ep11

“แม่มณี เป็นอย่างไรบ้างลูก” เสียงที่วิ่งเข้ามาถึงตัวนั้น บอกถึงความห่วงใยเต็มเปี่ยม

เพชรแรกก้าวไม่กี่ช่วงตัว ก็ยืนอยู่ด้านหน้าของหญิงสาว กระพุ่มมือไหว้น้อมศีรษะเล็กน้อย นางสร้อยจึงยิ้มรับ นางรับรู้ตั้งแต่ลงจากท่า เจ้าของเรือคือ เพชรแรก วณิชชาที่หอบหัวใจของผู้สาวทั้งบางนี้

“จำเริญ ๆ เถิดพ่อ อุตส่าห์ช่วยแม่มณีไว้ ลูกสาวของฉันก็ช่างกระไร ยืนอยู่หัวเรือมิได้ระวัง เรือมากนัก เบียดชนกันเรื่องธรรมดา หากอยู่ในที่ที่ควรอยู่ ไฉนเลยจะตกอยู่ในอันตรายได้ ถ้ามิได้ท่านเห็นทีจะแย่”

“เป็นความผิดของเราเองด้วยที่คนเรือมิได้คัดท้ายเสียให้ดี ก่อนเข้าท่า เรือมากมีต้องระวังให้มาก”

“แม่มณีไปเถิด เปลี่ยนผ้าเสียให้เรียบร้อย แม่ได้ยินมาว่าพ่อเพชรแรก มีสินค้าแปลกตามามากนัก จักขอชมเสียหน่อย ไหนๆ ก็เสียเวลาแล้ว”

เพชรแรกพยักหน้ารับ ผายมือให้แม่สร้อยนำหน้าไปที่ท่าเรือที่ยามนี้ คนบนเรือของเพชรแรกทยอยขนลังสินค้าจำนวนหนึ่งลงมาที่ท่า ขณะที่หางตาชำเลืองแลแม่มณีที่เดินไปที่เรือของนาง มิช้าคงกลับมาดูสินค้าของตน

ผ้าหลากสีเนื้อดีถูกคลี่ลงมาทับทาบแขนผ่องของนางสร้อย ตะเกียงและลูกปัดหลากสี เครื่องทองเหลืองน้อยใหญ่ อีกทั้งน้ำหอมหลายขวดที่ถูกจับยกขึ้นชม ทำให้เพชรแรกประหลาดใจ เรียกสุชัยเข้ามาไต่ถาม น้ำหอมลังนี้มิได้มีมาก แลต้องส่งเข้าวังในเมืองอู่ทอง เหตุใดจึงยกลงมาที่ท่านี้ แต่ครั้นจะห้ามปรามมิให้หยิบชม ก็ดูจักไร้มารยาท เพชรแรกจึงได้แต่มองตามนิ้วมือที่กรีดกรายของนางสร้อยจากสินค้านั้นไปยังสินค้านี้

“ฉันมิรู้ว่าพ่อเพชรแรก จะมีสินค้าแปลกตามากถึงเพียงนี้ สินค้านี้จักมาแลกเปลี่ยนสินค้าใดรึ” นางสร้อยหันไปถามเพชรแรกที่ยืนมองอยู่

“แพรพรรณเหล่านี้ ใช้แลกข้าวและอาหาร หากแต่เครื่องทองเหลืองแลน้ำหอมนั้น ฉันจักต้องส่งเข้าวังที่อู่ทอง มิได้แลกเปลี่ยนสิ่งใดดอก” เพชรแรกกล่าวตามจริง ด้วยสินค้านั้นจำเพาะถึงผู้สั่ง

“น้ำปรุงขวดสวยนี่นะหรือ จักส่งเข้าวัง เหตุใดยกลงมาที่ท่านี้เล่า ผู้คนออกมากมายนัก หากสินค้ามิครบ จักมิเกิดปัญหาหรือไร”

“ฉันอยากให้ ท่านชมสินค้าแปลกตา อาจเพียงพอที่จะแบ่งปันได้ ไถ่โทษที่ทำให้ลูกสาวท่านได้รับอันตราย” เพชรแรกแก้โดยไว มิให้ใครต้องเสียหน้า

“จำเริญเถิดพ่อ น้ำใจเจ้าดีนัก ให้คนเรือของเจ้าขนกลับขึ้นไปเถิดประเดี๋ยวจะหายเสีย ผู้คนมากมาย ชิ้นเล็กชิ้นน้อยพลัดหูหลงตาเข้า การค้าจักขาดทุน”

นางสร้อยเห็นในน้ำใจของเพชรแรก จึงขอให้เพชรแรกนำสินค้าไปเก็บ เพชรแรกเบาใจที่ได้ยินเช่นนั้น แต่มิต้องสั่งให้มากความ เพราะสุชัยสั่งการให้ลูกน้องขนกลับขึ้นเรือด้วยความรวดเร็ว

“ลูกปัดนี้ก็งาม สีทองดอกบวบนี้ ทองจริงหรือ?”

