บทที่ 4 ทักษะพิเศษ (1)

และแล้วเมิ่งเหยียนซินก็กลับกลายเป็นว่ามีระบบช่วยนำทางราวกับติดจีพีเอส ไม่รู้นับเป็นเรื่องโชคดีหรือไม่ที่ยามนี้เมิ่งเหยียนซินดันต้องมาทำภารกิจหนีตายให้กับคุณหนูรองเมิ่งเหยียนซิน แต่โลกใบนี้ก็เหมือนจริงเกินไปกระมัง

ขณะที่เมิ่งเหยียนซินเดินบ้างกระโดดบ้างก็ลัดเลาะชายป่าเข้ามาจนถึงในตลาด ระบบพลันปรากฏขึ้นอีกครั้ง

[หากต้องการหลบหลีกการกลับสกุลเมิ่ง ต้องระวังสิบสามนาฬิกา ขอให้ท่านปลอดภัย]

"สิบสามนาฬิกา หา เอ๋...ฝั่งไหนล่ะ" เมิ่งเหยียนซินเหลือบซ้ายแลขวา นางเห็นบุรุษสองสามนายกำลังมุ่งหน้าใกล้เข้ามา ก็เร่งกระเด้งกายหลบเข้าหลังกองขยะฉับพลัน

"นี่ พวกเจ้า เคยเห็นคุณหนูคนนี้หรือไม่"

ภาพเสมือนของเมิ่งเหยียนซินถูกกางออกเพื่อสอบถามบรรดาพ่อค้าแม่ขายบริเวณนั้น ทุกคนต่างส่ายศีรษะไม่รู้เห็น เมิ่งเหยียนซินพยายามเขม้นมองภาพ ดูแล้วหน้าตาสตรีที่เขาวาดลงไปอุบาทว์พิกล จากที่นางอาบน้ำผลัดผ้า คุณหนูรองเมิ่งก็งดงามใช้ได้ทีเดียว เหตุใดจึงใช้ภาพเช่นนั้นมาตามหาคน หาให้ตายก็คงไม่พบ

นี่คิดว่าเราขี้เหร่ขนาดนี้เลยหรือไง จะบ้า...

จวบจนบุรุษในเครื่องแบบเดินจากไปไกลลิบ เมิ่งเหยียนซินจึงกระโดดเด้งออกมาพร้อมปัดฝุ่นบนเสื้อผ้าและฝ่ามือ ดูเหมือนเมิ่งเหยียนซินเลือกพื้นที่ซ่อนตัวไม่ถูกต้องเอาเสียเลย กลิ่นเหม็นหึ่งจึงติดอยู่บนเสื้อผ้าเต็มไปหมด 

"ระบบ... ระบบ... เสี่ยวทู่จื่อ!"

[สวัสดีค่ะคุณหนูรอง ไม่ทราบว่าท่านติดปัญหาใด]

"คือ... พวกคนเมื่อกี๊เป็นใครงั้นหรือ"

[เรื่องนี้เสี่ยวทู่จื่อไม่อาจก้าวก่ายเนื่องจากอยู่ในภารกิจของท่าน รบกวนคุณหนูใช้ความสามารถเพื่อฝ่าฟันมันด้วยตนเอง]

"แค่นี้ก็ไม่ได้รึไง หวงจริงเชียว"

[นับจากนี้เสี่ยวทู่จื่อจะออกมาอัตโนมัติยามจำเป็นเท่านั้น ขอให้คุณหนูรองข้ามผ่านภารกิจแรกโดยไว]

"เดี๋ยว เดี๋ยว..."

