บทที่ 4

หญิงสาวทั้งสองตื่นขึ้นแต่เช้าเมื่อได้ยินเสียงเรียกมาจากเครื่องดักฟัง เสียงของศิรานนท์ดังรบกวนเรื่อยๆ จนพวกเธอต้องตื่นมาฟังเขาพูด แม้แต่ผู้ใหญ่จงก็ยังตื่นขึ้นมานั่งฟังด้วย เพราะเขาก็ใส่เครื่องดักฟังเหมือนกัน

“เฮ้อ ข้าล่ะง่วงเหลือเกิน” ชายชราบ่นกระปอดกระแปด

“พ่อเข้านอนก่อนก็ได้นะจ๊ะ”

“เข้าอะไรล่ะนางสาว ข้าหูจะแตกละเนี่ย”

‘เอ่อ ขอโทษครับ ผมแค่อยากจะเตือนว่าพวกมันมาที่เกาะแล้วนะครับ มีเรือสินค้าสามลำ’

“ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าข้าจะไปดูให้ เพราะยังไงพวกมันก็ต้องเรียกหาข้า”

“ฉันขอไปด้วยนะจ๊ะพ่อ” อุรัสมาเอ่ยขอ

“ไม่ได้ๆ ถ้าแวนมันเห็นแก แกต้องไปเป็นเมียมันแน่ๆ”

‘แล้วอีกอย่างที่ผมอยากจะบอกคือ…เรือลาดตระเวนของเราโดนโจมตีขณะออกปฏิบัติหน้าที่ ตอนนี้ยังไม่มีใครติดต่อมา ผมอยากให้พวกคุณสำรวจรอบๆบริเวณเกาะว่ามีทหารได้รับบาดเจ็บอยู่หรือเปล่า’

“ไม่มีปัญหา” เขมิการับคำ

‘งั้นผมไปนอนแล้ว บายครับ’ ศิรานนท์พูด และปิดไมโครโฟน

“แล้วเอาไงกันล่ะเรา พรุ่งนี้พ่อไปหาพวกนั้น เราแยกย้ายกันสำรวจเกาะดีไหม?” เขมิกาพูดขึ้น

“ดีเหมือนกันพี่สวย”

“เออ ตกลงกันได้แล้วก็รีบเข้านอน อีกไม่กี่ชั่วโมงพระอาทิตย์ก็ขึ้นแล้ว” ผู้ใหญ่จงบอก แล้วเดินกลับเข้าห้องตัวเองไป

สองสาวมองหน้ากันอย่างขอความเห็น และสุดท้ายก็ได้แต่ยิ้มให้กันเหนื่อยๆ และเดินกลับเข้านอนที่ห้องพร้อมกัน…

เรื่องที่ผู้ใหญ่จงพูดไว้เป็นไปตามคาด เพราะเขาถูกตามตัวตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้น จนตอนนี้เวลาเกือบเที่ยงก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับมา สองสาวจึงแยกย้ายกันออกมาเดินสำรวจรอบๆเกาะ อุรัสมาตั้งใจจะเดินไปเรื่อยๆตามชายหาด และแวะไปคุยกับปราณัฐที่ลานประมง

“พี่กล้า”

“เฮ้ย ว่าไงนางสาว” ปราณัฐพูดขำๆ และยิ้มชอบใจที่กำลังแสดงบทบาทของนายกล้าอยู่ เขารีบปิดไมโครโฟนทันที

“ดูพี่มีความสุขมากเลยนะ น่าจะย้ายมาอยู่เกาะนี่ซะเลย เมื่อคืนได้ข่าวจากพี่นนท์แล้วใช่ไหม?”

หญิงสาวเอื้อมมือขึ้นปิดไมโครโฟน และพูดขึ้น

“อือ ว่าจะออกเรือไปดูเกาะใกล้ๆเหมือนกัน” เขาทำสีหน้าครุ่นคิด

“เมื่อเช้าคนของพวกมันเรียกผู้ใหญ่จงไปคุยจนตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา”

“อือ พี่ก็ฟังที่มันคุยกับผู้ใหญ่อยู่เหมือนกัน มันคุยเรื่องเรือลาดตระเวน แปลว่าข้อมูลของไอ้นนท์ถูกต้องแล้ว แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า... เฮ้อ ขอให้ไม่เป็นอย่างที่คิดทีเถอะ” เขาพูด แล้วตัดบทเอาเองดื้อๆ

“พี่ณัฐกำลังคิดว่าคนบนเกาะเป็นพวกมันเหรอ?”

“เปล่า พี่กำลังคิดว่าขนาดฝั่งเรายังมีหน่วยข่าวกรองแฝงตัวเข้ามาเลย พวกมันก็อาจจะมีเหมือนกัน ถ้าคนทั้งเกาะเป็นพวกมันก็จะดูโจ่งแจ้งเกินไป อาจจะโดนทางการจัดการไปแล้ว” เขาขมวดคิ้วแน่น และพยายามคิดหาทางพิสูจน์ข้อสันนิฐานของตัวเอง

“ถ้าอย่างนั้นจะทำยังไงล่ะคะ?”

