ตอนที่ 7

“มันคือ...อะไรเจ้าคะท่านแม่” เด็กน้อยเอ่ยถามทันที

“นั่นสิ” ต้าหนิงหยิบหลอดแก้วขนาดเล็กที่มีผงสีต่าง ๆ บรรจุอยู่เกือบ 10 ขวด อีกทั้งยังมีเมล็ดบางอย่างอยู่ในถุงอีก 10 ถุงด้วย เธอไล่สายตามองทุกอย่าง พิจารณาอย่างถี่ถ้วน แต่ก็ยังไม่ได้คำตอบ

“สวยจังเจ้าค่ะ” เด็กน้อยหยิบหลอดแก้วสีชมพูแวววาวขึ้นมาดู

“นั่นสิ”

“มันเอาไว้ทำอะไรหรอเจ้าคะท่านแม่”

“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยเราต้องมาลองดูกันว่าของขวัญที่เทวดาให้เรามาเป็นอะไร?” ต้าหนิงเอ่ยบอกกับเด็กน้อยไปอย่างนั้นเอง เพราะตอนนี้เธอก็ยังมืดแปดด้านเหมือนกัน ทั้งสองเก็บอุปกรณ์ประหลาดเข้าไปในตู้เก็บของก่อนจะเดินทางไปหาผู้ใหญ่บ้านที่ อินอิน พูดถึง ระหว่างทางนั้นไม่ค่อยมีบ้านเรือนเท่าไหร่นัก ต้าหนิงมองสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ก็ได้แต่ใจหาย ต้าหนิงและอินอินอาศัยอยู่กันได้อย่างไร ที่นี่แทบไม่มีพืช ผัก ผลไม้เลย อย่าให้พูดถึงเนื้อไก่ หรือเนื้อหมูเลยเพราะมันแทบจะไม่มีทางเป็นไปได้ที่สถานที่แห่งนี้จะมีเนื้อให้เธอและลูกได้ทาน

“ต้าหนิง อินอิน เป็นไงบ้าง” เสียงของป้า ลู่เสียน โบกมือให้สองแม่ลูกระหว่างหาบหัวเผือก หัวมันไว้ในตะกร้าด้านหลัง

“เผือกกับมันอีกแล้วหรอ” ต้าหนิงพูด

“ท่านแม่ ป้าคนนี้ชื่อ ลู่เสียน เป็นพี่สาวที่แม่สนิทด้วย เธอจะแบ่งอาหารให้เราเสมอ” อินอินรีบบอกข้อมูลกับต้าหนิงทันที

“อ้อเหรอจ้ะ” ต้าหนิงหันไปขอบใจเด็กน้อยพลางสาวเท้าไปหาผู้มีพระคุณทันที

“พี่ ลู่เสียน เดี๋ยวฉันช่วยเอง” เธอรีบยกเอาตะกร้าพาดหลังของอีกฝ่ายมาช่วยถือ

“ตายแล้ว ขอบใจมากนะต้าหนิง”

“พี่ช่วยให้ฉันกับลูกมีข้าวกิน เรื่องแค่นี้น้อยนิดนัก” ต้าหนิงเอ่ย

“ช่วงนี้ลำบากหน่อยนะ ไม่รู้ว่าดินเป็นอะไร ปลูกผักไม่ขึ้นเลยสักนิด” ลู่เสียน เอ่ยด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย

“หมายความว่าเมื่อก่อนนี้ปลูกได้ เหรอพี่ ลู่เสียน”

“อ้าว ก็ปลูกได้สิ สมัยก่อนเราสองคนยังช่วยกันปลูกผัก เก็บผักได้เป็นตะกร้าทุกวัน” สีหน้าของ ลู่เสียน เต็มไปด้วยรอยยิ้มเมื่อนึกย้อนถึงอดีต

“อ้อ”

“ท่านป้า ท่านแม่ไม่ค่อยสบายตื่นมาหลงลืมไปหลายอย่าง อย่าถือสานางเลยนะเจ้าคะ” เสียงของอินอินอธิบายอาการของผู้เป็นแม่ให้ ลู่เสียน ฟัง

“อ้าวเหรอ เป็นอะไรไปล่ะต้าหนิง ตายจริงถ้างั้นพี่จะปันเนื้อหมูมาให้นะ” ลู่เสียน เป็นพี่สาวที่ดีของต้าหนิงมาตลอด เรียกได้ว่าเห็นต้าหนิงเป็นน้องสาวคลานตามกันมาก็ว่าได้

“ไม่เป็นไรหรอกพี่เก็บไว้เถอะ วันนี้ขอแค่ข้าวสารกับเผือกมันก็พอ ฉันต้องช่วยอะไรพี่บ้างล่ะ”

“ไม่ต้อง แค่หาเลี้ยงอินอินก็เหนื่อยจะตายแล้ว อี้เซียน ก็มาด่วนจากไปเสียก่อน พี่กับสามีถึงได้เป็นห่วงพวกเธอมาก ที่นี่ยิ่งนานวันก็ยิ่งแห้งแล้ง ท่านเจ้าเมืองไม่เคยมาเหลียวแล เมื่อก่อนยังพอปลูกเก็บกินเลี้ยงครอบครัวได้ เดี๋ยวนี้แค่กินคนเดียวยังยาก” ลู่เสียน เอ่ยด้วยสีหน้าท้อแท้

