ตอนที่ 8

“ดูเหมือนว่าสิ่งนี้กำลังออกตามหาเจ้าของมันอยู่” เสียงของอาจารย์มณีนิ่มดังก้องในห้วงฝันของต้าหนิงโดยไม่ตั้งใจ ต้าหนิงพยายามมองไปยังภาพข้างหน้า แต่ภาพที่เห็นกลับเลือนรางเหลือเกิน

“อะ อาจารย์” เธอร้องเรียกอีกฝ่าย

“ของที่เธอได้ไปน่ะ เอาไปใช้ต่อชีวิตได้” เสียงนั้นเอ่ยตอบกลับมา

“หมายความว่ายังไงคะ” ต้าหนิงถามกลับ

“อยากให้มันเป็นอะไร มันก็จะเป็นอย่างที่เธออยากให้เป็น” เสียงของอาจารย์ผะแผ่วจนเกือบฟังไม่ได้ศัพท์

“แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะคะอาจารย์” ต้าหนิงเอ่ยด้วยความสงสัย ถึงเธอจะเอ็นดูอินอินแต่ชีวิตยากจนข้นแค้นแบบนี้เธอเองก็ไม่เคยเจอมาก่อนเช่นกัน มันเลยยากที่จะยอมรับว่าเธออยากจะอยู่ในโลกนี้

“มันเป็นชะตา...” เสียงนั้นบางเบาเหมือนสายลมในหน้าหนาว ไม่นานต้าหนิงก็สะดุ้งตื่น เธอยังกอดขวดแก้วปริศนาไว้ในมือ หัวใจเต้นระรัวเหมือนกับได้เจอกับอาจาร์มณีนิ่มมาจริง ๆ

“หมายความว่ายังไงนะ” หญิงสาวเอ่ยถามตัวเอง ก่อนจะวางขวดแก้วกลับเข้ากล่องแล้วเดินมานอนข้าง ๆ อินอินที่หลับปุ๋ยไปนานแล้ว

“อยากให้เป็นอะไรก็เป็นได้ยังงั้นหรอ” ต้าหนิงพูดซ้ำกับตัวเองอีกครั้งก่อนจะผลอยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน

รุ่งเช้ามาเยือนอย่างรวดเร็ว แต่เช้านี้ต้าหนิงเป็นคนที่ตื่นมารอแสงอาทิตย์ที่เคลื่อนโผล่จากขอบฟ้าขึ้นมาเสียเอง เธอยิ้มรับแสงตะวันที่สาดส่องมาที่พื้นดินของเธอ ก่อนจะมองไปที่ดินนั้นแล้วใช้ขวดแก้วสีเขียวหยดลงไปบนดินที่แห้งกรังเหมือนทะเลทราย

“จงเป็นดินที่อุดมสมบูรณ์ด้วยเถิด” เธอเอ่ยแล้วหยิบจอบมาเริ่มขุดดินบริเวณนั้นอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง “ท่านแม่ ท่านทำอะไรเจ้า” เสียงของอินอินที่เพิ่งตื่นเดินขยี้ตามาหาแม่ของเธอที่กำลังขุดดินเสียงดังเพียงลำพัง

“แม่จะปลูกผัก” ต้าหนิงเอ่ย

“ผักหรือเจ้าคะ!” อินอินเอ่ยด้วยดวงตาลุกวาว

“ใช่ ต่อไปทุกมื้อเราจะมีทั้งเนื้อทั้งผักกิน” ต้าหนิงพูดไปก็ขุดดินไปด้วย

“ท่านแม่!!,,ท่านต้องป่วยแน่ ผักเขียว ๆ แบบนั้นอินอินไม่เห็นมานานแล้วนะเจ้าคะ ที่ดินตรงนี้เอาไว้ขุดหลุมฝังคนตายเท่านั้นแหละเจ้าค่ะท่านแม่” อินอินเอ่ย

“อินอิน! ต่อไปห้ามพูดแบบนี้อีกนะ แม่พูดว่าอะไรลูกต้องเชื่อแม่เข้าใจมั้ย?” ต้าหนิงหันไปตำหนิลูกสาวที่ตอนนี้หน้าจ๋อยลงอย่างเห็นได้ชัด

“เจ้าค่ะท่านแม่”

“เอาล่ะ ลูกไปจุดเตาเดี๋ยวแม่จะทำอาหารให้ ตอนนี้ผักของแม่ยังไม่โต เราต้องกินแบบเดิมไปก่อน” ต้าหนิงเอ่ยพลางมองไปที่ดินที่เหมือนทราบด้วยแววตาที่เปล่งประกาย ผิดกับอินอินที่มองดินตรงหน้าด้วยความหมดหวัง

หลี่อินอินเป็นเด็กดีมาตลอด เพราะเธอเรียนรู้การสูญเสียมาแล้วจากการที่พ่อของเธอจากไปอย่างทรมาน หลี่อินอินเลยเชื่อฟังแม่ของเธอเป็นอย่างดี เพราะไม่อยากให้แม่ต้องเป็นทุกข์ หลังจากพ่อจากไป อินอิยรับรู้ได้ว่าความสดใสของแม่หายไปเกือบหมด นางใช้ชีวิตเหมือนหวังว่าวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่ได้มีชีวิตอยู่ ทุกเช้าอินอินจะตื่นมาพร้อมเห็นสีหน้าเศร้าหมองของผู้เป็นแม่ ที่ราวกับเสียใจเหลือเกินที่วันนี้ยังตื่นขึ้นมาหายใจอีก ทว่าเมื่อไม่กี่วันนี้ อินอินกลับรู้สึกว่าแม่ของเธอไม่เหมือนเดิม ประกายตาที่มองมาที่เธอ หรือแม้แต่ความหวังที่จะปลูกผัก หรือเปลี่ยนแปลงชีวิตอย่างที่เธอบอกเมื่อครู่… อินอิน แอบมองมารดาที่กำลังขุดดินด้วยแววตาเปล่งประกายก็อดแปลกใจไม่ได้ ใจหนึ่งเธอก็กลัวว่านี่อาจเป็นสัญญาณว่ามารดาอาจจะทำดีเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะไม่อยู่แล้ว