“ของจริง ของจริง ของจริง” เจ้านกหลากสี โผบินมาเกาะที่ไหล่เพชรแรก สร้างรอยยิ้มให้กับนางสร้อยถึงกับกล่าวชม

“ของจริงหรือจ๊ะพ่อนก ฉันเคยเห็นแต่คนร่ำลือ เพชรแรกเลี้ยงนกพูดได้ มิคิดว่าจักได้เจอตัวจริง”

“ทองดอกบวบ หาใช่คนสามัญ คงต้องเป็นคนในวังกระมังแม่สร้อย” เสียงแทรกเข้ามาลอย ๆ นั้น ทำให้เพชรแรกยิ้มออก เอื้อมหยิบลูกปัดสีทองดอกบวบส่งให้

มณีเอื้อมมือรับตั้งใจจักชมสินค้า หากแต่ปลายนิ้วสัมผัสกันทำให้นางรีบกระชากกลับด้วยความตกใจ แต่นิ้วกลับเกี่ยวสร้อยไว้ แรงกระชากโดยมิได้ตั้งใจนั้นทำให้สายสร้อยขาดเม็ดทองจึงร่วงกรูลงกับพื้น

“หมดกัน หมดกัน หมดกัน” เสียงร้องโวยวายของเจ้านกตัวแสบ

“โอ๊ะ ตายแล้ว ฉันขอประทานโทษเถิด อย่าได้โกรธฉันเลย”

มณีและเพชรแรกก้มลงเก็บลูกปัดที่หล่นกระจายเต็มพื้นร่วมกัน โดยมีสุชัยยื่นถ้วยกระเบื้องเคลือบเนื้อดีเข้ามารองรับลูกปัดพวกนั้น

“ครบหรือไม่” เสียงมณีถามอย่างร้อนรน รู้สึกผิด

“จะครบหรือไม่ คงมิได้สำคัญต่อข้า แต่สำคัญต่อเจ้า เพราะลูกปัดจำนวนนี้ ข้ามอบให้เจ้า ถือว่าไถ่โทษที่เรือของข้า ทำให้เจ้าได้รับอันตราย” เพชรแรกยื่นถ้วยเคลือบที่มีลูกปัดทองดอกบวบอยู่ครึ่งถ้วย

“แต่ข้า มิได้อยากได้ลูกปัดพวกนี้” มณีแย้งขึ้น

“ลูกปัดสวย ลูกปัดสวย ลูกปัดสวย”

“เจ้าติว่า สายมันขาดหรือไร จึงมิรับของมีตำหนิเช่นนี้ ถ้าเช่นนั้น...” เพชรแรกเอื้อมมือไปยังหีบใบเล็กที่อยู่ด้านข้าง

“มิได้ เพียงแต่ว่า สร้อยลูกปัดนี้ มีค่ามากกว่าเส้นอื่น ๆ หากจะให้ฉันเพื่อไถ่โทษ ขอเป็นลูกปัดแก้วพวกนั้นก็เพียงพอแล้ว” มณีร้องห้าม เมื่อเห็นว่าเพชรแรกหยิบหีบใบนั้น ภายในบรรจุสร้อยลูกปัดทองดอกบวบอีกจำนวนหนึ่ง

“ถ้าเช่นนั้น เจ้าจงเลือกเอาตามสบายเถิด” เพชรแรกขยับถอยให้มณีเดินเข้าไปเลือกลูกปัดตามสบาย โดยในมือของเพชรแรกก็ยังคงถือถ้วยเคลือบที่บรรจุลูกปัดทองดอกบวบอยู่เช่นเดิม

สุชัยเดินเข้ามาหาเพชรแรก หลังแลกเปลี่ยนสินค้ากับนายท่า ได้อาหารและข้าวจำนวนหนึ่ง พอกินสำหรับขึ้นไปยังอู่ทองสักระยะ ทั้งที่จริงแล้ว เสบียงกรังยังเหลืออีกมาก เพชรแรกพยักหน้ารับ พลางกล่าวคำ

“ระวังการขนสินค้าขึ้นลงให้ตรงท่า จักเกิดการเสียหาย”

“ขอรับนายท่าน ขอประทานโทษ”

นางสร้อยได้แพรพรรณมาชิ้นหนึ่ง ยิ้มแย้มแจ่มใส พลางบอกกับเพชรแรกว่า จักต้องใช้สิ่งใดแลกเปลี่ยน เหรียญตราหรือสินค้า

“อันที่จริง สินค้าลงท่านี้เพื่อข้าวและอาหารจำนวนหนึ่ง หากแต่สินค้าส่วนใหญ่จักมุ่งตรงไปที่อู่ทอง มีสินค้าบางชิ้นที่เราเตรียมไว้สำหรับกำนัลน้ำใจของผู้คนระหว่างทาง”