ไม่ทันเสียแล้ว หนนี้ไม่ว่าเมิ่งเหยียนซินพยายามเรียกหาเสี่ยวทู่จื่อเพียงใด เจ้าระบบดังกล่าวก็ไม่ยอมโผล่ออกมาสักกระผีกริ้น ทำราวกับว่าได้ชัตดาวน์ตนเองไปแล้วจริง ๆ

"ระบบนี่แฮงค์ไปแล้วหรือยังไง กะจะถามสักหน่อยจบภารกิจได้เงินหรือเปล่า ชิ"

เป๊ง เป๊ง เป๊ง

"เร่เข้ามา จ๊ะเร่เข้ามา จับยามสามตา หมอเทวดาเชิญทางนี้"

เมิ่งเหยียนซินบังเกิดความสนใจขึ้น นางจึงทำตัวลีบเล็กให้กลมกลืนกับบรรดาชาวบ้านเพื่อต้องการพาตนเองเข้าไปมุงดูเรื่องน่าสนุกเบื้องหน้า ทว่ายามที่เมิ่งเหยียนซินเผลอกระทบไหล่ใคร นางกลับเห็นภาพสะท้อนบางอย่างเกิดขึ้นในโซนสมองเสียอย่างนั้น เมิ่งเหยียนซินตัวแข็งค้างชั่วขณะ

เมื่อครู่มันเกิดขึ้นได้ยังไง อนาคตงั้นเหรอ

เมิ่งเหยียนซินจึงลองสาวเท้าเข้าใกล้หญิงสาวผู้หนึ่งเพื่อความแน่ใจ ภาพการตบตีราวเหตุการณ์สามีภรรยาทะเลาะกันก็ผุดขึ้น หญิงสาวชาวบ้านคนนั้นผินหน้ามองเมิ่งเหยียนซินด้วยอารมณ์หงุดหงิด

เหวี่ยงจริง ๆ มิน่าสามีเลยไปมีกิ๊ก นี่ก็กระชากสามีตบกลิ้งเลยเชียว

เมิ่งเหยียนซินยิ้มแหยให้อีกฝ่าย เมื่อแน่ใจว่าตนไม่ได้เพ้อเจ้อไปเอง ก็ถอยร่นออกห่างอีกฝ่ายเดี๋ยวนั้น กระทั่งชายผู้หนึ่งวิ่งเข้ามากระทบไหล่นางจนเซ

"แม่นางขอโทษด้วย เจ้าเป็นอะไรหรือไม่"

เพราะภาพเมื่อครู่เป็นเหตุให้เมิ่งเหยียนซินติดในภวังค์ ครั้นเห็นอีกฝ่ายถามซ้ำอีกครั้ง เมิ่งเหยียนซินก็ส่ายศีรษะ

"ไม่เจ้าค่ะ"

หรือเป็นความสามารถพิเศษของระบบงั้นเหรอ

[ทักษะพิเศษ หยั่งรู้อนาคต]

เมิ่งเหยียนซินมองจอโปร่งแสงที่ปรากฏขึ้น จากนั้นก็หายไปโดยไม่อธิบายอะไรอีก

"หยั่งรู้อนาคต"

เมิ่งเหยียนซินจึงย้ายสายตาไปยังจุดสนใจของผู้คน ยามนี้เมิ่งเหยียนซินสัมผัสได้ว่ากลุ่มชายผู้นั้นเป็นพวกนักต้มตุ๋น เขากำลังทำนายดวงชะตาส่งเดชเพื่อหลอกเอาเงินจากผู้คน เดิมทีเมิ่งเหยียนซินเบื่อหน่ายเต็มทนหวังจะปลีกตัวออกจากฝูงชนแสนแออัด ทว่าดวงตากลับเหลือบเห็นชายที่วิ่งมาชนตนเมื่อครู่กำลังตกเป็นเหยื่อ เมิ่งเหยียนซินไม่อาจละเลยเรื่องไร้มโนธรรมเช่นนี้ได้ จึงตัดสินใจหันหลังกลับ

เขากำลังถูกทำนายทายทักว่าชะตาบัดซบ ต้องแก้เคล็ดด้วยการจ่ายเงินถึงสองตำลึงเงินจึงจะสามารถแก้ไขกฎแห่งสวรรค์ ก่อนชายผู้นั้นจะควักเงินจ่ายด้วยสีหน้าซีดขาว เสียงใสก็โพล่งขึ้นเสียก่อน

"เดี๋ยว! เขาบอกว่าท่านดวงชะตาบัดซบ มันก็จะบัดซบงั้นหรือ"