพธิดารับแผ่นกระดาษรายละเอียดคนไข้จากอาเจียวมาอ่าน ก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้ลุงพ่างพ่าง

“ท่านลุงอะไรกัน เจ้าเป็นคนหนุ่มชัดๆ” หญิงสาวเอ่ยเมื่อได้สังเกตคนตรงหน้าดีๆ อีกครั้ง

“ข้าบอกเจ้าเด็กนั่นแล้ว ข้าไม่ใช่ลุง” หงเจี้ยนหยางมองสำรวจเทพธิดา ไม่ต่างจากที่นางสำรวจเขา

‘หน้าตาก็ธรรมดา งดงามไม่เท่านางรำในวังหลวงด้วยซ้ำ นอกจากผมทองก็ไม่เห็นมีอะไรพิเศษ เหตุใดต้องเรียกว่าเทพธิดา’ เขาติเตียน

“เอาล่ะ ข้าขอดูมือที่เจ็บหน่อย” หญิงสาวพูดพร้อมกับยื่นมือไปเปิดแขนเสื้อของอีกฝ่ายสำรวจทันทีโดยไม่รอคำอนุญาตจากอีกฝ่าย

“เจ้าไร้มารยาทเช่นนี้เสมอเลยหรือ” ชายหนุ่มไม่เข้าใจ ปกติสตรีไม่ควรแตะต้องตัวบุรุษ แต่เทพธิดาตรงหน้าของเขากลับไม่สนใจสักนิด

“ข้าเป็นหมอ ต้องตรวจโรค มัวแต่รักษามารยาท คงไม่รู้ว่าเจ้าเจ็บป่วยที่ไหนกันพอดี”

“...” หงเจี้ยนหยางรู้สึกว่าสิ่งที่นางพูดก็ถูกต้อง แม้จะฟังไม่ค่อยเข้าใจภาษาที่นางใช้เท่าไรนัก

“ว้าว ดูกล้ามเนื้อแขนนี่สิ สวยงามราวกับถูกปั้น นี่..นายทำอาชีพอะไรเนี่ย” เทพธิดาผู้นั้นตาลุกวาวเมื่อได้เห็นกล้ามแขนและเส้นเลือดปูดโปนของอีกฝ่าย แม้แขนข้างนั้นจะเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นเก่าใหม่มากมาย แต่นางคล้ายมองไม่เห็น

“อะไรนะ” หงเจี้ยนหยางไม่เข้าใจ

“เอ่อ เจ้าถอดเสื้อสิ” นางสั่ง

“ข้าเจ็บมือ ต้องถอดเสื้อทำไมกัน” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว

“ข้า..ต้องตรวจร่างกายเพิ่ม สาเหตุอาจไม่ใช่ที่มือ” นางพูดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

หงเจี้ยนหยางชะงักงันครู่หนึ่ง ดูอย่างไรก็รู้ว่านางโกหก นี่เขาไม่ได้มาพบกับเทพธิดา แต่เป็นปีศาจจิ้งจอกจอมราคะหรอกหรือ ชายหนุ่มคุ้นเคยกับสายตาชื่นชมของสตรีดี แต่ในเมื่อนางโกหกเช่นนั้น เขาก็อยากรู้นักว่านางจะโกหกต่อไปเช่นไร

อดีตแม่ทัพหงยอมถอดเสื้อให้เทพธิดายลโฉม แม้ช่วงนี้เขาจะปล่อยตัวไม่ได้รักษาร่างกายจนตัวหนาใหญ่กว่าเมื่อก่อน แต่เขาไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องน่าอาย เขามั่นใจในตัวเองมาก

“ว้าว..งดงามมากจริงๆ ไม่เคยเห็นใครมีกล้ามสวยขนาดนี้มาก่อนเลย นี่นายเล่นกล้ามแบบไหนกันเนี่ย เป็นนักกีฬาเหรอ แต่ยุคนี้จะเล่นกีฬาอะไรล่ะ นักกีฬาก็ไม่น่ามีกล้ามสวยขนาดนี้นะ เสียดายกล้ามสวยๆ ไม่น่าปล่อยตัวจนอ้วนฉุเลย” นางพึมพำกับตัวเอง

“ฮะ?” หงเจี้ยนหยางฟังสิ่งที่นางพูดไม่เข้าใจ รู้เพียงนางกำลังชื่นชมกล้ามเนื้อของเขาเท่านั้น

ฝ่ามือเล็กของนางลูบไล้ไปตามแผ่นอกแกร่งของเขาราวกับถูกสะกด ไล้ปลายนิ้วไปตามกล้ามเนื้อ ลงไปด้านล่างบริเวณหน้าท้อง แม้ยามนี้จะกลายเป็นพุงอ้วนกลม แต่นางยังคงกดปลายนิ้วสำรวจมัดกล้ามภายใต้พุงอุ้ยอย่างตั้งใจ เทพธิดาผู้นั้นถึงขั้นก้มหน้าลงเพื่อสำรวจหน้าท้องของบุรุษทีละชุ่น [1]