“พี่ ลู่เสียน” ต้าหนิงรับรู้ถึงอารมณ์ของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน เธอกุมมือที่กระด้างของ ลู่เสียน เอาไว้พลางมองไปรอบ ๆ หมู่บ้านของเจ้าของร่างด้วยความท้อแท้ กระนั้นท่ามกลางความหวังที่ริบหรี่ ผู้คนที่นี่ก็ยิ้มแย้มแจ่มใสกันดี เมื่อพูดคุยกับผู้ใญ่บ้านหรืออี้ซวน ที่เป็นสามีของพี่ ลู่เสียนแล้ว ต้าหนิงก็พอจะรู้อะไรหลาย ๆ อย่างมากขึ้น เธอครองตัวเป็นม่ายมาได้หลายปีแล้ว เนื่องจากสามีเป็นวัณโรคตายจากไปเสียก่อน ประกอบกับสภาพอากาศที่แปรปรวน อาชีพเดิมของเธอเคยเป็นคนปลูกผัก ผลไม้ ที่มีผลผลิตมากกลับทำไม่ได้ดังเดิม สามีที่ทำงานเป็นช่างปั้นเครื่องดินเผาที่เคยเป็นเสาหลักก็มาจากไป ทำให้สถานการณ์ความเป็นอยู่ของต้าหนิงและอินอินย่ำแย่ลงทุกปี โชคดีได้ความเมตตาจาก ลู่เสียน และ อี้ซวน อยู่เนือง ๆ เลยทำให้เธอรอดตายมาได้อย่างปาฎิหาริย์ เย็นนั้นเลยฝากท้องกับบ้านของ ลู่เสียน จนอิ่มหน่ำถึงเดินทางกลับบ้าน

“โชคดีจังวันนี้ได้กินหมูด้วยนะเจ้าคะ” อินอินเอ่ยระหว่างที่ต้าหนิงกำลังหวีผมให้ลูกก่อนนอน

“นั่นสิ เราไม่ได้กินเนื้อมานานแค่ไหนแล้วนะ” ต้าหนิงเอ่ยถามลูกสาว ทั้งที่ร่างจริงของเธอเพิ่งกินมันมาเมื่อวานได้ แต่กลับรู้สึกโหยหาเนื้อราวกับไม่ได้ทานมานานหลายเดือน

“น่าจะตั้งแต่หน้าฝนปีที่แล้วเจ้าค่ะ” อินอินเอ่ยอย่างไม่สนใจ เธอคงชาชินกับเรื่องนี้เสียแล้ว

“ต่อไปแม่จะหาอาหารดี ๆ มาให้ลูกกินเอง” ต้าหนิงเอ่ยระหว่างลงน้ำหนักลงบนหวีไม้ที่กำลังสางบนเรือนผมของลูกสาว

“ท่านแม่ ขอแค่ท่านแม่กับอินอินแข็งแรงก็พอ อินอินไม่หวังเรื่องอาหารการกินมาเท่าไหร่หรอกเจ้าค่ะ”

“อย่าพูดอะไรสิ้นหวังอย่างนั้นอีกนะ ต่อไปอินอินจะได้กินดีอยู่ดี ขอแค่เชื่อแม่ ลูกทำได้มั้ย” ต้าหนิงวางหวีลงแล้วบีบไหล่ลูกสาวตัวเล็กราวกับต้องการกำลังใจ

“ได้เจ้าค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยรีบตอบแล้วหันมาหาผู้เป็นแม่

“ท่านแม่ ท่านดูไม่เหมือนเดิมเลยนะเจ้าคะ” อินอินตัวน้อยเอ่ย

“งั้นหรอ แล้วลูกชอบรึเปล่าล่ะ”

“ชอบเจ้าค่ะ เมื่อก่อนท่านเองดูสิ้นหวังตลอด บอกแต่ว่ายังตื่นขึ้นมาได้ก็บุญแค่ไหนแล้ว อินอินเลยไม่อยากได้อะไรอีก ไม่อยากให้ท่านแม่ต้องด่วนจากไปเหมือนท่านพ่อ” เด็กหญิงตัวน้อยเอ่ยด้วยความบริสุทธิ์ใจ

“ไม่หรอก อินอิน แม่สัญญาว่าแม่จะแข็งแรงไปนาน ๆ แล้วหนูเองก็ต้องแข็งแรงด้วย” ต้าหนิงบีบพวงแก้มน้อย ๆ ของลูกสาวก่อนจะพาเธอเข้านอน แสงเทียนนวลสว่างไสวอยู่ในห้องขนาดเล็กที่มีเพียงเธอและลูกนอนอยู่ด้วยกัน ต้าหนิงหันไปหยิบกล่องของขวัญที่อาจารย์ให้มา พลางหยิบขวดแก้วเล็ก ๆ ขึ้นมาพิจารณา

“มันคืออะไรนะ”

--------

ไรท์ฝากกดติดตามกดหัวใจ ❤️ และกดเพิ่มเข้าชั้นให้ด้วยน๊า ????