“ตอนนี้ไอ้นนท์มันคงบอกกับทางการไปแล้ว อาจจะมีทีมอื่นเข้าไปจัดการ” ปราณัฐพูดเสียงเครียด

“เอ่อ ! พี่ณัฐ เมื่อคืนที่อันเดินตรวจความเรียบร้อยบนเกาะ อันกับผู้ใหญ่จงเห็นเกาะข้างๆเปิดไฟสว่างไปหมดเลยค่ะ ขนาดไกลกันตั้งเยอะ ยังมองเห็นได้ชัดขนาดนี้ แปลว่ามันต้องมีเรื่องไม่ชอบมาพากลแล้วเมื่อคืนสถานการณ์บนเกาะเราก็ปกติดีนะคะ เรือสินค้าของนายแวนก็มาครบทั้งสามลำ แต่...”

“ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน” ปราณัฐพูดแทรกอย่างวิตกกังวล เขารู้สึกใจคอไม่ค่อยดีสถานการณ์แบบนี้สุดๆ

“ใช่ค่ะ หรือว่า...เกาะข้างๆจะเป็นที่จอดเรือ”

“ก็ไม่แน่ เพราะรัศมีมันไม่ได้ห่างไกลกันมาก” เขาบอกหญิงสาวตรงหน้าอย่างใจเย็น

“ถ้าเป็นอย่างนั้นเราจะทำยังไงคะ?”

“คงต้องดูให้แน่ใจก่อน แล้วรายงานกับทางการ เดี๋ยวพี่จะปรึกษาลุงเกิบอีกทีบางทีแกอาจจะรู้ทางไปเกาะนั้นแบบที่เสี่ยงน้อยที่สุด” เขาบอกและยิ้มให้เธออย่างอารมณ์ดี “จริงๆ สาวๆที่นี่ก็สวยนะ” ปราณัฐพูดต่อ

“งั้นพี่กล้าก็เชิญเหล่สาวไปนะคะ อันจะไปเดินดูรอบๆเกาะ”

“ไปเถอะ น่าจะไปตั้งนานแล้วนะ” ปราณัฐไล่ทีเล่นทีจริง

“เชอะ!!!”

“อย่าทำหน้างอนเป็นตูดลิงสิจ๊ะ วี๊ดวิ้ววว ~” เขาล้อเลียนอย่างอารมณ์ดี และหันไปผิวปากแซวสาวๆที่เดินผ่านมา

“เหอะๆ ตามสบายเถอะจ้ะพี่กล้า ฉันไปล่ะ” อุรัสมาบอกขำๆ

“ถ้าเจอทหารได้รับบาดเจ็บมาอย่างที่ไอ้นนท์บอกก็ลากกลับบ้านผู้ใหญ่ด้วยล่ะ”

“ห้ะ ! แล้วถ้าชาวบ้านมาเห็นแล้วเขาถามล่ะ?” หญิงสาวถามเสียงสูง ส่วนคนฟังก็ยักไหล่น้อย

“ก็บอกเขาไปสินางสวย ว่านั่น‘ผัว’ แก”

“ถ้าฉันเจอสองคน ก็ผัวฉันสองคนงั้นสิ”

“มีเป็นโหลไปเลยยิ่งดี พี่อ้ายจะได้เลิกเขม่นฉันซะที” เขาพูดจีบปากจีบคอ “ขี้เกียจแกล้งเป็นตุ๊ดนะยะ เวลาเจอพี่แกนะ ดัดเสียงสูงจนเมื่อยลูกกระเดือก”

“อย่าเว่อร์ไปหน่อยเลย ชิ!” อุรัสมาบอกขำๆ เพราะพี่ชายเขาคิดว่าศิรนนท์เป็นเกย์รายนั้นเลยรอดตัวไป แต่ปราณัฐที่ร่างกายกำยำบึกบึนเลยโดนพี่ชายเธอเขม่นอยู่นาน จนต้องแกล้งเป็นกะเทยให้ตาย ถึงจะไม่น่าเชื่อเท่าไหร่ก็เถอะ

“ไปๆได้ละ” เขาบอก แล้วจับไหล่หญิงสาวจากข้างหลัง และผลักไปเบาๆเพื่อไล่เธอ

“ไปละๆ ไม่ต้องไล่” อุรัสมาแลบลิ้นใส่ แล้วเดินออกไปตามชายหาดเรื่อยๆ

สายตาหญิงสาวมองไล่ไปตามชายหาด พร้อมกับครุ่นคิดเรื่องที่เพิ่งคุยกับปราณัฐเมื่อสักครู่อย่างร้อนใจ ถ้าเกิดคนร้ายมีพวกแฝงอยู่ที่เกาะนั้นด้วย พวกเธอก็จะยิ่งทำงานยากขึ้นไปอีกหลายเท่า เพราะต้องคอยระวังหน้าระวังหลังกันหลายตลบ

“เฮ้อ...” อุรัสมาถอนหายใจ

เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังเป็นระยะสร้างความผ่อนคลายให้เธอได้เป็นอย่างดี หญิงสาวเดินออกไปที่โขดหินที่เรียงตัวสวยราวกับในนิทานปรัมปราอย่างเจ้าหญิงเงือก

‘ถ้ามีเจ้าชายผ่านมานะ ฉันจะรีบจับเขาไปเป็นสามี>\\\