“ถึงจะอ้วนขึ้นเล็กน้อย แต่กล้ามเนื้อเดิมยังอยู่ครบ สวยทุกมัดเลยด้วย ต้องใช้ความอดทนแค่ไหนถึงจะได้ขนาดนี้ ทำไมจู่ๆ ถึงปล่อยตัวล่ะ เสียดายจริงๆ”

“นี่..ท่านเทพธิดา ไม่มากเกินไปหรือ” หลังจากปล่อยให้นางจับตรงนั้นตรงนี้ของเขาอยู่นาน หงเจี้ยนหยางก็เริ่มทนไม่ไหว เขารู้สึกว่าคงถูกหลอกแล้ว ไม่รู้ว่านางทำเช่นไรให้ผมเป็นสีทอง แต่สตรีผู้นี้เป็นพวกต้มตุ๋นแน่นอน

“อะแฮ่ม..เอ่อ..นี่เจ้า..เป็นอดีตทหารเช่นนั้นหรือ” ในที่สุด เทพธิดาก็เงยหน้าขึ้น แสร้งกระแอมไอเล็กน้อย แต่ความพึงพอใจยังคงปรากฏชัดบนใบหน้า

“...” อดีตแม่ทัพหงได้แต่ขมวดคิ้วมองนาง

“อะแฮ่ม..ไหนลองกำมือสิ” หญิงสาวแสร้งทำหน้าตาจริงจัง สั่งเขาราวกับเป็นท่านหมอผู้ทรงภูมิ

หงเจี้ยนหยางส่ายหัวถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า แต่สุดท้ายก็ยังยอมกำมือตามที่นางต้องการ

“ใช้หลังมือสองข้างแตะกันแล้วดึงมาชิดอก กางข้อศอกให้ตรง”

“..เฮ้อ” เขาถอนหายใจและทำตามที่นางสั่งอีกครั้ง

“อืม..กำมือไม่สนิท ปลายนิ้วดีดออก ข้อมือและปลอกหุ้มเส้นเอ็นอาจบาดเจ็บ..ถ้าเป็นทหารแต่จับอาวุธไม่ไหวก็คงลำบากจริงๆ” นางวิเคราะห์อาการของผู้ป่วยอย่างตรงไปตรงมา

แต่คำพูดของหญิงสาวกลับทำให้อดีตแม่ทัพรู้สึกเย็นสันหลัง ความหวาดกลัวขุมหนึ่งเกาะกุมจิตใจ วันเวลาที่เขาจับอาวุธสู้ศัตรูไม่ได้ ทำให้ชีวิตทหารนับหมื่นชีวิตต้องล้มตายวิ่งผ่านความทรงจำฉับพลัน

“มีปุ่มนูนบนสันข้อมือฝั่งนิ้วหัวแม่มือ คลำพบว่ามีการหนาตัวของปลอกหุ้มเส้นเอ็น ..ชาที่ปลายนิ้วมือด้วยหรือไม่” เทพธิดาจับมือของชายหนุ่มคลำจนทั่ว ก่อนจะหันมาถามเขา

หงเจี้ยนหยางทำเพียงกัดฟันพยักหน้า

“ข้าทำให้เจ้ากลัวหรือ ไม่ต้องห่วง มันรักษาได้” นางเห็นแล้วว่าเขาหน้าซีดมาก นางอยากบอกเขาว่าแค่ปลอกหุ้มเอ็นข้อมืออักเสบไม่จำเป็นต้องกลัวมากเช่นนั้น

“หุบปาก!” ชายหนุ่มลุกขึ้นเต็มความสูง น้ำเสียงโกรธจัด

“เจ้าจะเข้าใจอะไร เจ้าคงคิดว่าเรื่องเล็กเท่านี้ไม่ใช่ปัญหา แต่สำหรับข้า มัน..มัน” ภาพที่เขาไม่อาจช่วยใครได้ เปลวไฟโหมกระหน่ำจนแม้แต่เขาก็ยังไม่อาจเอาชีวิตรอด ทำให้บุรุษร่างสูงใหญ่ถึงกับกลัวตัวสั่น

“มีอะไร! เกิดอะไรขึ้น..นี่เจ้า..ถอดเสื้อหรือ!” จางป๋อเหวินรีบพุ่งตัวเข้ามาด้านในห้องตรวจเพราะได้ยินเสียงดัง แต่ก็ต้องตกตะลึงที่สหายกำลังเปลือยช่วงอกให้สตรีผู้หนึ่งดู

“ไม่มีอะไร สหายของท่านแค่ไม่สบาย จนจิตใจเจ็บป่วยไปด้วย” เทพธิดาผมทองยิ้มต้อนรับชายตัวเล็กในชุดดำ นางยังตัวสูงกว่าเขาด้วยซ้ำ แต่ดูท่าทางแล้วผู้มาใหม่น่าจะอายุมากกว่านาง

“จิตใจเจ็บป่วยหรือ! เจ้า! เจ้าหมายถึงสิ่งใด ข้าไม่ได้กลายเป็นคนบ้า ข้า..ข้ายังมีสติครบถ้วน” ชายตัวใหญ่ตวาดลั่น

[1] 1 ชุ่น ประมาณ 3.33 เซนติเมตร